Morgunblaðið - 13.09.1989, Blaðsíða 26

26
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 13. SEPTEMBER 1989
Ingibjörg Þorleifs-
dóttir — Minning
Fædd 20. júní 1926
Dáin 2. september 1989
Okkur langar til þess að minnast
elskulegrar móður okkar, Stefaníu
Ingibjargar Þorleifsdóttur, sem lést
á Landspítalanum 2. september eft-
ir stutta sjúkdómslegu.
Hún var nýkomin úr ferðalagi frá
Kýpur þar sem hún hafði átt yndis-
lega daga. Það var létt yfir henni
þegar hún kom heim, þrátt fyrir
augljós merki veikinda hennar. En
samt gerði enginn sér grein fyrir
hversu stutt var eftir. Hún hlakkaði
til að hitta vinkonur sínar og fara
að vinna. Söknuðurinn er sár, svo
sár og þegar maður hugsar til baka
riíjast upp margar yndislegar minn-
ingar um hana. Hún var svo blíð
og góð, sagði aldrei styggðaryrði
um neinn, var svo ráðagóð og gáf-
uð. Margar setningar geymum við
í minningu okkar. Ein af þeim var
aldrei að gefast upp og svo sannar-
lega lifði hún eftir því. Hún var
mjög trúuð í víðum skilningi, hún
var í Guðspekifélaginu í mörg ár
og leit þannig á að lífið væri skóli
og við værum hér í þessari jarðvist
til að læra. Hún hafði mjög fágaða
framkomu og við systurnar sögðum
oft í gríni við hana að hún hefði
örugglega verið hefðarkona eða
greifynja í síðasta lífi. Heimili henn-
ar var mjög listrænt og fallegt og
alltaf gott og afslappandi að koma
til hennar. Barnabörnin voru henni
mikill gleðigjafi og voru mikið hjá
henni og er því mikill söknuður hjá
þeim. Hún bar mikla virðingu fyrir
tengdasonunum og var þeim mjög
góð og elskuleg. Alltaf tók hún
þeirra málstað ef eitthvað blés á
móti og gerði gott úr öllu. Hún
hafði mjög skemmtilegan húmor en
aldrei á kostnað annarra.
Það var alltaf mikil hátíð hjá
mömmu á jólakvöld, þá var hún
með boð fyrir okkur systurnar og
fjölskyldur okkar. Þetta fannst okk-
ur ein hátíðlegasta stundin á jólun-
um og er hætt við að okkur finnist
tómlegt jólakvöldið hér eftir. Hún
giftist föður okkar, Þórði Halldórs-
syni, 1947 en þau slitu samvistum
eftir 20 ára sambúð. Eins og gefur
að skilja var erfítt fyrir einstæða
móður með þijár dætur að sjá ein
um heimilið en hún stóð sig eins
og hetja og gafst aldrei upp. Við
kveðjum með trega og söknuði
elsku mömmu eða eins og við sögð-
um svo oft þegar við vorum litlar:
bestu mömmu í heimi.
Guð geymi hana alla tíð, verndi
og varðveiti elsku hjartað okkar.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V.Briem)
Dæturnar Sigríður Sjöfii
og Svala Þórðardætur
„Tilvera okkar er undarlegt
ferðalag, við erum gestir og hótel
okkar er Jörðin“ (Tómas Guð-
mundsson).
Hver kannast ekki við ljóðið hans
Tómasar og hversu mikill sannleik-
ur er ekki fólginn í þessum orðum.
Hún Ingibjörg var nýkomin heim
úr ferðalagi, hún hafði dvalist í tvær
vikur á Kýpur sér til hvíldar og
hressingar ásamt vini sínum Herði
Þormar. Hvern skyldi hafa grunað
að aðeins örfáum dögum eftir heim-
komuna yrði hún farin í annað og
meira ferðalag. í það ferðalag
þurfti hún engan farangur, þangað
fór hún jafn allslaus og hún kom í
þennan heim. Lífshlaup Ingibjargar
bar góðsemi og göfuglyndi hennar
skýran vott, mörg eru þau góðu fræ
er hún sáði í hinn mikla akur mann-
lífsins.
