Morgunblaðið - 11.08.1989, Blaðsíða 27

MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 11. AGÚST 1989
--------- ! ' i —!T'Or! i' ., ; j■ j ~■; i) )
Kristín Jónsdóttir
Garðvangi — Minning
Fædd 15. apríl 1914
Dáin 7. ágúst 1989
Aðfaranótt mánudagsins sjöunda
ágúst 1989, lést á Landspítalanum
móðursystir mín Kristín Jónsdóttir,
Garðvangi, Garði. Andlát hennar
bar brátt að, þó svo hún hafi verið
sjúklingur í mörg ár. Hún veiktist
skyndilega laugardaginn 5. ágúst,
var flutt á Landspítalann og lést
þar eftir erfiða aðgerð. Kristín eða
Stína eins og hún var alltaf kölluð,
var dóttir hjónanna Sigurbjargar
Guðmundsdóttur og Jóns Daníels-
sonar. Hún var þriðja barn þeirra
en ajls voru systkinin fimm. Elst
var Ásta en hún lést árið 1982, þá
Helga sem búsett er í Keflavík,
Ólafur búsettur í Reykjavík og
Daníel sem lést árið 1986. Árið
1937 giftist Stína Kristjáni Óskari
Guðmundssyni og eignuðust þau
tvö börn, Huldu, er aðeins náði
nokkurra mánuða aldri og Siguijón
fæddan 1940, kokkur að mennt.
Siguijón giftist ungur danskri
konu, Hanne, og eignuðust þau
þijú börn, Jonnu fædda 1962,_ Lisu
sem fæddist 1964 og Svein Öskar
fæddan 1969. Barnabarnabörnin
eru tvö, Jesper fæddur 1983 og
Kristján fæddur 1987. Siguijón og
Hanne slitu samvistum og er Sigur-
jón nú giftur Elife Telli og búa þau
í Hafnarfirði. Meðan Sigutjón og
Hanne voru gift, bjuggu þau ýmist
hér á landi eða í Danmörku, en
eftir skilnaðinn fluttist Siguijón til
íslands og bjó þá hjá foreldrum
sínum svo samband Stínu við barna-
börnin rofnaði aldrei. Það var afar
kært á milli þeirra og þau voru vön
að koma á hveiju sumri til íslands
í heimsókn tii pabba síns, ömmu
og afa.
Þær eru margar minningarnar
sem koma upp í hugann þegar sest
er niður til að skrifa grein sem
þessa. Minningar um yndislega
frænku, minningar um góðan vin
sem gott var að leita til ef eitthvað
bjátaði á. Alltaf var hún tilbúin að
hjálpa eftir bestu getu. Hún var
vinur vina sinna og það var gott
að heimsækja hana énda oft gest-
kvæmt hjá henni í Nóatúninu.
Það var einkar kært á milli þeirra
systra, Helgu móður minnar og
Stínu, enda ekki nema ár á milli
þeirra. Margar voru ferðirnar farn-
ar til Reykjavíkur gagngert til að
heimsækja Stínu frænku. Þegar ég
var barn, áttu þau hjónin sumarbú-
stað í Blesugrófinni og var alltaf
tilhlökkun hjá okkur systkinunum
þegar farið var í sumarbústaðinn
og eigum við öll einkar góðar minn-
ingar þaðan. Það var mikil sorg hjá
okkur krökkunum þegar sumarbú-
staðalandið þeirra Stínu og Óskars,
þurfti að víkja fyrir framkvæmdum
í borginni.
Á árunum 1973 til 1977 bjó ég
í Reykjavík og kom þá oft í Nóatún-
ið til Stínu. Það var alltaf jafn gott
að koma þangað, hún var alltaf
jafn hress og kát hvað sem á bját-
aði. í raun var hún mér miklu meira
en frænka, hún var mér eins og
önnur qnóðir og um tíma bjó ég hjá
þeim Óskari.
Eftir lát Óskars 1976, fluttust
þau mæðginin suður með sjó. Fyrst
bjuggu þau í Njarðvík og síðan
suður í Garði. En löngunin til að
vera nálægt barnabörnunum sem
öll bjuggu í Kaupmannahöfn, varð
til þess að haustið 1981 fluttist
Stína með Siguijóni til Kaupmanna-
hafnar. Þar bjó hún þar til í mars
1987 að hún kom alkomin heim.
