Morgunblaðið - 09.09.1989, Page 14

MORGUNBl ,ÁÐIÐ LAUGARDAGUR 9. SEPTEMBER 1989
14
Minning:
ÞórðurJ. Gunnars-
son íþróttakennari
Fæddur 31. október 1948
Dáinn 30. ágúst 1989
í dag langar okkur að minnast
vinar okkar og fyrrverandi þjálfara,
Þórðar Jóhanns Gunnarssonar eða
Tóta, eins og við nefndum hann oft-
ast.
Tóti var sundþjálfari okkar til
margra ára og undir hans stjóm
syntum við ófáa kílómetrana og háð-
um marga keppni. Það var farið í
margar skemmtilegar ferðir innan-
lands, jafnt keppnisferðir sem útileg-
ur og einnig fórum við í æfingabúðir
erlendis. Þessara stunda minnumst
við nú með hlýju og söknuði.
Andinn í hópnum var ávallt mjög
góður og samheldnin mikil og var
það ekki síst Tóta að þakka. Hann
lagði mikið upp úr því að við héldum
saman og að vinátta okkar væri ekki
einungis bundin við sundið og æfing-
amar. Ófáar stundimar sátum við
saman í heita pottinum eða gufunni
og spjölluðum um heima og geima.
Alltaf vorum við velkomin heim
til Tóta, jafnt til foreldra hans, Helgu
og Gunnars á Birkivöllunum, og heim
til hans í Háengi 4 og mörg okkar
nutu einnig gestrisni hans á heimili
hans í Kaupmannahöfn. Það hefur
alltaf verið glatt á hjalla þegar við
hittumst og mikið hlegið, enda margt
verið brallað í gegnum tlðina, en nú
er ein röddin hljóðnuð mun fyrr en
við áttum von á og víst er að hennar
mun verða sárt saknað. Við minn-
umst orða spámannsins:
Þú skalt ekki hryggjast, þegar þú
skilur við vin þinn, því að það, sem
þér þykir vænst um I fari hans,
getur orðið þér ljósara í fjarveru
hans, eins og fjallgöngumaður sér
íjallið bezt af sléttunni.
(Kahlil Gibran, Spámaðurinn)
Stjóm Sunddeildar Selfoss biður
fyrir kveðjur og þakkar Þórði óeig-
ingjarnt starf í þágu deildarinnar í
gegnum árin.
Við sendum aðstandendum hans
innilegar samúðarkveðjur, Guð
styrki ykkur á þessari erfiðu
stundu.
Brynja, Inga, Tryggvi,
Þröstur, Gugga, Svanur
María, Hugi og Ólöf.
Hann Þórður er dáinn.
Undarlegt er lífið, hann þessi ósér-
hlífni og hressi drengur aðeins fer-
tugur að aldri, eitt er víst að vegir
Guðs eru órannsakanlegir.
Mig langar til að þakka fyrir allt
það sem hann veitti mér, sem góður
vinur og sundþjálfari.
Fyrstu kynni mín af Tóta, eins og
við nefndum hann alltaf, voru er ég
9 ára gömul fór að æfa sund, þá
æfði hann einnig en með eldri hópn-
um. Fljótlega sneri hann sér að þjálf-
un og var ég svo lánsöm að njóta
tilsagnar hans, hann var ekki bara
þjálfarinn minn heldur líka góður
félagi. Einu sinni í viku kom sund-
hópurinn saman í gufubaði og rifjaði
upp nýafstaðnar keppnisferðir og
fleira, mikið var oft hlegið, og Tóti
sem hafði svo smitandi hlátur fékk
alla til að hlægja með sér.
Hann hafði lært rakaraiðn og sá
lengi vel um hársnyrtingu á sund-
fólkinu, þá við eldhúsborðið á Birki-
völlunum hjá foreldrum sínum, ekki
taldi hann það eftir sér eftir fullan
vinnudag, ásamt þjálfun. Hann starf-
aði við hársnyrtingu í nokkur ár hér
á Selfossi, en þar sem íþróttir áttu
hug hans allan leið ekki á löngu
áður en hann sneri sér að íþrótta-
námi, og starfaði síðan sem íþrótta-
kennari á Selfossi, þar til hann flutt-
ist til Danmerkur árið 1982. Þrátt
fyrir að hann flytti af landi brott
fylgdist hann alltaf með því sem var
að gerast í íþróttum á Selfossi. Seinni
ár æfði hann hlaup, þá með lang-
hlaup I huga.
