Morgunblaðið - 08.02.1996, Síða 38

38 FIMMTUDAGUR 8. FEBRÚAR 1996
MORGUNBLAÐIÐ
t
Faðir minn, tengdafaðir og afi,
LEÓ JÓNSSON,
Hverf isgötu 11,
Siglufirði,
lést í Sjúkrahúsi Siglufjarðar miðviku-
daginn 31. janúar sl.
Útför hans verður gerð frá Siglufjarðar-
kirkju laugardaginn 10. febrúar nk.
kl. 14.00.
Minný Leósdóttir, Guðbjörg Stefónsdóttir,
Leó R. Ólason, Fanný Gunnarsdóttir,
Sæunn Óladóttir, Hafþór Gunnarsson,
Jóhanna Gunnarsdóttir,
Bæring Gunnarsson,
Elfn Gunnarsdóttir.
t
Faðir okkar, tengdafaðir, afi og langafi,
PÉTUR TRYGGVI PÉTURSSON,
Grænagarði,
sem lést 3. febrúar sl., verður jarðsung-
inn frá ísafjarðarkirkju laugardaginn
10. febrúar kl. 14.00.
Gunnar Pétursson, Sigríður Sigurðardóttir,
Oddur Pétursson, Magdalena Sigurðardóttir,
Unnur Pétursdóttir, Hjálmar Torfason,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Elskulegur sambýlismaður minn,
KRISTJÁN ODDSSON,
Víðivöllum 2,
Selfossi
sem lést á heimili sínu 4. febrúar, verð-
ur jarðsunginn frá Selfosskirkju föstu-
daginn 9. febrúar kl. 13.30.
Rósanna Hjartardóttir.
t
Útför föður okkar, tengdaföður, afa og
langafa,
HALLGRÍMS P. ÞORLÁKSSONAR
frá Dalbæ,
verður gerð frá Selfosskirkju laugardag-
inn 10. febrúar kl. 13.30.
Eiríkur Hallgrfmsson, Maria Leósdóttir,
Gunnþórunn Hallgrímsdóttir, Jón Ólafsson,
Steinunn Hallgrímsdóttir, Egill Örn Jóhannesson,
Hörður Vestmann Árnason, Jóhanna Kristinsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Ástkær faðir okkar, tengdafaðir, afi og langafi,
EYJÓLFUR ELÍASSON
frá Reyðarfirði,
verður jarðsunginn frá Fossvogskirkju föstudaginn 9. febrúar
kl. 13.30.
Þeim, sem vildu minnast hans, er bent á Krabbameinsfélagið.
Brynjar Eyjólfsson, Ríkey Guðmundsdóttir,
Guðrún Eyjólfsdóttir, Kristinn Grímsson,
Jarþrúður Eyjólfsdóttir Karlsson, Bo Karlsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Eiginmaður minn, faðir, tengdafaðir og afi,
SAMÚEL JÓN SAMÚELSSON,
Espigerði 20,
Reykjavík,
sem lést 4. febrúar sl., verður jarðsunginn frá Fossvogskirkju
föstudagínn 9. febrúar kl. 10.30.
Blóm og kransar vinsamlegast afþakkaðir, en þeim, sem vildu
minnast hins látna, er bent á Krabbameinsfélagið.
Guðrún Halldórsdóttir,
Sigrún Jónsdóttir, Pétur Björnsson,
Guðrún Ösp Pétursdóttir, Jón Helgi Pétursson.
MINNINGAR
OLOF AÐALHEIÐ UR
FRIÐRIKSDÓTTIR
+ Ólöf Aðalheiður
Friðriksdóttir
fæddist á Selabóli í
Önundarfirði 7.
nóvember 1914.
Hún lést á Fjórð-
ungssjúkrahúsinu á
Akureyri 23. janúar
siðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
hjónin Friðrik Guð-
mundsson, bóndi og
smiður á Selabóli í
Breiðadal og síðar
á Flateyri, f. 3. nóv.