Þá var ég svo lánsöm að geta endur-
goldið henni brot af allri þeirri góð-
vild og hlýju sem hún hafði veitt
mér í gegnum árin, með því að taka
hana inn á heimili mitt þar til hún
fékk herbergi á Garðvangi.
Börnin mín hændust að Stínu
frænku. Hún sagði þeim sögur,
kenndi þeim vísur og var þolin-
mæðin uppmáluð þegar þau báðu
hana að kenna sér hvað stafirnir
hétu, enda átti dóttir mín sex ára
um sárt að binda þegar ég sagði
henni að nú - væri Stína frænka
dáin. Það var greinilegt að minning-
arnar streymdu fram í huga hennar
og hún sagði: „Mamma, manstu
þegar Stína var að kenna mér að
pijóna og kenna mér vísur?“ Seinna
sagði hún svo upp úr eins manns
hljóði: „Mamma, nú er uppáhalds
frænkan mín dáin“. Þessi orð sex
ára barns, segja mikið um það hvern
mann Stína hafði að geyma. Ég vil
að iokum koma á framfæri þökkum
frá fjölskyldunni til starfsfólksins á
Garðvangi fyrir frábæra umönnun
og góðvild í garð Stínu frænku.
Hún talaði svo oft um hve allt
starfsfólkið væri sér gott.
Blessuð sé minning hennar.
Didda
Hún Stína frænka er dáin. Já,
nú er hún dáin þessi frænka sem
við vorum farin að trúa að ekkert
biti á, svo oft hafði hún haft betur
í viðureigninni við erfiða sjúkdóma
í gegnum tíðina enda konan þijósk
að eðlisfari og ekkert gefin fyrir
það að láta í minni pokann fyrir
einum eða neinum.
í minningunni er alltaf mikið líf
í kringum Stínu og oftar en ekki
glatt á hjalla, mikjð spilað og spjall-
að. Hjá henni og Óskari, manninum
hennar, hittist öll Ijölskyldan oft
hvort sem var í Nóatúninu eða í
sumarbústaðnum þeirra í Blesu-
grófinni sem Óskar af sinni næmnu
kímni gaf nafnið Músakot. Þar var
sumarparadís okkar systkinabarna
hennar og margar ferðirnar fórum
við sem bjuggum í Reykjavík með
strætisvagninum inn á endastöð í
Blesugróf og hlupum svo niður
brekkuna og vorum þá komin í
annan heim. í kring um sumarbú-
staðinn ræktuðu Stína og Óskar
fallegan garð sem mér finnst alltaf
að hljóti að hafa verið yndislegasti
garður í heimi. Stór grasflöt sem lá
í brekku og hægt var að rúlla niður
án þess að stoppa, „bollinn" skeifu-
löguð laut, þar sem legið var í sól-
baði og drukkið kaffi á góðviðris-
dögum, hlíðin, þar sem heimsins
stærstu krækiber uxu og svo lækur-
inn sem rann rétt við túnfótinn,
endalaus uppspretta ævintýra. Ég
er Stínu og Óskari þakklát fyrir
minningarnar sem ég á frá þessum
stað og ég veit að það var þeim
mikið áfall þegar borgin þurfti að
nota landið og þau urðu að sjá á
bak bústaðnum og garðinum sem
höfðu veitt þeim svo mikla gleði.
Það er líka í sumarbústaðnum
sem ég sé Stínu standa og hnýta
net, þá var Siguijón sonur hennar
Minning:
Jóhannes S. Berg-
sveinsson verkstjóri
Fæddur 20. október 1908
Dáinn 3. ágúst 1989
Mig langar í fáum fátæklegum
orðum að. minnast tengdaföður
míns, Jóhannesar S. Bergsveinsson-
ar. Jóhannes fæddist í Aratungu í
Staðardal í Steingrímsfirði í
Strandasýslu.
