Morgunblaðið - 04.02.1990, Síða 28

28 C
MORGUNBLAÐIÐ VELVAKANDI SUNNUDAGUR 4. FEBRÚAR 1990
mmm
„ j?ti erfc rneb rxaegan mt tiL
ixecjgja. viknQ. "
Ast er. . .
.. .að láta ekki símsvara
um að ansa.
TM H0fl. U.S. Pat Off.—»H riflhta raseryed
® 1990 Loa Angeles Timea Syndicate
' 1244
t n a
0 <7 0 0
„6*0> O Or <'OJ'
Lokið dyrunum ;..
HÖGTSTI HREKKVÍSI
... E'N ElNKARlTARíNJN HANSV/LL.
EKKI L-EVFA /MÉR AÐ TALA VIÐ HANN.. J
Ls
Á FÖRNUM VEGI
Þoka á Raufar-
höfti o g óseldir
hamborgarar
Halldór Ólafsson
Rólegri flugstöð
er tæpast hægt
að ímynda sér,
öryggisgæsla er
engin og biðraðir
hvergi sjáanleg-
ar. Hamborgar-
arnir eru óseldir
enda er umferðin
lítil, ekkert flug
vestur og þoka á
Raufarhöfn.
Helga Har-
alds dóttir
ásamt börn-
um sinum
þeim Ástu og
Haraldi.
vegum og stundum á vegum fyr-
irtækisins en ég sé um troll fyr-
ir rækjubáta. Þetta er dálítið
dýrt, ferðin kostar um 10.000
krónur.“ Halldór segist hafa
komið í bæinn mánudaginn og
ætlað að vera aðeins klukkutíma!
„Eg ætlaði að ná seinni vélinni
á mánudaginn þannig að ætlunin
hefur farið örlítið úr skorðum!“
Halldór átti erindi suður því 1
hann hyggst brátt leggja land
undir fót ásamt fjölskyldu sinni
og heiðra andfætlinga vora í
Það er letisvipur á leigubíl-
stjór unum þar sem þeir
sitja í bifreiðum sínum fyrir
framan flugstöðina á Reykjavík-
urflugvelli. Alþjóðleg og sér-
kennalaus popptónlist berst út
um opnar rúðurnar og gott ef
einhveijir þeirra drepa ekki
tíman með því að svæla í sig
framleiðslu alþjóðlegra tóbaks-
framleiðenda. Þetta er fallegur
dagur en lítið um flugfarþega,
þó alltaf einhve” slæðingur.
Flugvélin að norðan lendir bráð-
um en það er víst ekki hægt að
lenda á ísafirði, allt á kafi í snjo
og skyggnið lélegt.
Inni í flugstöðvarbyggingunni
ríkir'ró og friður. I sjoppunni eru
óseldar samlokur, breiðlokur,
framlokur og langlokur dagsins.
Örbylgjuhamborgararnir og piz-
zurnar hafa lítið hreyfst. Blöðin
seljast best og svo auðvitað kaff-
ið.
Að meðaltali fara sex til átta
hundruð manns um Reykjavíkur-
flugvöll á hveijum degi en um-
ferðin er ákaflega misjöfn og
mótast jafnt af veðri sem frídög-
um alþýðu manna hér á landi.
Helga Haraldsdóttir hafði ætl-
að sér að fara til Raufarhafnar
þennan daginn ásamt tveimur
börnum sínum þeim Ástu og
Haraldi. En það er þoka á Rauf-
arhöfn og því geta þau ekki
heimsótt afa og ömmu fyrr en á
morgun. „Við vorum komin út í
vél og þá var tilkynnt að það
væri ekki hægt að fljúga á milli
Akureyrar og Raufarhafnar,"
segir Helga „Við verðum að fara
heim og reyna aftur á morgun,“
segir hún við bömia, sem sýni-
lega njóta þess að hlaupa um
gólf byggingarinnar. „Við flutt-
umst í bæinn á síðasta ári, at-
vinnuástandið var bágborið, eng-
in loðna og maðurinn minn fékk
góða vinnu hér. Við höfum ekk-
ert farið norður í ár en við kom-
umst vonandi á morgun."
