Morgunblaðið - 26.06.1993, Blaðsíða 32

32
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 26. JÚNÍ 1993
Guðjón Rúnars-
son — Minning
Fæddur 17. nóvember 1974
Dáinn 20. júní 1993
Við sem skrifum þessar línur
höfum fylgst að frá bernsku og
þegar góður félagi okkar er óvænt
kallaður burt slær þögn á hópinn.
Við lékum okkur mikið saman,
jafnt innan skólans sem utan. Ýms-
ar góðar og skemmtilegar minning-
ar frá þessum árum koma upp í
hugann. Guðjón var skemmtilegur
og athafnasamur drengur og drif-
fjöður i leikjum og uppátækjum
jafnaldranna. Okkur er enn í fersku
minni þegar fótboltinn hans brá sér
í skemmtisiglingu til Noregs og kom
til baka í pósti.
Guðjón átti sér mörg áhugamál
og var tónlistin eitt af þeim. Hann
var að okkur finnst hæglátur, frið-
samur og virtist á stundum ofurlít-
ið annars hugar, en oftast var hann
þó hress í bragði og engin logn-
molla í kringum hann. Við vitum
að Guðjón velti fyrir sér spuming-
um um líf og dauða.
Við eigum erfitt með að átta
okkur á þeim öriögum sem geta
beðið ungs manns.
„Sorgin er gríma gleðinnar. Og
lindin, sem er uppspretta gleðinnar,
var oft full af tárum. Og hvernig
ætti það öðruvísi að vera? Þeim
mun dýpra sem sorgin grefur sig í
hjarta manns, þeim mun meiri gleði
getur það rúmað.“ (Khalil Gibran.)
Við þökkum Guðjóni fyrir góða
samfylgd og vináttu og mun minn-
ing um góðan dreng ávallt lifa í
hjörtum okkar. Við vottum Qöl-
skyldu hans okkar dýpstu samúð
og biðjum algóðan Guð að styrkja
þau í þessari miklu sorg.
„En ég segi þér, sorgin og gleðin
ferðast saman að húsi þínu, og þeg-
ar önnur situr við borð sitt, sefur
hin í rúmi þínu.“ (Khalil Gibran.)
Bekkjarsystkini.
Bílslys í Borgarfirði á bjartri
sumamótt. Hugurinn leitar til
þeirra sem eru mér kærir þar um
kring, en svo sem oftar á þá leið,
að ekkert geti hafa komið fyrir
mína vini.
Ég þekki aðeins einn 18 ára pilt
í Borgarnesi og það er útilokað að
það hafi einmitt verið hann.
En að þessu sinni er reyndin
önnur, það var einmitt hann. Hann
Guðjón, sem við kynntumst fyrst á
Selfossi þegar hann átti hér heima
lítill drengur.
Þá var okkur stundum trúað fyr-
ir að gæta hans og hann var ein-
staklega gott bam að passa. Hægur
og ljúfur var hann og hann átti svo
dæmalaust fallegt bros. Svo eignað-
ist hann litla systur og fjölskyldan
fluttist vestur í Borgames. En sann-
ir vinir láta fjarlægðina ekki aftra
sér. Þau litu inn þegar færi gafst
og við komum til þeirra, það þarf
ekki langa viðdvöl til að rækta góð-
an vinskap. Við sáum drenginn
vaxa og þroskast, hann var ekki
lengur Guðjón litli, hann átti litla
systur og svo eignuðust þau lítinn
bróður.
Þá var hann orðin töluvert stór.
Ég man hann standa í miðjum
drullupolli fyrir utan blokkina þar
sem þau fyrst bjuggu — brosandi
tannlausu brosi fagnaði hann gest-
unum frá Selfossi.
Svo var hann orðinn unglingur,
sem var í sveit fyrir austan á sumr-
in og við fengum að gista í herberg-
inu hans. Þegar hann var orðinn
of stór til að fara í sveit, fór hann
að vinna með pabba sínum hjá
Byggingafélaginu Borg.
