Morgunblaðið - 06.04.1994, Page 49

Morgunblaðið - 06.04.1994, Page 49
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 6. APRIL 1994 49 skrifstofumar erlendis og lestunar- mennina í fisktökuskipunum. Vinnuálagið var mikið, en þannig vildi hann hafa það. Halli hafði ákaflega fallega rit- hönd og lestunarlistar hans voru handskrifaðir af stakri nákvæmni. Hann tileinkaði sér aldrei notkun tölvu og treysti betur sínu eigin minni, handskrifuðum listum og minnisblöðum. Með skipulagsbreytingu sem gerð var fyrir nokkrum árum var starfsvið Haraldar þrengt. Hlutvrk hans var að sjá um Bandaríkja- markað eingöngu, taka við pöntun- um og fýlgja þeim eftir sem lestun- armaður, en flutningarnir eru að mestu með Hofsjökli. Eins og áður sinnti hann starfinu einstaklega vel. Hann leit á Bandaríkjmarkað sem sinn og Hofsjökul sem sitt skip og frystihúsin voru að vinna fyrir Halla þegar framleitt var fyrir Bandaríkin. Menn höfðu hann líka grunaðan um að hafa stundum „rænt“ fiski sem búið var að eyrnar- merkja á aðra markaði. Starfsmenn Coldwater Seafood Corporation hafa sérstaklega beðið þess að hon- um sé þakkað fyrir dyggilega þjón- ustu. Árið 1992 var sú breyting gerð að Haraldur hætti formlega hjá SH og færðist til Jökla. Reyndar sinnti hann nánast sömu störfum þar og hann hafði gert hjá SH í lok starfs- tímans og þeim skyldustörfum var hann að sinna þegar hann féll skyndilega frá. Eftirlifandi kona Haraldar er Ingibjörg Kristjándóttir. Henni og aðstandendum eru sendar hugheilar samúðarkveðjur frá undirrituðum og öðrum starfsmönnum Sölumið- stöðvarinnar. Haraldur átti vini í frystihúsum um land allt og fullvíst er að allur sá stóri hópur mun sakna góðs drengs. Hjalti Einarsson. í dag verður til moldar borinn móðurbróðir okkar, Haraldur P. Þórðarson, en hann varð bráð- kvaddur 28. mars sl. Þegar náinn ástvinur er kvaddur burt svo skyndilega setur mann hljóðan og verður orðfár, en okkur langar til að minnast þessa góða drengs með örfáum orðum. Halli, eins og hann var kallaður, fæddist í Reykjavík 16. september 1923. Foreldrar hans voru Þórður Þórðarson bóndi á Króktúni á Landi en rak síðar greiðasölu í Tryggva- skála við Ölfusá, fæddur 12. apríl 1882 í Fellsmúla, dáinn 20. júní 1925, og Katrín Pálsdóttir bæjar- fulltrúi Sosíalistaflokksins 1942- 1949, fædd 9. júní 1889 í Fróðholts- hól í Oddsókn, dáin 26. desember 1952. Katrín barðist ötullega fyrir réttindamálum kvenna og var ein af stofnendum Mæðrastyrksnefnd- ar og þeim félagsskap helgaði hún krafta sína á meðan hún lifði. Katrín og Þórður voru afkomend- ur Sæmundar Guðbrandssonar hreppstjóra á Lækjarbotnum og konu hans Katrínar Brynjólfsdóttur ljósmóður. Frá þeim er komin hin þekkta „Lækjarbotnaætt". Systkini Halla er upp komust eru: Sæmundur múrarameistari, dáinn 1980, Kári rafvirkjameistari, búsett- ur í Keflavík, Margrét húsmóðir og saumakona, dáin 1992, Þóra f.v. forstöðumaður Grýtu, búsett í Reykjavík, Guðrún Sigríður húsmóð- ir, kaupmaður og síðar matráðs- kona, dáin 1990, Hlíf hjúkrunar- fræðinemi, dáin 1943, Elín húsmóð- ir, dáin 1988, og Þórunn náttúru- fræðingur, búsett í Reykjavík. Á sautján ára brúðkaupsdegi Þórðar og Katrínar, 20. júní 1925, lést Þórður skyndilega úr blóðeitr- un. Á þessum sautján árum höfðu þau eignast tólf börn en þijú dóu í æsku. Þegar Þórður andaðist var elsta barnið, Sæmundur, 16 ára en það yngsta, Þórunn, aðeins þriggja vikna. Halli var ekki orðinn tveggja ára, þegar hann missti föður sinn og kynntist því