Morgunblaðið - 08.12.1994, Síða 45

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
FIMMTUDAGUR 8. DESEMBER 1994 45
Reykjavíkur þá um haustið, hóf
nám við Iðnskólann og var þar þá
um veturinn. Reyndar fór það -
þannig að þetta varð eina skólavist-
in, því næstu vetur hélt meistarinn
Sigfúsi við bryggjusmíði í Viðey
en þaðan var þá rekin umfangsmik-
il útgerð.
Námstíminn var þrjú ár og á
þeim árum voru samningar þannig
að lærlingar fengu engin laun en
meistarinn sá þeim fyrir fæði og
húsnæði. Sigfús varð því að vinna
við uppskipun á kvöldin og um
helgar til að geta fatað sig og haft
einhvena vasapeninga.
Sumarið 1924 fylgdi Sigfús
meistara sínum til ísafjarðar þar
sem þeir voru við bryggjusmíði en
síðan voru þeir við brúargerð á
sumrin það sem eftir var náms-
tímans. Sumarið 1925 byggðu þeir
t.d. mikla brú yfir Vesturós Héraðs-
vatna, en sú brú fær reyndar hvíld-
ina nú í þessum mánuði þegar
umferð verður hleypt á nýja þrú
yfir ósinn.
Námstímanum var lokið haustið
1926 og þá strax byggði Sigfús
sína fyrstu brú. Það kom þannig
til að þeir Sigurður voru nýkomnir
norðan úr landi þegar þeir voru
kallaðir á Túngötu 20 þar sem
Geir G. Zoéga þáverandi vegamála-
stjóri bjó og hafði skrifstofu sína.
Geir hafði það erindi við þá að Sig-
urður átti að fara austur á Eski-
fjörð og taka við verki, en þar hafði
brúarsmiðurinn orðið bráðkvaddur.
Sigfús átti hins vegar að fara aust-
ur í Ölfus og byggja brú yfir Varmá
hjá Hveragerði. Eitthvað kom þetta
flatt upp á Sigfús og hann var treg-
ur til fararinnar, því annars ágætur
meistari hans hafði ekki gert mikið
af því að sýna honum brúarteikn-
ingar og kenna honum að lesa úr
þeim. En Geir tók ekki annað í
mál en að Sigfús færi og var hann
sendur af stað með þau áhöld og
verkfæri sem þurfti. Brúin var síð-
an byggð og gekk það vel þrátt
fyrir einhver veðuráhlaup.
Tveimur vikum eftir að Sigfús
steypti brúna og var kominn í
bæinn hringdi Geir í hann með þær
fréttir að hlaup hefði komið í Varm-
ána og hafði tekið undirsláttinn
undan brúnni. Bílar hefðu síðan
ekið yfir hana, þar sem bráða-
birgðabrú hafði einnig tekið af.
Geir hafði skiljanlega áhyggjur af
brúnni, þar sem venjan var að láta
standa undir brúm í a.m.k. 28 daga
og þá sérstaklega þar sem steypa
harðnar hægar á þessum árstíma.
En brúin stóð og má eflaust þakka
það þeim sið Sigfúsar að hafa að-
eins hæfilega mikið vatn í steyp-
unni þegar hún var hrærð.
Sigfús varð eftir þetta sjálfstæð-
ur brúarsmiður og byggði brýr öll
sumur þrátt fyrir að hann tæki
ekki sveinspróf fyrr en í byijun árs
1931. Á veturna var hann í áhalda-
húsi Vegagerðarinnar og var m.a.
annars við að smíða hestvagna sem
notaðir voru við mölburð í vega-
gerð. Árið 1929 var sérlega mikið
unnið við veginn til Þingvalla um
Mosfellsheiði, vegna fyrirhugaðrar
Alþingishátíðar. Þann vetur voru
smíðaðir 90 vagnar sem flestir fóru
til notkunar við Þingvallaveginn
um vorið. Sumarið eftir byggði Sig-
fús svo m.a. tvær brýr á Þingvöll-
um, yfir Peningagjá og Öxará við
Valhöll.