1875, d. 29. mars
1960, og Guðbjörg
Guðmundsdóttir frá Súganda-
firði, f. 15. apríl 1880, d. 3. júlí
1960. Þau áttu 13 börn og var
Ólöf níunda í röðinni. Hin voru:
Stefán, Ólöf (lést í bernsku),
Torfi, Guðmundur Einar, Sig-
rún, Una, Maria, Össur, Jón,
Oddur, Magnús og Björgvin.
Þau eru nú öll látin nema Una
sem býr á Flateyri.
Ólöf giftist 6. júlí 1940 Aðal-
steini Einarssyni, síðar aðal-
gjaldkera Kaupfélags Eyfirð-
inga á Akureyri, f. 2. maí 1906
á Eyrarlandi, d. á Akureyri 8.
maí 1985. Foreldrar hans voru
Einar Arnason, bóndi, alþingis-
maður og ráðherra á Eyrar-
landi, og kona hans, Margrét
Eiríksdóttir. Börn Ólafar og
Aðalsteins eru: 1) Einar tækni-
fræðingur, f. 1941, fyrri kona
hans var Halla Ólafsdóttir, eiga
þau tvö börn og tvö barnaböm,
þau skildu. Síðari kona Einars
er Anna S. Bjömsdóttir, eiga
þau tvö böm auk þess sem
Anna á tvö böm frá fyrra
hjónabandi og tvö baraabörn.
2) Erlingur Friðrik tæknifræð-
ingur, f. 1946, kvæntur Lám
Maríu Ellingsen, þau eiga tvö
böra. 3) Margrét hjúkrunar-
fræðingur, f. 1946, gift Matthí-
asi Matthíassyni, þau eiga tvö
böra. 4) Gunnar Víðir smiður,
f. 1947, d. 1977. 5) Gylfi hag-
fræðingur, f. 1950,
kvæntur Nönnu
Kristínu Christians-
en, eiga þau þrjú
böm. en eitt þeirra
er látið. Einnig á
Gylfi dóttur úr
fyrri sambúð með
Sigrúnu Proppé.
Ólöf ólst upp í
Önundarfirði, fyrst
hjá foreldrum sín-
um en þegar móðir
hennar veiktist af
spænsku veikinni
var hún send á
fimmta aldursári í
fóstur til ættingja. Þar var hún
til tiu ára aldurs en fór þá til
foreldra sinna á Flateyri. Ólöf
lauk námi við Hjúkrunarskóla
íslands vorið 1939 og starfaði
þá hálft ár við Kleppspítalann
og veturinn 1939-40 við
Sjúkrahúsið á ísafirði þar til
hún flutti til Akureyrar og hóf
hjúskap með Aðalsteini. Þau
reistu sér hús við Helgamagra-
stræti 24 og bjuggu þar frá
árinu 1949. Arin 1956 til 1962
starfaði hún við Fjórðungs-
sjúkrahúsið á Akureyri, vann
síðan við skólahjúkrun í Barna-
skóla Akureyrar árin 1962-
1964 er hún tók við starfi hjá
Heilsuverndarstöð Akureyrar
við ungbarnaeftirlit. Við það
vann hún þar til hún fór á eftir-
laun I okt. 1980. Meðfram
hjúkrunarstörfum annaðist hún
heimilis- og uppeldisstörf og
tók virkan þátt í félagsstarfi.
Ólöf var félagi í Guðspekifélagi
Islands í um 50 ár. Einnig starf-
aði hún í marga áratugi með
Sam-frímúrarareglunni og í
Stúkunni Brynju á Akureyri,
en þar var hún gerð að heiðurs-
félaga. Hún var í félagsskap
postulínsmálara og síðustu árin
söng hún með Kór aldraðra.
