Morgunblaðið - 01.05.1992, Page 47

Morgunblaðið - 01.05.1992, Page 47
'MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 1. MAÍ 1992 --------- -------;—r—-------: ....11 ;-------------—:----1 r þakkláta starfi, hann lenti oft í kröppum sjó þegar hann var að verja gerðir stjómarinnar. Var hann þá rökfastur, kíminn og stríð- inn. Þannig að þó hátt væri reitt til höggs tókst honum að lægja öldurnar. I um tuttugu ár keyrði Einar út vörur fyrir sömu heildsöluna, John Lindsay hf., þar sem hann lagði leið sína um flestar matvöru- verslanir á stór-Reykjavíkursvæð- inu í hverri viku. Hann var alls staðar aufúsgestur, kom léttur í skapi með birtu í skammdegisbar- áttu kaupmannsins. Verðugur full- trúi heildsölunnar sem hann vann fyrir sem ég er viss um að hefur notið góðs af þessum fulltrúa sín- úm. Einar var ekki hár í lofti eða kraftalega vaxinn, en að vinnu lok- inni hjá Lindsay snéri hann sér að þungaflutningum. Hann var með flokk bílstjóra sem fluttu ýmsa þunga hluti eins og píanó, peninga- skápa og fleira þess háttar. Þar þurfti bæði útsjónarsemi og krafta. Jafnvel eftir að hann lenti í bíl- slysi, þar sem hann mölbraut á sér fótinn, hélt hann áfram þessum flutningum og dró ekki af sér. Starf sendibílastjóra er tilbreyt- ingaríkt og skemmtilegt þegar nóg er að gera. Einar naut sín vel í þessu starfi, svo vel að það er ekki hægt að segja að hann hafi nokk- urn tíma tekið sér frí. Það var ekki peninganna vegna heldur það að' honum leið vel í vinnunni og hafði gaman af. Hann var ósérhlíf- inn og reiðubúinn til hjálpar ættingjum og vinum hvenær sem var. Einar var kominn yfir fertugt þegar hann loksins festi ráð sitt. Hann giftist Magneu Hallmundar- dóttur, ekkju með þrú börn, tvær systur uppkomnar og son um ferm- ingu. Hann féll vel inn í þessa fjöl- skyldu og komu þau sér upp fal- legu heimili við Háaleitisbraut. Fyrir nokkrum árum keyptu þau sér einbýlishús við Heiðargerði, sem þau hafa gert upp og byggt við. Þar skyldi notið erfiðisins, en það fer ekki alltaf eins og ætlað er. Magnea og Einar áttu ánægju- lega daga saman og voru samrýmd hjón. Hann var bamagæla mikil og dáðu barnabörnin hann. Eitt barnabarn, Alda Berglind, fæddist á fimmtugsafmælisdegi Einars. Hann hafði heitið því að mæta við fermingu hennar á pálmasunnudag sem hann og gerði. Rúmri viku seinna var Einar Guðmundsson allur. Það er eins og dauðinn komi okkur alltaf á óvart, jafnvel þótt mann gruni hvers er að vænta eft- ir langvarandi veikindi. Starfsfólk Sendibílastöðvarinn- ar, bílstjórar og við gönilu félag- arnir af stöðinni þökkum Einari samfylgdina. Magneu og fjölskyldu vöttum við samúð okkar. Kristinn Arason. Látinn er í Reykjavík stjúpi minn og vinur, Einar Guðmundsson, sendibílstjóri. Hann fæddist í Geirakoti í Sandvíkurhreppi 15. ágúst 1928, sonur hjónanna Guðmundar Einarssonar og Guð- rúnar Pálsdóttur. Uppeldi hans í Flóanum var við almenn sveita- störf eins og þau voru á þeim tíma en einnig stundaði hann um tíma róður á trillu frá Þorlákshöfn. Það var svo árið 1952 sem hann, ásamt móður sinni og systrum, flutti til Reykjavíkur í kjölfar láts föðurins. Þar hóf hann akstur sendibifreiða hjá Sanitas og einnig hjá Ölgerð- inni, en fljótlega fór hann ásamt félaga sínum, Hallgrími, að gera út gamlan bíl til sendiaksturs. Þetta framtak þeirra vatt svo smám saman upp á sig og var komið út í útgerð á fjórum stórum