Morgunblaðið - 21.07.1996, Blaðsíða 8

8 B SUNNUDAGUR 21. JÚLÍ 1996
MORGUNBLAÐIÐ
Sigurður Ólafsson er
þekktur húmoristi og
fundvís á skoplegar
hliðar mannlífsins.
Hann er hrókur alls
fagnaðar á góðri stundu
og þær hafa verið marg-
ar í lífi Sigurðar. Hann
hefur einnig átt sínar
erfiðu stundir. Fyrir
rúmum tveim árum
greindist hann með al-
varlegan sjúkdóm og
var við dauðans dyr.
Læknavísindin höfðu
varla lengur nein ráð..
Yfirvofandi ósigri var
snúið í sigur. í viðtali
við Ólaf Ormsson ræðir
Sigurður m.a. um þá
reynslu sína.
Morgunblaðið/Ásdís
SIGURÐUR Ólafsson, fyrr-
verandi bifreiðastjóri verð-
ur sextíu og sjö ára síðar
á þessu ári. Hann er með-
almaður á hæð, þéttvaxinn, herða-
breiður, stæltur, og þó að greina
megi í fari hans að hann hefur geng-
ið í gegnum erfitt tímabil og mikla
lífsreynslu þá er ávallt stutt í bros-
ið. Hann kom til dyra þegar ég
hringdi dyrabjöilu á heimili hans og
var í ljósum sumarbol og ljósgráum
sparibuxum, frísklegur og greini-
lega í góðu formi og lítur ekki út
fyrir að vera kominn hátt á sjötugs-
aldurinn. Það er ómögulegt að
ímynda sér Sigurð mikið eldri en
fimmtíu og fimm ára. Þegar ég
hafði orð á því'hvað hann væri ung-
legur, brosti hann og gerði að gamni
sínu og bauð mér að ganga til stofu.
- Ég verð löggilt gamalmenni
síðar á þessu ári, sextíu og sjö ára
og ætla mér að lifa langt fram á
næstu öld, sagði hann og hló.
Sigurður býr í glæsilegri tveggja
herbergja^ íbúð ofarlega í Hraun-
bænum. íbúðin ber þess merki að
hann er snyrtimenni og hann ieggur
greinlega áherslu á að hafa í kring-
um sig persónulega muni, nýleg og
glæsileg húsgögn. í forstofugangi í
íbúðinni eru gamlar myndir frá þeim
árum þegar Sigurður er að alast
upp í Reykjavík. í stofu er parket
á gólfi, svartur leðurhomsófi, glæsi-
legt sjónvarpstæki og nýleg hljóm-
flutningstæki. Þar eru einnig mynd-
ir af skyldfólki og ýmsum kunningj-
um og vinum frá liðnum árum og
þar er áberandi málverk af Bræðra-
parti, æskuheimili Sigurðar í Laug-
ardal.
Sigurður bar fram veitingar,
smurt brauð með áleggi, tertur og
pepsi og rótsterkt kaffí. Hver dagur
er honum guðs gjöf og hann nýtur
lífsins. Þannig hefur það ekki alltaf
verið. Hann hefur fengið sinn skamt
af mótlæti og herðist við hveija
raun. Hann hefur mikið baráttuþrek
og þegár mest á reynir er kjarkur-
inn mestur og baráttuviljinn ein-
stakur. Að því ieyti eru þeir iíkir
féðgarnir Ólafur Einarsson og Sig-
urður sonur hans.
Sigurður setti spólu í myndbands-
tækið, kveikti á sjónvarpinu og
skyndilega birtist á sjónvarpsskerm-
inum gamli sjarmörinn, kvennagull-
ið og glaumgosinn, Frank Sinatra
með hljómsveit Count Basie og söng
New York, New York. Frank Sin-
atra, Ella og Louis Amstrong eru
uppáhaldssöngvarar Sigurðar.
Sigurður Ólafsson á góðar minn-
ingar frá æskuárunum þrátt fyrir
ýmis konar mótlæti og móðurmissi
þegar hann var barn að aldri. Á
meðan Frank Sinatra söng My Way
á myndbandinu leit Sigurður yfir
Heimavinnandi
húsmóðir
farinn veg á lífsgöngunni. Hann
skar tvo stóra bita af ijómatertunni
og setti á sitthvora skálina og svo
var hellt í bolla og hann bað mig
að gjöra svo vel að þiggja veitingar.
„Eg er fæddur í Reykjavík 5.
september 1929 og er alinn upp á
Laugarmýrarbletti 7 í Laugardal.
