Morgunblaðið - 05.01.1992, Blaðsíða 33

morgL'nblaðið MINNINGARiiirin 5. JAN'ÚAR 1992
33
Kveðjuorð:
^ ________
OlafurH. Egilsson
Fæddur 15. júní 1927
Dáinn 26. nóvember 1991
Ólafur fæddist í Vestmannaeyjum
15. júní 1927, sonur hjónanna Rögnu
Þorvarðardóttur og Arinbjörns Ól-
afssonar. Faðir hans fluttist síðar
til Hafnarfjarðar þar sem hann var
ritari sýslumanns um langt árabil.
Hann var hið mesta prúðmenni og
mjög vel hðinn. Þau hjón slitu sam-
vistir er Ólafur var ungbarn. Hann
átti hálfbróður er Fróði heitir. Þeir
voru sammæðra.
Ólafur var tekinn til fósturs af
Sigurbjörgu Ögmundsdóttur,
frænku sinni, og Agli Jónassyni út-
gerðarmanni í Ytri-Njarðvík. Þeir
Njarðvíkurbræður, Egill og Einar
Jónassynir, ráku þá útgerð og fisk-
verkun um langt árabil. Hjá þeim
merkishjónum og dóttur þeirra,
Helgu, ólst Ólafur upp sem þeirra
bam og var hann ættleiddur af þeim.
Það má segja að Helga og Óli væru
umvafin ástúð og blíðu sinna ágætu
foreldra.
Ólafur fór snemma að hjálpa til
við umsvif föður síns. Hann var létt-
ur og glaður í unglingahópi og átti
marga góða vini meðal þeirra. Hann
fór í Verslunarskóla íslands og lauk
þaðan prófi. Að því loknu tók hann
að fullu þátt í útgerð og atvinnu-
rekstri föður síns og rak síðar eigin
fyrirtæki.
Árið 1948 kvæntist Ólafur Nilsínu
Larsen, hinni mestu myndarkonu.
Hún var ættuð frá ísafirði. Þau Nils-
ína og Ólafur mynduðu sér eitt hið
glæsilegasta hús og heimili í Njarð-
víkum og bjuggu þar með reisn. Þau
voru mjög samhent í starfi og eign-
uðust sjö myndarleg börn að dóttur-
inni Þórdísi meðtaldri, er Nilsína
átti áður en hún giftist, en Ólafur
ættleiddi og gekk í föðurstað. Börn
þeirra eru Þórdís, gift Ragnari Ein-
arssyni, Sigurbjörg, gift Einari Guð-
jónssyni, Egill, kvæntur Jónu
Bjarnadóttur, Bjarni Þór, kvæntur
Jónínu Ólafsdóttur, Ragna, gift
Henry Lirat, Ólafur H., kvæntur
Kolbrúnu Alexandersdóttur og yngst
er Sóley. Ættstofn þeirra er myndar-
fólk, dreift um byggðir Suðurnesja.
Einnig átti hann stóran hóp frænda
og vina á Suðurnesjum.
Nilsína og Ólafur slitu samvistir
og bjó Nilsína áfram með börnum
þeirra en Ólafur fluttist til Reykja-
víkur og stundaði þar ýmis störf,
síðast sem leigubílstjóri. Ég fylgdist
ekki með störfum hans þar en mér
er sagt að hann hafi gifst þar hinni
ágætustu konu, Höllu Jónsdóttur,
árið 1969. Hún átti frá fyrra hjóna-
bandi tvo syni sem Ólafur gekk í
föðurstað og var sambúð þeirra mjög
góð og náin.
Ólafur hélt einlægu sambandi við
öll sín börn pnda var hann mikill
barnavinur. Óli Egils, en svo var
hann ávallt nefndur hér í Njarðvík-
um, mun ekki hafa gengið heill til
skógar síðasta árið og lést hann á
Grensásdeild Borgarspítalans 26.
nóvember 1991. Ég var staddur ut-
anlands er ég frétti lát þessa kæra
vinar og varð mér mikið um hans
fráfall. Hann var einn þeirra ungu
manna í Ytri-Njarðvík er ég kynnt-
ist nánast sökum samstarfs, nálægð-
ar og vináttu foreldra hans og
minnar fjölskyldu. Ólafur var glæsi-
menni að vallarsýn, greindur vel,
gamansamur, orðheppinn, hrókur
alls fagnaðar í vinahópi og lét þá
brandara fljúga. Hann var vinmarg-
ur og ávallt gleði og gamansemi í
kringum hann. Hann var kraftmikill
starfsmáður að hveiju sem hann
gekk á sínum uppvaxtarárum.
