Morgunblaðið - 24.11.1996, Síða 36

36 SUNNUDAGUR 24. NÓVEMBER 1996
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
+ Finnur Eydal
var fæddur á
Akureyri 25. mars
1940. Hann lést á
Landspitalanum 16.
nóvember síðastlið-
inn. Foreldrar
Finns voru Pálína
Indriðadóttir og
Hörður Ólafur Ey-
dal. Systkini Finns
voru 1) Ingimar
Eydal, f. 20. okt.
1936, d. 10. jan.
1993, 2) Gunnar
Eydal, f. 1. nóv.
1943, 3) Kristbjörn
H. Eydal, hálfbróðir, f. 4. ágúst
1929.
Eiginkona Finns er Helena
Eyjólfsdóttir, f. 23. jan. 1942.
Böm þeirra: Hörður Eydal, f.
6. júní 1963, Laufey Eydal, f.
19. sept. 1965, maki Skapti
Þórhallsson, f. 6. feb. 1965.
Böm: Linda Sif Garðarsdóttir,
f. 28. nóv. 1983, Lena Mist
Skaptadóttir f. 24. júní 1987.
Helena Eydal, f. 13. okt. 1972.
Maki Sigurður Jörgensson f.
Góður félagi er fallinn í valinn
langt um aldur fram. Finnur Eydal
varð aðeins 56 ára gamall eins og
Ingimar bróðir hans en báðir áttu
að baki glæsilegan tónlistarferil er
kallið kom.
Djassinn var stóra ástin hans í
tónlistinni eins og Helena í lífinu og
saman þoldu þau sætt og súrt í dans-
bransanum um áratuga skeið. Alltof
sjaldan fékk Finnur tækifæri til að
blása djassinn, hvort sem var á klarí-
nettið eða barítonsaxófóninn - sér
í lagi hin síðari ár. Slíkt á því miður
einnig við um flesta djassleikara ís-
lenska af hans kynslóð.
Ungur fór Finnur að læra á píanó
og fyrir 46 árum fann hann klarí-
10. maí 1971. Barn:
Aron Eydal Sig-
urðsson, f. 12. okt.
1994.
Finnur hóf ungur
tónlistarnám, lauk
einleikaraprófi á
klarinett frá Tón-
listarskólanum í
Reykjavík 1956 og
prófi í prentiðn frá
Iðnskólanum á Ak-
ureyri 1974. Hann
lék í áraraðir í ýms-
um hljómsveitum,
bróður síns, Ingi-
mars Eydal, Svav-
ars Gests, Atlantic Kvartetts
auk sinnar eigin bljómsveitar í
mörg ár. Hann starfaði í prent-
smiðju Björns Jónssonar, síðar
Skjaldborg, var feldskeri hjá
mokkadeild SÍS og var kennari
við Tónlistarskólann á Akur-
eyri frá 1981 til dánardags.
Utför Finns verður gerð frá
Akureyrarkirkju mánudaginn
25. nóvember og hefst athöfnin
klukkan 13.30.
nett og fór í tíma til Jose Riba. Svo
gerðist hið undursamlega þegar
hann var ellefu ára. Fjölskyldan var
á ferðalagi í Mývatnssveit og farið
var í kaffi í Reykjahlíð. Opið var
fyrir útvarpið og klarínettuleikari
að blása. Drengurinn fann strax að
þetta var tónlistin hans og eftir það
var hann ekki samur. Þegar heim
var komið hringdi Finnur hinn ungi
frá Akureyri til til Utvarps Reykja-
víkur til að vita hvaða tónlist þetta
hefði verið. Djass var honum sagt -
Benny Goodman kvartettinn að ieika
I’m a Ding Dong Daddy. Þá fór
hann að sanka að sér plötum - öllum
djassplötum sem hann gat náð í.
