Morgunblaðið - 16.02.1997, Blaðsíða 10

10 B SUNNUDAGUR 16. FEBRÚAR 1997
MORGUNBLAÐIÐ
með trommuleikaranum
Dave Rowntree, síðar bass-
aleikaranum Alex James,
og 1989 varð til kvartett-
inn Seymour. Seymour
breyttist í Blur að ósk út-
gáfunnar Food, sem neitaði
að gefa út plötu með hljóm-
sveit sem héti Seymour.
Fyrstu útgáfunum var tek-
ið vel og tónlistin þótti
kraftmikil og ákveðin.
Önnur breiðskífa sveitar-
innar náði aftur á móti
ekki hylli og eftir nokkra
þrautagöngu kom ný Blur
fram á sjónarsviðið á breið-
skífunni Modern Life is
Rubbish. Aðal þeirrar
aði mig meira að segja að
komast í gulu pressuna.
Þegar ég síðan lenti þar
áttaði ég mig á því hversu
ömurlegt það er; ég hélt
að ég ætti í fullu tré við
slík blöð, en það er einfald-
lega ekki hægt. Það eina
sem maður getur gert er
að gera þeim erfítt fyrir.“
Albam segir að sveitin
hafi.einhvern veginn þokað
sér úr þeirri stöðu að vera
elskuð í að vera hötuð, „og
það var það sem við þurft-
um. Þegar við vorum
komnir í þá stöðu að vera
hafnað, fannst okkur eins
og við hefðum engu að tapa
allra eftirlæti og gátum
snúið okkur að því að vinna
upp sjálfsálitið."
Á plötunni nýju má
heyra að sveitin hefur tekið
krappa beygju út úr bresku
poppi í átt að harðari tón-
list og Albarn segir að það
sé ekki síst því að þakka
að gítarleikari sveitarinnar
og helsti lagasmiður, Gra-
ham Coxon, hafi heillast
af bandarískri tónlist og
Albarn tekur undir það að
vestan Atlantsála sé margt
skemmtilegt að gera í tón-
list, nefnir Beck og Pave-
ment sem dæmi, en margar
bandarískar sveitir nefna
streng hvað varðar banda-
ríska tónlist; „ég veit ekki
hvað veldur, en mér finnst
eins og það sé einfaldlega
ekkert að gerast í breskri
tónlist ólíkt þvi sem er vest-
an hafs þar sem menn eru
að leika nútíma soul, hip-
hop og það sem sumir kalla
pönk.
Ég hef reyndar hlustað
á breska tónlist líka og þá
helst hljómsveitir frá
níunda árat.ugnum, hljóm-
sveitir sem hefðu kannski
náð að miða okkur áfram
ef Bowie hefði ekki eyði-
lagt allt með Let’s Dance,“
segir Coxon og kímir.
BRESKA rokksveitin
Blur er tvímælalaust
vinsælasta rokksveit hér á
landi, ekki síst fyrir dálæti
söngvara sveitarinnar,
Damons Albarns, á íslandi,
en tónlistin hefur sitt að
segja, eins og sannast á
vinsældum nýútkominnar
breiðskífu Blur.
Blur var á toppnum í
heimalandinu fyrir tveimur
árum eða svo, leiðtogar
breskrar nýrokkbylgju sem
kallaðist Britpop. Breið-
skífan Parklife, sem kom
út 1994, seldist gríðarvel
og mikil eftirvænting var
eftir næstu plötu á eftir,
The Great Escape, sem
kölluð var meistaraverk
áður en hún kom út. Annað
kom á daginn; The Great
Escape seldist töluvert
minna en vonast var eftir,
tónlist Blur virtist í blind-
götu og það fjaraði undan
Britpop. (Til gamans má
geta þess að þegar tísku-
blaðið Face spáði í væntan-
lega breiðskífu Blur í upp-
hafi árs, taldi blaðamaður-
inn Parklife síðustu skífu
sveitarinnar. The Great
Escape virðist því öllum
gleymd, en seldist samt
sem áður þónokkuð betur
en Parklife, í hálfri annari
milljón eintaka, sem verður
að teljast harla gott.)
Þegar komið var fram á
síðasta ár má segja að Blur
hafi verið búin að leggja
upp laupana, eins og fram
hafa áður sent frá sér, en
Coxon tekur ekki undir að
það sé hálfgert pönk.