Þessi vinna hélt áfram næstu
árin, eða fram til 1942. Þá höfðu
verkefni minnkað það mikið í
brúargerð að Sigfús varð að snúa
sér að húsasmíði í Reykjavík. Hann
byggði Landsmiðjuhúsið 1942-43
og næstu árin þar á eftir nokkur
hús við_ Sundlaugaveginn og þar í
kring. Árið 1953 fór hann aftur til
Vegagerðarinnar og var þar stans-
laust til ársins 1974.
Þetta síðara tímabil var Sigfús
nánast eingöngu á Vestfjörðum.
Vegakerfið þar var þá afar frum-
stætt og margt ógert. Sigfús
byggði um 150 brýr fyrir Vega-
gerðina og voru langflestar þeirra
fyrir vestan. Það má því segja að
hann hafi lagt dijúgan skerf til
samgöngumála í þessum lands-
hluta. Starfsævi hans við brúasmíð-
ar náði yfír 50 ára tímabil, enda
fór svo að hann brúaði nokkrar ár
tvisvar sinnum á sama stað.
Sigfúsi fannst sjálfum að mesta
mannvirkið sem hann byggði hafi
verið brúin yfir Bjarnadalsá á Vest-
fjarðavegi um Bröttubrekku. Hún
var byggð 1930 og þótti það mikil
og erfið brúargerð. Gólfið var í 17
m hæð yfír vatnsfleti árinnar og
undirslátturinn því mikill. Þarna
fékk Sigfús fyrst steypuhrærivél
sem hann hafði síðan yfirleitt við
stærstu verk, en áður hafði allt
verið hrært á bretti. Stórir kranar
voru hins vegar lítið notaðir fyrr
en undir það síðasta.
Sumarið 1971 byggði Sigfús
mikla bogabrú yfir Haukadalsá í
Dölum og var hún síðasta bogabrú-
in sem byggð var hér á landi og
með stærsta bogann, þar til ný
bogabrú var byggð á Jökulsá á Brú
nú í sumar.
Aðbúnaður við vinnu og viðlegu
breyttist mikið á þessum 50 árum.
Lengst af var auðvitað búið í tjöld-
um en einhverskonar eldhússkúrar
fóru að sjást upp úr 1930. Lengi
voru það flekaskúrar sem skrúfaðir
voru í sundur fyrir flutninga. Um-
fang verka réð einnig miklu um
það hvernig aðstaðan var og ef
erfitt var með flutninga var lítið í
lagt.
Það þurfti að fæða mannskapinn
og Elín, eiginkona Sigfúsar, var
ráðskona í flokki bónda síns í mörg
ár. Önnur ár kom hún til starfa á
haustin þegar sumarráðskonumar
þurftu að hverfa að öðru.
Ég hafði ungur komist í raun
um að matargerð Elínar tók flestu
fram og þótti mér gott að komast
í veislur í Stóragerðinu, þar sem
heimili þeirra hjóna var lengi. Ég
kveið því engu þau sumur sem ég
vann hjá Sigfúsi ef von var á að
Elín kæmi til starfa í eldhússkúrn-
um.
Það þurfti mikla útsjónarsemi
hjá ráðskonunni við að reka svo
stórt mötuneyti þegar dagsferð var
í næsta kaupstað. Það var þá gjarn-
an „Dóri bróðir“, Halldór Kristjáns-
son bróðir Sigfúsar, sem fékk það
ábyrgðarmikla starf að fara með
innkaupalistann í kaupfélagið.
Sumir bræðra Sigfúsar voru í vinnu
hjá honum um lengri eða skemmri
tíma en Dóri var lengst og setti
sterkan svip á flokkinn. Hann lifir
nú bræður sína.