Við hittumst síðast á sólbjörtum
sumardegi fyrir ári. Þá var hann
orðinn myndarlegur ungur maður,
sem tók á móti okkur með fjölskyld-
unni sinni. Dálítið alvömgefinn
stundum, en brosið hans hlýja var
ekki langt undan og yljaði eins og
alltaf áður.
Hann var fyrsta bamið hennar
mömmu sinnar, hann var stóri bróð-
ir Bjargar og Róberts, hann var
vinnufélaginn hans pabba síns og
hann var einn af ljósgeislunum í
lífi afa og ömmu.
Allt er þetta frá þeim tekið á
einni örskotsstund. Hvers vegna?
Ótal sinnum hefir svona verið
spurt, þó að við vitum svo mætavel
að engra svara er von.
En við verðum að trúa því að
allt hafi sinn tilgang, að þeir sem
teknir em frá okkur svo ótíma-
bært, séu kallaðir til annarra starfa
í ókunnum heimi, þar sem við síðan
munum öll eiga samleið að nýju.
Elsku Stína mín, Rúnar, Björg
og Róbert — gamlir vinnufélagar
og vinir á Selfossi votta ykkur inni-
lega samúð. Guð geymi góðan
dreng.
„Þegar þú ert sorgmæddur, skoð-
aðu þá aftur huga þinn og þú munt
sjá, að þú grætur vegna þess, sem
var gleði þín.“ (Kahlil Gibran.)
Helga R. Einarsdóttir.
Það er skrítið að Guðjón, besti
vinur minn, skuli vera dáinn. Ég
man þegar ég kynntist honum fyrst.
Það var 11. júlí 1989. Ég hafði
fengið bflpróf daginn áður og var
að sækja Valda vin minn sem ætl-
aði að koma með mér á rúntinn.
Hann spurði hvort Guðjón mætti
ekki koma með. Jú, jú, það var
ekkert mál. Ég man ennþá vel þeg-
ar hann gekk út úr húsinu heima
hjá Valda og inn í bílinn hjá mér,
rétt eins og hann hefði bara gengið
inn í líf mitt. Ég og Guðjón töluðum
Stefán Sölvi Sölva-
son — Minning*
Fæddur 24. október 1914
Dáinn 19. júní 1993
Sölvi, eins og hann var ávallt
kallaður, fæddist á Sauðárkróki
haustið 1914, sonur hjónanna
Stefaníu Ferdínandsdóttur og
Sölva Jónssonar smiðs og var
skírður í höfuðið á þeim. Þau eign-
uðust sjö böm. Eftir lifa nú í elli
Kristín afgreiðslukona í Syðribúð
kaupfélagsins um áratugi, Sveinn
verkamaður, Kristján vélstjóri og
Maríus prentari, öll á Sauðár-
króki, en látnir eru Albert vélsmið-
ur á Akureyri og Jónas kennari
og verkstjóri í Kópavogi.
Sölvi átti heima á Sauðárkróki
alla ævi. Hann ólst upp á fjöl-
mennu og glaðværu bamaheimili
næstyngstur systkina sinna; yngri
voru tvíburarnir Jónas og Maríus.
ERFIDRYKKJUR
Vandaðar vörur á
iyetra verði
Nýborg^
Skútuvogi 4, sími 812470
Þegar hann stofnaði heimili flutt-
ist hann suður í Kirkjulauf, stuttan
spöl frá Sölvahúsi.
Ævistarf hans var vélavarzla,
en skólaganga hans í vélfræðum
var stutt námskeið, sem haldið var
á Akureyri á vegum Fiksifélags
Islands veturinn 1941. Þegar að
því loknu gerðist hann vélstjóri á
mb. Ingólfi hjá Ragnari Jónssyni,
en haustið 1941 réðst hann til
Sláturfélagsins til Steindórs Jóns-
sonar, þar sem hann starfaði til
1950. Þá gerðist hann vélavörður
hjá Fiskiðju Sauðárkróks og vann
þar við hlið Kristjáns bróður síns
til 1990. Mér er til efs að þá hafi
nokkum tíma vantað til vinnu og
störf sín ræktu þeir af einstakri
trúmennsku og öryggi, enda voru
þeir vinsælir meðal samstarfsfólks
og áttu fullt traust yfirboðara
sinna. Mér er nær að halda, að
þeir hafi unnið margra manna
starf þegar álag var mest, t.d. í
sláturtíð á haustin.