Laugarmýrarblettur var við Engja-
veg sem er í dag þar sem húsdýra-
garðurinn er staðsettur. Þar er ég
til 1942 hjá föður mínum Ólafi G
Einarssyni, sjómanni, vörubifreið-
arstjóra og síðar leigubifreiðar-
stjóra, bróður Gunnars Einarssonar,
forstjóra Isafoldar og stjúpmóður
minni, Guðrúnu Halldórsdóttur.
Móður mína Magdalenu Margréti
Benediktsdóttur missti ég þegar ég
var níu mánaða.“
Og þú ólst upp í stórum systkina-
hópi?
„Já. Við erum sjö bræðumir og
fimm systur. Þar af eru þijár hálf-
systur sem pabbi átti með stúpmóð-
ur minni. Hún var yndæl manneskja
og góð við mig og leit á mig sem
son sinn og öll börnin voru hennar
böm. Þegar ég man eftir mér var
pabbi með kýr og hænsni fyrir heim-
ilið. Þetta var auðvitað ógleyman-
legur tími þegar ég var að alast upp
þarna í Laugardalnum. Þarna iék
maður sér úti við í ýmis konar leikj-
um. Þetta var dæmigert íslenskt
sveitaumhverfi.
Ég var fimm ára þegar ég lærði
að synda hjá Ólafi Pálssyni, bróður
Erlings Pálssonar, fyrrum yfiriög-
regluþjóns og varð fljótt syndur. Það
var í gömiu sundlaugunum í Laug-
ardai og að þeirri kunnáttu býr
maður að einhvetju leyti enn.
Ég ólst upp í Reykjavík á ámm
heimskreppunnar miklu á ljórða
áratug aldarinnar þegar atvinnu-
leysi og skortur gerði vart við sig
og miklir erfíðleikar voru hjá verka-
fólki. Heima hjá okkur vantaði aldr-
ei neitt og það var alltaf nóg að
bíta og brenna. Pabbi var einstak-
lega duglegur til allrar vinnu og var
togarasjómaður til ársins 1928 að
hann kom í land og keypti vörubif-
reið og stundaði vörubifreiðaakstur
fram að 1946. Þá lenti hann í óhappi
og vörubifreiðin var lengi ekki gang-
fær. Hann keypti leigubifreið og
byijaði síðan að keyra á Litlu bíla-
stöðinrti."
Ekki er það ósennilegt og má
reyndar telja víst að atvinna Ólafs
G. Einarssonar ráði þar mestu um
að sonurinn, rétt nýlega orðinn ell-
efu ára, fer að aka hestakerru um
götur Reykjavíkur.
„Já, ég var ellefu ára þegar ég
var kominn í launaða vinnu. Eg hef
líklega verið lágvaxinn og frakkur
og tók ekki út minn vöxt fyrr en
um fermingu. Já, þannig var að
Magnea, kona Ara gamla hjá Kol
og salt, spurði pabba hvort hún
gæti ekki fengið strákinn til að
sendast með mjólk í bæinn yfir sum-
artímann. Jú, jú, hann taidi að það
væri ekki mikið mál. Þá var uppeld-
issonur hennar, Gunnar Júlíusson á
Laugarbóli heima við slátt og hey-
skap. Þetta var eins og sveit þarna
við gömlu þvottalaugarnar.
Ég ók hestakerrunni nokkur sum-
ur og fór með mjólk í
heimahús frá Laugarbóli
í Laugardalnum og í
bæinn. Ég fór klukkan
tíu á morgnnana og var
kominn aftur uppúr
klukkan tvö síðdegis. Ég var ekki
á tímakaupi, það var gert upp eftir
sumarið og ég þurfti ekkert að
kvarta. Þetta var gott og heiðarlegt
fólk. Akstursleiðin var Þvottalauga-
vegurinn og Suðurlandsbrautin.
Þetta var í byijun stríðsins og kan-
amir vora komnir til landsins og
hentu stundum eplum og appels-
ínum til mín.
Síðan fór ég að vinna í bæjarvinn-
unni hjá Sigurbergi Elíassyni. Ég
vann svo hjá Eimskip þegar ég tók
bílpróf 1948 en ekki við akstur held-
ur við losun og lestun skipa við
höfnina og var þar í tvö ár að ég
réði mig í vinnu hjá Áburðarverk-
smiðjunni og vann þar til ársins
1955. Á þessum áram og síðar
reyndar tók ég virkan þátt í verka-
Hjá okkur
vantaði
aldrei neitt
lýðsbaráttunni og var um tíma í
stjórn Dagsbrúnar og í trúnaðar-
mannaráði félagsins".