1986 veiktist hann alvarlega og
lá lengi á sjúkrahúsi í Danmörku illa
haldinn, sumarið 1987 heímsótti ég
hann ásamt fjölskyldu minni og lét
hann þá vel af heilsu sinni og ekki
var hægt að finna á honum að hann
væri alvarlega veikur. Hann átti lát-
laust og yndislegt heimili í Kaup-
mannahöfn, þar sem hann bjó. Á
heimili mínu hefur oft verið vitnað í
móttökurnar sem við fengum, svo
góðar voru þær, allur maðurinn sem
á borð var borin og allar skoðunar-
ferðimar sem við fórum í saman lifa
í minningunni.
Það er komið að kveðjustund.
Blessuð sé minning míns kæra vinar.
Foreldram, systkinum, Arne og
öðram aðstandendum sendi ég mínar
bestu samúðarkveðjur.
Elínborg Gunnarsdóttir
Er ekki til miskunn? Jú, það er
sól á bak við skýin og trú sem styrk-
ir mann og eflir.
Eftir langan vetur, þungbúið og
stutt sumar er hann Þórður Gunnars-
son, Tóti okkar í sundinu, kallaður
til starfa á bak við skýin. Af hveiju
hann?
Við setjumst niður hrygg og hugs-
um. Reynum að hugsa til baka, það
gengur illa því það vantar hann Tóta,
sem alltaf var tilbúinn að gefa,
hjálpa, kalla saman eða gera það sem
gera þurfti, því hópurinn er misjafn,
einhver varð að leiða hjörðina. Það
gerði Tóti, allt frá því í sundlauginni
í „gamla daga“ til dagsins í dag.
Við vitum að hann mun gera það
áfram.
Eftir að hann fluttist úr landi, og
kom í heimsókn til fjölskyldunnar
hafði hann ávallt tíma aflögu til að
hóa okkur saman. Við vitum að hann
lætur vita af sér þegar við komum
saman kvöldstund, eða förum að
dansa, því að ef dans var annars
vegar var hann vanur að skilja eftir
helming skósólanna áður en heim var
haldið, slíkt var fjörið er slett var
úr klaufunum.
Það er undarlegt en þó ekki undar-
legt, að þegar hugurinn fer að reika
til baka hverfur bæði sorg og söknuð-
ur. Að eiga slíkar lifandi minningar,
er við kepptum hvert við annað eða
aðra í sundinu, hittumst hvert heima
hjá öðra, skiptumst á skoðunum og
reyndum ávallt að leysa hvert annars
vandamál, sem aldrei vora þó stór
þegar Tóti var annars vegar. Það
var síðast nú um páskana sem sest
var niður og skrafað. Það verður
sest niður áfram og skrafað, því þó
Tóti sé ekki lengur á meðal okkar,
þá munum við finna hann hjá okkur
áfram í gleði og sorg, þó aðallega
gleði því það var lífsstíll Tóta að sjá
ávallt björtu hliðarnar. Það nægir
að líta I myndaalbúmin og lesa
gestabækurnar, þar ríkir gleði og það
sönn gleði. Hvað annað hefði Tóti
sagt, stæði hann í okkar sporam,
hann hefði bent okkur á björtu hlið-
arnar, í versta falli hefði hann arkað
með okkur upp á Ingólfsfjall, til að
sigra sorgina sem við munum gera
og vonum að allir hans félagar geri.
Því það sem maður eignast einu sinni
í hjarta sínu, verður manni eilíft.
Við kveðjum Tóta á hans máta,
lítum upp til himins, til skýjanna og
sjáum björtu hliðarnar.
Við vottum foreldram hans, systk-
inum, Ame og öllum ættingjum sam-
úð okkar.
Erla, Holli, Solla, Ella,
Ólöf, Gummi Geir, Guðmunda.
Miðvikudaginn 30. ágúst kvaddi
Þórður frændi þennan heim eftir
langvarandi veikindi.
Sem lítil stelpa var alltaf spenn-
andi að hitta Þórð, því að yfirleitt
átti hann nóg af sælgæti.
Þórður var mikið fyrir það að
ferðast um heiminn og kom ávallt
með eitthvað af gjöfum handa allri
fjölskyldunni, foreldrum, systkinum
og þeirra börnum. Þegar ég varð
eldri þá fór ég að taka meira eftir
honum sjálfum, hann var ekki leng-
ur bara frændi sem kom með tyggjó
og macintosh.