Ég kveð þennan lífsglaða Njarð-
víking með þeirri ósk að „bak við
dauðans blökku tjöldu brosi lífsins
gyðja“ og að honum auðnist að feta
þroskabrautir hins eilífa lífs. Ég
votta konu.hans, ástvinum og vinum
innilega samúð.
Karvel Ogmundsson
Guttormur Þorsteinsson,
Löndum - Minning
Fæddur 3. apríl 1906
Dáinn 3. október 1991
3. október síðastliðinn lést góð-
vinur okkar hjónanna, hann Gutt-
ormur frá Löndum. Guttormur var
fæddur í Löndum þann 3. apríl
1906. Foreldrar hans voru þau hjón-
in Þorsteinn Kristjánsson frá Lönd-
um og Guðlaug Guttormsdóttir frá
Stöð.
Guttormur var úr hópi sex systk-
ina og eru tvö þeirra á lífi. Framan
af dvaldist hann mikið inni í Stöð
hjá afa sínum og ömmu og einnig
hjá móðurbróðui' sínum Benedikt,
en þeir voru miklir mátar. í Löndum
var bæði stundaður búskapur og
sjósókn, var trilluútgerð veigamikill
þáttur í búskapnum og voru þeir
saman í útgerð Guttormur og
Kristján bróðir hans. 4. nóvember
árið 1934 var happadagur í lífi
Guttorms, en þá gekk hann að eiga
eftirlifandi eiginkonu sína Fanneyju
Sigríði Ólafsdóttur frá Skála, Beru-
neshreppi. Fanney er dóttir hjón-
anna Olafs Bjömssonar frá Hálsi,
Búlandshreppi, og Stefaníu Anton-
íusardóttur frá Berunesi. Reyndist
Fanney manni sínum alla tíð traust-
ur og umhyggjusamur lífsförunaut-
ur. Fanney og Guttormur eignuðust
tvo syni, þá Benedikt, kvæntan
Olgu Jónsdóttur, búsett á Norð-
firði, og Ólaf, kvæntan Kristrúnu
Guðnadóttur, búsett á Stöðvarfirði.
Fjölskyldan var samhent og voru
barnabörnin augasteinar afa og
ömmu.
Snemma kviknaði áhugi Gutt-
orms á tónlist og hljóðfæraleik.
Hefur dvölin í Stöð ef til vill ýtt
undir þá hæfileika sem með honum
bjuggu. Fékk hann um tíma tilsögn
í orgelleik hjá séra Vigfúsi Þórðar-
syni, presti í Heydölum. Þá hleypti
hann heimdraganum og fór suður
til Reykjavíkur og var einn vetur
við orgelnám hjá Páli ísólfssyni.
Sneri Guttormur aftur í heimasveit
sína og gerðist organisti og kór-
stjóri við Stöðvarkirkju. Var hann
þar samfleytt frá árinu 1928 og vel
yfir hálfa öld. Þessi þjónusta Gutt-
orms var hans hjartans mál, líf og
yndi, sem hann stundaði af kost-
gæfni og næmri tilfinningu. Þá
stofnaði Guttormur einnig fyrsta
karlakórinn á Stöðvarfirði og
stjómaði honum um alllangt skeið.
Á samfélagið hinum látna mikið að
þakka fyrir þetta mikla og fórnfúsa
starf, sem unnið var af brennandi
áhuga. Allir sem kynntust Guttonni
fundu og mátu það góða hugarþel
og þá umhyggju sem hann bar til
þessa fallega staðar Stöðvarfjarðar
og fólksins sem þar bjó. Fylgst var
náið með afla og útgerð og þeim
skipum sem fóm inn eða út fjörð-
inn, fram hjá Löndum. Guttormur
var gefinn fyrir að tileinka sér nýj-
ungar og þekkingu á þeim. Hann
eignaðist eina fyrstu dráttarvélina
sem kom í sveitina. Hann var lag-
hentur maður og smíðaði m.a. bæði
hús og báta. Guttormur var mikill
náttúruunnandi og fór reglulega í
gönguferðir sér til ánægju og
heilsubóta, þá var hann einnig veð-
urglöggur mjög og fylgdist grannt
með veðri.
