Morgunblaðið - 23.06.1996, Síða 34

34 SUNNUDAGUR 23. JÚNÍ 1996
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
t
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir og afi,
BJÖRN GUÐMUNDSSON,
forstjóri,
Lálandi 1,
Reykjavík,
lést á gjörgæsludeild Sjúkrahúss
Reykjavíkur, Fossvogi, 20. júní sl.
Ólafía Ásbjarnardóttir,
Ásbjörn Björnsson, Helga Einarsdóttir,
Ásta Friðrika Björnsdóttir,
Guðmundur Karl Björnsson,
Gunnlaugur Rafn Björnsson,
Ólafur Björn Björnsson, Linda Björk Ingadóttir
og barnabörn.
t
KRISTÓFER FINNBOGASON
frá Hitardal
lést 20. júní í París.
Fjölskylda hins látna.
Elskuleg móðir mín, tengdamóðir og
amma,
LAUFEY BERGMUNDSDÓTTIR,
Hraunhólum 9,
Garðabæ,
lést 21. júní á Sólvangi, Hafnarfirði.
Gfsli S. Guðjónsson, Auður F. Jóhannesdóttir,
Reynir S. Gíslason.
t
Móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
LAUFEY ARNÓRSDÓTTIR,
Hjallaseli 27,
Reykjavik,
verður jarðsungin frá Seljakirkju mánu-
daginn 24. júní kl. 13.30.
Ingibjörg Bjarnadóttir, Einar Magnússon,
Lúðvik Bjarnason, Sigrún Böðvarsdóttir,
Haukur Bjarnason, Jóhanna Borgþórsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Bróðir okkar,
ÞORSTEINN JÓNSSON
frá Gjögri,
andaðist á dvalarheimilinu Ási í Hveragerði 21. júní.
Jarðarförin auglýst síðar.
Garðar, Margrét og Auðunn.
t
Móðir okkar, tengdamóðir, amma og langamma,
STEINUNN SNORRADÓTTIR,
Hjálmholti 4,
Reykjavík,
sem lést 16. júní, verður jarðsungin frá Fríkirkjunni í Reykjavík
þriðjudaginn 25. júní kl. 13.30.
Berta Bragadóttir, Jón H. Guðmundsson,
Helgi Bragason, Gyða Gísladóttir,
Halldór S. Bragason,
barnabörn og barnabarnabörn.
LEGSTEINAR
MOSAIK H.F.
Hamarshöfða 4 - sími 587 1960
ANNA HALLDÓRA
G UÐJÓNSDÓTTIR
+ Anna Halldóra
Guðjóndóttir
fæddist á Eyri við
Ingólfsfjörð í Ár-
neshreppi á
Ströndum 21. júní
1915. Hún lést á
EUi- og hjúkrunar-
heimilinu Grund
18. júni síðastlið-
inn. Foreldrar
hennar voru Guð-
jón Guðmundsson
hreppstjóri og út-
vegsbóndi á Eyri
og kona hans Guð-
jóna Sigríður Hall-
dórsdóttir frá Súðavík. Systk-
ini Önnu voru Ingibjörg, f.
1913, látin, Gunnar, f. 1917,
og Ingólfur, f. 1920. Eiginmað-
ur Önnu var Sveinn Sveinsson
frá Gillastöðum í Reykhóla-
sveit, f. 12. júní 1908. Þau
skildu 1964. Börn Önnu og
Sveins eru: 1) Guðmundur,
maki Þórunn Hauksdóttir.
Börn þeirra eru Svava Rán, í
sambúð með Kristjáni Sigurðs-
syni, og Hildur Ýr. 2) Sveinn,
maki Margrét Nilsen. Börn
þeirra eru Steinunn, í sambúð
með Kára Ragnarssyni, Sunna,
maki Hjörtur Jónsson, og
Sandra. 3) Sigríður, maki Stef-
án Jónsson. Börn þeirra eru
Anna Björg, maki Eiður Krist-
insson, Jón, maki Herdís Guð-
jónsdóttir, Sveinn,
maki Dagný Arn-
þórsdóttir, og Sús-
anna Harpa. 4)
Guðjón, maki
Jenný Jónsdóttir.
