Morgunblaðið - 28.12.1991, Qupperneq 40

40
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 28. DESEMBER 1991
Minning:
Baldvin Þorsteins
son, Akureyri
Fæddur 4. september 1928
Dáinn 21. desember 1991
Látinn er á Akureyri Baldvin
Þorsteinsson eftir stutta sjúkdóms-
legu. Baldvin var fengsæll skip-
stjóri um árabil og síðar hafnar-
vörður á Akureyri. Við kynntumst
Baldvini fyrst sumarið 1987. Þá
fluttum við borgarbörnin til Akur-
eyrar án þess að þekkja þar sálu,
-utan Möggu, dóttur Balda, og fjöl-
skyldu hennar. Baldi og Bella, kona
hans, afsönnuðu þá í hvelli þá þjóð-
sögu um Akureyringa, sem við
höfðum óttast, að þar væri allt lok-
að og læst á aðkomufólk og ekki
nokkur leið að kynnast innfæddum.
Góður hugur þeirra hjóna í okkar
garð var slíkur að hann gleymist
ekki. Baldi var ákaflega hlýr maður
og í návist hans færðist ró og vellíð-
an yfir viðstadda. Börn löðuðust að
Balda og hann var sannkallaður afi
með stórum staf. Missir barnabarn-
anna er því mikill og ekki aðeins
þeirra, því fleiri börn, eins og dætur
okkar, nutu þess ósjaldan hversu
barngóður hann var.
Kæra Bella, Magga, Mái, Finn-
bogi og venslafólk, við vottum ykk-
ur okkar innilegustu samúð. Bless-
uð sé minning Baldvins Þorsteins-
sonar.
Diddi og Ingibjörg.
Mig langar í fáeinum orðum að
minnast ákaflega góðs og trausts
samstarfsmanns hjá Akureyrar-
höfn, Baldvins Þorsteinssonar, skip-
stjóra og hafnarvarðar.
Þegar ég var að velta því fyrir
mér að sækja um starf hafnarstjóra
á Akureyri fyrir rúmum 11 árum
kom ég við á hafnarskrifstofunni
til að forvitnast um starfsemi hafn-
arinnar, sem ég þekkti ekki mikið
til þá.
Fyrir hitti ég á skrifstofunni
Baldvin Þorsteinsson, hafnarvörð
sem lengi hafði verið virtur og vin-
sæll skipstjóri á Akureyri, en hafði
nokkrum árum áður tekið við starfi
hafnarvarðar.
Ég var nú hálf vandræðalegur
þegar ég stóð þarna fyrir framan
hann og reyndi að upphugsa ein-
hveija gáfulega spurningu um
höfnina. Mér er minnisstæð sú hlýja
og þær innilegu móttökur sem ég
fékk þarna hjá honum, ég þessi
landkrabbi, sem var að velta fyrir
sér vinnu hjá höfninni.
Eftir að ég hóf síðan störf hjá
Akureyrarhöfn höfum við átt ákaf-
lega gott og náið samstarf og er
mér nú efst í huga mikið þakklæti
fyrir að hafa fengið að kynnast og
starfa með honum.
Fyrir nokkrum árum gekkst
Baldvin undir mjög stóra hjartaað-
gerð. Hann undirbjó sig mjög vel
og sýndi síðan geysilegan styrk og
ákveðni þegar hann þjálfaði sig upp
að nýju eftir uppskurðinn.
Hann kom svo til starfa fyrr en
nokkurn hafði órað fyrir og sinnti
starfi sínu eins og ekkert hefði í
skorist. Þegar hann var spurður
hvernig hann hefði það var ætíð
sama svarið. Ég hef það alveg
ágætt.
Baldvin var maður sem bar til-
finningar sínar ekki á torg og vafa-
laust hefur þessi tími verið honum
erfiður. Hann var ætíð mikill unn-
andi íþrótta og útiveru og var skíða-
íþróttin honum sérlega hugleikin,
en hana stundaði fjölskyldan öll af
kappi.