Sölvi var í lægra meðallagi á
vöxt og þéttvaxinn. Hann var mjög
líkur móður sinni, augun stór og
blágrá. Hann var að jafnaði glað-
vær.glettinn og hló hátt og innileg-
ar þegar sá var gállinn á honum;
átti þó eins og aðrir erfíðar stund-
ir. Hann var góður söngmaður,
hafði einstaka ánægju af spila-
mennsku — eins og fleiri í Sölva-
húsi — og spilaði af lífi og fjöri;
var þá stundum sláttur á karli.
Hann var liðtækur skákmaður og
mörgurn dvaldist í vélasalnum yfir
tafli; var hjálpsamur við þá sem
íeituðu aðstoðar hans á Eyrinni.
Dýr hændust að honum, bæði fer-
fætlingar og fuglar. Sölvi var alla
tíð einkar heimakær, kom þó ávallt
sem næst daglega í Sölvahús til
systkina sinna, enda var sam-
komulag þeirra einkar gott.
Sölvi kvæntist 30. desember
1956 Lilju Jónsdóttur, Jóhannes-
sonar og Guðrúnar Jónsdóttur.
Lilja var glæsileg kona, hlédræg
og háttprúð, en þó föst fyrir og
fylgin sér. Þau reistu sér hús í
Kirkjulauf, á næstu lóð við for-
eldra Lilju. Eftir lát Guðrúnar
fluttist Jón til þeirra og bjó í skjóli
þeirra við ríka umhyggju til dauða-
dags.
Sölvi og Lilja bjuggu sér fallegt
heimili, þar sem handavinna hús-
móðurinnar er í öndvegi og blóma-
rækt í hávegum höfð. Þau rækt-
uðu garð í gróðurvana hlíð í Nöf-
unum fyrir ofan húsið og má með
sanni segja, að þau hafi nostrað
við gróðurinn þegar hann kom
upp. Nú eru þar grónir stallar,
skreyttir runnum og margvísleg-
um gróðri. Hlutu þau hjón viður-
kenningu bæjaryfirvalda oftar en
einu sinni fyrir þessa ræktun.
Garðurinn var stolt nafna míns og
ótaldar eru þær stundir, sem hann
dvaldist þar og hlúði að gróðrinum;
kom auk þess fyrir styttum og
gömlum amboðum. Margir ferða-
langar skoðuðu garðinn og settust
síðan að kaffidrykkju og spjalli.
Sölvi er af þeirri kynslóð sem
muna má tímana tvenna. Hann
fæddist við upphaf fyrri heims-
styijaldar, þegar vélaöld var ný-
hafin norðan heiða, mundi heims-
Geirlaug Ingibjörg
Jónsdóttir — Minning
Fædd 24. júlí 1904
Dáin 16. júní 1993
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Það er gott að geta huggað sig
við það að ástkær amma mín er
nú hjá honum afa. Þar líður henni
vafalaust best. Söknuður minn er
þó yfírsterkari og hugsunin um
það að sú sem ávallt tók mér opn-
um örmum, máttarstólpi fjölskyld-
unnar, sé liðin, kallar sífellt á fleiri
tár.
Geirlaug Ingibjörg Jónsdóttir
lést á sjúkradeild Hrafnistu í
Hafnarfirði að morgni 16. júní, á
89. aldursári. Hún hafði dvalið í
rúmlega Vh ár á Hrafnistu í glað-
lyndum hóp æskuvinkenna sinna.
Eg vil koma fram þökkum frá fjöl-
skyldu minni til starfsfólks Hrafn-
istu, en það annaðist ömmu mína
að öllu leyti með sóma. Einnig
þökkum við Blindrabókasafninu,
en snældur þess styttu ömmu
margar stundimar.