Vinna á Keflavíkurflugvelli
Síminn hringdi á meðan á viðtal-
inu stóð. Það þurfa ýmsir að ná
tali af Sigurði með ýmis konar er-
indi þrátt fyrir að hann sé ekki leng-
ur í föstu starfi og ekki á vinnu-
markaðnum. Lífsgleði og hlátur ein-
kenna Sigurð Ólafsson. Fyrrverandi
vinnufélagi hans hringdi og að loknu
samtalinu sagði Sigurður:
„Þetta er sá mesti egóisti sem
ég hef þekkt um dagana. Hann elsk-
ar sjálfan sig meira en konuna og
börnin. Ég skal segja þér það Ólaf-
ur, að þó ég sé hér heimavinnandi
húsmóðir í dag eins og ég kalla það
þá er síminn rauðglóandi. Það þurfa
nefnilega margir á andlegri næringu
að halda á þessum grafalvarlegu
tímum þegar ijölmiðlar landsins
koma helst aldrei auga á húmorinn.
Ég er hamingjusamur maður
þrátt fyrir allt og á tvö hjónabönd
að baki. Ég á tvo stráka og þtjár
stelpur og er hreykinn af
þeim og sérstaklega hepp-
inn með þau öll þrátt fyrir
hvernig ég hef lifað oft á
tíðum. Ekki var það nú
““”“ beinlínis til fyrirmyndar.
Árið 1955 byija ég að virina suður
á Keflavíkurflugvelli hjá íslenskum
aðalverktökum á þungavinnuvélum,
jarðýtum, vegheflum, krönum og
ýmiss konar tækjum. Ég var við
efnistöku í Stapafelli og síðan að
vinna við að slétta úr efni við blokk-
ir, flugbrautir og húsgrunna. Þetta
var á þeim árum þegar miklar fram-
kvæmdir áttu sér stað suður á
Keflavíkurflugvelli og mikil upp-
bygging var á svæðinu. Það var
hægt að hafa mikla tekjur en þetta
var erfíð vinna. Þarna á Keflavíkur-
flugvelli er ég að vinna í tæp tíu
ár. Ég kunni vel við mig, átti góða
vinnufélaga og líkaði vel við at-
vinnurekandannn og þar lærði ég
allt í sambandi við vinnuvélar.
Við fórum hópur vinnufélaga til
Bandaríkjanna árið 1958 á námskeið
hjá verksmiðju sem framleiðir
vinnuvélar. Tilgangurinn með ferð-
inni var að kynnast framleiðslunni
og við lærðum að taka í sundur
vélar og setja þær saman. Við kom-
um til Washington, Milwakee, Ohio
og það var tekið vel á móti okkur
alls staðar og ferðin var lærdómsrík.
Við margs konar vinnu í
Reykjavík
„Eftir að ég hætti störfum á
Keflavíkurflugvelli fór ég að vinna
á jarðýtu hér í Reykjavík hjá Bárði
Ólafi Pálssyni, fyrrverandi lögreglu-
þjóni. Hann var með fyrirtæki sem
hét Jarðýtan s/f, og hjá honum var
ég í fimm ár að taka húsgrunna og
að jafna lóðir. Þaðan fór ég til Ein-
ars Ögmundssonar sem lengi var
vörubifreiðarstjóri og formaður
Landsambands vörubifreiðastjóra.
Hann var mikill höfðingi og heiðurs-
maður og okkur kom ákaflega vel
saman. Hann var með fyrirtækið
Ámokstur s/f og á sínum vegum
vörubíl, jarðýtu og vélskóflu og ég
var á þessum tækjum svona sitt á
hvað og við skiptum á milli okkar
verkum. Hjá Einari Ogmundssyni
var ég til 1978.
Síðan seldi hann vélskófluna og
ég fór að vinna hjá BM Vallá 1976
og var þar til 1978 að ég keypti
vörubifreið og byijaði að keyra á
Vörubílastöðinni Þrótti fram að ár-
inu 1980 að ég var þá aftur kominn
til BM Vallár og var þar mest í
keyrslu á steypusandi og steypu-
möl. Þaðan á ég góðar minningar
um ágæta vinnufélaga og vinnuveit-
anda. Ég vann þarna langan vinnu-
dag, yfírleitt frá klukkan hálf átta
á morgnana til miðnættis. Þetta
voru uppgangstímar og tekjur voru
mjög góðar fyrir mikla vinnu.
En auðvitað var maður ekki alla
daga í vinnuþrældómi. Ég var hjá
Guðmundi Arasyni í boxi. Ég var
nú frekar latur og stefndi ekki að
íslandsmeistaratitlinum. Ég hef tek-
ið þessari vinnu sem ég hef verið í
vegna þess að ég hef ekki nennt