Hún fæddist í Reykjavík 20. júní
1926. Hún var þeirrar gæfu aðnjót-
andi að alast upp á ákaflega góðu
heimili sem lagði grunninn að þeim
lífsviðhorfum sem hún tileinkaði
sér. Hún sagði mér oftsinnis að
faðir hennar hefði ítrekað við sig
að aldrei skyldi maður svíkja gefin
loforð og aldrei skyldi maður gefast
upp sama hvetju á gengi.
Hún Ingibjörg gekk menntaveg-
inn og lauk stúdentsprófi frá
Menntaskólanum í Reykjavík. Hún
giftist ung Þórði G. Halldórssyni
og átti með honum þrjár dætur
Sigríði, Sjöfn og Svölu. Þau skildu
eftir 20 ára hjúskap og þá kom í
hennar hlut að axla þá ábyrgð að
ala upp ein og óstudd ungar dætur
sínar. Því hlutverki skilaði hún með
sóma.
í lok þessarar vegferðar vil ég
þakka Ingibjörgu fyrir allt það
óendanlega góða sem hún hefur
gefið mér. Jafnframt veit ég að hún
heldur áfram að láta gott af sér
leiða á sínum nýja starfsvettvangi
handan við móðuna miklu.
Með orðum prédikarans vil ég
ljúka kveðju minni.
„Því að maðurinn fer burt til síns Eilífðar-
húss og grátendurnir ganga um strætið.
Áður en silfurþráðurinn slitnar og gullskálin
brotnar og skjólan mölvast við lindina og
hjólið brotnar við brunninn og moldin hverf-
ur aftur til jarðarinnar þar sem hún áður
var og andinn til Guðs sem gaf hann.“
(Prédikarinn 12)
Fari Ingibjörg Þorleifsdóttir í
friði.
Arni Jónsson Sigurðsson,
tengdasonur
Eftir 40 ára kynni, sem aldrei
féll skuggi á, rifjast upp mörg eftir-
minnileg atvik. Þegar ég kynntist
mágkonu minni, Imbu, eins og hún
var alltaf kölluð, í fyrsta skipti á
jóladag 1948, kom á móti mér
glæsileg stúlka, sem umvafði mig
þeirri sérstöku hlýju, sem henni
einni var lagið.
Imba og Gunnar bróðir hennar
ólust upp á ástríku heimili foreldra
sinna, Sigríðar Stefánsdóttur og
Þorleifs Gunnarssonar, bókbands-
meistara, í Ingólfsstræti 9 — í hinu
virðulega Amtmannshúsi, er Þor-
leifur hafði breytt í íbúðir og að-
stöðu fyrir fyrirtæki sitt, Félags-
bókbandið.
Þar bjuggum við í nágrenni hvor
við aðra í nokkur ár, þar til við eign-
uðumst okkar eigin hús.
Alltaf var samband okkar náið,
þótt bæir skildu að. Ung giftist hún
Þórði Halldórssyni og eignuðust
þau 3 dætur, sem urðu þeim upp-
spretta mikillar gleði. Þau Þórður
og Imba slitu síðar samvistum, en
henni var það ávallt efst í huga að
skapa dætrum sínum fallegt og
gott heimili. Hún uppskar líka mik-
ið af þeirra hálfu er árin liðu.
Meðal mestu gleðigjafa hennar
var áhugi hennar á listum. Heimili
hennar bar þess vott, að þar var
sannur fagurkeri, sem réði húsum.
Gleðistundirnar voru margar, þó
að mér finnist nú, að þær hefðu
mátt vera fleiri. Síminn var óspart
notaður, enda margt skrafað. Hún
hafði góða kímnigáfu og frásagnar-
hæfileikar hennar voru einstakir.
Hún var tryggur vinur vina sinna,
enda höfðu margar af vinkonum
hennar haldið vináttunni frá því,
að þær voru ungar í skóla. Þar
veit ég að mikill söknuður er
ríkjandi við fráfall hennar.