Mér er efst í huga það lán að
hafa fengið að eiga samleið með
slíkri konu sem amma var, síðast-
liðin 17 ár. Ávallt var hún til stað-
ar og tilbúin að miðla mér af
reynslu sinni og þekkingu. Ég
þakka fyrir langlífi hennar og
hreysti en umfram allt þá fyrir-
mynd sem hún sýndi mér.
Minningin um dásamlega ömmu
mína mun ég geyma að eilífu.
lítið saman þetta kvöld, enda leist
okkur nú ekkert hvorum á annan
í fyrstu. Þá kom það og í ljós seinna,
að við hugsuðum það sama: „Þetta
er nú skrýtinn náungi." En við urð-
um samt fljótt bestu vinir. Og síðan
á þessum fjórum árum sem við átt-
um samleið í lífinu brölluðum við
margt saman og áttum margar
ógleymanlegar stundir, ýmist tveir
saman og svo líka með Valda vini
okkar og fleirum. Oft sátum við
bara og töluðum saman eða hlust-
uðum á tónlist. Hann hafði nefni-
lega mjög gaman af tónlist. Við
töluðum um og spáðum í hina ótrú-
legustu hluti, allt milli himins og
jarðar. Sögðum sögur af okkur og
öðrum. Sumar sannar, aðrar ekki.
Enda báðir með ótrúlega fijótt
ímyndunarafl. Þá tókum við líka
stundum ekki eftir því að við vorum
að skálda. Við hlógum mikið sam-
an, þó að hluturinn eða atvikið sem
við vorum að hlæja að væri ekkert
fyndið. Okkur fannst það bara fynd-
ið.
Kannski þykir mér erfiðast að
trúa því nú að hann sé dáinn vegna
þess að hann gat verið svo fjörlegur
og það var svo mikið líf í kringum
hann. Það var alltaf eitthvað að
gerast í kringum hann, sama hvar
hann var. Ég hélt bara að hann
gæti ekki dáið. Ekki menn eins og
hann. Við töluðum líka stundum
um dauðann. Hvað tæki við eftir
þetta líf. Enda fannst okkur skrýtið
að lifa bara til að deyja. Það hlyti
að vera eitthvað meira. Við trúðum
því báðir að það væri líf eftir þetta.
Og núna, þegar Guðjón er dáinn,
trúi ég því enn sterkar, að það sé
til líf eftir þetta líf.
Guðjón, ég mun aldrei gleyma
þér, þú varst góður vinur minn.
Þinn vinur;
Jóhannes Ásgeir Eiríksson.
kreppuna miklu og aðra heims-
styijöld í kjölfarið, sá hvers kyns
tækni halda innreið sín í atvinnu-
lífíð og átti sinn þátt í þeirri
þróun; fylgdist með af áhuga
eftir að hann lét af störfum.
Skólaganga hans var stutt, en
Sölvi menntaðist í raun á vett-
vangi. Hann fylgdist með föður
sínum að störfum í smiðju og
rafstöð, sótti sjó með bræðrum
sínum og stundaði heyskap með
Stefaníu móður sinni; átti sjálfur
skepnur og síðast í samlögum við
tengdaforeldra sína.
Lilja lézt 8. maí 1987 eftir langa
og stranga baráttu við krabba-
mein. Þau Sölvi voru barnlaus.
Fyrir nokkrum árum kenndi Sölvi
sér meins, en leitaði sér ekki lækn-
inga fyrr en á síðasta ári. Hann
vissi að hveiju dró og tók úrskurð-
inum með æðruleysi; var enda
sannfærður um líf að loknu þessu.
Hann verður borinn til moldar í
dag frá Sauðárkrókskirkju. Ég vil
fyrir mína hönd og minna þakka
honum og þeim hjónum fyrir sam-
fylgdina. Megi þau hvíla í friði.
Sölvi Sveinsson.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
Geirlaug Jóhannsdóttir.