Morgunblaðið - 15.03.1992, Blaðsíða 18

MORGyNBpAfflÐ S.LJNN.UpAGUR 15fl tyA.fi?, Ijl93(,
18
Systurnar í faðmi
fjölskyldunnar.
Grétar Pétur með
Díönu, Kristín 2
ára, Eva 5 ára og
Laufey Þóra með
Dagnýju.
Þríburarnir, fyrstu börn ársins í Reykjavík, á heimleið:
Fögnuður en kvíði undir
niðri hjá foreldrunum
Fjölskyldan stækkaði úr Qórum í sjö við fæðinguna 1. janúar
eftir Sigurð Jónsson
„Við erum auðvitað í sjöunda himni yfir því hvað þetta hefur
allt saman gengið vel en auðvitað er maður svona dálítið kvíðinn
undir niðri fyrir þvi hvernig þetta muni ganga þegar þau eru öll
komin heim,“ sagði þríburamamman Laufey Þóra Olafsdóttir, en
þríburar hennar og Grétars Péturs Geirssonar voru fyrstu börnin
sem fæddust í Reykjavík á árinu, nánar til tekið 1. janúar klukkan
18.00. Þau eiga tvö börn fyrir, telpurnar Evu, 5 ára, og Kristínu,
2 ára. „Það er fyrir mestu að þau séu heilbrigð, þá gengur þetta
allt vel,“ sagði Grétar Pétur hressilega og kvaðst vera hinn bjart-
sýnasti. Sjálfur er hann fatlaður á fótum og að hluta á höndum
og gengur við hækjur en getur bjargað sér án þeirra. Þau voru
sammála um það hjónin að þó þau væru öll af vilja gerð þá viður-
kenndu þau vel að framundan væri nokkuð strembinn tími með
þéttri dagskrá sem ekki væri unnt að komast í gegnum án þeirrar
heimilisaðstoðar sem þau fá.
að voru tvær stúlkur og
einn drengur sem komu
í heiminn á nýársdag á
Landspítalanum að við-
stöddum læknum, ljós-
mæðrum og hjúkrunarkonum. Allt
var gert til þess að fæðingin gengi
vel sem og hún gerði. Börnin voru
skírð fljótlega eftir fæðinguna og
heita Geir Grétar, sem fæddist
fyrstur, Dagný og Díana. Þau
fengu strax viðeigandi meðferð á
fæðingadeildinni, voru sett í súr-
efniskassa og öndunarvél. Nokkur
óvissa var með heilsu þeirra fyrstu
tvo til þijá dagana en þau komust
í gegnum óvissuna. Þær Dagný og
Díana losnuðu úr súrefniskass-
anum á undan Geir Grétari þrátt
fyrir að hann væri þeirra stærstur
við fæðingu, 1.300 grömm, Dagný
var 1.200 grömm og Díana léttust,
1.082 grömm. Þótt Díana væri létt-
ust, var hún samt sem áður einna
sprækust eftir fæðinguna og hefur
nú nálgast hin tvö verulega að
þyngd. Þær Dagný og Díana fengu
að fara heim af spítalanum 1.
mars en Geir Grétar varð eftir þar
sem hann á svolítið erfitt með önd-
un ennþá. Það er óvenjulegt að
þríburar skuli ekki sendir heim í
einu lagi en það þurfti að gera að
þessu sinni vegna þrengsla og hve
mikið er um fyrirburafæðingar á
Landspítalanum.
HIó í 15 mínútur
Laufey var komin fjóra mánuði
á leið þegar hún fékk að vita að
hún gengi með þríbura. „Þetta sást
í. sónarnum og ljósmóðirin sagði
að það væri ansi fjölmennt þama
inni. Þá vissi ég að þau væru fleiri
en eitt en að þau væru þijú hvarfl-
aði ekki að mér. Ég hló víst í einar
15 mínútur samfleytt og sagði aft-
ur og aftur: Ég trúi þessu ekki!