Eins og allir vita sem þekktu
Tóta þá starfaði hann sem íþrótta-
kennari og hafði þ.a.l. mikið hugann
við heilsufar fólks. Eg á t.d., við
smávægilega fötlun á fótum að
stríða, þess vegna hafði hann mikl-
ar áhyggjur af því að ég ofreyndi
mig á göngu. T.d heimsótti ég hann
árið 1985 til Kaupmannahafnar, en
þar bjó hann síðustu árin. Þegar
strætisvagnabílstjórar fóra í verk-
fall, þá labbaði ég heilmikið og
hafði gott af. Einnig hvatti Þórður
mig til að læra sund þegar ég var
16 ára og ég reyndi í 2 ár, én vatns-
hræðslan náði alltaf yfirhendinni.
Síðustu ár skrifuðumst við á, við
höfðum nefnilega eitt stórt sameig-
inlegt áhugamál, ferðalög, og oft
fékk ég góðar upplýsingar þar að
lútandi.
Mínar minningar um Þórð verða
ávallt þær hversu glaður og bjart-
sýnn hann var, greiðvikinn, um-
hyggjusamur og góður vinur.
Og ég veit að það bíður hans
góður heimur fyrir handan.
Ósk
Það er sárt að sjá á bak vini og
finna það tóm sem myndast þegar
vitneskjan berst um fráfall hans. Það
brestur strengur sem frá barnæsku
hefur verið ofinn af anda kunnings-
skapar, vináttu, gleði og baráttu fyr-
ir sameiginlegum áhugamálum. Á
sama augnabliki og hugurinn með-
tekur þá staðreynd að viðkomandi
sé ekki lengur í tölu lifenda verður
það ljóst að kynni af manneskjunni
hafa byggt upp fléttu endurminninga
sem greyptar eru í hugann af þeim
þunga sem persónan gaf tilefni til.
Þórður Gunnarsson íþróttakennari
og sundþjálfari frá Selfossi lést 30.
ágúst síðastliðinn á heimili sínu í
Danmörku. Hann var sannur í sínum
störfum og heilsteyptur í samskipt-
um, maður sem axlaði byrðar í starfí
og leik sem fáir skildu hvernig bera
mætti og skila frá sér á þann hátt
sem hann gerði. Hann ólst upp á
Selfossi og var einn í krakkahópi sem
tók sér ýmislegt fyrir hendur til að
fá útrás og láta á sér bera í upp-
vaxandi byggðarlagi. Á yngri áram
datt okkur fáum í hug að Þórður
yrði einn þeirra sem stýrðu einu besta
félagsliði landsins á sviði íþrótta. En
þannig var hann, tók ákvörðun sem
ekki varð haggað fyrr en settu marki
var náð. Þórður setti sér það að verða
íþróttakennari og það er trúa mín
að hann hafí í upphafi hugsað sér
að ná langt á því sviði hver og varð
raunin. Hann skipulagði nám sitt,
lífið og vinnuna á þann hátt að að-
dáunarvert var að fylgjast með.
Þórður starfaði sem íþróttakenn-
ari á Selfossi fram til þess tíma er
hann flutti til Danmerkur. Á Selfossi
lagði hann á starfsferli sínum grann
að einu besta og harðsnúnasta sund-
liði landsins og sjálfur var hann vel
liðtækur íþróttamaður og mikill unn-
andi hvers konar líkamsræktar. Það
var kraftur í störfum Þórðar og mik-
ið skipulag. Hann lagði persónu sína
að fullu í starf sitt við skólakennsl-
una og ekki síður í þjálfunarstörfin
sem hann vann utan vinnutíma. Þar
var hann, eldhuginn, sem dró með
sér og laðaði til átaka ungt fólk í
uppbyggilegt starf. Hann var þunga-
miðjan og til hans sóttu menn kraft.
Enda var það svo að metin stór og
smá féllu hvert af öðru þegar táp-
mikið lið hans atti kappi I sundlaug-
inni. Árangur erfiðis síns og laun
fékk Þórður við að upplifa velgengni
ungmennanna sem hann annaðist.
Hann gladdist ávallt yfir velgengni
annarra, ekki eingöngu á sviði
íþrótta heldur og í ölduróti hins dag-
lega lífs. Það var alltaf gaman að
hitta Þórð á förnum vegi. Gaman-
semin var ávallt skammt undan og
sá eiginleiki hans að láta í ljós gleði
yfir því sem aðrir vora að fást við.
