Morgunblaðið - 06.04.1994, Side 50

50 MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 6. APRÍL 1994
00
Ogmundur Sigurðs
son - Minning
Fæddur 16. nóv. 1913
Dáinn 29. mars 1994
Það var síðastliðinn þriðjudags-
morgun, 29. mars, klukkan að verða
10. Þá hringir konan mín í mig og
segir mér að pabbi sinn sé á leið á
spítala. Ég fer þá heim og sæki
konu mína og dóttur og fórum við
rakleitt niður í Álfheima. Þegar við
komum þangað var Ögmundur lát-
inn. Svona fljótt bar andlátið að.
Enginn var undir það búinn. Það
er því erfitt verk að setjast niður
og koma hugsunum sínum á blað,
svo víða reikar hugurinn.
Það var fyrir 24 árum, í desem-
ber 1970, sem kynni mín af Ög-
mundi hófust. Þá var ég að kynn-
ast einkadóttur hans, Sigrúnu.
Fyrst í stað tók hann mér með var-
úð en fljótlega tók hann mér opnum
örmum og átti í mér hvert bein.
Fyrstu tvö árin bjuggum við Sigrún
og elsta barn okkar, Hjördís Björk,
hjá þeim hjónum Ögmundi og
Sigurfljóð, en þá vorum við að
kaupa okkar fyrstu íbúð. Það var
að vísu þröngt, en þröngt mega
sáttir sitja og eru það orð að sönnu.
Á þessum tíma kynntist ég tengda-
foreldrum mínum eins vel og hægt
er og tóku þau mér eins og ég
væri þeirra eigin sonur.
Ögmundur fæddist 16. nóvember
1913 að Hálsi á Skógarströnd.
Hann var sonur hjónanna Halldóru
Kristjánsdóttur og Sigurðar Ög-
mundssonar. Fljótlega á unglings-
árunum kynntist Ögmundur því að
það þurfti að hafa fyrir lífinu, vinna
og aftur vinna. Með það að vega-
nesti fór Ögmundur úr sveitinni og
fluttist til Reykjavíkur og fór þá
að vinna hjá Kveldúlfi, einnig vann
hann við smíðar en lengst vann
hann hjá Eimskip. Allstaðar kom
Ögmundur sér vel því hann var
samviskusamur og dugnaðarforkur
til vinnu. Um áramótin 1983-1984
lét hann af störfum vegna aldurs.
Á þeim tímamótum var ég hræddur
um að heilsu Ögmundar myndi
hraka því vinnan var hans áhuga-
mál. En það voru óþarfa áhyggjur
því hann fór fljótlega að fara í lang-
ar og stuttar gönguferðir eða eftir
því hvemig viðraði. Þannig hélt
Ögmundur sér í góðu líkamlegu og
andlegu ásigkomulagi til hinstu
stundar.
Árið 1951 kvæntist Ögmundur
eftirlifandi eiginkonu sinni, Sigur-
fljóð Jónsdóttur, og var það hans
mesta gæfuspor. Sigurfljóð átti níu
ára dóttur, Halldóru, og gekk Ög-
mundur henni í föðurstað. Þau hjón-
in eignuðust tvö böm, Sigrúnu, eig-
inkonu mína, fædd 12. apríl 1952,
og Ragnar, fæddur 3. desember
1956, sem lést á unga aldri. Þau
hjónin hófu búskap á Eiríksgötunni
og nokkmm áriim seinna hófu þau
að byggja ásamt kunningja þeirra
stórt og mikið hús í Goðheimum.