Um miðjan október síðastliðinn
lenti Baldvin í alvarlegu vinnuslysi
við höfnina ásamt vinnufélaga sín-
um, Áka Stefánssyni. Ekki var
reiknað með Baldvini til vinnu fyrr
en eftir allt að þijá mánuði. Hann
birtist síðan á skrifstofunni eftir
einn mánuð og sinnti flestu því sem
hann var vanur að gera enda þótt
slæmt handleggsbrot væri ekki að
fullu gróið. Að vera heima ogganga
um gólf og horfa út um gluggann
var ekki hans stíll. Um leið og hann
var orðinn rólfær var hann mættur
í vinnuna.
En síðan kemur reiðarslagið.
Aðeins fjórum vikum síðar veikist
Baldvin hastarlega þar sem hann
stóð við stýrið á hafnarbátnum
Mjölni og háði hann síðan hetjulega
baráttu þar sem hann mátti að lok-
um lúta í lægra haldi.
Það er alltaf jafn erfítt að skilja
þetta líf. Manni finnst að menn sem
eru jafn sterkir persónuleikar og
Baldvin geti bara ekki horfíð á
braut svona allt í einu og eitt er
víst að hans verður sárt saknað á
hafnarskrífstofunni.
Elsku Bella, ég bið góðan Guð
að styrkja þig, Þorstein Má, Mar-
gréti og Finnboga, tengdaböm,
barnabörn og aðra aðstandendur í
þessari miklu sorg ykkar.
Far þú í, friði,
friður Guðs þig blessi,
bafðu þökk fyrir allt og allt.
(V. Br.)
Guðmundur Sigurbjörnsson
I dag verður jarðsunginn frá
Akureyrarkirkju Baldvin Þorsteins-
son, en hann lést 20. desember sl.
í Fjórðungssjúkrahúsinu á Akur-
eyri.
Þegar ég nú hugsa til baka um
Balda og kynni mín af honum allt
frá unglingsárum og þar til sl. haust
er hann kvaddi mig og mína á sinn
hlýlega hátt eins og honum var lag-
ið, þá er myndin af Balda afskap-
lega ljúf og margar góðar minning-
ar koma fram í hugann.
Á unglingsárum lágu leiðir okkar
Möggu Bald heimasætunnar úr
Kotárgerði 20 saman, við urðum
góðar vinkonur og erum enn.
Heimili þeirra Beliu og Balda
stóð okkur unglingunum ætíð opið,
þar var gjarnan staldrað við og
móttökur góðar. Á þessum árum
var Baldi mikið til sjós, en Bella
var heima við og alltaf til taks og
ráðagóð að vanda.
Einhvern veginn finnst mér erfitt
að hugsa til baka um Balda án
þess að þau hjónakornin bæði,
þ.e.a.s. Bella og Baldi, komi fram
í hugann. Styrkir það þá mynd sem
ég strax á unglingsárum fékk af
þeim hjónum, að þarna voru á ferð
tveir einstaklingar þar sem sam-
staða þeirra, hlýleiki og glettni voru
í fyrirrúmi. Að kynnast slíku fólki
er dýrmætt hveijum og einum.
Bella og Baldi hafa verið gift í
nær 40 ár, þau eiga þijú börn,
Þorstein Má, Margréti og Finnboga
Alfreð, sem öll eru mikið sómafólk.
Þau missa nú góðan félaga og föð-
ur sem jafnfamt skilur eftir margar
Þorsteinn Kristjáns
son - Kveðjuorð
Fæddur 27. september 1901
Dáinn 19. desember 1991
Vinur minn Þorsteinn Kristjáns-
son fyrrv. vörubílstjóri, Laugarnes-
vegi 42, Reykjavík, andaðist á
hjartadeild Borgarspítalans 19. des-
ember sl. eftir stutta legu. Það má
kannski segja að þessi snöggi dauð-
dagi Þorsteins hafí ekki verið hon-
um á móti skapi, því þannig var
hans skapferli háttað að hann gat
ekki hugsað sér að vera öðrum
háður. En hann hafði nokkrar
áhyggjur af því að svo kynni að
xara er aldurinn færðist yfir.
