Morgunblaðið - 28.09.1989, Qupperneq 40

40
MORGlÍNBLAÐll) F1MMT.CÓ^3UÍÍ 28; SftPTEMBÉR; 1989
Hulda Róbertsdóttir
Sólbarði — Minning
yfir kaffibolla, barnaafmæli, Þórs-
merkurferðin fyrir 2 árum og svo
fnætti lengi telja. Þó held ég að upp
úr standi fermingardagur Bjöms nú
í vor. Fermingarveislan verður mér
alltaf minnisstæð, þar kom best í ljó's
hvern mann Hulda hafði að geyma.
Þama stóð hún, hnarreist og bros-
andi og tók á móti fjölskyldu og vin-
um og gerði okkur glaðan dag, þrátt
fyrir að hún hefði dagana áður geng-
ið í gefnun ítarlegar rannsóknir og
niðurstöður ekki gefið tilefni til bjart-
sýni. Enda fór svo að örfáum dögum
seinna lagðist hún mikið veik á
sjúkrahús og kom ekki heim eftir
það nema í stuttar heimsóknir.
En Hulda stóð ekki ein í baráttu
sinni. Við hlið hennar stóð Kmmmi
og flölskyldan og gerði allt sem í
mannlegu valdi stóð til að létta henni
róðurinn, og þó það væri henni frek-
ar að skapi að vera veitandi en þiggj-
andi veit ég að hún mat þennan
stuðning mikils. .
Það er komið að leiðarlokum. Allt-
of fljótt. Eiginmaður, böm, foreldr-
ar, systkini og fjölskyldur þeirra eiga
nú erfiðar stundir. En öll eigum við
minningu um einstaka konu, og þrátt
fyrir sorgina verður sú minning ekki
frá okkur tekin. Vonandi verður það
sú huggun sem þyngst vegur á sorg-
artíð.
Við Jóhannes, Sveinn og Þóra biðj-
um Kmmma, bömunum, foreldram
og öðmm ættingjum allrar blessunar.
Gerður Helgadóttir
Löngu og erfiðu stríði er lokið við
þann vágest er leggur mörg okkar
að velli. Hulda Róberts eins og hún
var oftast nefnd í daglegu tali er
látin i blóma lífsins aðeins 38 ára
gömul. Falleg og glæsileg ung kona
sem alltaf bar höfuðið hátt, þrátt
fyrir mikla vanlíðan seinni ár.
Mörg hafa þau verið sporin okkar
á milli en við höfum verið nágrannar
og vinkonur í tæp tólf ár. Bömin era
á svipuðu reki og hafa ferðirnar byij-
að í barnavagninum, síðan í kerru,
þá á hjóli og loks í bíl ef þannig
hefur viðrað. Mörgum erindum hefur
t
Móðir okkar, tengdamóðir, amma og langamma,
ODDNÝ PÉTURSDÓTTIR
hjúkrunarkona,
til heimilis í Dvalarheimilinu Seljahlíð,
andaðist aðfararnótt 27. september í Borgarspítalanum.
Halla Mjöll Hallgrímsdóttir, Örn Harðarson,
Hlíf Axelsdóttir,
Bjarni Axelsson, Lára Gunnarsdóttir,
Hallgrímur Axelsson, Rannveig Guðmundsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma og langamma,
MATTHILDUR JÓNSDÓTTIR,
Þiljuvöllum 11,
Neskaupstað,
andaðist í Fjórðungssjúkrahúsinu Neskaupstað, þriðjudaginn 26.
september.
Sólveig Ölversdóttir Jónsson,
Jón Ölversson,
Olga Ölversdóttir LaMarche,
Þráinn Ölversson,
Magnús Ölversson,
Þóra Ölversdóttir,
Lovísa Ölversdóttir,
Þórarinn Ölversson,
Sigurður Ölversson,
tengdabörn, barnabörn
og barnabarnabörn.
t
Faðir okkar,
ÞORVARÐUR HJALTASON,
frá Súðavik,
lést í Reykjalundi þriðjudaginn 26. september.
Börn hins látna.
Fædd6. apríl 1951
Dáin 19. september 1989
Vinkona mín, Hulda Róbertsdóttir,
er látin eftir langa og stranga <bar-
áttu við illkynja sjúkdóm. Baráttu
sem hún háði af slíkum kjarki og
dugnaði að undravert var. Síðustu
vikur var ljóst hvert stefndi, en
lífsvilji hennar var með slíkum hætti
að innst inni leyndist vonarglæta um
að henni tækist enn á ný að komast
á fætur. Sún von brást og eftir situr
sár söknuður og sorg.