Síðustu 10 árin vann hún að við-
gerðum á bókum á Þjóðskjalasafn-
inu við Hverfisgötu. Hún talaði oft
um það, hve mikils virði það væri
henni að vera með góðu fólki. Þar
naut hún sín líka fullkomlega, innan
um bækur, eins og hún átti ætt til.
Þegar árin liðu og dæturnar gift-
ust og barnabörnin komu, þá naut
hún mikillar hlýju frá tengdasonun-
um, enda eru þeir góðir og dugandi
menn.
Síðustu árin átti hún góðan vin
og félaga, Hörð Þormar, sem var
henni stoð og stytta og var henni
mjög kær. Hörður mat hana rnikils
og þau ferðuðust saman, utan Iands
og innan, og veitti það þeim mikla
gleði og ánægju.
Hið snögga og ótímabæra fráfall
mágkonu minnar var mér og fjöl-
skyldu minni mikið áfall. Eg sé
hana fyrir mér, hina látlausu hefð-
arkonu, sem allir tóku eftir, hljóð-
láta, með töfrandi persónuleika.
Við, ijölskyldan í Fögrubrekku
47 í Kópavogi, kveðjum hana með
söknuði og trega.
Guð blessi minningu hennar.
Hildur Kristinsdóttir
Með þakklæti í huga kveð ég
elskulega frænku mína Stefaníu
Ingibjörgu Þorleifsdóttur, en hún
fæddist 20. júní 1926 og lést 2.
september 1989.
Foreldrar hennar voru Sigríður
Stefánsdóttir og Þorleifur Gunnars-
son bókbandsmeistari. Einn bróður
átti Ingibjörg, Gunnar Svan Þor-
leifsson bókbandsmeistara og list-
málara giftan Hildi Kristinsdóttur.
Ingibjörgu varð þriggja dætra
auðið Sigríðar, Sjafnar og Svölu
Þórðardætra. Það var fagurt að sjá
hversu annt dæturnar létu sér um
móður sína í veikindum hennar
ásamt Gunnari og Hildi konu hans
tengdasonum hennar ásamt Herði.
Ingibjörg var falleg hefðarkona,
hún var mjog listræn og um það
ber hið fagra heimili hennar vott.
Kynni mín við þau systkini eru
orðin löng en faðir Ingibjargar var
móðurbróðir minn. Að móður minni
látinni tóku þau Þorleifur og Sigríð-
ur Þorbjörgu systur mína að sér
og ólu hana upp sem væri hún
er látin. + VILBORG O. BJÖRNSDÓTTIR frá Laufási við Eyjafjörð, - Sólvallagötu 17 -
Frændsystkinin.
t
Faðir okkar,
BJÖRN KJARTAIMSSON
frá Seli, Grimsnesi,
til heimilis að Efstasundi 31,
Reykjavík,
andaðist laugardaginn 9. september.
Sigurður Björn Björnsson, Sigríður Björnsdóttir.
t
Systir okkar,
HELGA JÓNSDÓTTIR,
Týsgötu 4B,
lést í Landakotsspítala föstudaginn 8. september.
Fyrir hönd systkinanna,
Guðrún Jónsdóttir.
t
Eiginmaður minn og faðir okkar,
JÓN S. JÓHANNESSON
fyrrv. stórkaupmaður,
Eskihlíð 18a,
andaðist í Landspítalanum 11. september sl.
Katrfn Skaptadóttir og börn.
+
Móðir okkar og tengdamóðir,
INGVELDUR BJÖRNSDÓTTIR,
er látin. r
Björn R. Einarsson, Ingibjörg Gunnarsdóttir,
Guðmundur R. Einarsson, Halla Kristinsdóttir.
+
Útför systur minnar,
SIGURVEIGAR PÁLSDÓTTUR
frá Skógum í Reykjahverfi,
fer fram frá kapellunni í Fossvogi fimmtudaginn 14. september
kl. 15.00.
Fyrir hönd vandamanna,
Guðbjörg Pálsdóttir.