Hann var einn af fimmtán börn-
um hjónanna Sigríðar Friðriksdótt-
ur og Bergsveins Sveinssonar sem
þar bjuggu. Hann ólst upp í þessum
stóra systkinahópi í Aratungu
fyrstu æviárin. Um fermingu fer
hann að heiman og stundar ýmis
störf.
Á Hólmavík byggði hann sitt
heimili með eftirlifandi eiginkonu
sinni Kristínu Jónsdóttur sem hann
gekk að eiga 15. október 1932.
Þau eignuðust fjögur börn og eru
þijú þeirra nú á lífi. Elstur var
Hellert, fæddur 1933, lést 1985.
Þá Sigríður fædd 1936, Bergsveinn
fæddur 1937 og yngst er Þóra fædd
1942.
Á Hólmavík stundaði Jóhannes
ýmis störf svo sem við sjávarútveg
og akstur. Árið 1955 flyst fjölskyld-
an til Reykjavíkur. Eftir það starf-
aði hann sem verkstjóri í ýmsum
frystihúsum, svo sem í Ólafsvík,
. Þorlákshöfn og Reykjavík. En
síðustu 10 árin sem hann starfaði
var hann verkstjóri í Trésmiðjunni
Víði.
Ég kynntist þessari fjölskyldu er
ég kynntist Sigríði dóttir þeirra,
árið 1955, sem síðar varð eiginkona
mín. Ég minnist þess enn hvað mér
var strax tekið af mikilli vinsemd
og hlýhug af þeim hjónum og börn-
um þeirra. Það fer ekki hjá því á
tímamótum sem þessum, koma
fram minningar frá liðnum árum.
Ég minnist allra þeirra ánægju-
stunda sem við höfum átt saman,
til dæmis á ferðalögum sem við
fórum saman um ýmsa staði í byggð
°g óbyggðum, sérstaklega meðan
böm okkar Sigríðar voru enn ung.
Ég minnist ferða til Þórsmerkur,
í Landmannalaugar, norður á
Strandir og víðar. Mér er minnis-
stætt hve mikinn áhuga Jóhannes
hafði á landi sínu, örnefnum og
náttúru.
Jóhannes var einkar Ijúfur maður
og hafði einkar gott lag á að hæna
að sér börn og unglinga, hafa
barnabörnin notið þes’s í ríkum
mæli.
Hann var ákaflega virkur maður
og sjálfum sér nógur, hafði alltaf
einhver áhugamál, til dæmis eftir
að hann hætti að vinna úti fór hann
í Myndlistarskólann í Reykjavík og
málaði sér til ánægju fram á síðasta
dag.
Að leiðarlokum þakka ég þessum
góða og gegna manni samfylgdina
á liðnum árum, eiginkonu, börnum
og öðrum ástvinum hans votta ég
mína innilegustu samúð og bið Guð
að varðveita þau í sorg sinni.
Guðjón B. Jónsson
Við viljum í örfáum orðum minn-
ast afa okkar, Jóhannesar Sigurðar
Bergsveinssonar. Margar minnjng-
ar koma fram í hugann þegar litið
er yfir liðnar samverustundir með
afa og ömmu.
Við minnumst þess hve ætíð var
hlýlega tekið á móti okkur er við
komum í heimsókn. Aldrei skorti
umræðuefni þegar sest var niður
með afa, til þess var hann sjálfur
of lífsreyndur, víðlesinn og áhuga-
samur um það sem við vorum að
bjástra við þá og þá stundina. Það
var honum mikið kappsmál að við
kæmumst vel áfram í lífinu og hann
hafði óbilandi trú á sínum nánustu.
Afi var alltaf mjög jákvæður t.d.
þegar aðrir horfðu kvíðnum augum
til elliáranna þá nánast hlakkaði
hann til þeirra, því þá gæti hann
farið að sinna áhugamálum sem
setið höfðu á hakanum vegna
langra vinnudaga. Á þessum árum
hóf hann t.d. að læra myndlist, sem
hann naut mjög og stundaði fram
á síðasta ævidag.
Hin síðari ár hefur amma okkar
verið lasburða og annaðist afi hana
af mjög mikilli alúð og nærgætni.
Missir hennar er mikill nú þegar
hún sér á bak ástkærum eigin-
manni og sinni sterkustu stoð í
gegnum lífið.