Við Hulda kynntumst á unglings-
aldri í Hafnarfirði og hefur vinátta
okkar því staðið í rúm 20 ár. Margt
var brallað á þeim áram og gaman
að vera til. Ég leit mjög upp til henn-
ar og var töluvert hróðug yfir að
hafa eignast vinkonu sem var árinu
eldri, slíkt skipti máli á þeim tíma.
A áranum upp úr 1970 skildu leið-
ir um sinn er ég bjó erlendis um
nokkurra ára skeið. Sýndi sig þá
best trygglyndi Huldu. Alltaf komu
bréfin frá henni reglulega, færandi
fréttir af fjölskyldu og vinum og
fylgdu gjaman myndir af krökkunum
svo ég gæti fylgst með þroska þeirra.
Reyndist og auðvelt að taka upp
þráðinn á nýjan leik er ég fluttist
heim aftur.
Hulda kynntist ung Kramma
sínum og giftu þau sig árið 1971.
Fluttu þau á hans heimasióðir á
Álftanesi þar sem þau bjggu upp frá
því. Börnin urðu þijú, Hrafnhildur
sem er að verða 18 ára, Björn 14
ára og litla Margrét sem er aðeins
9 ára.
Á Álftanesi kunni hún vel við sig,
Krammi, bömin og heimilið vora
henni allt, en þó vann hún endram
og eins utan heimilis ef tilefni gafst
til. Undanfarin ár tók hún ríkan þátt
í félagslífinu i hreppnum, bæði í
kvenfélaginu svo og söng hún í
kirkjukór Bessastaðakirkju. Eftir áð
hún veiktist starfaði hún einnig ötul-
lega í Samtökum krabbameinssjúkl-
inga. Leysti hún öll þessi störf af
hendi með miklum sóma, eins og
henni var lagið.
Margs er að minnast. Upp í hug-
ann koma ótal góðar stundir, spjall
verið sinnt. Morgunkaffi eða nefnd-
arstörf á vegum Kvenfélagsins, ráð-
gera ferðir og uppákomur ýmsar.
Spjall um hin ýmsu málefni o.m.fl.
Ung giftist hún eftirlifandi eigin-
manni sínum Sveinbimi Hrafni
Sveinbjömssyni rafvirkjaméistara og
eignuðust þau 3 börn: Þau era Hrafn-
hildur 18 ára nemi við Kvennaskól-
ann í Reykjavík, Björn 14 ára nemi
við Garðaskóla og Margrét 9 ára
nemi við Álftanesskóla. Þeirra missir
er mikill að sjá á bak ástríkri eigin-
konu og móður, sem alltaf var til
staðar heima fyrir, þegar fólkið
hennar kom heim frá starfi og leik.
Hulda og Sveinbjörn hófu búskap
á neðri hæð hússins Sólbarða á Álfta-
nesi, en það er æskuheimili Svein-
björns og bjuggu þau þar alla tíð.
Þar var alltaf notalegt að koma.
Hulda ólst upp í vesturbænum í
Hafnarfirði nálægt sundlauginni og
var sótt þangað öllum stundum.
Æfði hún sund með Sundfélagi
Hafnarfjarðar og þótti afburða sund-
kona. Var það henni mikill styrkur
í veikindum sínum að geta sótt sund
daglega á sínar æskuslóðir í Hafnar-
firði. Hún starfaði í Kvenfélagi
Bessastaðahrepps frá því hún flutti
á Álftanes. Gjaldkeri félagsins var
hún í nokkur ár og var hún mjög
virk í starfi. Fórnfýsi og vinnugleði
vora hennar einkunnarorð þegar
Kvenfélagið var annarsvegar.
Hulda starfaði í Álftaneskórnum
frá stofnun hans og hafði mikla gleði
af. Hún tók þátt í stofnun Styrks,
sem er félag krabbameinssjúklinga
og aðstandenda þeirra. Þar sat hún
í stjóm og var ákaflega ötul í starfi.
Síðastliðinn vetur starfaði hún
með eiginkonum Round Table-
manna að stofnun klúbbs, er ber
nafnið Lady Cirkle no. 2, sem er al-
þjóðlegur klúbbur eiginkvenna Ro-
und Table-meðlima. Þar var hún sem
og í öðram félagsskap bæði tillögu-
góð og samstarfsfús. Félagsstörf
tóku mikið af tíma hennar en fyrst
og fremst var hún móðir barnanna
sinna og eiginkona.