Fjórtán ára hélt hann til Reykjavíkur
og lærði við Tónlistarskólann hjá
Agli Jónssyni. Var tíu ár í skóla, en
spilaði alltaf í hljómsveitum. Fimmt-
án ára lék hann í hljómsveit á Vellin-
um með Ola Steph, Bjössa bassa og
fleirum. Sumarið 1956 byijarFinnur
sinn atvinnumannsferil með Ingi-
mari bróður sínum á Akureyri, lék
svo um veturinn í Reykjavík á Hótel
Borg með Jónasi Dagbjartssyni,
Steina Krúpu og fleirum, en síðan
með Svavari Gests þar sem m.a. Jón
Páll lék á gítar. Seinna lék hann
aftur með Svavari og sungu Helena
og Raggi Bjarna með hljómsveit-
inni. Eftir að hafa leikið með Svav-
ari stofnaði hann eigin hljómsveit
og hljóðritaði Bjórkjallarann í maí
1959. í ágúst sama ár hljóðritaði
hann með Helenu og The Icelandic
All Stars But Not for Me og Bewite-
hed. Þar blés hann í kúlstíl í bassa-
klarínett, en barítonsaxinn varð þó
orðinn aðalhljóðfærið. Hann hafði
heillaðst af barítonsándinu eftir að
hafa heyrt Serge Chaloff í Woody
Herman bandinu og svo fylgdu
Gerry Mulligan og Bob Gordon í
kjölfarið. Bob var heldur lítt þekktur
og lést 1955 aðeins 27 ára, en í því
plötuhallæri er ríkti á íslandi á þess-
um árum náði Finnur í plötur á
Vellinum - og ég þekki ekki annan
hérlendis sem átti einu sólóplötu
Bobs: Meet Mr. Gordon. Hún skipaði
heiðurssess í miklu og merku plötu-
safni Finns. Að komast í það var
mikil hátíð og enn á dögum hinnar
takmarkalitlu geisladiskaútgáfu er
margur dýrgripurinn í Finnssafni
sem tæpast má finna annars staðar
hérlendis.
Finnur lék einnig á bassa því í
dansbransanum var ekkert pláss
fyrir blásara. „Ég hafði alltaf gitar-
leikara sem gat líka leikið á bassa
- þannig fékk ég tækifæri til að
blása og ég lék alltaf eins mikinn
djass og tækifærin gáfu. Fyrir 35
árum var ég orðinn óskaplega leiður
á Bjórkjallaranum, en svo vandist
þetta. Eg hljóðritaði hann tvítugur
og síðan fertugur og ætlaði að hljóð-
rita hann sextugur," sagði Finnur
mér eitt sinn. Af því varð ekki, en
þetta var glansnúmerið á síðustu
tónleikunum er hann lék á - í minn-
ingu Ingimars, bróður síns. Þar var
hann hylltur að verðleikum og loka-
útgáfan hljóðrituð.
Finnur lék með eigin hljómsveit
til ársins 1964 en árið eftir réðst
hann til Ingimars bróður síns og lék
með honum í tíu ár þar til hann
byijaði hann með eign hljómsveit
aftur.
Á annan áratug kenndi hann á
klarínett og saxófón og gaf 'kennslan
við Tónlistarskólann á Akureyri hon-
um mikla lífsfyllingu - ekki síst
vinnan við Stórsveitina.
Ýmsir djasstónleikar Finns eru til
hljóðritaðir, s.s. með Ingimari á
Akureyri og á RúRek djasshátíðinni
1991. Sér í lagi minnist ég þó frá-
bærra tónieika í Heita pottinum í
Duus húsi 1987, en þar lék tríó
Kristjáns Magnússonar með honum
og Helena söng m.a. But Not for
Me. Þar er túlkun hans á Láru
ógleymanleg.
Að leiðarlokum vil ég þakka Finni
tónlistina og vináttuna en í mínum
huga sveif alltaf yfir honum einhver
ævintýrablær ættaður frá vestur-
ströndinni eins og uppáhaldstónlistin
hans.
Helenu, börnum og fjölskyldunni
allri sendi ég mínar dýpstu samúð-
arkveðjur.
Vernharður Linnet.
Föðurbróðir okkar, Finnur Eydal,
er látinn langt fyrir aldur fram.
Finnur og fjölskyldan í Skarðshlíð-
inni hafa verið mikilvægur hluti af
tilveru okkar og ættartengslin sterk
bæði í leik og starfi. Bernskuminn-
ingar um samveru á jólum, í Bjark-
arlundi, á Spáni, í Hlíðargötunni hjá
afa og ömmu streyma fram. Finnur
setti, á sinn einstaka hátt, sterkan
svip á þessar stundir.