ísfirðingurinn Halldór Ólafs-
son er búinn að bíða í þijá tíma
eftir flugi heim. Hann styttir sér
stundirnar á þjóðlegan hátt og
leggur kapal. „Ég kem hingað
suður að meðaltali íjórum sinn-
um í mánuði, stundum á eigin
*
Víkveiji skrifar
Víkveiji hefur stundum velt því
fyrir sér hveiju það sætir
hversu mjög mönnum hitnar í
hamsi þegar rætt er um aldamót
— hvort þau séu um áramótin
1999 og 2000 eða 2000 og 2001.
Svo lengi sem hann minnist hefur
sú umræða blossað reglubundið
upp á tíu ára fresti, ætíð þegar
ný tala bætist við tuginn. Enga
skýringu hefur hann þó fundið á
þeim tilfinningahita, sem einkenn-
ir þessa umræðu.
Það er ekki nóg með að lesenda-
dálkar blaðanna séu yfirfullir
heldur er víða deilt um þetta
manna á meðal. Þetta var til dæm-
is aðalumræðuefni í „heita pottin-
um“ einn morguninn — og hart
deilt. Loks tók maður, sem lítið
hafði til mála lagt, af skarið.
„Hættið þessu pexi, piltar." Síðan
kom hann með „sáttatillögu" eitt-
hvað á þessa leið: Getið þið ekki
samþykkt að maður, sem er fædd-
ur 1. janúar árið 1900 hafi ekki
lifað í 100 ár fyrr en 1. janúar
2001. Á hinn bóginn eru 100 ár
liðin frá fæðingardegi hans 1. jan-
úar árið 2000. Hann getur því á
þeim degi með fullum rétti haldið
upp á að 100 ár séu liðin frá því
að hann kom í heiminn. Sam-
kvæmt þessu er öldin ekki liðin
fyrr en um áramótin 2000 og
2001, en 1. janúar árið 2000 eru
2000 ár liðin frá þeirri stundu er
tímatal okkar er miðað við.
Þetta þótti skarplega mælt og
var samþykkt í pottinum, en þegar
menn höfðu velt vöngum dulitla
stund hófst deilan að nýju. Við
hvor tímamörkin á að miða alda-
mótin? Menn stóðu aftur í sömu
sporum og í byrjun. Augljóst er
að þessari rimmu lýkur ekki. Hér
gagna engar reikningskúnstir.
xxx
Víkverji hitti nýlega kénnara,
sem sagðist fagna þeirri um-
ræðu, sem nú er um íslenskt mál
og allt gott væri að segja um það
málræktarátak, sem nú væri aug-
lýst í bak og fyrir. En því mætti
ekki gleyma að íslensk tunga yrði
ekki varðveitt með einhverju tíma-
bundnu átaki, ræktun málsins
væri lífstíðarverkefni, sem fylgja
ætti einstaklingnum frá vöggu til
grafar. Kennarar hefðu þar sér-
stöku hlutverki að gegna þótt þeir
væru ekki einir um að móta mál-
far manna. Hér væri ekki átt við
íslenskukennarana eina heldur
einnig þá, sem kenndu aðrar
námsgreinar. Ef þeir stæðu ekki
vel í stykkinu gæti erfiði íslensku-
kennarans farið fyrir lítið.
Fátt kvað þessi kennari ömur-
legra en að heyra „menntamenn"
slá um sig með erlendum slettum
eða rita þannig að eiginlega þyrfti
að þýða textann svo að hann yrði
vel skiljanlegur. Orðin væru ef til
vill íslensk en setningaskipan og
hugsun erlend. Væru þá oft búin
til hrein orðskrípi. Nefndi hann
sem dæmi grein eftir einn „fræð-
inginn" þar sem talað er um „skýr-
ingarbeiðnir", „skilningsörðug-
leika“ og „tekjuskiptingarsam-
hengi“. Þá sagðist hann fyrir
nokkru hafa hlýtt á útvarpsþátt
þar sem langskólagengin kona
stóð í því að „redda“ hlutum og
sagði að fólki líkaði illa að hafa
það á tilfinningunni að verið væri
að „spæja“ um það.
Kennaranum sló fyrir brjóst.