Við Brynjólfur sendum Sveinbirni,
bömunum, foreldrum, systkinum og
tengdamóður innilegar samúðar-
kveðjur.
Guð blessi minningu hennar.
Guðrún H. Össurard.
Orð Jesú Krists segja okkur: Sann-
lega, sannlega segi ég yður, deyi
ekki hveitikornið, sem fellur í jörð-
ina, verður það einsamalt, en deyi
það, ber það mikinn ávöxt og ávöxt-
urinn er sá, að dauðinn er ekki fram-
ar til, hann hefur sigrað dauðann.
Þetta era mikil huggunarorð og
við sem trúum megum ekki spyija;
hvers vegna hún, sem átti svo miklu
ólokið? Við verðum bara að treysta
á líf guðs, þessa heims og annars,
því vegir Guðs eru órannsakanlegir.
Við kveðjum í dag eina af traust-
ustu félögum innan Kvenf. Bessa-
staðahrepps, Huldu Róbertsdóttur,
Sólbarði.
Fréttin af dauðsfalli hennar kom
okkur ekki á óvart, því hún hafði í
lengri tíma háð harða baráttu við
skæðan sjúkdóm.
Ég man fyrst eftir Huldu þá ný-
komin í þennan félagsskap og var
hún gjaldkeri félagsins. Hún vakti
athygli mína fyrir glaðlega fram-
komu og æskuþrótt og hvarflaði síst
að mér þá heilsuleysi það, sem beið
hennar á næsta leiti. En inn á milli
fékk hún okkur til að gleyma þessum
skugga, sem fylgdi lífi hennar og
jafnvel vildum við trúa því, að
lífsþróttur og einbeitni þessarar ungu
konu sigraði að lokum. Hún miðlaði
okkur af kröftum sínum, var t.d.
tengill félags okkar í Þjóðarátaki
Krabbameinsfélagsins með þeim ár-
angri að við voram á toppnum í söfn-
uninni m.v. höfðatölu; engin hálf-
velgja þar frekar en í öðra.
I dag kveðjum við og þökkum
Huldu Róbertsdóttur fyrir öll hennar
óeigingjörnu störf í þágu félags okk-
ar og minningin um hana lifir og
hvetur.
Kvenfélag Bessastaðahrepps
sendir ástvinum Huldu einlægustu
samúðarkveðjur og munum orð frels-
arans: Komið til mín, allir þér, sem
erfiðið og þunga era hlaðnir og ég
mun veita yður hvíld. (Matt. 11, 28.)
F.h. Kvenfélags
Bessastaðahrepps.
Guðný Th. Bjarnar
Er ég spurði lát vinkonu minnar
Huldu Róbertsdóttur og hugleiddi
andlátsfregnina kom mér í hug hend-
Minning:
Guðlaugur Unnar
Guðmundsson
Fæddur 24. febrúar 1902
Dáinn 21. september 1989
í dag, 28. september 1989, verður
jarðsunginn elskulegur afi minn,
Guðlaugur Unnar Guðmundsson.
Það er skrýtin tilfinning sem fer
um mig þegar ég hugsa um það, að
ég sé afa ekki meira í þessu lífi. En
verst þykir mér að ég get ekki verið
við útför hans í dag, þar sem ég
stunda nú nám erlendis. Mig langar
því að minnast hans með nokkrum
orðum.
Á yngri áram okkar systranna,
Valgerðar Hönnu, dvöldum við oft
tímunum saman hjá ömmu og afa.
Já, það var mikið á sig lagt til að
komast til þeirra, alla leið frá Breið-
holti og niður í bæ, í hvemig veðri
sem var, lá leiðin til heimilis þeirra
og alltaf fékk maður jafn hlýlegar
móttökur.
Ég minnist afa sem einstaks ljúf-
mennis, sem aldrei skipti skapi og
alltaf var grunnt á glettninni hjá.
Eitt var það sem hann gat aldrei séð
af, það vora fréttir, hvort sem það
var í útvarpi, sjónvarpi eða blöðum,
já hann fylgdist alltaf mjög vel með
því hvað var að gerast á hverri
stundu og lét skoðanir sínar hiklaust
í ljós.
Göngutúrarnir voru honum ekki
síður mikilvægir, „maður verður að
halda sér í góðu formi“, var hann
vanur að segja og svo var lagt af
stað í strigaskónum með hattinn. Það
má því segja það að hann hafi hald-
ið sér í góðu líkamlegu formi allt
sitt líf. Það eina sem hijáði hann var
heymin, en á unga aldri byijaði hann
að tapa heyrn veralega, en heymar-
tækin hjálpuðu honum mikið.