lítið föðurlegri um- hyggju. Á þessum árum voru engir styrk- ir til einstæðra mæðra og höfðu þær engan rétt til neinna bóta. Sveita- styrkir voru athvarf þeirra sem af eigin rammleik gátu ekki séð sér farborða en að segja sig á sveitina var eitthvað það erfiðasta sem fólk þurfti að gera á þessum tíma. Fáir trúðu því að einstæð móðir gæti séð sér og níu börnum farborða og því var Katrínu boðið að senda börn sín austur í Landsveit, þar sem þau áttu lögheimili, í fóstur. Katrín vildi ekki, að óreyndu, tvístra börnum sínum og fela þau umsjá vanda- lausra. Með óbilandi kjarki og þrautseigju tókst henni að ala önn fyrir fjölskyldu sinni og halda henni saman. Halli fór snemma að vinna fyrir sér og styðja þannig fjárhagslega við bak móður sinnar. Allt frá unga aldri hafði hafið og sjómennskan heillað hann og fljótlega eftir ferm- ingu fór hann að vinna sem háseti á Kötlu. Halli vissi þá að þetta var það starf sem hann vildi gera að ævistarfi sínu og fór því í Stýri- mannaskólann og útskrifaðist það- an árið 1949. Árið 1947 fór hann að vinna hjá Jöklum hf., fyrst til sjós sem stýri- maður og síðar sem skipstjóri. Árið 1960 fór hann í land og vann sem verkstjóri hjá Jöklum og síðar hjá Sölumiðstöðinni. í fjörutíu og sjö ár, allt til dauðadags, helgaði Halli þessum tveimur fyrirtækum alla sína atorku og starfskrafta. Öll störf sín vann hann af alúð og dugn- aði. Hollustu hans við þessi tvö fyr- irtæki, sem hann starfaði hjá, voru lítil takmörk sett. Hann leit á vel- megun þeirra sem sína eigin vel- megun. Halli var vinsæll maður meðal samstarfsmanna sinna, enda lagði hann sig fram um að leysa hvers manns vanda. Halli átti því láni að fagna að kynnast mikilli sómakonu, Ingi- björgu Kristjánsdóttur, og hefur það án efa verið eitt af hans gæfu- sporum þegar þau gengu í hjóna- band 9. júlí 1949. Inga, eins og hún er að jafnaði kölluð, sér nú ekki aðeins á bak ástkærum eiginmanni heldur kveður hún einnig tryggan vin. Ingibjörg er dóttir Kristjáns Magnússonar frá Snæfellsnesi og konu hans, Sigurþórunnar Jósefs- dóttur. Halli og Inga bjuggu fyrstu hjúskaparár sín í Silfurtúninu í Garðabæ en fluttu síðar að Staðar- bakka 34 í Reykjavík. Kristján, fað- ir Ingu, bjó hjá þeim frá því þau gengu í hjónaband þar til hann lést árið 1977. Samband Halla og Krist- jáns varð mjög náið og fann Halli hjá honum þá föðurást og hlýju sem hann hafði farið á mis við. Halli og Inga voru mjög samhent og gestrisin. Heimili þeirra hefur alla tíð verið opið gestum og gang- andi og þangað er gott að koma. Þeim varð ekki barna auðið en þau hafa ætíð sýnt systkinabörnum sín- um mikinn hlýhug. Inga átti einn bróður, Jóhannes, en hann lést árið 1975. Náin tengsl voru milli barna hans, Kristrúnar og Sigurþórs, og Halla og Ingu. Að föður þeirra látn- um urðu þessi tengsl enn sterkari. Halli var mjög barngóður og hafði yndi af börnum. Honum þótti sér- lega vænt um Kristrúnu og Sigur- þór og nutu þau alla tíð ástar hans og hlýju. Eftir að þau eignuðust maka og börn hefur Halli reynst börnum þeirra sem besti afí. Halli var einstaklega vel gerður. Glettnin og hið létta skap voru hon- um í blóð borin. Hlýjan og vinarþel- ið streymdi frá honum er maður hitti hann og ætíð var hann tilbúinn að setjast niður og ræða málin. Hann var óvenju greiðvikinn maður og alltaf tilbúinn að rétta hveijum, sem á þurfti að halda, hjálparhönd. Móðir okkar, Guðrún, naut þessarar greiðvikni og hjálpsemi þeirra hjóna í ríkum mæli eftir að hún missti mann sinn og síðar son. Ef hún þurfti á einhveijum stuðningi eða hjálp að halda var Halli búinn að . gera það án þess að við systurnar vissum af því. Hún hafði oft á orði að hún gæti aldrei fullþakkað þeim hjónum fyrir allt sem þau hefðu gert fyrir sig, en Halli svaraði þá ætíð: „Þetta var nú ekkert, hafðu bara ekki hátt um það.