Síðustu árin hafa þau hjónin Sig-
fús og Elín búið á vistheimilinu
Seljahlíð. Heýrnin var farin að
minnka og heilsan að bila en það
kom alltaf ljómi í augu Sigfúsar
þegar hann fékk tækifæri til að
rifja upp sögur af brúargerð og
samstarfsmönnum sínum hjá
Vegagerðinni. Nú hefur síðasta
sagan verði sögð en brýrnar standa
víða um landið og bera byggingar-
meistaranum vitni.
Viktor A. Ingólfsson.
SIGRIÐUR PETURS-
DÓTTIR FAABERG
Frágangur
afmælis- og
minning-
argreina
MIKIL áhersla er lögð á, að
handrit afmælis- og minningar-
greina séu vel frá gengin, vélrit-
uð eða tölvusett. Sé handrit
tölvusett er æskilegt, að diskl-
ingur fylgi útprentuninni. Það
eykur öryggi í textameðferð og
kemur í veg fyrir tvíverknað.
Auðveldust er móttaka svo-
kallaðra ASCII-skráa sem í
daglegu tali eru nefndar DOS-
textaskrár. Þá eru ritvinnslu-
kerfin Word og Wordperfect
einnig auðveld í úrvinnslu.
Það eru vinsamleg tilmæli
olaðsins að lengd greinanna
Ári ekki yfir eina og hálfa örk
A-4 miðað við meðallín'ubil og
hæfilega línulengd — eða
3600-4000 slög. Greinarhöf-
undar eru beðnir að hafa skím-
arnöfn sín en ekki stuttnefni
undir greinunum.
+ Sigríður Pétursdóttir Faa-
berg fæddist í Reykjavík 6.
desember 1919. Hún lést í Nor-
egi 4. október síðastliðinn.
HINN íjórða október síðastliðinn lézt
í Noregi frú Sigríður Pétursdóttir
Faaberg en minningarorð um hana
hafa þegar birzt, og minningarathöfn
farið fram. Okkar kynni voru löng
og góð. Við vorum nágrannar, for-
eldrar okkar voru vinir og mér fannst
öll átta böm Ingibjargar og Péturs
á Hólavelli vera systkini mín og lít
enn svo á. Að Sigríði meðtalinni eru
þijú horfin. Fáein ár voru á milli
okkar, nóg til að viðhalda hæfílegri
virðingu okkar yngri krakkanna -
en ekki svo mörg að hrikti í undir-
stöðum, þótt viðhöfð væru gaman-
mál. Seinna dró saman með okkur
unz allur aldursmunur hvarf.
Okkur fannst hún farin ,á heims-
enda þegar hún hélt utan til starfa
í sendiráði íslands í miðri seinni
heimsstyrjöld. Þar kynntist hún sín-
um framtíðarförunaut Lars Faaberg,
en hann var göfugmenni og drengur
góður og fylgdi Sigga honum með
börnin víða um heim. Þau bjuggu í
Ameríku, Ítalíu, Svíþjóð og Noregi,
því hann starfaði sem loftsiglinga-
fræðingur hjá SAS (Navro). Það var
gott að vera gestur þeirra og böm
þeirra íjögur tóku mikinn þátt í þeim
höfðinglegu móttökum, sem viðhafð-
ar voru þar á bæ.
Stutt var ávallt í glettnina hjá
Siggu - hún gat horft þessu draum-
kennda augnaráði eins og á óráðna
gátu eða út í fjarskann en skyndilega
svo slegið á léttari strengi, hlegið
þessum dillandi hlátri þeirrar ungu
sálar er inni var fyrir. Og þetta með
ákaflega misjafnri heilsu. Við höfð-
um gott samband þrátt fyrir fjar-
lægðina.
Hún var fáguð kona, sem naut
fínni drátta menningarinnar. Tiygg-
lynd, raunsæ og staðföst.
Hún átti brúðkaupsdag þann dag-
inn sem hún var brottkvödd. Ég trúi
því að móttökurnar í öðrum heimi
hafi ekki valdið þessari ágætu og
rómantísku konu neinum vonbrigð-
um. Lars var farinn nokkrum áram
á undan.
Aðstandendum votta ég samúð.
Blessuð veri minning Siggu og Lars.
Margrét Thors.