Ég kynntist Þorsteini þegar hann
var bílstjóri á Vörubílastöð Þróttar
hér í borg, og hefur okkar kunning-
skapur og vinátta varað í rúm 40
ár. Okkar samstarf var á stöð Þrótt-
ar og við trúnaðarstörf á vegum
þess félags og ekki síður í Málfund-
afélaginu Óðni, félagi launafólks
innan raða Sjálfstæðisflokksins.
Þar áttum við mikið og gott sam-
starf og samstöðu um pólitískar
skoðanir.
Þorsteinn var frábær ræðumað-
ur, ádeilinn en sanngjarn. Hann var
mikill íhaldsmaður og þó oft róttæk-
ur í skoðunum, hann ræddi málin
frá grunni, krufði þau til mergjar
og var sjálfum sér samkvæmur, en
umfram allt var hann skemmtilegur
ræðumaður, sem átti auðvelt að
fanga og halda athygli fundar-
manna.
Þorsteinn hóf akstur á 1 tonns
Ford vörubíl 1923 og var einn af
stofnendum Vörubílstjórafétagsins
Þróttar 1931 og var virkur félags-
maður til 1982 og síðan heiðurs-
félagi.
Hann ók fyrst húslausum vöru-
bílum vítt um land, við heyflutninga
og vörur til búskapar og varð fyrst-
ur til að aka alla leið frá Reykjavík
til Akureyrar 1928.
Þorsteinn mun þó ekki í minnum
hafður sem vörubílstjóri, heldur sem
frábær glímumaður, sem gerði
garðinn frægan hér heima og er-
lendis. Hann var glæsilegur glímu-
maður og tók þátt í kappglímum
og sýningarglímum, var glímukenn-
ari og landsliðsþjálfari. Hann vann
flokkaglímu i Reykjavík 1925 og
varð glímusniliingur íslands á Þing-
völlum 1930.
Þorsteinn átti sér hugðarefni, það
var skógrækt.'á efri árum keypti
hann sér bústað við Álftavatn í
Grímsnesi og þangað leitaði hann
næðis og ánægju við ræktun og er
ánægjulegt að sjá umhverfí sumar-
bústaðar hans, umvafið fögrum
skógi. Þorsteinn var fæddur á Korp-
úlfsstöðum, því fornfræga býli, 27.
september 1901, en foreldrar hans
Kristján Magnússon bóndi og Rann-
veig Þórðardóttir kona hans, hófu
þar búskap nokkru fyrir síðustu
aldamót. Þegar Þorsteinn var 5 ára
andaðist móðir hans, var þá heimil-
ið leyst upp og ólst Þorsteinn síðan
upp á ýmsum bæjum í Mosfells-
sveit, en lengst af átti hann heima
á Laugarnesvegi 42 í Reykjavík.
Þorsteinn kvæntist 1925, kona
hans var Emma Guðjónsdóttir. Þau
eignuðust þijú börn, Rannveigu,
Óla og Erlu. Son átti Þorsteinn fyr-
ir hjónaband, með Arnfríði Sigur-
bergsdóttur, Einar að nafni. Hann
andaðist um fímmtugsaldur. Síðari
kona Þorsteins var Halldóra Þor-
steinsdóttir. Þau skildu.
Nú að leiðarlokum kveð ég góðan
vin og félaga, þakka honum sam-
starfið og góða vináttu með virð-
ingu og þakklæti.
Börnum hans, barnabörnum og
öðrum aðstandendum votta ég inni-
lega samúð.
Góður drengur er genginn.
Pétur Hanuesson
og góðar minningar frá uppvaxtar-
og fullorðinsárum. Þau eru sjö
bamabörnin sem nú kveðja afa sinn
sem stoltur hefur fylgst með og
tekið þátt í uppeldi þeirra.
Mig langar með þessum fáu orð-
um að votta Balda virðingu mína
og þökk fyrir hlýhug í minn garð.
Missir Bellu er mikill nú þegar
svo góðður félagi sem Baldi var
kveður þennan heim. Ég er sann-
færð um að henni tekst nú eins og
svo oft áður að sýna og sanna
hversu heilsteypt og fín manneskja
hún er, og með hjálp bama sinna
og fjölskyldna þeirra að takast á
við lífið nú þegar Baldi ekki lengur
er við hlið hennar.