Eftir áramótin síðustu fluttust
þau hjónin á Dvalarheimili aldraðra
í Neskaupstað. Var það sökum veik-
inda Guttorms, en hann naut góðr-
ar aðhlynningar hjúkrunarfólksins
þar. Núna þegar Guttormur hefur
kvatt þetta líf, kemur upp í huga
okkar hvað það var yndislegt að fá
að kynnast honum. Það var alltaf
jafn mikil tilhlökkun sem kviknaði
í bijóstum okkar þegar við lögðum
af stað austur til að heimsækja þau
hjónin. Það var eins og að koma
heim eftir langa fjarveru. Þá áttum
við saman stundir sem aldrei gleym-
ast. Settist Guttormur gjarnan við
orgelið og við rauluðum saman, það
var hreint ótrúlegt hvað þessi aldni
maður var fimur í fingrunum.
Elsku Fanney og fjölskylda, inni-
legar samúðarkveðjur.
Blessuð sé minning Guttorms
Þorsteinssonar.
Silla og Hlynur.

Mágkona mín og föðursystir,
JÓNA GUÐRÚN JÓNSDÓTTIR,
Skjóli við Kleppsveg,
verður jarðsungin frá Bústaðakirkju þriðjudaginn 7. janúar kl.
13.30.
Áslaug Bachmann,
Guðrún Karlsdóttir
og frændsystkini.
Legstelnar
Framleiðum allar stærðir og gerðir af legsteinum.
Veitum fúslega upplýsingar og ráðgjöf
umi
I
S.HELGASON HF
STEINSMIÐJA
SKEMMUVEGI 48-SiMl 76677
Kveðjuorð:
Edith Clausen
Fædd 9. mars 1910
Dáin 10. desember 1991
Edith fæddist í Noregi síðla vetr-
ar árið 1910. Faðir hennar var
kaupmaður og skipstjóri sem með
athafnaríkri konu sinni stýrði heim-
ilnu af festu og öryggi. Edith kynnt-
ist á tuttugasta aldursári F. Res-
berg og rugluðu þau saman reitum
og hlotnaðist þeim glæsileg dóttir,
Elísabeth.
Árið 1937 fluttist Edith til *ís-
lands með dóttur sína og sþildust
þar leiðir þeirra hjóna. Til íslands
var erfitt að koma, bændaþjóð leit
útlendinga illu auga en Edith lét
ekki bugast og ól dóttur sína upp
eins og best varð á kosið.
Edith giftist Herluf Clausen og
speglaðist ást þeirra í samheldni
allt þar til Herluf lést 1982. Edith
og Herluf voru ætíð þekkt fyrir
gestrisni og höfðingskap enda sam-
rýnd og stórhuga en þegar Herluf
dó þá dó einnig hluti af Edith, hún
varð bitur gagnvart heiminum og
sætti sig seint við að hafa misst
þennan elskaða eiginmann. Þrátt
fyrir það stóð hún alltaf teinrétt
og bugaðist aldrei.
Þegar náinn ættingi fellur frá er
ekki auðvelt að lýsa þeim tilfinning-
um sem að garði bera og sem endra-
nær ræður eigingirni manneskjunn-
ar ríkjurn hjá þeim sem eftir lifa
því engum er auðvelt að sjá á bak
ástvinum hvort sem þeir eru gamlir
eða ungir, lasburða eða í blóma lífs-
ins. Um þetta fær manneskjan engu
ráðið því það er í höndum skapara
himins og jarðar að ákveða hvenær
og hveija hann kallar til sín.
