Morgunblaðið - 15.03.1992, Qupperneq 22

22
MORGUNBLAÐIÐ MINNINGAR SUNNUDAGUR 15. MARZ 1992
höfðu þann háttinn á að safna ekki
skuldum en byggja fyrir aflafé þar
til sá fyrir endann á smíðinni. Þá
var tekið hefðbundið húsnæðislán.
Þau fluttu inn 1964, hjónin og
synir þeirra tveir, Þórunn og Sig-
rún. Þórunn andaðist 30. janúar
1970 og hafði þá átt athvarf hjá
dóttur sinni og tengdasyni eftir að
hún hætti búskap og seinna sumar-
dvöl á Hofl. Sigrún hefur ætíð hald-
ið heimili með JóhÖnnu og Bimi og
starfað f iðnaði og við sjúkrahús
eftir að suður kom.
Samheldni þessa fólks hefur verið
traust og myndar- og manndóms-
bragur fylgt því hvar sem leiðir lágu.
Heimilið að Löngubrekku 29 bar
þess merki, þótt aldrei væri hvikað
frá ráðdeild og forsjálni.
Með fátæklegum orðum hef ég
reynt að segja æviferil sem virðist
auðrakinn kunnugum og ekkert
margslunginn á ytra borði. Slíkt
segir þó lítið um einstaklinginn,
hvem og einn, og samskiptin við
hina.
Við kveðjur á vegamótum lífs og
dauða, sem við nefnum svo, verður
jafnan margs að minnast. Aðeins
lítinn hluta ævinnar átti Jóhanna
heima á Mjóafírði, tæplega tvo tugi
ára að ég ætla. En þegar ég lít til
baka yfír árin sjötíu og eitt sem hún
var með í hópnum, skynja ég návist
hennar og fjölskyldunnar sem við-
varandi og óraskanlega staðreynd í
eigin lífí. Inn í þá samfelldu minn-
ingu fléttast síðan einstakir atburð-
ir, frá samstarfi í félagslífí, frá sam-
verustundum á heimilum okkar og
þar fram eftir götunum. Þess alls
minnist ég nú með gleði og þökk,
en hér verður sem víðar of langt
upp að telja.
Jóhanna Elísa Svendsen var fal-
legt bam, glaðvær og gáskafull í
æsku. Svo var hún og glæsileg kona,
atorkusöm, þmngin lífsorku og lífs-
gleði. Öll störf léku henni í höndum,
utan bæjac sem innan ef svo má til
orða taka nú á dögum. Henni kippti
í kynið, til foreldranna beggja.
Síðustu árin gekk Jóhanna ekki
heil til skógar eins og sagt er. En
fjörið og krafturinn og glaðværðin
véku ekki frá henni til lengdar.
Fölskvalaus umhyggjan fyrir öllu
sem henni var hugstætt og hún
náði til yfirgaf hana aldrei. Það var
gott að eiga hana að og getum við
mörg um það borið. Og bæði voru
þau Bjöm og Jóhanna miklir höfð-
ingjar heim að sækja.
I þessum skrifuðum orðum kemur
mér í hug aðdáunin og hlýjan í orð-
um og fasi Hermanns Vilhjálmsson-
ar, föðurbróður míns, hvert sinn er
hann minntist á Jóhönnu Svendsen
og fjölskyldu hennar. Og hugsun
mín heldur áfram og staðnæmist
við fagran ritningarstað þar sem
rætt er um það sem gert er einum
hinna minnstu bræðra. Jóhanna
mátti ekkert aumt sjá.
Vissulega hafa nú orðið um-
skipti, óvænt sem löngum, mikil
umskipti og sár. En ég vil ekki minn-
ast Jóhönnu frændkonu minnar á
þeim nótum. Það er svo bjart yfír
endurminningunni og hún var svo
björt stundin þegar ég sá hana sfð-
ast. Og henni hlotnaðist að kveðja
tilverusvið okkar með reisn. Því vil
ég ekki gleyma.
Jóhanna Elísa Svendsen og Bjöm
Jónsson eignuðust tvo syni sem
báðir eru kvæntir og búsettir nær-
lendis.