bílum þegar mest var. Þegar ég fyrst kynntist Einari á mínum unglingsárum voru móðir mín og hann að hefja sín kynni. Þá var hann við akstur á sendibíla- stöðinni hf. þar sem hann vann einnig mikið að félagsstörfum og var meðal annars stjórnarformaður um margra ára skeið. Ég uppgöt- vaði fljótlega hversu hlýtt mér var til þessa manns. Hann umgekkst mig sem sinn eigin son, ráðlagði mér allt það besta er hann gat. hjálpsemi hans átti sér engin tak- mörk. Að vera samvistum við Ein- ar var alltaf ánægjulegt. Ávallt léttur í lund, grallari gat hann verið hinn mesti og fátt vissu afa- börnin skemmtilegra en að hasast í afa, enda komu þau ekki að kof- unum tómum hjá honum í þeim efnum. Árið 1988 keyptu þau hjónin húseignina Heiðargerði 18 hér í Reykjavík. Með þeirri feikilegu eljusemi og þeim dugnaði sem þeirra kynslóð einkenna tókst þeim að búa sér þar notalegan bústað til ævikvöldsins, ekkert var til sparað til að allt mætti vera sem best út garði gert. En eins og svo oft áður í henni veröld gripu örlög- in í taumana. Einar greindist með sjúkleika þann sem átti eftir að stytta veru hans hér á jörðu. Þeir tímar sem í hönd fóru áttu eftir að reynast honum erfiðir. Samt kvartaði hann aldrei, það var hlut- ur sem hann lærði aldrei í þessu lífi. Hann hélt áfram að stunda vinnu sína af sömu samviskusemi og hann hafði gert alla sína daga fram að því. Undraðist ég styrk hans og æðruleysi á þessum erfíðu tímum því oft sá ég að hann var mjög kvalinn þótt hann léti ekki á neinu bera. Áfram skyldi haldið. Það var svo upp úr síðustu ára- mótum að ástand hans var á þann veg að ekki varð umflúið að slá af. Það var honum erfitt að þurfa að hætta að vinna, kannski var það erfiðara ok að bera en þær byrðar sem sjúkdómurinn sjálfur lagði á herðar honum. Hann and- aðist síðan hægu andláti á heimili sínu 22. apríl síðastliðinn. Ættingj- um hans og vinum er missirinn mikill því farinn er góður drengur, allar góðar óskir og bænir fylgja honum. Fari stjúpi minn og vinur vel. Logi Már Einarsson og fjölskylda. Það er einhver sérkennileg regla sem ræður því hvað það er sem festist í barnsminninu. Oft eru það atvik sem virðast smávægileg, enda verða börnum aðrir hlutir eftirminnilegir en fullorðnum. Mat þeirra á tilverunni er annað. Alveg frá því ég man fyrst eftir mér hefur Einar frændi Guðmundsson verið óaðskiljanlegur hluti af minni tilveru. Ekki af því að leiðir okkar lægju svo oft saman, heldur trú- lega vegna þess að honum fylgdi sérstök kátína og gleði sem er mér minnisstæð. Það kviknaði jafnan líf um leið og þessi lágvaxni en sterklegi. maður gekk inn með sín spaugsyrði á vör og allt andlitið undirlagt þessu skemmtilega og laundijúga brosi sem var hans kennimerki fremur en nokkuð ann- að. Það var aldrei leiðinlegt í kring- um Einar og fyrirhafnarlaust smit- aði hann okkur og allt andrúms- loftið í kringum sig af þessu fjöri. Einar Guðmundsson fæddist í Geirakoti í Flóa, og við uppnefnd- um hann eftir sveit sinni, kölluðum hann alltaf Flóa frænda. Hann gekkst alveg við því, enda Flóa- maður í húð og hár, og hafði gam- an af því síðar, eftir að ég hafði verið á þessum sama bæ í sveit, að snúa þessu uppnefni upp á mig. Eitt það skemmtilegasta við Einar var nefnilega að það var alltaf hægt að stríða honum á móti, þótt stundum sé sagt um stríðna menn að þeir þoli illa stríðni sjálfir. Það átti aldeilis ekki við um