Morgunblaðið - 22.06.1990, Síða 13

13
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 22. JÚNÍ 1990
þeim hafi búnast þarna allvel, enda
atorka og fyrirhyggja beggja hjón-
anna nær einstök í sinni röð, og sam-
hugur í allra besta lagi til alls sem
til hags mátti verða.
Helga var að eðlisfari ákaflega
listhneigð og það á mörgum sviðum.
Hún pijónaði og saumaði allt á sig
og dætumar, og jafnvel fyrir aðra.
En það sem þarna mátti teljast til
algjörar nýlundu, var leiklistaráhugi
hennar.
Sem ung stúlka hafði hún verið
einn vetur í vist í Reykjavík hjá Ind-
riða Einarssyni, leikritahöfundi og
konu hans, en börn þeirra munu þá
hafa verið á unglingsaldri. Hér mun
Helga hafa farið í leikhús og komist
í kynni við ieiklist, sem orðið hefur
til að vekja hæfileika, sem með henni
hafa blundað. Á Brimilsvöllum setti
hún upp tvö eða þtjú stutt leikrit,
og voru þau leikin í samkomuhúsi
sveitarinnar á Brimilsvöllum. Eitt
þessara leikrita var „Skyggnu aug-
un“, byggt á gamalli þjóðsögu. Vöktu
þessar sýningar mikla athygli og
fögnuð, þeirra er sáu.
Á Brimilsvöllum fæddust þeim
hjónum tvær dætur: Björg Ragnheið-
ur, f. 14. júlí 1931, síðar gift Ár-
manni J. Lárussyni,.og eiga nú heima
á Digranesvegi 64. Þau eignuðust 2
böm. Og Ingibjörgu f. 26. september
1935, síðar gift Jóni Ólafssyni, þau
bjuggu í Reykjavík og í Danmörku
og síðast í Hrauntungu 16 í Kópa-
vogi. Þau eignuðust 3 börn.
I Hjallabúð áttu þau Helga og
Árni heima í 7 'A ár en flytja þá til
Reykjavíkur haustið 1937, og eign-
ast heimili á Haðarstíg 15, og ári
síðar á Bjarnastíg 10. Þar fæðist
þeim þriðja dóttirin Ragnheiður
Dóróthea, f. 1. september 1939, síðar
gift Braga Siguijónssyni, nú búsett
á Birkigrund 63, Kópavogi. Þau eiga
4 böm.
I Reykjavík var á þessum árum
ákaflega erfitt um atvinnu. Þau sáu
sér þá ekki annað fært en að flytja
aftur vestur. Þau fara því héðan
snemma vors 1940, skömmu áður
en Bretar hernámu landið, og setjast
nú að í Ólafsvík, fá þar húsnæði til
bráðabirgða í húsinu Dvergasteini.
En Árni hefst þegar handa um að
byggja þeim nýtt hús og hefur lokið
smíði þess seint um haustið, svo þau
geta flutt í það rétt fyrir jólin 1940.
Þetta var hið snotrasta hús, hæð og
kjallari, og stendur hátt þar sem
útsýni er fagurt yfir höfnina og sjó-
inn, og inn til sveitarinnar með tígu-
leg fjöllin gnæfandi í baksýn. Þau
köiluðu þetta nýja heimili sitt Sól-
velli og var það nafn vel við hæfi.
Hér byrjar Árni fyrst á því að
stunda sjóinn, en síðan fer hann að
vinna á trésmíðaverkstæði, og stund-
ar þá atvinnu í þijú ár. Auk vinnunn-
ar á verkstæðinu, byggja þeir einnig
nokkur íbúðarhús í Olafsvík.
í Ólafsvík mun afkoman hafa ver-
ið allsæmileg, og þeim mun hafa lið-
ið velog getað búið notalega um sig.
í Ólafsvik fékk Helga notið list-
rænna hæfileika sinna í nokkrum
mæli. Þar var starfandi leikfélag, og
lék hún þar í mörgum ef ekki flestum
þeim leikverkum sem sýnd voru. Hún
vann mikið við hannyrðir allskonar,
blómaskreytingar o.fl., eftir því sem
ástæður leyfðu. Elsta barnið þeirra,
Björg, var fermd í Ólafsvíkurkirkju.
En enn kemur að búferlaflutning-
um. Suður á leið er haldið um haust
1947 og setjast þau að í Kópavogi,
þar sem nú heitir Digranesvegur 62.
Þarna var til sölu e.k. nýbýli eða
sumarbústaður, sem þau festa kaup
á, en gera húsið upp hið innra og
stækka það síðar svo hér varð ákaf-
lega fallegt og rúmgott heimili, eftir
allar breytingar sem gerðar voru.