Með mikilli sparsemi og dugnaði
tókst þeim hjónum að eignast þar
fallega íbúð og veit ég að Ógmund-
ur átti þar mörg handtökin. í Goð-
heimum eignaðist fjölskyldan
marga góða vini og hefur verið vin-
skapur síðan. Árið 1968 flytur fjöl-
skyldan í Álfheima þar sem þau
hafa búið síðan og fór vel um þau
þar. Ósérhlífni og dugnaði Ögmund-
ar kynntist ég vel af eigin raun
þegar ég byggði húsið okkar. Þá
var Ögmundur ávallt reiðubúinn að
hjálpa, brennandi af áhuga. Mér er
það ógleymanlegt þegar ég átti eft-
ir að setja þakið á húsið. Það var
á þessum árum að gera varð fork-
helt fyrir ákveðinn tíma vegna út-
hlutunar á húsnæðisstjórnarláni.
Það var afar tæpt á því að mér
tækist þetta einum, ekki gat ég
reiknað með Ögmundi í þetta skipt-
ið því hann var þá nýkominn úr
fótaaðgerð. Þegar ég mætti um
morguninn var-Ögmundur mættur
og sagði, að hann ætlaði að liðka
sig svolítið. Hann fór auðvitað ekki
heim fyrr en hver spýta var komin
á sinn stað.
Ögmundur bar hag okkar hjóna
og bamanna fjögurra fyrir bijósti
og fylgdist hann vel með uppvexti
barnanna og áhugamálum þeirra.
Ég hef hér aðeins stiklað á stóru
um æviskeið Ögmundar. Minningin
um hann verður alltaf björt. Eg
kveð því Ögmund með söknuði og
þakklæti fyrir alit sem hann hefur
gert fyrir okkur. Eiskulegri tengda-
móður minni sendi ég mínar innileg-
ustu samúðárkveðjur og ósk um
bata í hennar harmi og veikindum.
Þórarinn Böðvarsson.
í dag er til moldar borinn ástkær
afi okkar, Ögmundur Sigurðsson,
og viljum við minnast hans í nokkr-
um orðum. Það þótti okkur mjög
sárt að heyra um andlát afa okkar
þar sem hann var okkur mjög kær
og átti hann með okkur margar
góðar stundir. Það var ætíð ángæju-
legt að fara inn í Álfheima til ömmu
og afa þar sem þau tóku okkur
ávallt opnum örmum og var þar
talað um daginn og veginn og bar
þar oft mörg mál á góma. Afi fylgd-
ist með uppvexti okkar systkinanna
og bar hann ávallt hag okkar fyrir
brjósti. Hann talaði snemma til
okkar sem jafningja og var oft gam-
an að eiga samræður við afa, þótt
við værum ekki alltaf sammála. Afí
fylgdist einnig glögglega með
áhugamálum okkar og átti hann
það til að hringja í okkur nokkrum
sinnum í viku og talaði hann við
okkur um allt milli himins og jarð-
ar, enda ávallt ánægjulegt að heyra
í afa og minnumst við þess með
hlýjum hug. Við munum minnast
afa okkar með miklum söknuði. Við
eigum margar góðar minningar um
stundimar með afa og ömmu.
Ailt eins og blómstrið eina
upp vex á sléttri grund
fagurt með frjóvgun hreina
fyrst um dags morgunstund,
á snöggu augabragði
af skorið verður fljótt,
lit og blöð niður lagði, -
líf mannlegt endar skjótt.
(H. Pétursson.)
Hjördís Björk, Þórarinn,
Hildur og Þórunn.
í dag fer fram útför Ögmundar
Sigurðssonar, en hann lést á heim-
ili sínu 29. mars sl.
Ögmundur fæddist 16. nóvember
1913 á Hálsi á Skógarströnd. For-
eldrar hans voru Sigurður Ög-
mundsson bóndi og kona hans,
Halldóra Kristjánsdóttir. Ögmund-
ur ólst upp hjá foreidrum sínum og
strx er hann hafði aldur til tók
hann til hendi og starfaði við bú
foreldra sinna allt til ársins 1940
er hann flutti til Reykjavíkur. Var
starfsvettvangur hans þar alla tíð
síðan. Fyrstu árin starfaði hann hjá
útgerðarfélaginu Kveldúlfi, en
lengst af starfaði hann hjá Eim-
skipafélagi Íslands, allt þar til hann
lét af störfum fyrir aldurs sakir
rúmlega sjötugur. Fyrst var hann
hafnarverkamaður, en síðustu árin
starfaði hann við athafnasvæði
Eimskips í Borgartúni, var aðal-
starf hans að afgreiða bifreiðir til
hinna ýmsu bifreiðaumboða.Naut
hann mikils trausts og virðingar
viðskiptavina og yfirboðara sinna.