Ég votta þér Bella mín, börnum
þínum, tengdabömum og barna-
bömum mína innilegustu samúð.
Guðrún Frímannsdóttir
í dag, 28. desember 1991, verður
jarðsunginn frá Akureyrarkirkju
tengdafaðir minn, Baldvin Þor-
steinsson, hafnarvörður, sem lést á
Fjórðungssjúkrahúsinu á Akureyri
21. desember sl. eftir stutta en
hetjulega baráttu eftir hjartaáfall.
Baldvin fæddist í Hléskógum í
Suður-Þingeyjarsýslu 4. september
1928. Foreldrar hans voru Margrét
Baldvinsdóttir, ljósmóðir, og Þor-
steinn Vilhjálmsson, fískmatsmað-
ur. Á öðru aldursári flutti Baldvin
ásamt foreldrum sínum og tvíbura-
bróður, Vilhelm, til Hríseyjar. Þeir
bræður ólust upp á góðu heimili í
Hrísey, síðar fjölgaði heimilisfólk-
inu er sjö ára stúlka, Snjólaug Her-
mannsdóttir, var tekin í fóstur eftir
móðurmissi. Þau Margrét og Þor-
steinn höfðu árið 1926 eignast
dreng, Vilhelm Vernharð, sem lést
það sama ár.
Á unglingsárum vann Baldvin við
ýmis tilfallandi störf og m.a. áttu
þeir bræður trillu sem þeir réru
saman á yfír sumartímann. Baldvin
lauk gagnfræðaprófi árið 1946 og
lagði síðan leið sína í íþróttakenna-
raskólann og lauk íþróttakennara-
prófí árið 1947. Ekki freistaði það
Baldvins að vinna við íþrótta-
kennslu og starfaði han'n einungis
einn vetur í því fagi. Eftir eins árs
kennslu í Hrísey hafði hann ráðið
sig sem íþróttakennara að Kvenna-
skólanum á Blönduósi, en snérist
hugur, skorti kjark að eigin sögn,
og fór á sjóinn. Sjómennskan átti
hug hans allan og haustið 1950
settist hann í 2. bekk Stýrimanna-
skólans og útskrifaðist þaðan árið
1951. Baldvin var afburða náms-
maður og tók góð próf bæði frá
íþróttakennaraskólanum og Stýri-
mannaskólanum þótt bókleg
ástundun væri ekki hans sérstaka
áhugamál.
Að loknu skipstjórnarprófi tók
sjómennskan við og réð Baldvin sig
á Snæfell EA 740 árið 1952. A
Snæfellinu var hann í 12 ár, fyrst
sem stýrimaður og síðar skipstjóri.
Að árunum á Snæfelli loknum réðst
Baldvin til útgerðar Leós Sigurðs-
sonar og var skipstjóri á Súlunni
EA 300, nær óslitið til ársins 1978.
Á meðan hann var skipstjóri á Súl-
unni þurfti hann að gera tveggja
ára hlé á sjómennskunni vegna
veikinda. Tíminn sem Baldvin var
veikur var fjölskyldu hans erfíður
og kom þá vel í ljós styrkurinn og
staðfestan sem eiginkona hans og
börn búa yfír. Að loknum veikind-
unum leysti Baldvin af sem skip-
stjóri á ýmsum skipum áður en
hann tók aftur við Súlunni, m.a. á
Lofti Baldvinssyni EA 24. Árið
1978 hætti Baldvin á sjónum, hann
tók þá við starfi hafnarvarðar á
Akureyri og gegndi því starfí til
æviloka.
Baldvin var einstaklega farsæll
skipstjóri og var það hans mesta
gæfa að verða aldrei fýrir stóráföll-
um á sjó. Skipstjórnarferill hans
einkenndist af mikilli ábyrgðartil-
finningu, festu og aga. Hann fór
þannig með hlutverk sitt sem yfír-
maður að hann var jafnan dáður
og virtur af áhöfn sinni og raunar
var borin virðing fyrir honum og
störfum hans meðal sjómanna al-
mennt. Á ferli sínum lenti Baldvin
í miklum þrekraunum eins og svo
margir sjómenn af hans kynslóð.