“ Nei, hann vildi ekki láta hafa hátt um hjálp- semi sína við náungann, hvort sem það var nákominn ættingi eða vin- ur, honum fannst það svo sjálfsagt, að rétta fólki hjálparhönd. Við systurnar fáum heldur aldrei þakkað allan þann stuðning og styrk, sem þau mætu hjón, Halli Dagur Sigurðar son — Minning og Inga, veittu móður okkar, en við vitum að hann fær greitt fýrir greið- vikni sína og hjálpsemi hjá æðri máttarvöldum. Góður drengur hefur kvatt, en minningin um þennan mæta mann lifir áfram. Elsku Inga, við vottum þér og öllum ástvinum okkar dýpstu samúð. Sigurrós Þorgrímsdóttir, Katrín Þorgrímsdóttir. Öll vitum við að eitt sinn skal hver deyja, en fregnin sem barst mér að morgni 29. mars sl. um að góður vinur um áratugaskeið, Halli Þórðar, væri látinn, kom mér mjög á óvart, þar sem ég hafði hitt hann mjög hressann nokkrum dögum áður. Haraldur Þórðarson, eða Halli Þórðar, eisn og hann var ávllt kall- aður, hóf störf hjá skipafélaginu Jöklum hf. við stofnun þess og þar starfaði hann og hjá Sölumiðstöð hraðfyrstihúsanna allan sinn starfs- aldur eða í nær hálfa öld og segir það allt um tryggð hans til hús- bænda sinna og gagnkvæmt traust þeirra til hans. Fyrst kynntist ég Halla sem ung- ur drengur er ég vann ásamt öðrum janföldrum mínum við lestun á fyst- um fiski um borð i ms. Vatnajökul í Vestmannaeyjum. Við strákarnir höfðum fengið frí í skólanum til þessara starfa. Vinnutíminn var langur og vinnan erfið, en Halli, sem stjómaði lestuninni, hreif okk- ur strákana með sér með dugnaði sínum og stjórnunarhæfileikum og vinnan varð ekki erfið, heldur skemmtileg undir hans stjórn. Leiðir okkar Halla hafa frá því nánast legið saman allan þennan tíma, hann við siglingar og afskip- unarstörfín, en ég við framleiðslu- störfín, og ekki óraði mig fyrir því að samstarf okkar Halla ætti eftir að verða jafn langt og farsælt og raun bar vitni, en traust hans og vinátta við samstarfsmenn og hús- bændur ber best vitni um hvernig Halli var og ég veit að ég mæli fyrir munn vina og samferðamanna hans er ég þakka honum fýrir traust og trúnað í störfum sínum. En hvernig sem dauðann ber að er maður honum aldrei viðbúinn og hann er alltaf jafn sár fyrir ætt- ingja og vini. Ég er þó nokkuð viss um að Halli hefur fengið ósk sína uppfyllta að fá að deyja í starfi um borð í skipinu sínu ms. Hofsjökli, þó að ég sé um leið nokkuð viss um að kallið kom fyrr en hann ætlaði, því hann átti svo stórar og miklar áætlanir um að fá að njóta lífsins og ferðast um landið sitt og heimsækja vini og kunningja. Ég vil að lokum senda eiginkonu hans, Ingibjörgu Kristjánsdóttur, systkinum og öðrum ættingjum og vinum innilegar samúðarkveðjur. Blessuð veri minning Haraldar Páls Þórðarsonar. Far þú í friði, friður Guðs þig blessi, hafðu þökk fyrir allt og allt. (V. Briem.) Stefán Runólfsson. Það er erfitt að gera sér fylliiega grein fyrir því að Dagur sé dáinn og að hann eigi ekki eftir að koma oftar í heimsókn. í mitt heimilislíf er höggvið stórt skarð með dauða Dags því hann var mjög kær heimili- svinur. Degi kynntist ég árið 1980 en þá bytjuðum við að vera saman en slit- um því sambandi 1984. Þau slit bundu