Bar hann alla tíð góðan hug til
fyrirtækisins sem hann hafði svo
lengi starfað við.
Ögmundur var alla tíð virkur
félagi í Verkamannafélaginu Dags-
brún, sótti fundi þess, var með af-
brigðum stéttvís og stóð heilshugar
með félögum sínum í blíðu og stríðu.
17. júní 1951 kvæntist Ögmund-
ui' Sigurfljót Jónsdóttur. Hún er
ættuð úr Dölum, mikilhæf og góð
kona. Þeim varð tveggja barna auð-
ið, Sigrúnu og Ragnari, en Ragnar
lést í bernsku. Sigrún er sjúkraliði
að mennt, gift Þórarni Böðvarssyni
prentara, eiga þau fjögur börn. Sig-
urfijóð eignaðist dóttur áður en hún
giftist, Halldóru Guðmundsdóttur.
Ögmundur gekk henni í föðurstað,
leit hann ætíð á hana sem sína
dóttur, var afar kært með þeim
sjúpfeðginum. Halldóra lauk námi
við Verslunarskóla íslands, giftist
hún Konráð Bjarnasyni forstjóra,
eiga þau þijú börn. Þau skildu.
Haiidóra starfar hjá Vinnueftirliti
ríkisins. Ögmundur lét sér afar
annt um fjölskyldu sína, má með
sanni segja að dæturnar og fjöl-
skyldur þeirra væru honum og Sig-
urfljóð miklir gleðigjafar.
Það mun hafa verið árið 1956
sem leiðir okkar Ögmundar mæt-
ast, við fengum samtímis lóðir und-
ir heimiii okkar, var aðeins eitt hús
á milli, fór ekki hjá því að við kynnt-
umst og ræddum málin í sambandi
við byggingarframkvæmdir. Ög-
mundur var þúsundþjalasmiður,
verklaginn með afbrigðum. Það lék
bókstaflega allt í höndum hans. Það
var því ekki ósjaldan leitað í smiðju
til hans, stóð aldrei á góðum ráðum
hjá honum og hjálpsemi hans átti
sér nánast engin takmörk. Þessi
kynni okkar leiddu til mikillar vin-
áttu fjölskyldna okkar og glödd-
umst við saman á tyllidögum. Nú
síðast á 80 ára afmælisfagnaði
Ögmundar sem Sigrún og Þórarinn
héldu með miklum glæsibrag á
heimili þeirra. Ögmundur lék á als
oddi og ekki annað að sjá en að
hann væri við góða heilsu. Það var
því mikið áfall fyrir Fijóðu hans
þegar ástvinur hennar leið útaf við
morgunverðarborðið og var þegar
örendur. Það er von okkar að tíminn
megni að græða hið mikla sár Sig-
urfljóðar ásamt minningu um elsku-
legan lífsförunaut.
Nú að leiðarlokum kveð ég vin
minn með miklum söknuði, ég mun
ætíð minnast hans sem eins besta
manns sem ég hefí kynnst á lífsleið-
inni. Við Didda og bömin okkar
flytjum Sigurfljóð og ástvinum
hennar okkar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Jakob Tryggvason.
Einhvem veginn virðast sumir
þættir í lífi okkar og umhverfi vera
eilíflega óbreytanlegir. Þeir hafa
alltaf verið þarna, og í huga okkar
er ómögulegt að gera ráð fýrir öðm
en að þeir eigi ávallt eftir að vera
til staðar - fastir punktar í annars
síbreytilegum heimi.