M.a. var skip hans, Snæfellið, eitt
sinn talið af er það var að sigla
með síld til Noregs í aftakaveðri.
Þá eins og alltaf koip Baldvin hins
vegar skipi sínu og skipshöfn heilu
til hafnar. Baldvin var lengst af á
síldveiðum og síðan á loðnuveiðum,
var hann mikil aflakló og voru skip
hans ætíð með aflahæstu skipum,
fyrst á síldinni og síðan á loðn-
unni. Hann var hjátrúarfullur eins
og algengt er meðal sjómanna, t.d.
þurfti hann á tímabili alltaf að fara
í ákveðna peysu áður en kastað
var, hvernig sem á stóð. Peysuna
hafði hann erft eftir mág sinn, Al-
freð Finnbogason, skipstjóra og
mikinn aflamann.
Það sem einkenndi Baldvin og
hans störf öðru fremur var hin
mikla staðfesta og æðruleysi í fari
hans. Ef Baldvin tók ákvörðun þá
stóð hún, í stóru og smáu. Á þetta
reyndi eftirminnilega þegar hann
hafði ákveðið að hætta sjómennsku
og -fara í land. Þá fékk hann ótal
boð um að taka við skipum og halda
áfram því sem hann kunni best.
Hann hafði hins vegar tekið ákvörð-
un sem ekki var haggað. Hinn langi
tími sem hann var á Snæfellinu og
síðan á Súlunni lýsir þannig fest-
unni í fari hans. Tækifærin til að
reyna aðra hluti skorti ekki.
Á milli Baldvins og tvíburabróður
hans, Vilhelms, voru ætíð sterk
bönd. Það er til marks um hversu
líkir þeir tvíburabræður voru og
samrýndir að þegar Baldvin mætti
í Stýrimannaskólann haustið 1950,
ráku kennarar skólans upp stór
augu og spurðu hvað Vilhelm væri
að gera þar, en hann hafði lokið
prófi við skólann þá um vorið. Útlit-
ið var nákvæmlega hið sama og
Baldvin hafði sest við sama borð
og Vilhelm sat við veturinn áður.
Mikill er harmur Vilhelms sem nú,
í erfiðum veikindum, þarf að sjá á
bak ástkærum bróður.
Baldvin kvæntist eftirlifandi eig-
inkonu sinni, Björgu Finnbogadótt-
ur, árið 1952. Börn þeirra eru Þor-
steinn Már, Margrét og Finnbogi
Alfreð. Baldvin og Björg áttu hin
síðari ár heimili sitt í Kotárgerði
20 á Akureyri. Þangað fór ég að
venja komur mínar á menntaskóla-
árunum og var mér strax einstak-
lega vel tekið af þessum yndislegu
hjónum. Ekki hafði Baldvin mörg
orð um nærveru mína á heimilinu
en viðmótið allt var á þann veg að
mér leið vel í návist hans, og svo
hefur verið síðan. Baldvin hafði
mikið dálæti á einkadóttur sinni og
hefur hann reynst okkur traust
stoð. Þá var einnig Ijóst að Baldvin
kunni vel að meta þann dugnað og
eljusemi sem einkennt hefur störf
barna hans og þau hafa tekið í arf
frá foreldrum sínum.
Elsku Björg, það er mikið lagt á
þig þessa dagana, en þú stendur
sem klettur eins og þú hefur ávallt
gert.
Það er með miklum söknuði og
trega sem ég kveð Baldvin, þennan
ljúfling sem gaf af sér svo mikla
hjartahlýju. Hans er nú sárt saknað
af mörgum, mestur er söknuðurinn
hjá eiginkonu, börnum og barna-
börnum. Það gerir þó söknuðinn
bærilegri að við eigum öll góðar
minningar um yndislegan eigin-
mann, pabba, tengdapabba og afa,
minningar um hjartagæsku, traust
og velvild. Við geymum minningar
um góðan dreng.
Ingi Björnsson