Dóttir __ þeirra er
Dóris Ósk, en fyrir
átti hann Halldór
Rósmund, Bryndísi
og Guðjón Ásgeir.
5) Ólafur. Börn
hans eru Ólafur
Örn, Heiðrún, Sara
Dögg og Rannveig.
6) Halldór Már,
maki Annette
Sveinsson. Börn þeirra eru
Sveinn Kim og Sveinn Joel, en
fyrir átti hann Steinar og Hebu.
Anna iauk Ijósmæðranámi
frá Ljósmæðraskóla íslands 30.
9. 1940. Hún var ljósmóðir á
fæðingardeild Landspítalans
um tíma og vann síðan við Ijós-
móðurstörf í Reykjavík frá
1943 til 1945. Hún vann einnig
við hjúkrunarstörf í heimahús-
um og á sjúkrahúsum. Hún var
starfsmaður Pósts og síma á
Ingólfsfirði í tíu ár. Hún lærði
bókfærslu og rak verslun um
tíma og vann auk þess almenn
verslunarstörf.
Anna verður jarðsungin frá
Háteigskirkju á morgun, mánu-
daginn 24. júui, og hefst athöfn-
in klukkan 13.30.
Við andlát móður minnar, Önnu
Guðjónsdóttur frá Eyri, kom mér í
hug svar Guðjóns afa míns og föður
hennar, þegar hann var eitt sinn
spurður um tilgang mannlífsins norð-
ur á Ströndum. Hann sagði tilgang-
inn hafa verið óbreyttan frá því hann
myndi eftir sér: „Áð eiga frá hend-
inni til munnsins og þaðan af meira.“
Við þesa lífssýn afa míns ólust móð-
ir mín og systkini hennar upp.
Heimilið á Eyri var stórt. Þar
voru, auk foreldra systkinanna á
Eyri, móðuramma þeirra, Anna, og
föðuramma, Guðrún, og einnig fóst-
urbörn, bæði skyld og vandalaus.
Það þótti sjálfsagt að taka við barni
til lengri eða skemmri dvalar ef illa
stóð á hjá einhveijum. Allir á heim-
ilinu lögðu sitt af mörkum við að
draga björg í bú og gerði hver það
sem hann var best fallinn til.
Síldarævintýrið í upphafi þessarar
aldar setti svip sinn á mannlífið í
Ingólfsfirði. Fullorðnir fengu vinnu
við að byggja síldarplön og verk-
smiðju og síðan við að salta og
bræða. Krakkarnir á staðnum nutu
einnig góðærisins og unnu í síldinni
um leið og þeir höfðu aldur og krafta
til. Móðir mín fór að vinna í síldinni
stax og hún var fær um það. Hún
saltaði og sá um mötuneyti ásamt
Ingibjörgu systur sinni. Hún sá einn-
ig um símstöðina á staðnum og var
það ærinn starfi þegar athafnalífíð
var á fullri ferð.
Auk þeirra starfa, sem áður er
getið, hugsaði móðír mín algjörlega
um móðurömmu sína og nöfnu fjög-
ur síðustu árin sem hún lifði, en hún
var þá orðin blind og nær heyrnar-
laus, en mikill kærleiki var með þeim
nöfnunum. Þannig hjálpuðust allir
að, unnu þau störf sem vinna þurfti,
hver gætti annars og vakti yfir vel-
ferð heildarinnar. Þetta krafðist ár-
vekni, skjótra viðbragða og ábyrgð-
ar, en auk þess þurfti glaðværðin
Opið
9-22 alla daga
Lyf á lágmarksverði
LYFJA
Lágmúla 5
Sími 533 2300
og kímnin að vera til staðar, annars
gat lífíð verið óbærilegt.