Olöf verður jarðsungin frá
Akureyrarkirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
Hún amma mín er nú búin að
kveðja þetta líf. Hún kenndi mér
að eftir þetta líf tekur annað til-
verustig við og því er ég sannfærð
um að nú líður henni vel og að við
munum um síðir hittast aftur. Hún
kveður viðburðaríkt líf, líklega hef-
ur engin kynslóð fengið að upplifa
aðrar eins umbyltingar í lífsháttum
og hennar. Ég er full af söknuði
vegna þess að hún var sterkur per-
sónuleiki sem hafði mikil áhrif á
alla sem í kringum hana voru. Hún
var líka vön að segja að sterkasta
fólkið kæmi frá Vestfjörðum, þar
sem rætur hennar liggja og hún
var svo stolt af. Hana einkenndi
mikil þörf fyrir sjálfstæði, sem
m.a. lýsti sér í því að hún braust
áfram til náms í hjúkrun áður en
hún gifti sig. Það var hennar trygg-
ing fyrir því að geta alltaf staðið
á eigin fótum í lífsins ólgusjó. Ég
man þegar ég var lítil hvað það
var alltaf gaman að fara norður í
heimsókn í Helgamagrastrætið og
heimsækja ömmu og afa. Þar var
ávallt margt um manninn því fjöl-
skyldan safnaðist alltaf saman
norður á Akureyri á sumrin. í minn-
ingunni er því húsið í Helgamagra-
strætinu fullt af fólki og þar vorum
við frændsystkinin að leika okkur
inni eða úti í garðinum hennar
ömmu þegar veðrið var gott. Amma
ræktaði svo falleg blóm í garðinum
og á sumrin þegar jurtirnar voru í
blóma var garðurinn svo fallegur.
Ég man sérstaklega eftir rósunum,
en amma var mjög natin við rækt-
un þeirra. Á haustin þegar kominn
var tími til að taka upp matjurtim-
ar fengum við bamabömin rabarb-
ara sem við dýfðum ofan í sykur
til að smjatta á.
í garðinum framan við húsið er
klettur. Þar vorum við barnabömin
vön að klifra í óþökk foreldra okk-
ar. Amma var sannfærð um að í
þessum kletti byggju álfar enda
hefur þeim alveg áreiðanlega liðið
vel í návist hennar. Amma var líka
afar listræn kona og hún átti mörg
áhugamál. Ég hef fáum manneskj-
um kynnst sem hafa verið eins
orkumiklar og framkvæmdasamar
og hún amma. Hún pijónaði lopa-
peysur á okkur öll barnabörnin og
mér er minnisstætt þegar ég fór
aftur til Svíþjóðár eitt haustið hve
sænsk vinkona mín öfundaði mig
af lopapeysunni sem amma hafði
pijónað á mig um sumarið. Henni
var fleira til lista lagt. Hún málaði
líka á postulín og við börnin, bama-
bömin og barnabamabömin höfum
öll fengið postulín sem hún hefur
málað. Ég á enn diskinn með mynd-
inni af Dísu ljósálfi sem ég fékk í
afmælisgjöf þegar ég var lítil. Hún
iðkaði þetta áhugamál sitt alveg
til hins síðasta og mér þykir því
alveg óskaplega vænt um ketilinn
sem hún málaði óstyrkri hendi og
gaf mér í jólagjöf um síðustu jól.
Ketillinn var sennilega eitt það síð-
asta sem hún málaði, en það eru
þessir hlutir, sem hún skapaði til
að gleðja aðra, sem em nú eftir
þegar hún er farin.
Hún amma var líka afar smekk-
leg kona. Hún var ávallt glæsileg
og hafði ánægju af því að klæðast
fallegum fötum. Hún átti líka mik-
ið af fallegum skartgripum en sá
eftirminnilegasti er gullmenið sem
hún bar alltaf um hálsinn með tákni
Guðspekifélagsins og hringrásar
lífsins. Amma kveikti áhuga minn
á andlegum málefnum strax þegar
ég var lítil stúlka. Við áttum löng
samtöl um lífið, tilgang þess og
leiðir. Hin kristnu siðgæðisviðhorf
og trú var sterkur þáttur í lífi henn-
ar og uppeldi barnanna en þetta
óf hún með hugmyndafræði guð-
spekinnar og elsti sonur hennar,
Einar, er nú forseti Guðspekifélags
íslands. Það má að vissu leyti segja
að amma hafi verið langt á undan
sinni samtíð því sem ung kona fór
hún að hafa mikinn áhuga á and-
legum málum. En hugrækt og
karma, auk skyldleika sálnanna,
voru hlutir sem hún hóf að kynna
sér fyrir hálfri öld og hafði hún
tileinkað sér mikinn fróðleik á því
sviði. Hin sterka sannfæring henn-
ar hjálpaði henni mikið þegar
Gunnar sonur hennar dó aðeins
þrítugur að aldri af slyssförum.