þó síður en svo enda á kynni okkar því þau kynni báru tvo ríku- lega ávexti: Dóttur okkar Ósk og djúpa og nána vináttu sem aldrei féll skuggi á. Dagur var einstaklega margbrot- inn maður og fyrir mér var hann allt í senn: Barn, unglingur, fullorðinn maður og vitur öldungur. Eina stundina gerði hann manni gramt í geði með barnslegri eigingirni sinni en þá næstu hreif hann mann með alhliða þekkingu sinni því maðurinn vissi nánast alltaf allt sem hann var spurður um. Sjálf fletti ég oft upp í honum eins og alfræðiorðabók og þegar dóttir okkar tók til við að leita svara við alls kyns vangaveltum um heima og geima sagði ég henni oftar en ekki að spyija föður sinn. Leysti hann iðulega greiðlega úr pælingum hennar og stundum spunnust miklar heimspekilegar umræður milli þeirra feðgina sem oft var kostulegt að hlusta á. Dagur hafði aðra sýn á lífið en flestir í kringum hann. Hann tók ekki í mál að keppa við tímann og í stað þess að láta tímann ráða yfir sér tók hann einfaldlega stjórnina í sínar hendur. Hann átti það til að mynda til að koma í heimsókn, segja nokkur góðlátleg orð við mig um að ofkeyra mig nú ekki á vinnu, setjast við stofuborðið með kaffíbolla og sígarettu og leggja kapal svo klukkustundum skipti; alveg sallaró- legur. Hann gerði við tímann ná- kvæmlega það sem honum sýndist sem er aðdáunarvert í sjálfu sér en ekki sértstaklega praktískt í því þjóðfélagi sem við lifum í. Dagur var skorpumaður í sam- bandi við sína vinnu. Það tók hann oft æði langan tíma að koma sér af stað en þegar hann var byijaður héldu honum engin bönd. Hvort sem um ritstörf eða málun var að ræða var Dagur mikill fagmaður og þoldi ekki fúsk. Hann gat t.d. legið enda- laust yfir mynd sem hann var að mála og þó sumar af hans myndum orki kannski á þá sem ekki vita betur eins og unnar í fljótheitum var það yfirleitt ekki þannig. Hann gerði miklar kröfur til sjálfs sín en var alveg fús til að viðurkenna ef honum fannst til dæmis einhver af myndum sínum ekki hafa gengið upp. Það sem var mjög ríkjandi í fari Dags var hin óbilandi bjartsýni hans og glaðværð. Auðvitað átti hann sín- ar erfíðu stundir eins og aðrir en Dagur var mjög stoltur maður og í raun feimin inn við beinið enda bægslagangurinn í honum oft tilraun til að breiða yfir þessa feimni og hans leið til að reyna að nálgast fólk. Hann var umhyggjusamur og , mátti ekkert aumt sjá. Ef eitthvað bjátaði verulega á var enginn betri en Dagur. Þar sem lífsstíll Dags gaf ekki mikið í aðra hönd var sjálfsbjargar- viðleitnin stundum keyrð í botn og gengið rækilega á lagið. Auðvitað pirraði það suma en þá var bara að stoppa hann af og segja hingað og ekki lengra og tók hann oftast tillit til þess, að minnsta kosti um hríð. En oft var það líka þannig að maður naut þess að hlaupa undir bagga með honum. Þegar sá var gállinn á Degi sagði enginn skemmtilegra frá en hann. Sumar sögurnar hans voru engu lík- ar og þó að hann segði mér aftur og aftur sömu sögurnar fékk ég aldr- ei leið á þeim. Einnig hafði hann oft skemmtileg svör á takteinum ef hon- um fannst að sér vegið á einhvern hátt. Einhveiju sinni hafði hann t.d. tekið að sér uppvask á mínu heimili og þegar því var lokið var vaskurinn fjarri því að vera tómur og voru að sjálfsögðu gerðar athugasemdir við það. Þær skýringar sem minn maður gaf var að uppvaskguðinn þyrfti sitt og afgangurinn væri því fórn til hans. Maður gat ekki annað en hleg- ið að svona tilsvörum og látið kyrrt liggja. Eg gæti talað endalaust um