Morgunblaðið - 19.07.1996, Blaðsíða 28

28 FÖSTUDAGUR 19. JÚLÍ 1996
MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
+ Ólafur Siguijón
Bjarnason
fæddist í Reykjavík
10. september 1932.
Hann lést á Akur-
eyri 11. júlí síðast-
liðinn. Foreldrar
hans voru hjónin
Bjarni Bæringsson
(f. 12. september
1906 - d. 1949) og
Anna Ólafsdóttir (f.
23. april 1909). Þau
bjuggu á Drangs-
nesi á Ströndum
þar sem Bjarni var
sjómaður. Ólafur
var elstur barna þeirra hjóna,
en systkini hans eru: Jóhanna
Guðbjörg, leikskólastjóri, f.
9.12. 1933; Steinunn, bóndi á
Dröngum á Skógaströnd, f.
25.2. 1935; Magnús Bergmann,
húsasmiður, f. 1.10. 1940; Val-
dís, arkitekt, f. 8.3. 1946; og
Bjarni Bærings, framkvæmda-
Það eru góðar minningar sem ég
á um elskulegan tengdaföður minn,
Ólaf Bjamason. Ólafur lést eftir
_ stutta sjúkdómslegu á heimili dóttur
' sinnar, Ónnu, sem hjúkraði og studdi
hann dyggilega í veikindum hans.
Ólafur sat aldrei auðum höndum.
Alltaf varð hann að hafa eitthvað
að gera. Ég minnist þess þegar
hann kom eitt sumarið og hjálpaði
okkur að helluleggja gangstéttina
upp að húsinu. A hveijum morgni
var hann kominn út klukkan 6 á
morgnana að leggja steinana. Þegar
verkinu var Iokið kom einn ná-
granni minn og vildi fá símanúmer-
ið hjá þessum röska iðnaðarmanni,
því að þama fór maður sem kunni
til verka.
stjóri, f. 11.3. 1950.
Arið 1955 kvænt-
ist Ólafur eigin-
konu sinni, Guðnýju
Sigurðardóttur, f. i
Hrísey 21. nóv-
ember 1933, d. í
Reykjavík 25. júlí
1994. Börn þeirra
eru: Anna, hjúkrun-
arfræðingur, f.
30.11. 1954; Sigurð-
ur, húsasmiður, f.
28.12. 1958; Berg-
lind, sjúkraliði, f.
15.9. 1967, og
Bjarni, vistmaður á
sambýli fatjaðra á Húsavík, f.
24.8. 1968. Ólafur og Guðný ólu
einnig upp bróðurdóttur
Guðnýjar, Sólveigu, leikskóla-
kennara, f. 8.8. 1962. Barna-
börnin eru orðin tíu talsins.
Útför Ólafs fer fram frá
Húsavíkurkirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 14.
Ólafur hafði gaman af blóma-
rækt. A hveiju vori keypti hann
fræ og undirbjó sáninguna í litla
gróðurhúsinu. Þar ræktaði hann
blóm og rósir af ýmsum gerðum.
Ég var svo heppin að smitast af
þessum áhuga hans á blómarækt
og lærði grundvallaratriðin hjá
honum. Einnig liðsinnti hann.mér
í gegnum síma þegar tilraunin
hófst í öðrum landsíjórðungi. Síðan
betrumbætti hann aðstöðuna hjá
mér í fyrrasumar og setti upp lítinn
vermireit í garðinum svo að rækt-
unin gengi sem best.
Ólafur var mikið snyrtimenni og
alltaf gekk hann að hlutum sínum
vísum því að allir áttu þeir sitt pláss
og bar bílskúrinn hans þess glöggt
vitni. Ólafur var fastur fyrir og
hafði ákveðnar skoðanir á mönnum
og málefnum. Þegar hann missti
konu sína fyrir tveimur árum fékk
hann mikinn styrk frá móður sinni,
sem lifir son sinn í hárri elli. Heim-
ili Ólafs og Guðnýjar einkenndist
af gestrisni og höfðingsskap og allt-
af var gott að heimsækja þau að
Sólvöllum 2.