Hún amma var virk í Guðspekifé-
lagi íslands auk þess sem hún var
félagi í Sam-frímúrarareglunni og
stúkunni Brynju. Amma varð
grænmetisæta fyrir mörgum ára-
tugum og ég hef oft velt því fyrir
mér hversu erfitt það hlýtur að
hafa verið að borða aldrei kjöt né
fisk þegar fáar grænmetistegundir
voru á boðstólum á íslandi. Þrátt
fyrir þetta eldaði hún alveg hreint
dásamlegan mat handa okkur hin-
um og fiskibollurnar hennar ömmu
eru frægar í fjölskyldunni. Við
barnabörnin bárum alla tíð virðingu
fyrir hugleiðsluherberginu hennar
ömmu, en þangað hvarf hún ávallt
stund úr degi til að hugleiða. Þá
vissum við að ekki mátti trufla. í
seinni tíð þegar ég hef farið norður
og búið hjá ömmu hef ég fengið
að sofa í þessu herbergi og þar líð-
ur mér ávallt mjög vel, það er
greinilega góður andi sem hefur
skapast eftir áratuga hugleiðslu og
jákvætt hugarfar þar inni. Það var
þegar amma kom suður til að sækja
fundi í margvíslegu félagsstarfi
sem hún bjó oft hjá okkur pabba,
Nönnu og litlu systkinum mínum.
Þá spjölluðum við oft saman um
táknfræði og drauma og hún hafði
alltaf margt að segja um þau mál.
Ég sá hana ömmu mína í síðasta
sinn í fyrravor heima hjá pabba og
Nönnu. Þar áttum við saman
ánægjulegan dag, amma, börnin,
barnabörnin, barnabarnabörnin og
tengdafólk. Einn sonarsonur henn-
ar, hann Addi sem er menntaður
óperusöngvari frá Bandaríkjunum,
kom ásamt japanskri konu sinni
yfír hafið og söng fyrir okkur fjöl-
skylduna við undirleik píanóleikara.
Þetta var afar hátíðleg stund sem
ég mun seint gleyma. Þessi fallegi
vordagur var sá síðasti sem við
hittumst öll saman á meðan amma
var á lífí. Það var við hæfí að hlusta
á fallegan óperusöng þennan eftir-
minnilega dag vegna þess hve
amma sjálf var mikill fagurkeri.
Tónlistin var hluti af fjölskyldulíf-
inu og fengu öll börnin hennar og
afa að læra á hljóðfæri í bemsku.
Sjálf var hún síðustu árin í Kór
aldraðra.
Ég man að hún amma var orðin
ósköp lúin í lok dagsins, enda átti
hún ekki lengur til það þrek sem
hafði einkennt hana alla tíð. Hún
hafði átt við veikindi að stríða um
allnokkurt skeið og undanfarna
mánuði vissum við öll að hún amma
gæti kvatt þetta líf hvenær sem
væri. Eftir að afí dó árið 1985 bjó
hún ein í Helgamagfastrætinu. Eg
fann að fráfall hans fékk á hana
þó hún bæri sig alltaf vel, því þau
voru svo góðir félagar síðustu árin
eftir að börnin fluttu að heiman.
Þá var gott til þess að vita að Erl-
ingur sonur hennar og fjölskylda
hans voru á Akureyri og alltaf var
hægt að treysta því að þau litu til
með henni. Síðustu mánuðina
dvaldi hún í öiyggi heima hjá þeim
í Þórunnarstrætinu og var búin að
koma sér vel fyrir með hluta af
búslóð sinni. Það leið ekki sá dagur
að Margrét dóttir hennar hringdi
ekki til að spjalla við hana og var
hún alltaf fljót að fara til Akur-
eyrar ef eitthvað bját.aði á hjá
mömmu hennar. Undir það síðasta
var sérhver dagur í raun gjöf en
hún amma var vel búin undir brott-
förina. Það er skrýtið að hugsa til
þess að daginn áður en ég hélt
aftur til náms í Englandi eftir jólin
var síðasta skiptið sem ég fékk að
tala við hana ömmu. Það var þung-