Núna þegar ástkær amma mín
er til grafar borin geri ég mér fyrst
grein fyrir því hvaða lausn henni
hefur verið veitt, að fá að flytjast
á brott úr erfiðum veikindum til
fundar við horfna ástvini í himna-
sölum skaparans. Það er alltaf erf-
itt að horfa á eftir ástvinum sínum
yfir móðuna miklu en yfir huga
mínum hvílir ró því ég veit að Edith
fékk loksins frið, frið frá amstri og
erfiðleikum lífsins, veikindum og
bágindum sem hijá allt of margar
manneskjur á þessari jörð. Ég veit
að hún er sest að á æðri og betri
stað þar sem sál hennar lifir um
aldur og ævi og er uppljómuð af
birtu Drottins. Það hryggir mig
sárlega að missa ömmu og enn
meira hryggir mig að vita til allra
þeirra ungmenna sem Drottinn Guð
tekur til sín núna yfir hátíðirnar
sem og á öðrum stundum.
Það sem er ætlast til af þeim sem
eftir lifa en hinsvegar að styðja
hvort annað og standa með hvoru
öðru í logni og stormi.
Mig rámar enn í þegar ég var á.
níunda ári og íjölskylda mín var
samankomin í húsi ömmu og afa.
Herluf afi var hrókur alls fagnaðar
og sagði sögur en Edith amma
stjómaði borðhaldinu af dugnaði.
Þetta aðfangadagskvöld sat ég og
horfði á fjölskyldu mina og geri
mér fyrst grein fyrir því nú hve
sárt er að kveðja einhvem að eilífu,
fá aldrei að bera þá persónu augum
aftur nema á myndum, samt sem
áður friða minningarnar sem koma
upp í hugann um góðar samveru-
stundir með ömmu, sál mína á þess-
ari sorgarstundu.
Innilega samúð mína fær elsku-
leg móðir mín, Elísabeth, dóttir
Edith, sem var alla tíð stoð og
stytta hennar og var hjá henni allt
þar til Guð tók hana í faðm sinn.
Ég veit að Edith óskaði einskis
annars er hún yfirgaf þessa jörð,
en að vita að sú persóna sem var
henni kærust væri við hlið hennar.
Hennar hinsta ósk rættist. Edith
var stórkostleg kona, dáð alla sína
lífsdaga og minning hennar mun
alltaf lifa í hjörtum okkar sem elsk-
uðum hana.
Þór Clausen
Þjöðhátíðarsjöður
auglýsir eftir umsóknum um styrki úr sjóðnum á árinu 1992
Samkvæmt skipulagsskrá sjóðsins nr. 361 30. september
1977 er tilgangur sjóðsins „að veita styrki til stofnana og
annarra aðila, er hafa það verkefni að vinna að varðveislu
og vernd þeirra verðmæta lands og menningar, sem núver-
andi kynslóð hefur tekið í arf.
a) Fjórðungur af árlegu ráðstöfunarfé sjóðsins skal renna
til Friðlýsingarsjóðs til náttúruverndar á vegum Náttúru-
verndarráðs.
b) Fjórðungur af árlegu ráðstöfunarfé sjóðsins skal renna
til varðveislu fornminja, gamalla bygginga og annarra
menningarverðmæta á vegum Þjóðminjasafns.
Að öðru leyti úthlutar stjórn sjóðsins ráðstöfunarfé hverju
sinni í samræmi við megintilgang hans, og komi þar einn-
ig til álita viðbóðarstyrkir til þarfa, sem getið er í liðum a)
og b).
Við það skal miða, að styrkir úr sjóðnum verði viðbótarfram-
lag til þeirra verkefna, sem styrkt eru, en verði ekki til
þess að lækka önnur opinber framlög til þeirra eða draga
úr stuðningi annarra við þau.“
Stefnt er að úthlutun á fyrri hluta komandi árs. Umsóknar-
frestur er til og með 28. febrúar 1992. Eldri umsóknir
ber að endurnýja. Umsóknareyðublöð liggja frammi í af-
greiðslu Seðlabanka (slands, Kalkofnsvegi 1, Reykjavík.
Nánari upplýsingar gefur ritari sjóðsstjórnar, Sveinbjörn
Hafliðason, í síma (91) 699600.
Reykjavík, 31. desember 1991.
Þjóðhátíðarsióöur.