í gegnum tíðina höfum við Siggi
reynt að leggja leið okkar til Húsa-
víkur á hveiju hausti. Þá var alltaf
farið í beijaferð og ætíð vissi Ólaf-
ur hvar best væri að tína. Hann var
afar fróður um allan búskap og
staðhætti í nágrannabyggðarlög-
ura.
Óli hafði einstakt lag á
ungbörnum. Þegar þau voru óróleg
tók hann þau á öxlina og dansaði
með þau léttum skrefum um alla
stofu og það brást ekki að þau
þögnuðu.
Kallið er koraið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinimir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Nú er komið að leiðarlokum. Ég
vil þakka þér, Óli minn, hlýjuna og
umhyggjuna sem þú sýndir mér og
minni fjölskyldu. Við munum minn-
ast þín með söknuði.
Arna Arnardóttir.
Mig langar til að minnast vinar
míns, Ólafs Bjarnasonar frá Húsa-
vík. Ég kynntist honum fyrir u.þ.b.
12 árum þegar kynni hófust með
Sigurði syni hans og Örnu dóttur
minni, sem síðar leiddu til hjóna-
bands þeirra.
Ólafur byijaði ungur að vinna
fyrir sér þar sem móðir hans varð
snemma ekkja og hafði fyrir mörg-
um börnum að sjá. Anna, móðir
Ólafs, lifir son sinn. Hún er mjög
ern og hefur haldið heimili fram á
þennan dag. Óli fór til sjós og stund-
aði róðra á ýmsum bátum, lengst
af á mótorbátnum Pétri Jónssyni
frá Húsavík, eða í um níu ár og
alltaf sjóveikur. Seinna lauk hann
námi sem saltfiskmatsmaður frá
Fiskmati ríkisins og sá um mat á
þess vegum á Húsavík og síðar
fyrir Fiskiðjusamlag Húsavíkur.
Hann var vel kynntur og góður
starfsmaður og samviskusamur við
þau störf sem honum var trúað
fyrir.
Ólafur var kvæntur Guðnýju Sig-
urðardóttur frá Hrísey, en hún lést
árið 1994. Þau hjón reistu sér hús
á Húsavík og bjuggu þar alla sína
búskapartíð. Ólafur var mikill heim-
ilismaður og dró björg í bú og verk-
aði sinn fisk sjálfur, sólþurrkaði
saltfiskinn fýrir sig og sína. Ekki
var setið auðum höndum þótt horft
væri á sjónvarp, þá pijónaði hann
sokka, vettlinga eða peysur á fjöl-
skyldumeðlimi.
Hann hélt dagbók til margra ára
og gat upplýst menn um veðrið
þennan og þennan dag, vegna þess
að allt var skráð. Ólafur hafði sér-
staka stærðfræðigáfu sem ég
þekkti aðeins hjá honum.
Eftir fráfall Guðnýjar fann ég
oft hve hjálpsamur og umhyggju-
samur hann var gagnvart börnum
sínum og fjölskyldum þeirra. Oft
fannst honum hann vera vanmátt-
ugur við að létta Bjarna syni sínum
lífið, en hann dvelur á sambýli fatl-
aðra á Húsavík.
Ólafur og Guðný höfðu bæði
gaman af garðrækt og áttu fallegan
garð, ræktuðu blóm og matjurtir,
ásamt alls konar rósum í gróðurhús-
inu. Ber húsið á Sólvöllum þess
vitni, að þar var laginn smiður,
hvort sem um nýsmíði eða viðgerð-
ir var að ræða.
Fyrir nokkrum mánuðum veiktist
Ólafur og reyndist vera með
krabbamein. Þessi illskeytti óvinur
hafði betur og 11. júlí sl. lést Ólaf-
ur. Anna dóttir hans og fjölskylda
hennar önnuðust Ólaf í erfiðum
veikindum hans og sýndu honum
styrk og umhyggju.
Samferðamaður og góður vinur
er horfinn. Blessuð sé minning
hans.
Örn Ingimundarson.
Okkur systkinin langar til að
minnast ömmu okkar og afa sem
eru nú dáin langt fyrir aldur fram.