Einn af föstu punktunum í minni
tilvem er Ögmundur Sigurðsson. í
bernsku var ég að vísu ekki dagleg-
ur gestur á heimili þeirra hjóna,
Ögmundar og móðursystur minnar
Sigurfljóðar Jónsdóttur, enda langt
að fara austan úr Skaftafellssýslu.
Samt sem áður em heimsóknir for-
eldra minna og okkar systra á heim-
ili þeirra mér í fersku minni. Þau
hjónin vom samhent í því að taka
vel á móti gestum sínum, bæði í
orðum og atlæti. Alltaf þótti okkur
sem við værum aufúsugestir, þótt
því hljóti að hafa fýlgt álag á heimil-
ið, að skjóta skjólshúsi yfír heila
fjölskyldu dögum saman. Ýmsu því
sem borgarbömum þótti sjálfsagt
mál, kynntumst við systur fýrst á
borðum Fljóðu frænku, og ósjaldan
mátti Ögmundur sjá af stund til
þess að taka í spil við okkur stelp-
umar.
Þegar kom að því að hleypa heim-
draganum og setjast á skólabekk í
höfuðstaðnum, þótti móður minni
mér best borgið í höndum systur
sinnar og mágs. Á heimili þeirra
dvaldist ég því í rúma þijá vetur
og reyndust þau mér sem bestu
foreldrar. Það fóstur er mér vega-
nesti enn þann dag í dag. Miðað
við reynslu mína af unglingum,
þykir mér þolinmæði þeirra með
ólíkindum. Áldrei man ég til þess
að Ögmundur léti falla styggðaryrði
í minn garð. Oft mátti hann þó bíða
meðan táningnum þóknaðist að
snyrta sig á baðherberginu, horfa
upp á bækur og dót á víð og dreif
um íbúðina, og ekki var snyrti-
mennskunni fyrir að fara í herberg-
inu mínu ef ég man rétt. Ávallt
brást hann vel við þegar ég bað
hann að aka mér hitt eða þetta eins
og unglinga er siður. Márgt var
t
Systir okkar,
MAGNÚSÍNA VILHJÁLMSDÓTTIR,
Hólmgarði 56,
lést í Borgarspítalanum 4. apríl.
Systkinin.
t
Ástkaer eiginmaður minn, faðir okkar, tengdafaðir og afi,
GUNNAR E. MAGNÚSSON
húsgagnasmiður,
Álfaskeiði 75,
Hafnarfirði,
andaðist í St. Jósefsspítala, Hafnarfirði, föstudaginn 1. apríl.
Ásthildur Magnúsdóttir,
Ragnheiður Gunnarsdóttir, Ásgeir Bjarnason,
Magnús Gunnarsson, Elísabet Karlsdóttir,
Sigurður Gunnarsson
og barnabörn.
t
Ástkær faðir minn og afi,
AGNAR STEFÁN STEFÁNSSON,
Hátúni 10A,
lést í Vífilsstaðaspítala 3. apríl.
Útförin auglýst síðar.
Arnheiður Guðrún Agnarsdóttir,
John Lindsay,
Paulette Lindsay.
spjallað við eldhúsborðið hjá Fljóðu
frænku og stundum styttum við
þijú okkur stundir við að spila
manna fram eftir kvöldi.
Einhvern veginn varð það svo
fastur liður að líta inn í Álflieimun-
um svona vikulega eða jafnvel oft-
ar. Þar hefur alltaf verið hægt að
ganga að því vísu að þar væri a.m.k.
annað hvort þeirra hjóna heima,
gæfí sér tíma til að spjalla og hella
upp á könnuna. Við Anna systir
mín hittumst stundum fyrir tilviljun
í Álfheimunum, og gjarnan var
hægt að reikna með fleiri fjöl-
skyldumeðlimum við kaffiborðið,
börnum og barnabörnum þeirra
hjóna, frændfólki utan af landi eða
öðrum kunningjum. Með árunum
og vaxandi önnum gerðust heim-
sóknir að vísu strjálli, en eins og
segir í fornum kvæðum: „Til góðs
vinar liggja gagnvegir."