Ég trúi þessu ekki! Þetta var svo
óraunverulegt og skrýtið," sagði
Laufey.
„Ljósmóðirin vildi endilega að
ég fengi mér sæti en ég sagðist
sitja allan daginn og hefði bara
gott af því að standa. Hún vildi
ekki hætta á að ég dytti endilangur
á gólfið við þessa vitneskju," sagði
Grétar Pétur.
„Mér var sagt að hætta að vinna
og fá mér heimilishjálp," sagði
Laufey, sem vann á auglýsinga-
deild Ríkisútvarpsins. „Ég var síð-
an með heimilishjálp tvisvar í viku
fram að fæðingunni. Síðan fæ ég
hjálp hálfan daginn næstu sex
mánuði og það verður mikill stuðn-
ingur að því,“ sagði Laufey.
Þrír læknar í viðbragðsstöðu
„Mér var sagt að þetta væri
áhættumeðganga og tók það auð-
vitað alvarlega. Þess vegna vildi
ég ekki vera að kaupa neitt á böm-
in á meðan ég gekk með þau, var
við öllu búin ef eitthvað kæmi uppá.
Annars var mér sagt að ef ég
kæmist yfir 28 vikur í með-
göngunni væri mér óhætt og ég
náði 29 vikum,“ sagði Laufey.
Grétar Pétur sagðist hafa hamr-
að á því eftir að 27 vikur voru liðn-
ar að Laufey þyrfti að leggjast inn
á spítalann í Ijósi þess að fæðing
hinna barnanna hefði gengið mjög
Morgunblaðið/Sigurður Jónsson
Laufey Þóra með þríburana í fanginu, Díönu, Geir Grétar og
Dagnýju.
hratt fyrir sig og hún ekki komist
á fæðingardeildina heldur átt
heima. En jólin voru látin líða og
það var svo 29. desember að Lauf-
ey var lögð inn. Hún fór sjálf upp
á spítala þar sem hún fann fyrir
útvíkkunarverkjum eða örlitlum
seiðingi.
Á spítalanum var fæðingin
stöðvuð og hún beðin vinsamlegast
að bíða með fæðinguna fram yfir
nýársnótt því þá er alltaf fámennt
á deildinni af starfsfólki. En það
voru þrír læknar í viðbragðsstöðu
á bakvakt yfir áramótin. „Þeir
máttu láta sér nægja appelsín og
kók þessi áramótin," sagði Laufey
og hló. Svo var allt sett á fullt á
nýársdag og börnin tekin með keis-
araskurði.
„Ég gat fengið að vera inni en
það var allt fullt af læknum og
hjúkrunarliði svo ég hefði bara
verið fyrir. Annars gat ég nú fylgst
með þaðan sem ég sat og fylgdist
með því þegar þær komu hlaup-
andi með þau út af stofunni og það
var í sjálfu sér heilmikil upplifun,"
sagði Grétar Pétur.
„Læknarnir gerðu okkur fulla
grein fyrir því að þijá fyrstu dag-
ana væri veruleg óvissa með þessi
litlu grey,“ sagði Grétar Pétur.
Onnur telpan, Dagný, veiktist eftir
fæðinguna og lenti í talsverðri
áreynslu vegna þess og strákurinn
fékk dálitla bólgu í lungun og var
lengur en hin í súrefniskassanum.
Hin telpan, Díana, var alveg eld-
spræk allan tímann.
„Því er ekki að neita að þetta
var mikið stress strax eftir fæðing^
una. Maður lét hveijum degi nægja
sína þjáningu og var auðvitað með
hugann við þau alla daga. En svo
gat maður verið rólegur að því leyti
að þau voru í góðum höndum á
spítalanum. Það er annars alveg
ótrúlegt hvað starfið á spítalanum
er stórfenglegt, ég gerði mér ekki
grein fyrir því fyrr en ég kynntist
því af eigin raun,“ sagði Grétar
Pétur.