Engelhart fæddist á Hofi 21.
ágúst 1947. Hann er vélameistari,
rekur vélaverkstæði í Mosfellsbæ,
og á þar heima. Kona hans er Helga
Haraldsdóttir og eiga þau tvær
dætur. Hin eldri ber fullt nafn ömmu
sinnar, Jóhanna Elise Svendsen, en
hin yngri heitir Eva Ósk. Stjúpdótt-
ir Engelharts er Berglind Björk.
Þór fæddist 1. mars 1961. Hann
er tölvufræðingur og býr í Reykja-
vík. Kona hans er Ása Halldórsdótt-
ir hjúkmnarfræðingur og eiga þau
einnig tvö böm, Hrafnhíldi Bimu
og Bjöm Jóhann.
Við fráfall Jóhönnu þökkum við
Margrét gengnar stundir, glaðar og
góðar, og alla elskusemi á liðnum
ámm og áratugum. Innilegar sam-
úðarkveðjur sendum við Bimi,
bræðmnum og fjölskyldum þeirra,
Sigrúnu, Engelhart og öðmm ást-
vinum Jóhönnu og biðjum þeim allr-
ar blessunar.
Vilhjálmur á Brekku.
SigurðurJ. Aðal-
steinsson - Minning
Fæddur 2. maí 1900
Dáinn 8. mars 1992
Þegar mér og fjölskyldu minni
bárust þær sorglegu fréttir að einn
okkar besti vinur og kunningi væri
látinn, setti að okkur ákveðinn
trega og söknuð. Ekki er meiningin
að rekja hér að neinu ráði ævispor
þessa góðs drengs, aðeins nokkur
fátækleg kveðjuorð að skilnaði.
Verður því stiklað á stóru. Vil ég
með orðum þessum bera fram þakk-
læti okkar hjónanna og dætra okk-
ar til hans fyrir þá góðvild og vin-
áttu sem hann sýndi okkur þessi
ár sem við þekktum hann.
Jens kynntumst við fyrst árið
1980 er hann hóf sambúð með
tengdamóður minni, þau þá bæði
orðin háöldruð. Bjuggu þau saman
þar til að hún lést árið 1988. Ég
tel að þessi ár hafí verið þeim báð-
um mikils virði og fljótlega komu
eiginleikar Jens í ljós. Sú umhyggja
sem hann bar fyrir tengdamóður
minni var einstök, lengra var ekki
hægt að komast. Heilsa hennar var
orðin léleg og árin færðust yfír eitt
af öðru. Það var oft notalegt að
kíkja yfír til þeirra og kynnast
þeirra heimilislífí og Jens með sína
glettni og glaðværð. Ekki síst sóttu
bömin til þeirra og þau fundu fljótt
hvað að þeim sneri þar sem Jens
var því hann var með afbrigðum
barngóður. Var hann börnunum
sem besti afí.
Hann var einstaklega glaðlyndur
og léttur í lund. Alltaf var allt í
þessu fína og ef einhvers staðar
heyrðust hlátrasköll og kátína þá
var það þar sem Jens var. Hann
var spilamaður góður og naut þess
að spila og þá var oft stutt í húmor-
inn. Einnig tefldi hann mikið og
taldi ekki eftir sér að segja þeim
ungu til sem voru að byija. Söng-
maður mikill var hann og naut þess
að syngja f góðra vina hópi, undrað-
ist fólk oft hvað þessi háaldraði
maður gat sungið og virtist jafnvíg-
ur á allar raddir, enda átti hann
margar söngæfingar að baki um
ævina og fór þá oft gangandi milli
bæja á æfingar, jafnvel á milli
hreppa. Ekki er mér grunlaust um
að oft hafí harmonikkan verið með
í för og oftast borin á bakinu, en
Jens spilaði mikið á nikkuna og oft
á böllum hér áður fyrr. Dansmaður
var hann mikill og var alveg tilbú-
inn til að taka spor á eldhúsgólfínu
ef svo bar undir, þótt fætumir
væm orðnir lúnir.