Fjölskyldan á Eyri hafði allt þetta
til að bera. Eitt sinn er Ingólfur
móðurbróðir minn fór ásamt Kristni
á Seljanesi, Böðvari og Ingólfi frá
Ófeigsfírði, að sækja rekavið á mót-
orbátnum Ebba norður í Drangavík,
var langamma mín Guðrún venju
fremur óróleg. Hún vissi að þessir
kappsfullu menn myndu koma með
drekkhlaðinn bátinn til baka og veð-
ur mætti ekki breytast mikið til að
illa færi. Hún stóð við gluggann sinn,
sem vissi út á fjörðinn, og fylgdist
með ferðum bátsins. Að lokurn birt-
ist hann í fjarðarmynninu og átti
þá öllu að vera óhætt, aðeins stutt
sigling inn fjörðinn eftir. Langamma
fór þó ekki frá glugganum, það var
einhver beigur í henni. Skyndilega
sér hún að Ebbi leggst á hliðina,
þegar hann er skammt kominn inn
Qörðinn. Heima í bænum voru þá
bara konur, þar á meðal móðir mín
24 ára. Guðrún langamma kallar
strax til kvennanna að Ebbi sé að
sökkva úti á firði. Móðir mín fleygir
frá sér þvottaklútnum og hleypur
út. Fyrir utan er Eyborg frænka
hennar að störfum. Hún segir Ey-
borgu að hlaupa niður í síldarverk-
smiðju og ná í hjálp, hún vissi að
þar voru tveir menn við vinnu. Sjálf
hleypur hún niður í íjöru þar sem
árabátar stóðu uppi. Hún fer strax
að undirbúa sjósetningu og í þann
mund sem karlmennirnir komu hafði
hún sjósett einn bátinn. Mennirnir
reru lífróður út fjörðinn og sóttist
þeim vel þar sem þeir höfðu með-
vind. Þegar þau koma á staðinn þar
sem Ebbi sökk var leiðin nær lokuð
vegna rekaviðar sem flaut um allan
sjó. Móðir mín var frammi í bátnum
og greiddi þeim leið í gegnum viðar-
flákann. Að lokum ná þau til Ingólfs
móðurbróður míns. Hann segir þeim
að láta sig vera, hann geti beðið,
en segir þeim að fara til þeirra
tveggja, sem höfðu verið neðan þilja
þegar báturinn fór á hliðina og ekki
komist upp fyrr en hann var orðinn
fullur af sjó. Þau fóru að ráðum
hans og náðu þeim upp í bátinn. Það
var þá nokkuð af þeim dregið, enda
höfðu þeir sopið sjó við að komast
upp úr bátnum. Þau sneru sér síðan
að þeim tveimur sem höfðu verið
ofanþilja. Hugboð langömmu minnar
reyndist rétt. Þeir höfðu staflað of
miklu á dekkið en lestin var lítil og
báturinn því með yfirhleðslu. Hug-
boð hennar og árvekni ásamt snar-
ræði og ákveðni móður minnar varð
bátsveijum til lífs.
Skólaganga barna í Árneshreppi
var engin þá, a.m.k ekki í þeirri
mynd sem nú er. Farkennari fór á
milli bæja og kenndi bömunum, setti
þeim fyrir og fór yfir það í næstu
heimsókn. Námið var því að mestu
leyti sjálfsnám. Hugur móður
minnar stóð til meiri menntunar en
hægt var að fá í heimabyggðinni.
Hún vildi læra til ljósmóðurstarfa,
en Guðrún amma hennar hafði tekið
á móti börnum og hefur það væntan-
lega haft áhrif á hana. Hún gerði
sér grein fyrir þeirri miklu þörf, sem
var fyrir menntaðar konur á þessu
sviði. Hún sótti um inngöngu í Ljós-
mæðraskóla íslands og útskrifaðist
þaðan í september 1940.