þeirra eigin. En til þessara ^óðu
hjóna var ég alltaf hjartanlega vel-
komin og hefi ég oft þakkað þeirn
í huga mér þann kærleik er þau
sýndu mér ætíð.
A sárum örlagastundum mega
orð sín lítils, en það er samofið
eðli okkar að syrgja ástvini, þótt
við vitum að dauðinn er einungis
fæðing inn á nýtt tilverusvið þar
sem okkur veitast möguleikar til
áframhaldandi þroska.
Ég þekki hjón en faðir mannsins
hafði látist fyrir nokkrum árum.
En er þau hjónin sátu við dánarbeð
móður hans þá allt í einu réttir hún
fram hendurnar og andlitið geislaði
af gleði og svo sagði hún: „Þau
bíða eftir mér.“
Enginn vafi er á því að góðvinir
Ingibjargar, foreldrarnir sem til-
báðu hana, hafa beðið eftir henni.
Einnig er ég sannfærð um að Ingi-
björg mun fylgjast með ykkur öllum
ástvinum sínum.
Megi ljúfar minningar um góða
móður, systur, ömmu og tengda-
móður og vissan um að hún lifir
og starfar áfram milda sorg ykkar
og allra er hennar sakna.
Stella frænka
Nú, þegar náttúran skrýðist fögr-
um litum haustsins og blómin falla,
kveðjum við í hinsta sinn elskulega
vinkonu mína.
Ingibjörgu mátti líkja við blóni,
hún var fögur, björt og fíngerð. Er
við kynntumst fyrir tveim tugum
ára, í stórum hópi fólks, vakti hún
athygli mína vegna fágaðrar fram-
komu og glæsileika. Við nánari
kynni kom í Ijós, að Ingibjörg var
greind og vel menntuð, frá einstöku
menningarheimili og bar þess
glöggt vitni. Dýrmætar eru mér
minningarnar um yndislegar stund-
ir á glæsilegu heimili hennar þar
sem listfengi og formskyn Ingi-
bjargar nutu sín til fulls. Mikið var
rætt um hin ýmsu tilbrigði lífsins,
og einkenndust skoðanir Ingibjarg-
ar af raunsæi og mannþekkingu.
Oft vakti hún athygli á þeim flötum
tilverunnar, sem útundan verða í
erli og ofurkappi daglegs lífs. Ætíð
var hún málsvari þeirra, sem minna
máttu sín, vinaföst og hollust ráða.
Mér sýndi hún fölskvalausa vináttu
og tryggð, sem ég vil nú þakka.
Elsku Sirrý, Sjöfn og Svala.
Megi minningin um ástríka móður
og vin, sem trúði á líf eftir þetta
líf, verða ykkur huggun í harmi.
Ykkur, fjölskyldum ykkar og öðrum
ástvinum votta ég mína dýpstu
samúð.
Hrafiihildur
Stefanía Ingibjörg Þorleifsdóttir
fæddist 20. júní 1926 og lauk stúd-
entsprófi árið 1947. Hún hóf störf
á Þjóðskjalasafni íslands árið 1972
og starfaði þar óslitið allt til dánar-
dags. Hún var starfsmaður viðgerð-
arstofu safnsins og annaðist eink-
um viðgerð dagblaða og ýmis að-
stoðarstörf við skjalaviðgerðir. Ingi-
björg var hæglátur vinnufélagi og
vann störf sín af hógværð og sam-
viskusemi. Starfsorka hennar var
löngum skert sakir veikinda en frá-
fall hennar varð samt óvænt, er hún
veiktist skyndilega nýkomin úr
sumarleyfisferð.
Stefanía Ingibjorg lætur eftir sig
þijár uppkomnar dætur og vottum
við þeim einlæga samúð okkar.
Samstarfsfólk í
Þjóðskjalasafiii íslands
Kransar, krossar
w og kistuskreytingar. W
r* Sendum um allt land. ^
GLÆSIBLÓMIÐ
GLÆSIBÆ,
Állheimum 74. sími 84200