Amma var aðeins sextíu ára þegar
hún dó 25.7. 1994 og afi aðeins
sextíu og þriggja ára þegar hann
dó 11. júlí síðastliðinn.
Það var alltaf jafngaman að
koma til ömmu og afa á Húsavík.
Amma tók á móti okkur standandi
í dyrunum skælbrosandi með út-
breiddan faðminn. Það var alltaf
svo mikið líf og fjör í kringum þau
og þegar öll fjölskyldan hittist sam-
an var talað og hlegið langt fram
eftir kvöldi.
Afi fór oft með okkur barna-
börnin niður á bryggju til þess að
skoða nýjustu togarana og lífið í
kringum þá, og þá löbbuðum við
yfirleitt í leiðinni niður í íjöru og
skoðuðum ýmislegt forvitnilegt
sem þar var.
Amma og afi voru bæði mikið
fyrir garðrækt og rósirnar í garðin-
um og í gróðurhúsinu þeirra eru
með þeim fallegustu sem maður
sér. Sumarið 1991 komu þau ásamt
Beggu, Berki og Birki Óla í heim-
sókn til okkar til Noregs þegar við
OLAFUR
BJARNASON
+ Halldóra Stein-
unn Bjarna-
dóttir var fædd að
Rófu í Miðfirði 8.
október 1905. Hún
lést 11. júlí á
Sjúkrahúsi Reykja-
víkur, Fossvogi.
Foreldrar hennar
voru hjónin Sig-
urborg Sigrún Ein-
arsdóttir frá Fossi
í Hrútafirði, f. 27.
ágúst 1872, d. 22.
janúar 1947 og
Bjarni Danival
Kristmundsson frá
Gafli í Víðidal, f. 2. ágúst 1872,
d. 23. maí 1951.
Systur Haildóru sammæðra
voru Jóhanna, f. 3. september
1898, d. 23. október 1979, og
Magnúsína, f. 15. mars 1897,
d. 5. febrúar 1979 Magnúsdæt-
ur. Alsystur Halldóru voru þær
Ingibjörg, f. 4. febrúar 1904,
d. 1. ágúst 1984, Sólveig Árdís
Bjarnadóttir, f. 31. janúar 1908,
d. 29. mars 1989 og Helga
Bjarnadóttir, f. 20. febrúar
Minningin um það jákvæða í fari
ömmu er dýrmætt vegamesti fyrir
okkur sem hana lifum. Það er eink-
um lífsvilji, félagslyndi, og gestrisni
sem ég vil minnast nú. Við fengum
að kynnast lífsviljanum hin síðari
''' ár þegar hún þurfti að fara í erfið-
ar aðgerðir á mjöðmum. Hvemig
hún, hvað eftir annað, reis upp þeg-
ar við héldum að dagar hennar
væru brátt taldir. Hún vildi heldur
taka áhættu með lífshættulegri að-
gerð og geta lifað lífinu lifandi, en
vera rúmliggjandi það sem eftir
,c- væri. Tilhlökkunin að halda upp á
níræðisafmælið og fara í brúðkaup
1910, sem ein lifir
systur sínar.
Halldóra giftist 14.
maí 1927 Ólafi Jóns-
syni símamanni, f. á
Klafastöðum 24.
mars 1903, d. 10. maí
1983, syni Sigur-
bjargar Jónsdóttur,
Kárastöðum í Þing-
vallasveit, og Jóns
Ólafssonar, Kjarans-
stöðum, Innri-Akra-
neshreppi. Börn Hall-
dóru og Ólafs eru; 1)
Sigurður, f. 13. jan-
úar 1926, fv. sím-
stöðvarstjóri, kona hans er Guð-
björg Þorleifsdóttir, f. 1. desem-
ber 1924, börn: Sigurborg, f. 29.
janúar 1947, Svanhvít, f. 8. sept-
ember 1949, María, f. 25. sept-
ember 1951, Halldór Ólafur, f.
17. maí 1953, Þóra, f. 14. júlí
1954 og Ingvar Eggert, f. 22.
nóvember 1963; 2) Sigrún B., f.