Einar. Gamansöm og góðlátleg stríðni var honum einfaldlega í blóð borin, eins og okkur fleirum af þessari ætt. En það gefur dálitla mynd af Einari, að honum varð jafnan að orði að hann vissi ekki hvaðan ég og við bræður hefðu þessa stríðni, hún væri ekki til í föðurættinni. Það vita flestir að helsta raun hvers unglings er fjölskylduboð. Á erfiðu skeiði uppreisnar og mót- þróa verða þau birtingarform leiði- gjarnra venja og skyldukvaða sem unglingurinn upplifir sem eina samfellda yfirheyrslu. Og ofan á erfiðar spurningar er hann oft neyddur til þess að taka þátt í ein- hveiju ættfræðitali þar sem hann missir þráðinn við fyrsta ættlið. En ég segi fyrir mig, að ekki síst vegna Einars frænda voru þessi skyldusamkvæmi bærileg. Það var kannski fyrst og fremst hans vegna sem maður lét dragast, eft- -------------------47 — ir að hafa fengið sæmilega trygg- ingu fyrir því að Flói yrði á staðn- um. Hann kunni lagið á að gant- ast við mann, stríða manni að sjálf- sögðu en alltaf góðlátlega og á þann veg að hann gaf manni tæki- færi á að svara fyrir sig og þannig urðu skemmtileg orðaskipti til þess að gera manni lífið ekki bara bæri- legra heldur urðu þau manni minn- isstæð. Ég get óhikað notað þann frasa um unglingsárin að þegar ég heyrði skemmtilegs manns get- ið þá varð mér hugsað til Einars. Hann var á þessum tíma holdtekja hugmynda minna um skemmtileg- an mann. En Einar var ekki bara einstak- ur húmoristi heldur líka greiðvik- inn með afbrigðum og alltaf boðinn og búinn að hjálpa. Ósérhlífinn er orð sem lýsir honum ákaflega vel enda má kannski segja að hann hafi slitið sér út fyrir aldur fram á þessari botnlausu vinnusemi. Hann keyrði sendibíl mestan hluta ævinnar og sérhæfði sig m.a. í því að flytja flygla og geta allir gert sér í hugarlund átökin sem því starfi fylgja. Hann var ótrúlegt hörkutól, gaf sig allan í það sem hann var að gera hveiju sinni og hlífði sér hvergi. Við hittumst ekki oft hin síðari ár, enda sérstök frændrækni ekki sterkasta einkenni okkar fólks. Alltaf var samt jafn gaman að hitta Einar og aldrei leið langur tími þar til þetta skemmtilega bros lék um andlit hans. Síðast var hann orðinn fársjúkur en þótti verst að geta ekki hjálpað mér að flytja og þótt hann vissi vel að alvara væri á ferðum var hann sístur manna til þess að vera með einhvern barlóm yfir því. Ekkert var Ijær Einari Guðmundssyni en kvartanir og væl yfir orðnum hlutum og staðreynd- um lífsins. Hann setti bara aðeins í axlirnar og harkaði af sér. Um leið og ég kveð þennan uppáhaldsfrænda minn og þakka honum fyrir ævikynnin, sem voru mér mjög mikilvæg, votta ég Magneu, Siggu og öðrum nánustu aðstandendum innilegustu samúð mína og fjölskyldu minnar. Páll Valsson. Verödæmi: Nissan Primera 2000cc stallbakur SLX 4ra dyra, sjálfskiptur, samlæsingar rafdrifnar rúöur og speglar, vökva-og veltistyri, upphituö sæti, 16 ventla, fjölarma fjöörun bein innspyting. Staögreiösluverö er kr. 1.422.000 Yfirburði

x

Morgunblaðið

Direct Links

If you want to link to this newspaper/magazine, please use these links:

Link to this newspaper/magazine: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Link to this issue:

Link to this page:

Link to this article:

Please do not link directly to images or PDFs on Timarit.is as such URLs may change without warning. Please use the URLs provided above for linking to the website.