Fyrir rúmum fjóram áram, eftir
andlát ömmu minnar, Valgerðar
Hannesdóttur, fluttist afi að
Lönguhlíð 3, í næsta nágrenni heimil-
is míns, og kom afi þá oft í stuttar
heimsóknir á heimili mitt og fjöl-
skyldu minnar að Bólstaðarhlíð 29.
Hann hafði þá gjarnan smá gott í
poka sem hann ætlaði yngstu systur
minni, Elleni Heiði, sem nú sér á
eftir eina afa sínum, en heimsóknir
hans glöddu barnshjartað alltaf jafn
mikið. Afi var mjög bamgóður og
reyndist bæði börnum sínum og
ing úr sálmi Hallgríms Péturssonar
Um dauðans óvissa tíma er hljóðar
svo;
Dauðinn má svo með sanni
samlíkjast, þykir mér,
slyngum þeim sláttumanni,
-er slær allt hvað fyrir er.
Við eram ung er við fréttum okk-
ur til skelfingar að fólk deyr. Við
það læram við smám saman að sætta
okkur, hitt er erfiðara að sætta sig
við að fólk deyr á besta aldri, það
er erfið tilhugsun.
Leiðir okkar Huldu lágu fyrst sam-
an árið 1971, en þá voram við báðar
nýfluttar á Álftanesið. Hulda nýgift
Sveinbirni Hrafni Sveinbjömssyni en
ég giftist frænda hans Klemenzi en
þeir era bræðrasynir. Heimili feðra
þeirra bræðranna Sveinbjörns og
Eggerts standa nærri hvort öðru, en
þeir era nú báðir látnir. Hulda og
Hrafn stofnuðu heimili sitt að Sól-
barði og hafa búið þar allan sinn
búskap.
Ég hef átt því láni að fagna að
vera samferðamaður þeirra og hafa
kynnst Huldu. Hún er Hafnfirðingur
og þótti mér hún fljótt skemmtileg
í viðkynningu, ákveðin í skoðunum
og oft skorinorð. Hún ákvað snemma
að helga sig fyrst og fremst fjöl-
skyldu sinni og gæta bús og barna.
Fórst henni það ákaflega vel úr
hendi.
Hulda var mikil félagsvera og
hafði unun af því að vera samvistum
við fólk. Því varð hún mjög leiðandi
í ýmsum félagsstörfum. Leiðir okkar
lágu saman í Kvenfélagi Bessastaða-
hrepps en í því félagi voru henni
snemma falin ábyrgðarstörf.
Veikindastríð Huldu hefur staðið
í sjö ár, en ekki var strax ljóst hversu
alvarleg veikindin vora. Það hefur
vakið sérstaka athygli mína hve bar-
áttuvilji Huldu var mikill. Hún gafst
ekki upp og lagði ekki árar í bát.
Þess ættum við sem eftir stöndum
hrygg við andlát hennar að minnast.
Eg votta ættingjum hennar, eigin-
manni og börnum innilega samúð
mína.
Ingibjörg Jónasdóttir
Sálin er gjöf frá Guði, sem glæðir
lífsins ljós í hveijum mannlegum
líkama. Samleik sálar og líkama í
lífi hvers einstaklings má líkja við
vog sem þarf að vera í jafnvægi.'
Stundum bregst líkaminn trausti
sálarinnar um heilbrigði, hann leggst
þyngra á sína skál. Þá tekur sálin á
öllu sem hún á og reynir að vega
hann upp. Þannig tekst henni að
halda jafnvæginu sæmilegu, um
lengri eða skemmri tíma, jafnvel að
koma á varanlegu jafnvægi aftur,
með hjálp Guðs og góðra manna.
Þó fer stundum svo, að líkaminn
hættir að gegna. Sálina fer þá að
bamabömum mjög vel. Sjálfum
auðnaðist honum að eignast 9 börn,
sem öll eru á lífi og stóran hóp af
bama- og barnabamabömum.
Þegar ég kvaddi afa i vor, áður
en ég hélt utan, hvarflaði ekki að
mér að það gæti verið í síðasta sinn
sem ég sæi hann. En nú er hann
farinn til að sinna öðram mikilvæg-
um verkefnum á framandi slóðum.
Hann sneri ekki heim aftur úr sínum
hinsta göngutúr. Hann andaðist þann
21. september sl. 87 ára að aldri.
I huga mínum lifir dýrmæt minn-
ing um góðan afa.
Rut Hreinsdóttir,
Danmörku