Dag enda maðurinn endalaus í sjálfum sér. Ég er eiginlega ekki byijuð að sakna hans því ég næ því ekki fylli- lega enn að ég kom ekki til með að sjá hann og heyra aftur. Sólveig. » » ♦------- Minning Jakobína Sig- urðardóttir Þagnað hefur harpan þín, hljóðir vinir syrgja. Þín minning ofar öllu skín, þá augun tárin byrgja. Þú varst vel af guðum gjörð og góður stofn að vestan. Meðan Hombjarg heldur vörð heiður áttu mestan. Meðan íslenzkt er til blóð og öldur sjást við Gjögur, þjóðin mun þín læra ljóð og lesa þínar sögur. Hælavík þér hvergi brást. Þar hafðir þú margt gaman. Mývatn var þín önnur ást. Þið áttuð börnin saman. Hjá bama þinna fósturfold þú fast og vel nú sefur. Hennar góða, milda mold þig mjúkum örmum vefur. Aðalsteinn Gíslason. Minning Helgi Helgason Fæddur 7. janúar 1926 Dáinn 12. mars 1994 Þau tíðindi bárust okkur. 12. mars að náinn vinur, Helgi Helgason, væri látinn. Okkur setti hjóð, þrátt fyrir þá vissu að hann hafði allt of lengi barist við erfiðan hjartasjúk- dóm. Helgi var góður vinur mannsins míns frá æskutíð, kvæntur vinkonu minni Önnu Guðmundsdóttur, sú vinátta hefur haldist í gegnum tíð- ina. Börn Önnu og Helga eru fimm: María, fædd 1949, gift Friðrik G. Gunnarssyni, eiga þau þijár dætur; Helgi, fæddur 1951; Inga Lára, fædd 1954, gift Ólafi H. Jónssyni, eiga þau þijú börn; Sveina Björk, fædd 1957, gift Sigurði Haukssyni, eiga þau eina dóttur; Guðmundur Rúnar, fæddur 1970. Þegar dauðinn knýr dyra áttum við okkur á því að saga mannsins er öll. Þá leitum við á vit minning- anna, sem hrannast upp í mörgum myndum. Á heimili þeirra Önnu og Helga var gestrisni í heiðri höíð og nutum við Gísli þess í ríkum mæli. Viljum við þakka óteljandi samveru- stundir, trygglyndi og hjartahlýju. Helgi var gamansamur, ættfróður og hugmyndaríkur og vildi ávallt lið- sinna þeim er til hans leituðu. Góðar minningar veita okkur styrk og þrótt á lífsleiðinni. Hjónaband Önnu og Helga byggðist á gagnkvæmri ást og virðingu. Samlyndi fjölskyldunn- ar var undirstaða á traustum grunni, og nutu börnin þess í ríkum mæli. Helgi vann hjá Reykjavíkurborg alla sína starfsævi. Utan starfsins átti Helgi mörg áhugamál og sinnti þeim glaður á meðan þrekið entist. Fjölskyldan, heimilið og barnabörnin voru alltaf efst í huga hans. Og þó að lífíð hafi sýnt á sér margar hliðar vitum við að gleði og sorg eru ferðafélagar okkar allra. Þessar fáu línur eiga aðeins að vera þakkarorð okkar til hins góða vinar, sem allt of lengi háði stranga baráttu fyrir lífi sínu svo hetjulega. Minning Helga Helga- sonar mun lifa áram, sem störf hans við græðslu gróðursins og handverk hans hjá fjölskyldu sinni, ættingjum og vinum. Við hinstu kveðju viljum við senda honum þakkir fyrir tryggð hans við okkur. Elsku Önnu, börnun- um, tengdabörnunum og barna- börnunum vottum við af alúð dýpstu samúð og biðjum Guð að veita þeim styrk í sorginni. Þú fijóa tíð er frækorn smá svo fóstrar vel að þroska ná á dýrum sumardegi. Oss minn þú á að einnig vér þann ávöxt skulum bera hér er Guði geðjast megi. (V. Briem.) Gugga og Gísli.

x

Morgunblaðið

Direct Links

If you want to link to this newspaper/magazine, please use these links:

Link to this newspaper/magazine: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Link to this issue:

Link to this page:

Link to this article:

Please do not link directly to images or PDFs on Timarit.is as such URLs may change without warning. Please use the URLs provided above for linking to the website.