Tvennt einkenndi Finn öðru frem-
ur, ljúf lund og kímnigáfa. Hið sér-
staka skopskyn Finns kom vel í ljós
í erfiðum veikindum hans síðastliðin
FINNUR EYDAL
t
Ástkær faðir okkar, tengdafaðir og afi,
SIGURÐUR O. BJARNASOIM
húsasmíðameistari,
Suðurgötu 13,
Hafnarfirði,
er lést aðfaranótt sunnudagsins 17. nóv-
ember, verður jarðsunginn frá Hafnar-
fjarðarkirkju þriðjudaginn 26. nóvember
kl. 13.30.
Jónas Sigurðsson, Elisabet Óladóttir,
Stefania B. Sigurðardóttir, Snorri Rafn Snorrason,
Kristrún Á. Sigurðardóttir,
Bjarni Sigurðsson, Helga Sveinsdóttir
og barnabörn.
t
Ástkær eiginmaður minn, faðir, tengda-
faðir og afi,
GUÐJÓN GUÐMUNDSSON
bifvélavirkjameistari
frá Hafrafelli,
sem andaðist á Sjúkrahúsi Reykjavíkur
að kveldi 16. nóvember, verður jarð-
sunginn frá Fossvogskirkju miðvikudag-
inn 27. nóvember kl. 13.30.
Blóm og kransar eru afþakkaðir, en
þeim, sem vildu minnast hans, er bent á dvalarheimilið Barma-
hlíð, Reykhólum.
Fyrir hönd aðstandenda,
Ingibjörg Þorleifsdóttir.
t
Bróðir minn,
HARALDUR MAGNÚSSON,
dvalarheimilinu Lundi,
Hellu,
lést hinn 17. nóvember sl.
Útförin hefur farið fram að Odda, Rang-
árvöllum.
Hjartans þakkir til starfsfólks dvalar-
heimilisins Lundar fyrir kærleika,
umönnun og hjúkrun, sem og til vina
hans og kunningja fyrir ómælda tryggð á liðnum árum og áratugum.
Knútur R. Magnússon.
t
Þökkum auðsýnda samúð og vinarhug
vegna fráfalls systur okkar,
INGIBJARGAR BÖÐVARSDÓTTUR
lyfjafræðings,
Skaftahlíð 10,
Reykjavík.
Fyrir hönd aðstandenda,
Ragnheiður og Sigurbjörg Böðvarsdætur.
t
Alúðar þakkir fyrir auðsýnda samúð og
hlýhug við andlát og útför föður okkar,
tengdaföður, afa og langafa,
FRIÐBJÖRNS
GUÐBRANDSSONAR.
Einnig þökkum við starfsfólki hjúkrunar-
heimilisins Eirarfyrirfrábæra umönnun.
Hólmfríður Birna Friðbjörnsdóttir, Hörður Vilhjálmsson,
Gíslina Guðrún Friðbjörnsdóttir, Bjarni Einarsson,
Gunnar Kristinn Friðbjörnsson, Ella Kolbrún Kristinsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Innilegar þakkir færum við öllum þeim,
sem sýndu okkur vináttu og samúð við
andlát og útför
KRISTJÁNS SIGURÐAR RAFNSSONAR,
Klapparstíg 17,
Reykjavík.
Árný K. Árnadóttir,
Pálina Sigurðardóttir,
Rafn Kristjánsson, Jóhanna Birgisdóttir,
Árni Kristjánsson, Áslaug Lif Stanleysdóttir,
Guðmar Kristjánsson, Guðrún I. Blandon
og barnabörn.
ár. Hvernig sem á stóð tókst honum
að laða fram bros með hárbeittum
húmor sem hann beitti
óspart. Við fórum alltaf glaðari af
hans fundi. í veikindabaráttu Finns
komu mannkostir hans glöggt í ljós.
Þolinmæði, þrautseigja, ljúflyndi og
kímni einkenndu alla framgöngu
hans. Það var okkur lærdómsríkt að
fylgjast með hvernig Finni tókst að
sigra það ósigranlega, aftur og aft-
ur. En nú skiljast leiðir. Finnur er
farinn til móts við foreldra og bróð-
ur. Við sem eftir lifum söknum Finns
nú sárt en það er huggun að hugsa
til þess að bræðurnir spila nú saman
á ný, rétt eins og þeir gerðu í þess-
ari jarðvist.