í Danmörku starfaði Þórður sem
íþróttakennari og sundþjálfari. Það
var missir að honum þegar hann
fluttist brott og víst er að þar fengu
Danir góðan liðsmann. Hann hélt þó
alltaf tryggð við æskustöðvarnar og
fyrri starfsvettvang, gerði sér. far um
að hitta vini og kunningja er hann
kom í heimsóknir til foreldra sinna.
Það er óhætt að fullyrða að með
störfum sínum að íþrótta- og félags-
málum á Selfossi hefur Þórður mark-
að áþreifanleg spor í mannlífinu. Þau
ungmenni sem störfuðu með honum
og undir hans handleiðslu hafa
reynst dugandi hvert á sínu sviði,
hafa drakkið í sig nauðsyn þess að
setja sér markmið að keppa að, sjálf-
um sér og samfélaginu til heilla. I
hugum okkar sem eftir stöndum er
minningin um góðan dreng og það
sem meira er, hugsun um verk hans,
jákvæða og vel skipulagða starfs-
hætti og fagurfræðilegt eðlisfar sem
draga má ríkulegan lærdóm af.
Þórður háði harða baráttu við
skæðan sjúkdóm. Harður vilji hans
mátti í þeim slag lúta í lægra haldi
en það er vissa mín að því undan-
haldi hefur hann tekið á sama hátt
og þegar ekki .tókst sem skyldi í ein-
hverri sundkeppninni. Með því að
hefla uppbyggingu fyrir næsta
áfanga.
Við kveðjum góðan vin en minn-
ingin um hann lifír, greypt I hugann
þar sem hún yljar og hvetur. Við
Esther sendum foreldram Þórðar,
öðram ættingjum og vinum innilegar
samúðarkveðjur.
Sigurður Jónsson
Gamli þjálfarinn minn hann
Þórður er dáinn, aðeins fjörutíu ára
gamall. Síðast hittumst við Þórður
fyrir fjórum árum en þá vorum við
báðir staddir á íslandi. Ekki hélt
ég að það yrði í síðasta sinn sem
leiðir okkar lágu saman.
Samskipti okkar hófust fyrir
átján árum, en þá var ég átta ára
gamall og var ný byijaður að æfa
sund á Selfossi. Þórður hafði þá
tekið að sér starf sem sundþjálfari.
Mjög fljótlega eftir að Þórður byij-
aði sitt starf var mikill uppgangur
í sundíþróttinni á staðnum. Þessi
uppgangur gerði það að verkum að
sunddeild Selfoss_ varð eitt öflug-
asta sundfélag á íslandi í áraraðir.
Við byijuðum á að vinna unglinga-
meistaramótin og þegar fram liðu
stundir þá urðum við ofarlega á
bikarmeistaramótum og eignuð-
umst marga Islandsmeistara. Árið
1982 urðum við svo bikarmeistarar
í fyrstu deild, það er rétt að geta
þess að á bikarmeistaramótum
kepptum við undir nafni Héraðs-
sambandsins Skarphéðins. Án þess
að hafa mann eins og hann Þórð
þá hefði þessi árangur aldrei náðst,
en Þórður var mikið meira heldur
en bara góður þjálfari. Hann var
virkur í stjóm félagsins og hjálpaði
mikið við skipulagningu og fjáröfl-
un fyrir deildina, það sem meira
var að Þórður var mjög góður vinur
okkar allra. Það er þessi vinskapur
og einlægni hjá Þórði sem gerði það
að verkum hvað það var gaman að
vera í með hónum og æfa undir
hans leiðsögn.
Eitt atvik er mér í fersku minni,
sem að sýndi vel hvað Þórður gat
lifað sig inn í sitt starf. Við vorum
þá staddir á íslandsmeistaramóti í
Sundhöll Reykjavíkur fýrir mótið
hafði Þórður sagt við mig að ég
ætti að reyna að setja mitt fyrsta
íslandsmet. Eftir að ég hafði synt
þetta sund þá leit ég strax á Þórð
eins og ég alltaf gerði, þá sá ég
hann hoppandi upp og niður eld-
rauðan í framan en hann átti það
til að roðna töluvert þegar hann
varð æstur og sagði bara já, já,
þarð var ekki fyrr en eftir dágóða
stund að hann róaðist og gat sagt
mér tímann og að ég hefði náð
metinu. Þarna kom hans innri mað-
ur í ljós, hvað hann sýndi starfí sínu
mikinn áhuga.