Ekki var rómantíkin langt undan
þarna norður frá frekar en annars
staðar. Ungur búfræðingur ættaður
úr Reykhólasveit ræður sig í kaupa-
vinnu hjá skólastjóranum á Finn-
bogastöðum. Það fór ekki á milli
mála að þeim, móður minni og bú-
fræðingnum, leist vel hvort á annað.
Enda fór svo að hann kom aftur
norður sumarið eftir og fór þá í síld-
arvinnu. Ekki segir frá frekari kynn-
um þeirra fyrr en móðir mín er sest
í Ljósmæðraskólann. Þau tóku þá
upp þráðinn að nýju og gengu þau,
móðir mín og Sveinn Sveinsson frá
Gillastöðum í Reykhólasveit, í hjóna-
band 21. júní 1941.
Ekki reyndist henni unnt að vinna
við sitt fag eins og hún hefði kosið.
Á árunum 1941 til 1946 eignaðist
hún fimm börn, þar af eina tvíbura.
Sjötta barnið bættist svo í hópinn
1954. Ekki er hægt að segja að það
hafi vafist fyrir henni að stjórna
þessum stóra hópi. Hún var vön að
norðan. Lífið var ekki neinn dans á
rósum. Munnarnir margir sem þurfti
að fæða og vinnudagur þeirra hjóna
oft langur og orðið tómstundir varla
til. Þó sá hún sér fært að fara með
okkur norður á sumrin. Það kann
að vera að það hafí verið gert til
að létta á heimilinu, en eins og forð-
um voru allir alltaf velkomnir á
Eyri. Það var okkur eldri börnunum
ómetanlegt að fá að kynnast okkar
fólki í Ámeshreppi í uppvextinum.
Þeirri lífssýn, sem þar ríkti, sam-
spili ungra og gamalla og baráttunni
við stundum óbíða sumarveðráttu.
Ættingjar og vinir að norðan komu
ekki svo í bæinn að þeir kæmu ekki
í heimsókn til móður minnar, en hún
lagði mikið upp úr því að við börnin
kynntumst fólkinu að norðan, við
vorum fjölskylda og samkvæmt
gömlum gildum máttu böndin ekki
bresta.
Við skilnað foreldra minna 1964
urðu kaflaskipti í lífi hennar. Skiln-
aður þeirra varð henni afar þungbær
og má segja að hún hafí aldrei bor-
ið sitt barr eftir það.
Þegar ég kveð móður mína koma
mér í hug ljúfar minningar um glað-
væra og ósérhlífna konu, sem vildi
hvers manns vanda leysa. Hún var
góð móðir og ástrík. Hún lætur eft-
ir sig 48 afkomendur, sem bera
henni vitni um gott uppeldi og vega-
nesti út í lífið.
Guðmundur Sveinsson.
Lítil kveðja til Önnu Guðjónsdótt-
ur, en Önnu kynntist ég fyrir 34
árum þegar bróðir minn kynntist
konunni sinni, henni Siggu má eins
og hún er kölluð af okkur öllum.
Anna var alltaf glöð og kát. Henni
fannst alltaf svo gaman að vera fín.
Svo var það hennar mesta gleði að
gefa og gleðja aðra enda var hún
ljósmóðir og góð ljósmóðir er þannig
að aðlisfari.
Þegar við Sigga má bjuggum inni
í Skipó í sama húsi heyrðist oft kall-
að: „amma er að koma“, og allir
biðu og líka mín börn því að hún
var alvöru amma. Alltaf með eitt-
hvað í poka handa þeim og köku á
borðið fyrir okkur Siggu má. Þetta
voru góðir tímar og gaman að rifja
þá upp.
En allt hefur sinn tíma. Anna
hefur dvalist síðustu tvö árin á
Grund við lélega heilsu. Nú kveð ég
þig og þakka fyrir allt, kæra vina.
Hvíl í friði. „Drottinn, gef dánum
ró, en hinum líkn sem lifa.“
Karen Jónsdóttir og
Þröstur Eyjólfsson.