Já, sú gleði og kátína sem ávallt
fylgdi þessum sómamanni líður mér
seint úr minni.
Jens fæddist á Ketilsstöðum í
Hvammssveit í Dalasýslu og ólst
þar upp fyrstu árin. Síðan lá leiðin
í Tungusveit og Staðarsveit í
Strandasýslu, þar hygg ég að
starfsvettvangur hans hafi aðallega
verið. Ég trúi að hann hafi litla
menntun hlotið utan bamaskóla-
náms, það þekktist varla á þeim
tíma, böm vom látin fara að vinna
strax og getan leyfði. Sagði hann
mér að nýfermdur hefði hann kvatt
foreldrahús og farið að vinna fyrir
sér. Lífsbaráttan var hörð á þessum
tímum.
Síðar fór hann á skipstjórnar-
námskeið og stundaði mikið sjóinn,
bæði á eigin bátum og hjá öðmm.
Jens var farsæll sjómaður en oft
komst hann í hann krappann. í þá
daga voru bátar ekki búnir radar
eða lórantæki og því erfitt að stað-
setja sig eða að sigla milli skeija.
Grun hef ég um að hann hafí stund-
um verið beðinn um að taka við
stjórninni og freista þess að komast
klakklaust í höfn.
Jens stundaði einnig alla algenga
Jóna H. Stefáns-
dóttir — Kveðja
Fædd 6. janúar 1946
Dáin 9. mars 1992
Mig setti hljóðan við skyndilegt
fráfall systur minnar, Jónu Hjördís-
ar Stefánsdóttur, er lést á Borgar-
spítalanum þann 9. mars 1992.
Enn spyr maður sjálfan sig í
huganum hví fólk í blóma lífsins
er svo skyndilega kvatt til fundar
við föðurinn.
Ósjálfrátt á stundum sem þessum
hverfur hugurinn til baka, til æsku-
áranna er allt var svo einfalt, sak-
laust og bjart, öll sorg svo fjarri,
svo óskiljanleg.
Systir mín mætti á lífsleiðinni
sumum þeim erfiðustu þrautum sem
lagðar em á hvem og einn einstakl-
ing, átti kappi við sumt af því
óskiljanlega sem á stundum virtist
engin lausn vera á.
En hún gafst ekki upp, heldur
hélt ótrauð áfram þó stundum væri
sú ganga æði erfið, en trúin á lífið
gaf henni orku og þrek til að mæta
hveijum þeim vanda er á vegi henn-
ar varð.
Nú eru æskuspor hennar máð
af bergi jarðar en okkur hinum, sem
efitr lifum, og troðum áfram slóð
lífsins, er minningin um Jónu Hjör-
dísi mótuð og varðveitt i hugum
vomm og hjörtum.
Við leiðarlok fínnst manni oft
eins og þeir sem minna mega sín
eða hafi á einhvem hátt orðið undir
í lífínu, séu fyrr kallaðir.
En við skulum sameinast í minn-
ingunni um Hjördísi, og vera minn-
ug þess að í ríki Drottins er einginn
minnimáttar, þar em allir jafnir.
Bömum hennar, ættingjum og vin-
um votta ég mína dýpstu samúð.
Vilhjálmur.
Birting afmælis-
og minningargreina
Morgunblaðið tekur afmælis- og minningargreinar til birting-
ar endurgjaldslaust. Tekið er við greinum á ritstjórn blaðsins á
2. hæð í Aðalstræti 6, Reykjavík og á skrifstofu blaðsins í Hafn-
arstræti 85, Akureyri.
Athygli skal á því vakin, að greinar verða að berast með góðum
fyrirvara. Þannig verður grein, sem birtast á í miðvikudagsblaði að
berast síðdegis á mánudegi og hliðstætt er með greinar aðra daga.
Við birtingu afmælisgreina gildir sú regla, að aðeins em birtar
greinar um fólk sem er 70 ára eða eldra. Hins vegar eru birtar afmæl-
isfréttir með mynd í dagbók um fólk sem er 50 ára eða eldra.