Eftir að hafa æft undir hans leið-
sögn í níu ár hvatti hann mig til
þess að sækja um skóla í Svíþjóð
sem væri með sundfélag í skólanum
og góðan þjálfara, sem ég og gerði
og dvaldist þar I þijú ár, og hef
nú búið i' Bandaríkjunum í ein fimm
ár. Öll þessi ár skrifuðumst við
Þórður á. Hann hvatti mig ávallt
við sundið, námið og sýndi þvi
áhuga sem ég var að fást við. Sjálf-
ur á ég Þórði mikið að þakka fyrir
þann framgang sem ég hef haft og
án hans hefði ég ekki náð þeim
árangri sem ég hef náð í dag. Það
eru margir þjálfarar sem ég hef
kynnst í gegnum árin og verð að
segja að Þórður var einn sá besti.
Sem núverandi þjálfari þá á ég eft-
ir að taka hann mér til fyrirmyndar
í minu starfi sérstaklega hvað varð-
ar samskipti, áhuga og óeigingirni
í garð annarra.
Ég votta fjölskyldu hans og vin-
um mína samúð, Guð veiti þeim
styrk á þessum erfiðu tímum.
Tryggvi Helgason
Gangur lífsins er óráðin gáta.
Þegar kemur að leiðarlokum finnst
öllum tíminn hafa verið svo fljótur
að líða og lífið ótrúlega stutt.
Þórður Gunnarsson var æskuvin-
ur og bekkjarbróðir sem hélt tryggð
við hópinn þótt langt væri milli
samverustunda. Glettinn og gaman-
samur birtist hann jafnan, lyfti upp
stundinni og gerði hana eftirminni-
lega.
Þórður gekk í gegnum erfiða
tíma veikindi síðasta ár ævi sinnar,
þá búsettur fjarri æskustöðvum. í
því stríði fýlgdi honum hugur allra.
Við kveðjum einlægan vin og geym-
um dýrmæta glaðværa minningu
um hann. Aðstandendum sendum
við innilegar samúðarkveðjur.
Verði mér hugsað
að veðrahami lægðum
í undarlegri kyrrð
um óbuganleikans blóm:
Ljósbera á mel,
lilju á strönd,
bláhvíta í fjörumöl,
eða bumirót á syllu:
Þá veit ég ekki fyrri til,
vinur minn góður,
en ég hugsa til þín
og heimti seigluna aftur.
(Ólafur Jóhann Sigurðsson)
Bekkjarfélagar úr Barnaskóla
Selfoss
Kveðja frá skólafélögum í
Iþróttakennaraskóla Islands
1974
Við vorum samankomin á nám-
skeiði íþróttakennara á Laugar-
vatni, er okkur bárust fréttir þess
efnis, að skólabróðir okkar, Þórður
Gunnarsson, væri látinn.
Við höfðum frétt af veikindum
hans, en óraði ekki fyrir því að
hann ætti svo stutt eftir ólifað. Við
sem útskrifuðumst saman vorið
1974 frá íþróttakennaraskóla ís-
lands að Laugarvatni, höfðum í
hyggju að hittast og halda upp á
15 ára útskriftarafmælið, strax að
loknu þessu námskeiði. Það er
óhætt að segja að skuggi hafi hvílt
yfir þeirri samkomu eftir þessi
tíðindi.
Ósjálfrátt hvarflar hugurinn til
þess tíma er við, 28 ungmenni víðs
vegar að af landinu, hittumst á
Laugarvatni 15 árum áður, þá nem-
endur íþróttakennaraskólans. Það
var mikill hugur í okkur og vænt-
ingar miklar, þar sem þetta var
fyrsti hópurinn sem tekinn var inn
eftir að reglum skólans var breytt
og námið lengt í tvö ár. Sökum
þessarar lengingar gafst okkur
kostur á að kynnast Þórði betur en
venja var í Iþróttakennaraskólan-
um.
Þórður var góður námsmaður og
skaraði fram úr okkur hinum þegar
í sundlaugina var komið. Ekki var
hann einungis góður sundmaður
heldur fórst honum sundkennslan
vel úr hendi, enda var hann rólegur
og þolinmóður og hvers manns hug-
ljúfi.
Þórður var góður félagi og hjálp-
samur og ósjaldan nutum við góðs
af því er hann tók fram skærin, því
hann var einnig lærður hárskeri.
Um leið og við kveðjum látinn
skólafélaga, sendum við foreldrum
hans og öðram aðstandendum okk-
ar innilegustu samúðarkveðjur.
Blessuð sé minning Þórðar Gunn-
arssonar.