Morgunblaðið - 06.04.1994, Síða 64

64
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 6. APRIL 1994
ÖRN ÁRNASON • LEIKARI
Var ekki mjög
félagslyndur
unglingur
Að stjórna
MORGRON
Stjórnendur MORGRON - Mælsku-
-^og ræðukeppni grunnskóla Reykja-
víkur og nágrennis - voru þrír ung-
lingar þau Hafrún Kristjánsdóttir og
Svanhvít Tryggvadóttir nemendur í
Hólabrekkuskóla og Guðjón Péturs-
son nemandi í Réttarholtsskóla.
Hefur þessi keppni verið haldin
áður?
Hafrún: Þetta er í fyrsta skipti sem keppn-
in er haldin með þessu
sniði.
Svanhvít: Keppn-
irnar voru áður haldn-
ar á vegum JC og þá
var eldra fólk sem
dæmdi og það var ýmislegt mjög asnalegt
við þær keppnir. Nú eru það framhaldsskóla-
-krakkar sem dæma.
Guðjón: Nú er komið nýtt dómblað sem
er það sama og er notað í MORFÍS.
Hafið þið komið nálægt svona keppni áður?
Svanhvít: Ég var í ræðuliði Hólabrekku-
skóla í fyrra.
Guðjón: Ég var í ræðuliði Réttarholtsskóla.
Hvað kom til að þið fóruð að stjórna þess-
ari keppni?
Svanhvít: Við stofnuðum til þessarar
keppni vegna þess að við vorum svo ósátt
við það hvernig keppnin var í fyrra. Við
vildum ekki hafa þessa dómara og þessi
dómblöð þannig að við tókum okkur til og
breyttum þessu.
Guðjón: Við byrjuðum á því að hringja í
alla skólana í Reykjavík og nágrenni og
.báðum skólastjórana að benda okkur á ein-
hveija sem hefðu áhuga á að taka þátt í
þessu.
Hafrún: Svo var haldinn stofnfundur í
Verslunarskólanum og þar var kosin fjög-
urra manna stjórn en tveir af þeim sem
kosnir voru höfðu ekki tíma þannig að Svan-
hvít kom inn í þetta með okkur.
Hvað er það sem stjórnendur svona keppni
þurfa að gera?
Guðjón: Tala við dómara, sjá um umræðu-
efni...
Hafrún: ...sjá um að útvega sali fyrir
• keppnirnar, kaupa
bikara og fá styrkta-
raðila...
Svanhvít: ...sem var
verslunin 17...
Hafrún: ...senda út
þátttökubréf...
Hvað var erfiðast?
Svanhvít: Að ná í dómarana.
Guðjón: Það var ekkert mál að fá dómara
til að dæma í keppninni, þeir hafa yfirleitt
verið að keppa í ræðuliðum hjá MORFIS
og ekki fengið mörg tækifæri til að dæma
mikið og finnst bara fínt að fá að æfa sig
í því.
Svanhvít: Það er bara svo erfitt að ná í
þetta fólk. Þetta er allt framhaldsskólanem-
endur og þeir er út um allt.
Eigið þið uppáhaldræðumann úr keppninni
í ár?
Hafrún: Magnús Guðjónsson í Hvassaleitis-
skóla.
Svanhvít: Já, mér fannst hann frábær.
Hann var með leikþátt í ræðunum sínum lá
við, hann var alveg ótrúlegur.
Guðjón: Ég yrði laminn ef ég segði ekki
Tommi í Réttó, hann myndi beija mig. Nei,
nei, hann er mjög skemmtilegur ræðumaður.
Eg held að ég hafi verið
frekar mikill einfari; það
sem maður kallar „lóner“.
Ég fór mínar eigin leiðir — einn
og var svona frekar feiminn svona
fram undir sautján ára aldur. Ég
var mikið í módelsmíði og Ijarstýrð-
um flugvélum (er reyndar ennþá í
því) og svo hafði ég gaman af alls
kyns smíði og grúski; að rífa hluti
í sundur og setja saman ef það var
hægt.
í Hrísey
Ég var í skóla hér í Reykjavík
en mínar æskuslóðir voru í Hrísey.
Ég var þar alltaf á sumrin og þar
voru eiginlega allir mínir vinir.
Þetta er allt saman fólk sem maður
þekkir ekki lengur, það tvístraðist
út um allar jarðir, alla leið til Astral-
íu. Það komu þama ástralskar
vinnukonur þegar við vorum guttar
og hirtu stálpuðu strákana og fóru
með þá alla. En það var alltaf mjög
gaman í Hrísey. Ég og Mummi vin-
ur minn skutum rottur útá haugum
og fórum á sjóinn náttúrlega. Svo
vann maður líka, reyndar bara fyrir smápen-
inga, en ég byijaði að vinna ellefu ára gam-
all í frystihúsinu.