8. júní 1928, skrifst.stj., gift
Hilmari Guðmundssyni, f. 15.
mars 1926, börn: Dóra Sigrún,
f. 17. apríl 1945, Ólöf Heiða, f.
barnabarnabarns sömu helgina
dreif hana út í lífið að nýju. Þannig
voru lífsviljinn og félagslyndið ná-
tengd.
Meðan hún hafði heilsu til vildi
hún alltaf vera meðal fólks, sækja
samkomur og fara í ferðalög með
Kvenfélagi Bústaðasóknar,
Blindrafélaginu og fleirum. Henni
var sama þótt félögin færu í Borg-
arfjörðinn eða austur fyrir fjall, á
sömu staði, sama sumarið. Það
skipti heldur ekki höfuðmáli þótt
hún hefði ekki næga sjón til að
dást að náttúrufegurðinni. Aðalatr-
iðið var félagsskapurinn og fræðsl-
30. desember 1948; 3) Birgir,
f. 26. júní 1931, d. 12. apríl
1972, fv. __ húsasmíðameistari,
kvæntur Ólínu Þorsteinsdótt-
ur, f. 24. mars 1930, börn:
Svala, f. 19. september 1950,
Ólafur Viðar, f. 9. september
1952, J. Steinar, f. 25. maí 1955
og Sigrún, f. 24. febrúar 1960;
4) Einar S., f. 27. desember
1935, framkv.stj., kvæntur
Ingibjörgu Jónsdóttur, f. 17.
október 1935, börn: Jón, f. 13.
júlí 1961, Halldóra, f. 5. apríl
1964, Ólafur, f. 23. apríl 1969,
og Bryndís Elín, f. 1. desember
1971, d. 26. desember 1988.
Alls eru afkomendur Halldóru
og Ólafs orðnir 75.
Halldóra fór úr foreldrahús-
um í vist aðeins 9 ára gömul
og er fyrst að Dæli í Víðidal í
fjögur ár, síðan að Staðarbakka
í Miðfirði þegar hún er 15 ára
og er þar í þijú ár. Á átjánda
ári fer hún að Kvennabrekku i
Dölum og er þar í eitt ár, jafn-
framt húsmæðranámi í Hjarð-
arholtsskóla i Laxárdal. Hall-
dóra vann lengst af við fram-
reiðslustörf hjá Leikfélagi
Reykjavíkur í Iðnó, síðan í Odd-
fellowhúsinu í u.þ.b. 20 ár og
að lokum í Domus Medica í sex
ár, er hún hætti störfum 64 ára
vegna veikinda.
Utför Halldóru fer fram frá
Bústaðakirkju í dag og hefst
athöfnin kl. 13.30.
an um land og þjóð. Það var betra
en að vera ein í íbúðinni á Vestur-
götu 7. Auðvitað fór hún einnig
með Qölskyldunni, börnum, barna-
börnum, þess á milli og ekki síst
með eftirlifandi systur sinni og
hennar dóttur. Jafnvel ferðaðist hún
til útlanda meðan heilsa leyfði.
Það voru einkum tvö áðurnefnd
félög sem hún starfaði með. Hjá
Blindrafélaginu var hún iðjusöm við
hvers konar handavinnu og voru
flestar gjafir hennar eigin handverk
að einhveiju leyti. Hún og alsystur
hennar, sem voru mjög samrýmdar,
báru ávallt mikin hlýhug til Bú-
staðakirkju og safnaðarins þótt
tvær þeirra byggju aldrei í sókn-
inni. Þátttaka í störfum Kvenfélags-
ins var alla tíð hluti af tilveru þeirra.
Amma og afi voru bæði mjög
gestrisin og óspör á veitingar. Enda
var það viðkvæði þeirra að enginn
færi svangur úr þeirra húsi. Þau
vildu aldrei skilja þetta eilífa tal um
kaloríur í seinni tíð og tóku það oft
ekki til greina. Drógu upp kynstrin
öll af kræsingum, sumum til ama,
en okkur hinum til óblandinnar
ánægju. Þótti mér notalegt að vera
einn með ömmu. Ræða við hana
um lífið, tilveruna og æviminning-
ar. Hún var stálminnug og hafði
ég gaman af að heyra hana fara
með ljóð og tilvitnanir úr leikritum
og sögum. Hún fór oft í leikhús
þótt sjón væri brostin, það aftraði
henni ekki. Sögum, Ijóðum og leik-
ritum hafði hún mikið yndi af og
hlustaði á af hljóðsnældum og í
útvarpi. Ég vildi að þessar samveru-
stundir okkar hefðu verið fleiri.