Hér komu þau sér einnig upp fögrum
og stórum skrúðgarði með tijám og
runnum og margháttuðum blómum,
svo mikið yndi var að skoða þennan
fagra garð, og átti smekkvísi Helgu
hér mestan hlut að máli, auk allra
þeirra handtaka sem maður hennar
lagði fram. Hér höfðu þau að lokum
búið svo vel um sig og snyrtilega,
bæði úti og inni, að vart yrði á betra
kosið, enda höfðu þau bæði kostað
til miklu erfiði og mikilli umhyggju-
og útsjónarsemi.
Nokkru eftir að þau flytja suður
í Kópavog, ganga þau í Óháða
Fríkirkjusöfnuðinn, og Helga gerist
þar söngkona í kirkjukómum og er
í honum óslitið í rúm 20 ár, en neyð-
ist þá til að hætta vegna slæmsku
sem hún fékk í háls. Veit ég að henni
urðu þetta mikil vonbrigði, því söng-
ur hafði verið henni til mikils yndis-
auka, og gætt lífið fyllingu og gleði.
En enginn ræður því sem óvænt ber
að höndum.
í fyrstu þijú árin eftir að þau
fluttu suður stundaði Árni vinnu hjá
trésmíðameistara einum, en haustið
1950 hóf hann trésmíðanám og lauk
því námi á 3 árum. Eftir það stund-
aði hann ávallt atvinnu í þeirri grein.
Eins og fyrr var minnst á, voru
þær systur Aðalheiður, kona mín,
og Helga ákaflega samrýmdar allt
frá barnæsku og systraböndin milli
þeirra óvenju sterk og vinátta náin,
þótt aldursmunur hafí verið nokkur
(þ.e. nær 4 ár.) Allt frá bemskuárum
minnist Aðalheiður hins nána trúnað-
ar, sem var á milli þeirra. Þær gátu
oft setið einar, löngum stundum og
ræðst við um allt það, sem þeim lá
á hjarta. Og segja má með réttu að
þessi trúnaður og einlægni þeirra í
milli hafi haldist órofinn æ síðan.
Sannarlega á Aðalheiður því mikils
að sakna og traustum vini og einlæg-
um á bak að sjá, þar sem Helga
systir hennar hefur nú kvatt þetta
jarðlíf okkar.
Ávallt vom mikil og góð tengsl á
milli heimila þeirra Helgu og okkar
hjóna og heimsóknir tíðar á báða
vegu. Við Aðalheiður minnumst með
ánægju margra gleðistunda á heim-
ili þeirra á hátíðum og við ýms tæki-
færi. Þá var oft sungið, en Helga lék
undir á orgel sem hún átti, enda
kunni hún vel með að fara.
Því má skjóta hér inn að er Helga
var enn innan við tvítugt, mun hún
hafa stundað nám í orgelleik, hluta
úr vetri hjá Sigurvini Einarssyni,
kennara í Ólafsvík. Mun hún hafa
notið þess alla ævi, að hafa átt kost
á þessari tilsögn, þótt ekki yrði af
meira námi í þessari grein, eins og
hún þó helst hefði óskað. Á meðan
hún bjó í Hjallabúð, átti hún lítið
orgel, en síðar, er hún flutti til Kópa-
vogs, gat hún látið þann draum sinn
rætast að eignast stórt og hljómfag-
urt orgel, og munu hæfileikar hennar
hafa fengið að njóta sín enn betur á
þessu sviði, eftir að hún fór að leika
á þetta vandaða hljóðfæri.
Enn er eitt atriði, sem ég tel vert
að nefna: Helga var trúuð og bæn-
heit og bað fyrir fólki og hún var
gædd þeim hæfíleikum, að sjá og
heyra ýmislegt það, sem dulrænt er
kallað og öllum er ekki gefíð að verða
varir við. Um nokkurra ára skeið
hélt hún uppi bænasamkomum á
heimili sínu með fámennum en sam-
stilltum hópi náinna ættingja og
góðra vina. Þar á meðal voru oft þær
Aðalheiður, kona mín, og Ragnheið-
ur, móðir þeirra. Töldu flestir sig
sækja aukinn styrk og gleði á fundi
þessa, og auk þess komast í nokkurt
samband við látna vini og kæra að-
standendur héðan farna, og sem
lýstu sælli tilveru sinni í hinum nýju
heimkynnum. En við vitum öll að
annað og betra líf tekur við, þar sem
aldrei hrella neinir sjúkdómar eða
aðrar líkamlegar hindranir og þar
sem fyrrum farnir vinir og ættmenni
lifa samstilltu lífí í samræmi við til-
gang lífsins og hins æðsta máttar,
og þar sem nýir og óþijótandi mögu-
leikar bíða allra, til aukins þroska
og sannra framfara.