Félagslífið á unglingsárunum var voða-
lega dræmt. Ég man eftir einu skíðaferða-
lagi og einu skólaballi. Ég var bara ekkert
í þessu. Svo snerist þetta ,upp í andhverfu
sína eftir að ég varð svona sautján eða átj-
án ára. Ég veit ekki hvað gerðist eiginlega.
Ég byijaði í leiklistarskólanum og var reynd-
ar óttalegur félagsskítur þar framanaf því
ég vildi sinna þessu námi. Ég held ég geti
sagt að ég hafi ekki verið mjög félagslyndur
unglingur, en ég var svo sem ekkert leiðin-
legur.
Svæsnari mórall en í dag
Þó það sé nú kannski ljótt að segja það
þá byijaði ég mjög snemma að reykja, svona
tólf ára. Ég hætti því nú reyndar fyrir nokkr-
um árum. En á þessum
árum var bara einhvern
veginn þannig mórall að
maður var ekki maður
með mönnum nema mað-
ur reykti og drykki helst
líka. Mórallinn í þá daga var held ég miklu
svæsnari en hann er í dag. Þetta voru klík-
ur og ef maður ætlaði að tilheyra einhverri
klíkunni varð maður að stunda einhvern
óþrifnaðinn.
Skíði með þotuhreyflum
Ég átti það til að vera mjög skreytinn í
þá daga. I þessu eina skíðaferðalagi sem
ég fór í fórum við upp í Hveradali og ég
var þar á hausnum allan tímann. Ég kunni
ekkert á skíðum og kunni reyndar ekki á
snjóþotu heldur og það var auðvitað hlegið
að mér alla ferðina. En þegar ég kom heim
hafði mér tekist að koma þeim kvitti af stað
að ég ætti skíði með þotuhreyflum. Og áður
en ég vissi af var bankað upp á heima hjá
mér, bróðurparturinn af bekknum þá mætt-
ur að fá að skoða skíðin með þotuhreyflun-
um. Móðir mín varð fyrir svörum og gat
nú einhvern veginn logið mig út úr þessu,
gott ef hún sagðist ekki vera búin að selja
þau. Hún bjargaði mér oft úr svona klípum.
Ég held ég sé nú hættur þessu.
Langaði alltaf að verða skemmtikraftur
Ég kláraði grunnnám í smíði áður en ég
fór út í leiklistina. Mér hefur eiginlega ekki
enn tekist að útskýra hvers vegna ég fór í
Leiklistarskólann. Ég hafði í raun engan
áhuga á leiklist... og þó, mig langaði allt-
af að verða skemmtikraftur. Ætli ég hafi
ekki farið í Leiklistarskólann þess vegna.
En eitthvað misskildi ég þetta og fyrsta árið
í skólanum var ég mjög ósáttur við þetta.
Það var ekkert þarna sem hentaði mér. Það
var allt svo alvarlegt og dramatískt; ekkert
sprell. Og alltaf þegar
ég talaði um að gera
eitthvað sniðugt var
ég kveðinn í kútinn
með það. En núna á
ég bráðum tíu ára
skemmtikraftaafmæli og þetta er mjög
skemmtilegt. Ég er bara þannig karakter
að ég þarf að fá svörun strax.
Meira frelsi í sveitinni
Þegar ég hugsa til unglingsáranna þá er
það alltaf Hrísey. Þetta var mjög skemmti-
legt tímabil og ég held að það sé mjög gott
fyrir krakka að upplifa svolítið fijálsa æsku.
Maður er alltaf dálítið heftur hérna í bæn-
um. Maður er bundinn alls kyns farartækjum
og rosalega bundinn íjölmiðlum. Þetta sjón-
varp er svona eins og eldgleypir, þó ég vinni
nú sjálfur við þetta þá verð ég að segja
það. Þetta er hættulegur miðill að mörgu
leyti sem athyglisþjófur og tímaþjófur. Eg
held að maður sé mun fijálsari í sveitinni.
Hvar eru þau og
hvad eru þau að gera?
R !71
ST' fj' 3 i
■■■■■
Dagbjört Margrét, 15 ára: Aðalheiður Lilja, 15 ára:
Já. Nei.
Bragi, 15 ára:
Nei, eða jú, ég hef nú reyndar keyrt
bíl en . . . jú, ég hef prófað að keyra
Eva, 15 ára:
Nei.