Strax munur á skapgerðinni
„Það er auðvitað alveg yndislegt
að vera komin með stelpurnar heim
og kannski verst að hafa ekki feng-
ið þau öll í einu en þá er bara að
leysa það. Ég fer upp á spítala á
hveijum degi til að sinna stráknum
og það geri ég eftir að Grétar Pét-
ur er kominn heim úr vinnunni.
Við gerum okkur fulla grein fyrir
því að það verður heilmikil vinna
að hugsa um þau öll og sjálfsagt
verður lítið um svefn fyrstu mánuð-
ina því það þarf að gefa þeim á
þriggja tíma fresti og svo auðvitað
að sinna eldri stelpunum líka.
Einnig verður mjög spennandi
að fylgjast með þeim og ég verð
að viðurkenna að stundum hugsa
ég um hvernig þetta verði nú allt
saman hjá okkur svona þegar þau
komast á legg. Annars sé ég strax
mun á þeim. Þau hafa greinilega
mismunandi skap og þær taka und-
ir það á spítalanum. Dagný virðist
vera skapmest af þeim. Hún lætur
í sér heyra ef hana vantar eitt-
hvað, vill Iáta halda á sér eða ef
hún er svöng. Díana aftur á móti
er rólegust af þeim og sýnir ekki
sömu viðbrögð og Dagný. Geir
Grétar er kraftmikill þótt hann
hafi ekki náð sér eins vel á strik
og systur hans. Hann hreyfir sig
mikið og er lítið kyrr þegar hann
á annað borð vakir,“ sagði Laufey
þegar hún var beðin að lýsa þeim
hveiju fyrir sig.
Breyttar aðstæður
Það fer ekki hjá því að aðstæður
brejdast verulega þegar slík íjölgun
verður í íjölskyldunni. „Nú er mað-
ur hættur að fara á bílasölurnar,
ég fer bara á hóferðamiðstöðina til
að svipast um eftir rútu,“ sagði
Grétar Pétur og skellihló. Þau búa
í þriggja herbergja íbúð við Grett-
isgötu en þessar aðstæður leiddu
til þess að þau sóttu um íbúð hjá
verkamannabústöðum Reykjavíkur
sem þau hyggjast kaupa.
Það fer ekki hjá því að þessir
breyttu flölskylduhagir leiði af sér
aukinn kostnað en þau hjónin segj-
ast ekki hugsa um það daglangt
þó auðvitað sé það ákveðinn raun-
veruleiki. Grétar Pétur vinnur á
skrifstofu Öryrkjabandalagsins og
Laufey sótti um að fá fæðingaror-
lofið á heilu ári og fær tvo auka-
mánuði, einn mánuð á hvort barn
sem er umfram eitt.
„Ég get ekki neitað því að auð-
vitað hugsa ég um framtíðina því
allir vita að börnin þurfa heilmikið
og það kostar allt sitt en núna
beinist athyglin fyrst og fremst að
börnunum sjálfum og ijölskyldunni
allri og það er auðvitað nóg að
gera,“ segir Laufey. Hún segir þrí-
buramömmur hafa haft samband
við sig, gefið sér föt og veitt sér
upplýsingar og það sé góður stuðn-
ingur að því að tala við fólk með
reynslu af þríburauppeldi.
„Við eigum mjög góða að og það
eru margir sem hafa stutt okkur
með gjöfum og á annan hátt og
slíkt er ómetanlegt og við viljum
koma á framfæri þakklæti til þeirra
allra,“ sagði Grétar Pétur.
Þau lögðu áherslu á það hjónin
að það væri nú ekki tómt erfiði
framundan heldur væri mjög gam-
an að takast á við þær aðstæður
sem borið hefði að höndum. Aðal-
atriðið væri að börnin væru heil-
brigð og að þau losnuðu við veik-
indi og allt liti vel út. Þau kváðust
bjartsýn og líta björtum augum á
framtíðina, það þýddi ekkert annað.