Ef Ögmundi þótti innlitið dragast
úr hófí, voru móttökumar eins og
glataði sonurinn væri snúinn heim.
Ég kom til þeirra hjóna einn sunnu-
dag í febrúar og hafði þá ekki kom-
ið í nokkum tíma. Þegar ég kvaddi,
sagði Ögmundur: „Það líður von-
andi ekki svona langur tími þar til
við sjáum þig næst.“ Mér varð að
orði: „Vonandi ekki, en maður veit
aldrei,“ og datt þó síst í hug, að
þetta yrði í siðasta skipti sem við
hittumst í þessu lífí. Mér fannst
hann ekkert hafa breyst í þessi rúm
þijátíu ár, hann var hress eins og
unglamb þótt áttræður væri, og
ekkert á förum.
Við systumar þökkuin Ögmundi
öll samskiptin í gegnum öll þessi
ár. Hann var yfirlætislaus maður,
einn af þeim sem ekki gerigur í
gegnum lífíð með hávaða og fýrir-
gangi, en góður fjölskyldufaðir,
traustur vinur vina sinna og gott
að éiga hann að ef mikið lá við.
Þótt hann sé horfínn sjónum okkar,
verður hann áfram í minningunni
einn af þessum föstu punktum í
tilverunni.
Við sendum Sigurfljóð, Sigrúnu
og fjölskyldu og Halldóru og fjöl-
skyldu okkar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Kristín Marín og
Anna Björg.
Ögmundur svili minn varð bráð-
kvaddur mánudaginn 29. mars sl.
á heimili sínu, Álfheimum 72 í
Reykjavík.
Ögmundur var fæddur á Hálsi á
Skógarströnd. Hann var sonur
hjónanna Sigurðar Ögmundssonar
bónda þar, er var ættaður frá Fjarð-
arhomi í Hrútafírði, og konu hans,
Halldóm Kristjánsdóttur frá Litla
Langadal. Á Hálsi er fagurt útsýni
yfir Hvammsfjörð, eyjarnar þar og
yfír til Fellsstrandar. Ögmundur
ólst upp hjá foreldrum sínum ásamt
fimm systkinum við venjuleg sveita-
störf og barnafræðslu þeirra tíma.
Systkini hans voru: Kristján síðar
bóndi á Hálsi; Guðfínna; þriðji í
röðinni var Ögmundur sem hér er
minnst; þá Daníel; Ingibjörg gift
Geir Gestssyni frá Rauðamel, þau
bjuggu í Reykjavík; yngst systkin-
anna var Sigurbjörg Jenný. Guð-
finna og Sigurbjörg bjuggu með
foreldmm sínum og bróður og búa
þær enn á Hálsi.
Snemma mun Ögmundur hafa
farið að vinna utan heimilis á ýms-
um bæjum í sveitinni. Þá fór hann
að vinna með Geir Gestssyni mági
sínum er var lærður smiður við við-
hald á veiðihúsum við Haffjarðará.
Síðan lá leið hans til Reykjavíkur
og fór hann að vinna hjá útgerðarfé-
laginu Kveldúlfi. Þegar það hætti
starfsemi vann hann hjá Eimskipa-
félagi íslands til starfsloka. Hann
vann því mestalla starfsævi sína
hjá þessum tveimur fyrirtækjum.
Ögmundur var mjög góður starfs-
maður, ötull og reglusamur og vildi
í engu níðast á því sem honum var
til trúað. Ögmundur var félagslynd-
ur, tók þátt í félagsmálum á ungl-
ingsárunum heima, var meðal ann-
ars formaður í ungmennafélagi
sveitarinnar á tímabili og sótti fundi
í stéttarfélagi sínu í Reykjavík.
Hann hélt góðu sambandi við æsku-
heimili sitt á Hálsi, svo og sveit-
unga sína og venslafólk við Breiða-
fjörð. Hugur hans var mjög bundinn
við áveitina og fylgdist hann mjög