Elsku Helena, Hörður, Laufey,
Helena og fjölskyldur. Línur úr ljóði
Erlings Sigurðarsonar, sem hann
orti eftir andlát föður okkar, lýsa
vel tilfinningum okkar á þessari
stundu.
„Þó autt sé sviðið, salurinn tómur og hljótt
í sönghöll við burtfór þess, er svo fagurt
stillti
þá strengi, er lífinu fluttu fagnaðaróð,
hann lifir í hljómi, í söng á sólbjartri nótt
í sálum þeim, er hann hrærði og gleði fyllti;
- Sá deyr ei sem heimi gaf lífvænt ljóð.“
(Úr Hörpusöngvum eftir Erling Sigurðarson)
Við og mamma kveðjum frænda
okkar með virðingu, þökk og sökn-
uði.
Guðný Björk, Inga Dagný,
Ingimar, Ásdís Eyrún
og fjölskyldur.
Finnur Eydal var einn af undra-
mönnunum. Túlkunarhæfileikar
hans í músík skipuðu honum í allra
fremstu röð, við hvað sem miðað
var. Hann átti hjartatóninn sem töfr-
aði, göfgaði og gladdi. Hann barðist
hetjulegri baráttu við skæða sjúk-
dóma, rétti mér fyrir skemmstu hönd
sína brosandi, þegar ég þakkaði
honum hrifninguna sem hann veitti
mér. Fyrir eyrum mér hljóma klarí-
nett-tónarnir hans sem hvergi gátu
átt upptök sín nema þar sem var
fagurt og gott. Fyrir hrifningargleð-
ina, sem hann gaf mér færi ég hon-
um innilegt þakklæti að loknum
áfanga.
Gísli Jónsson.
Elsku Finnur minn. Mér var
brugðið þegar ég frétti af andláti
þínu, þótt það hafi í rauninni ekki
komið á óvart. Það er eins og dauð-
inn komi alltaf á óvart þótt maður
viti að hann sé nálægur. Vonin er
svo sterk. Mér þótti svo óskaplega
vænt um þig alla tíð frá því ég kynnt-
ist þér fyrst. Nú þykir mér jafn
vænt um minninguna sem eftir lifir.
Þú kenndir mér á klarinett í Tónlist-
arskólanum á Akureyri og ég man
hve góður þú varst mér ævinlega.
Alltaf rólegur og jafn góðlyndur, það
var einstaklega gott að vera í návist
þinni. Barnið kunni vel að meta hlýj-
una frá þér. Ég man að mér fannst
ég alltaf þurfa að kyssa þig á kinnina
fyrir og eftir löng frí. Síðasta minn-
ingin mín um þig er frá sl. sumri.
Við hjónin vorum að flytja frá Húsa-
vík eftir eitt ár aftur í Kópavoginn.
Ég var ákveðin í því að heim færi
ég ekki fyrr en ég hefði hitt þig.
Ég hringdi til ykkar Helenu og þá
voruð þið á leiðinni í Vaglaskóginn,
í hjólhýsið ykkar. Ég var einmitt í
Vaglaskógi þessa helgi, sem var
verslunarmannahelgin, þannig að
það passaði vel að hitta þig þar. Ég
man hvað mér fannst yndislegt að
sjá þig þar með fjölskyldunni. Þið
Helena alltaf jafn geislandi. Það
hvarflaði örskots stund að mér að
kannski væri þetta síðasta skiptið
sem ég sæi þig. Nú er ég þakklát
fyrir að hafa þá getað faðmað þig
og þakkað þér fyrir hversu góður
þú varst mér alltaf. Minning þín
mun alltaf eiga stað í hjarta mínu.
Kæra Helena og fjölskylda, mig
langar að senda ykkur þessa sögu
sem mér hefur oft orðið hugsað til
eftir að sorgin barði að dyrum hjá
mér í fyrra. I henni felst mikill styrk-
ur og sannleikur.
Nótt eina dreymdi mann draum.
Hann dreymdi að hann væri að
ganga eftir ströndinni með Guði.
Þvert yfir himininn birtust honum
sýnir úr lífi hans. Hann tók eftir