Blessuð sé minning hennar.
Halldór Ó. Sigurðsson.
Hún Halldóra amma mín og vin-
kona, sem mér þótti svo ofurvænt
um, er nú komin til Guðs síns. Hún
var búin að liggja á sjúkrahúsi, síð-
an hún varð níræð s.l. haust. Hún
ætlaði sér að ná þeim aldri, og henni
tókst það. Ömmu tókst yfirleitt allt
sem hún ætlaði sér. Hún var mikil
og góð kona, hafði góða kímnigáfu
og sagði alltaf: „Ef ég ætla að halda
áfram að lifa, þá vil ég lifa lífinu
lifandi, vera innan um fólk.“ En
amma mín var orðin hálfblind og
heyrði mjög illa, en samt fannst
henni yndislegt að fara í leikhús
og ferðalög bæði innanlands sem
utan og finna að hún væri lifandi.
Lífið hjá ömmu var ekki alltaf
ferðalög og leikhús, hún vann alltaf
utan heimilisins, frá því að ég man
eftir mér, við framreiðslustörf, fyrst
hjá Leikfélagi Reykjavíkur, hjá
Oddfellowum í um 20 ár og síðar
í Dofnus Medica til 64 ára aldurs.
Mér fannst ég eiginlega ekki
kynnast ömmu fyrr en ég var orðin
fullorðin, mér fannst hún oft ströng
þegar ég var barn og unglingur,
eins og þegar við afi vorum að
hjálpa henni að dekka borðin í Odd-
fellow-húsinu og hnífapörin áttu
alltaf að vera á brúninni, hnífsblað-
ið að diskinum og servétturnar tein-
réttar. En eftir á að hyggja held
ég að ég hafi bara haft gott af
því. Afi og amma voru bæði kröfu-
hörð við afkomendur sína gagnvart
vinnu.
En þegar ég flyt fyrir 20 árum
á æskuslóðir ömmu, í Vestur-Húna-
vatnssýslu, og hún kom í heimsókn
svona viku og viku í einu, kynntist
ég ömmu minni betur og við gátum
talað saman fram á nótt og þá var
ég oft orðin syfjuð og þreytt og
spurði ömmu hvort hún væri ekki
þreytt, „nei“, sagði hún alltaf, „ég
er ekki þreytt, ég er aldrei þreytt“.
Hún tímdi ekki að fara að sofa og
þannig var hún alltaf, ef hún var
innan um fólk, og ekki var það
verra ef fólkið var ungt. En ég
held að hún hafi verið tilbúin að
sofna svefninum langa þegar að
honum kom, hún sagðist þá vera
orðin þreytt. Ég vil kveðja ömmu
mína og þakka henni fyrir allt sem
hún hefur kennt mér, m.a. að lifa
lífinu lifandi.
Svanhvít.
Löng ævi er á enda. Stórbrotin
mannkostakona er horfin af sjónar-
sviðinu.
Öllum þeim, sem kynntust henni
Halldóru mun verða minnisstæður
hennar sterki persónuleiki. Ég er
ein sem varð þeirrar gæfu aðnjót-
andi að eiga vinskap hennar frá því
ég var barn að aldri. Hún bjó yfir
ótrúlegri orku sem hjálpaði henni
til að komast í gegnum boðaföll lífs-
ins, hún stóð alltaf eins og klettur,
til þess hjálpaði líka hennar andlega
jafnvægi sem aldrei brást.
Hallóra var gæfumanneskja, hún
eignaðist góð og umhyggjusöm
börn, sem veittu henni ást og kær-
leika allt til síðustu stundar.
Allir muna heimsóknir til Hall-
dóru og þá einstöku gestrisni sem
HALLDORA
STEINUNN
BJARNADÓTTIR