Við kveðjum elsku afa með sökn-
uði og þökkum fyrir allt sem hann
hefur verið okkur í lífinu.
Rúnar, Hanna Stína
og Sæi
. .2,7
að læra til kokks í Danmörku og
það kostaði peninga. Hún dró ekki
af sér við netahnýtingarnar, þrátt
fyrir liðagigtina sem hafði hrjáð
hana allt frá því hún var barn.
Nei, Stína dró aldrei af sér né
hlífði sér á nokkurn hátt. Alltaf var
hún boðin og búin að rétta fram
hjálparhönd ef hún með nokkru 1
móti gat komið því við og gjafmild
var hún með afbrigðum. Hnussaði
svo þegar henni var þakkað og
fannst nú ekki taka því að vera að
þakka sér þetta lítilræði sem ekkert
væri. Sjálf var hún þakklátust allra
ef einhver gerði henni greiða og
þurfti þá ekki mikið til.
Ég kveð góða frænku. Hún var
einstök kona sem ég er er þakklát
fyrir að hafa átt að.
Hulda
Þá hefur hún Stína mín kvatt
þetta líf. Það eni um tuttugu ár
síðan ég kom fyrst á heimili hennar
og Óskars í Nóatúninu. Frá fyrstu
stundu sem ég kom þangað með
Diddu frænku hennar var mér tekið
af mikilli hlýju, er ég þakklát fyrir
þær ánægjulegu samverustundir og
fyrir að hafa átt þar öruggt at-
hvarf þegar komið var til
Reykjavíkur.
Á þessum áram var gjarnan tek-
ið í spil eða málin rædd og kryfjuð
til mergjar, við Stína sátum aldrei
uppi með það að hafa ekki næg
umræðuefni. Hún hafði ákveðnar
skoðanir og gat verið mjög föst á
sínu ef því var að skipta, en hafði
þann eiginleika að laða að sér fólk
og þeir sem kynntust henni þótti
vænt um hana. Stína átti við heilsu-
leysi að stríða í mörg ár, í veikind-
um hennar var Óskar henni mikill
styrkur, því var það henni mikið
áfall þegar hann lést í mars 1976.
Stína og Óskar áttu einn son,
Sigurjón. Hann kvæntist danskri
konu, Hanne, þau eignuðust þijú
börn, en slitu samvistum. Eftir að
Óskar lést flutti hún um tíma suður
með sjó og seinna með Siguijóni
syni sínum til Danmerkur þar sem
barnabörnin hennar þijú Jonna,
Lísa og Sveinn Óskar era búsett
en þar á hún einnig tvö langömmu-
börn. Stína dvaldi ytra í tæplega
sex ár. Síðari ár dvaldi hún á dvalar-
heimiii aldraðra Garðvangi í Garði,
lengst af fjarri þeim sem hugur
hennar og hjarta stóðu næst. Þar
hrakaði heilsu hennar mjög, en því
sem og öðru í lífinu tók hún af
æðraleysi og reisn.
Þrátt fyrir það að barnabörnin
hennar væru oft í mikilli fjarlægð
dvaldi hugurinn jafnan hjá þeim og
hafði hún við þau mikið samband.
Þá átti Stína mikið af myndum og
stolt sýndi hún mér albúmin sín
með fjölskyldumyndunum. Mér
fannst alltaf þegar hún sýndi mér
myndirnar að þá skynjaði hún meiri
nálægð við barnabörnin. En mynd-
irnar og frásagnirnar voru af fleir-
um.
Stína átti systkini og systkina-
börn sem hún lét sér mjög annt um
og þau um hana. í samtölum okkar
bar þau mjög oft á góma, en ég
held ég halli ekki á neinn þegar ég
segi að Helga systir hennar hafi
verið henni afar kær.
Þessi skrif eru fátækleg um konu
sem var góð vinkona mín, en minn-
ingarnar um Stínu eru það ekki og
er mér ljúft að eiga þær. Ég minn-
ist hennar með hlýhug og þakklæti.
Aðstandendum sendi ég samúð-
arkveðjur.
Sigurlaug
ösarfslA
\