Mikil áhersla er á það lögð að handrit séu vel frá gengin, vélrituð
og með góðu línubili.
sveitavinnu, var kaupamaður á
summm eða vetrarmaður að vetri.
Margar sögur sagði hann mér frá
þessum ámm. Þá var oft glatt á
hjalla, margt fólk á bæjum og innan
um ýmsir kynlegir kvistir eins og
gengur. Þá var nú margt brallað
og mörg vísan varð til, kannski
ekki alltaf mjög dýrt kveðin en bros-
legar voru þær. Mér fannst ég oft
þekkja orðið þetta fólk sem margt
var löngu dáið, það varð svo ljóslif-
andi í frásögn hans.
Jens átti gott með að setja sam-
an vísur líkt og fleiri Strandamenn
og er missir af því ef slíkur kveð-
skapur er látinn falla í gleymsku.
Eftir lát tengdamóður minnar
fluttist Jens aftur norður á sínar
bemskuslóðir og settist að á elli-
heimili sjúkrahússins á Hólmavík,
þar sem hann var ánægður og leið
vel. Honum fannst sínu hlutverki
lokið hér syðra og vildi eyða ævi-
kvöldinu á sínum heimaslóðum. Þar
átti hann góða vini og ættingja, þar
hafði hann lifað og starfað, átt sín-
ar gleði- og sorgarstundir því að
hann fór ekki varhluta af vonbrigð-
um í lífinu frekar en margur ann-
ar. Það er önnur saga sem ekki
verður rakin hér.
Eftir að Jens fluttist til Hólma-
víkur upphófst nýr kafli í samskipt-
um okkar við hann. Það voru heim-
sóknirnar til hans á hveiju sumri.
Þær ferðir gáfu okkur mikið, ekki
síst dætrum okkar. í gegnum hann
höfum við kynnst mörgu góðu fólki
og verður okkur ávallt hlýtt til
Strandamanna, þó sérstaklega til
Hólmavíkur og nágrennis. Þar
skoðuðum við okkur um á hveiju
sumri með Jens sem leiðsögumann
og bættum við þekkingu okkar
smátt og smátt. Fyrsta ferðin okkar
norður verður mér ógleymanleg en
þá var hann með okkur. Það var
unun að hlusta á hve fróður hann
var, það var sem hann þekkti hvern
hól og hveija hæð. En þá var hann
orðinn mjög sjóndapur en minnið
var óskert og það var ekki bara í
Strandasýslu heldur líka í Borgar-
fjarðarsýslu. Það var sem hann
fyndi á sér hvar við vorum stödd í
það og það skiptið, að þessu búum
við alla ævi.
Það verður svolítið fátæklegt að
koma til Hólmavíkur næst en lífs-
sagan er liðin og ekki annað nú en
að færa honum alúðarþakkir.
Aðstandendum og vinum sendum
við samúðarkveðjur. Þessar ljóðlín-
ur eiga vel við sem hinsta kveðja
til Jens Aðalsteinssonar, hvíli hann
í guðs friði.
Hafí hann þökk fyrir allt og allt.
Og nú fór sól að nálgast æginn
og nú var gott að hvíla sig
og vakna upp ungur einhvem daginn
með eilífð glaða kring um þig.
Nú opnar fangið fóstran góða
og faðmar þreytta barnið sitt
hún býr þar hlýtt um bijóstið móða
og blessar lokað augað þitt.
Hún veit hve bjartur bjarminn var
þótt brosin glöðu sofi þar.
(Þorsteinn Erlingsson)
Ragnhildur Helgadóttir.
Sérfræðingar
í blómaskreytingum
við öll tækifæri
Skólavörðustíg 12
á horni Bergstaðastrætis
: sími 19090
Kæii - og frvstitœki í miklu úrvali!
Lítið inn til okkar og skoðið vönduð
vestur-þýsk heimilistœkil
Hjá SIEMENS eru gœðí, ending og
fallegt útlít ávallt sett á oddinnl
SMITH&NORLAND
NÓATÚNI 4 • SlMI 28300