Á seinustu árum þeirra hjóna á
Digranesvegi 62, var heilsu hennar
farið mjög að hraka, og raunar einn-
ig hans. Lentu þau bæði á sjúkra-
húsi og síðan í endurhæfingu á
heilsuhæli. En er þaðan skyldi halda,
treystust þau ekki til að flytja aftur
inn á sitt gamla heimili. Þau fluttu
því til endanlegrar dvalar á Hranistu
í Reykjavík þann 20. ágúst 1987.
(Höfðu þá átt heima í Kópavogi í
40 ár.) Fyrsta hálfa árið voru þau
saman í hjónaíbúð við Jökulgrunn,
en er heilsa Helgu versnaði enn til
muna var hún lögð inn á sjúkradeild
heimilisins, þar sem hún dvaldi áfram
oft illa haldin af vanlíðan. En Ámi
fékk sérherbergi á annarri deild.
Nú er hún horfin, mín kæra mág-
kona, yfír þá móðu sem aðskilur lífið
í frumiífí og framlífi. En við vitum,
að aftur verða samfundir við þá, sem
þráð er að fínna á ný.
Að lokum vil ég votta eftirlifandi
eiginmanni, bömum, barnabörnum
og tengdabörnum hinnar látnu, ein-
lægar samúðarkveðjur mínar og
konu minnar.
Ingvar Agnarsson
Ég krýp og faðma fótskör þína.
Frelsari minn á bænastund.
Ég legg sem barnið bresti mína,
bróðir í þína líknarmund.
(Matth. Joch.]
Þegar ég settist niður að skrifa
nokkur þakkar- og minningarorð
um Helgu Tómasdóttur, þá da,tt
mér þessi undurfagri sálmur í hug.
Ég var með Helgu í bænahring um
17 ára skeið og hélt hún sérlega
upp á þennan fallega sálm og lét
alltaf syngja hann. Helga lést á
sjúkradeild Hrafnistu 15. júní sl.,
eftir 1'/2 árs dvöl á sjúkradeildinni,
oft mjög mikið þjáð. Helga stóð
ekki ein í þessum erfiðleikum, hún
átti einstakan eiginmann sem dvaldi
líka á Hrafnistu. Umhyggja hans
var einstök þótt hann væri sjálfur
sjúkur. Helga og Árni bjuggu mörg
ár á Digranesvegi 62. Heimili þeirra
var fallegt bæði úti og inni. Helga
var mikil fegurðarunnandi og studdi
Árni hana í því sem öllu öðru. Þau
eignuðust þijár mannvænlegar
dætur. Fyrir mörgum árum varð
fjölskyldan fyrir þeirri sorg að dótt-
ursonur þeirra lenti í bílslysi og slas-
aðist mikið. Þá var ég vikulega hjá
Helgu í bænahringnum og fékk þá
að sjá trúarstyrk og æðruleysi
þeirra hjóna. Helga elskaði frelsara
okkar Jesú Krist mjög heitt og í
þessari reynslu sem í öðrum erfið-
leikum leitaði hún til hans í bæn.
Nú trúi ég því að hún sé komin í
dýrðarheiminn hans.
Nú kveð ég elsku Helgu mína
með þakklæti fyrir allt sem_ hún
gerði fyrir mig og mitt fólk. Árna,
dætrum og fjölskyldum sendi ég
mínar innilegustu samúðarkveðjur
og bið þeim öllum blessunar Guðs.
Vökum og biðjum. Bænin má ein
bæta að fullu sárustu mein.
Gjöfin sú dýra, Drottni er frá,
dýrmætust alls, sem mannheimur á.
(Jóhannes Pálmason.)
Ólöf Ragnheiður Jónsdóttir
Avarp til
íslenskrar íþróttaæsku.
Íþróttahátíð Í.S.Í. fer fram 28. júní til 1. júlí n.k. Yfirskrift
hátíðarinnar er “Æskan og íþróttirÁ Iþróttahátíð verður
sýnt og keppt í fjölmörgum íþróttagreinum í 78 íþróttamann-
virkjum í Mosfellsbæ, Reykjavík, Seltjarnarnesi, Kópavogi,
Garðabæ, Hafnarfirði, Keflavík og Vestmannaeyjum.
Með þátttöku í íþróttum eflist líkamlegur, andlegur ogfélagslegur
þroski einstaklingsins.
Ég vil því hvetja alla til að
hverjum manni dýrmætust.
stunda íþróttir sér til heilsubótar og ánægju

Vigdís Finnbogadóttir
Forseti íslands
því góð heilsa er
Vemdari íþróttasambands íslands