„Damon hefur stundum
kallað slíka tónlist lag-
leysuhávaða, en við erum
ekki nálægt því á plötunni,
þó hún sé vissulega þung.
Menn nefna gjarnan
Kinks sem áhrifavald okk-
ar, en ég hef til að mynda
ekki haft gaman af Kinks
og reyndar ekki hlustað á
þá í mörg ár. Það eina sem
ég kann að meta við Kinks
er hvernig hljómsveitin gat
pakkað gríðarlegum krafti
í tveggja og hálfrar mínútu
skammt, en annað sem
Kinks gerði var, satt best
að segja, frekar leiðinlegt."
Coxon segir að sér hafi
þótt tími til kominn að
„umpotta Blur, ef svo má
að orði komast. Mér finnst
alltaf óþægilegt þegar
menn tala um plötur og
tónlist sem söluvaming og
við vorum orðnir of vinsæl-
ir. Tilfinningalegt innihald
tónlistar er mikilvægt og
plötur sem skilað geta slíku
eru góðar plötur, óháð
söluvænleika".
Coxon segir að platan
nýja sé kannski ekki mjög
bresk, „enda er Blur ekki
lengur bresk hljómsveit að
mínu mati, við höfum farið
of víða og gert of mikið til
þess. Ég get reyndar ekki
hlustað á breska tónlist
eins og er og alls ekki
popptónlist, mér flökrar við
Breska rokksveitin Blur er vinsæl-
asta erlenda rokksveit hér á landi
og sendi í síðustu viku frá sér nýja
breiðskífu. Ami Matthíasson
komst yfir viðtalsdisk við hljóm-
sveitina þar sem hljómsveitarmeð-
limir segja sveitina hafa verið á
heljarþröm.
kemur í viðtali sem útgáfa
sveitarinnar sendi frá sér
á geisladiski fyrir
skemmstu. Á disknum
spjalla Blur-félagar um líf-
ið og tilveruna, nýútkomna
breiðskífu, sem heitir ein-
faldlega Blur, og hvað sé
framundan. Þar segir
Damon Albarn meðal ann-
ars að ef hljómsveitin hefði
ekki tekið stórt stökk
framávið með nýju plöt-
unni hefði saga hennar
ekki orðið lengri. „Við
höfðum þegar náð öllu því
helsta sem hljómsveitir yf-
irleitt ætla sér og það eina
sem gat hvatt okkur til
dáða var tónlistin.“
Damon Albam stofnaði
hljómsveit á sinni tíð
með gítarleikaranum Gra-
ham Coxon í smáborginni
Colchester, en um leið og
Albam hafði til þess aldur
fluttist hann til Lundúna
að reyna fyrir sér; gekk á
milli útgefenda og kynnti
lagasarp sinn. Hvorki gekk
né rak og hann sneri aftur
til Colchester þar sem þeir
Coxon tóku upp þráðinn
sveitar var grípandi popp,
sem sótti ekki síður inn-
blástur í breska söngleikja-
hefð en í bítlapopp og
næsta skífa á eftir, Park
Life, gerði Blur að vinsæl-
ustu hljómsveit Bretlands.
í kjölfarið fylgdi ný gerð
breskrar tónlistar sem
menn kölluðu Britpop með
Damon Albarn sem helsta
spámann.
Á áðurnefndum viðtals-
diski kemur fram að þeir
félagar hafi farið út af
sporinu vegna vinsælda
Parklife, því næsta plata á
eftir, The Great Éscape,
þótti klén samsetning og
ekki bar á öðru en Blur og
Britpop væru að Iíða undir
lok; slðastliðið sumar birti
breskt stórblað fréttaskýr-
ingu þar sem blaðamaður
velti fyrir sér fallvaltleika
frægðarinnar og spurði
hvað hefði eiginlega orðið
af Blur.
Iviðtalinu er þeim félög-
um tíðrætt um frægð-
ina og Albarn segir að sig
hafi alltaf langað til að
verða frægur, „og það kitl-
og þá var ekkert annað að
gera en fylgja hjartanu.
Segja má að platan nýja
reki það sem dreif á daga
okkar eftir að Parklife sló
í gegn. Við tókum The
Great Escape upp of
skömmu eftir að Parklife
kom út og höfðum því ekki
tíma til að átta okkur á því
hvað við vorum í raun orðn-
ir ömurlegir. Það var ekki
fyrr en tími gafst til að
hugsa málið að okkur
auðnaðist að vinna úr
reynslunni af því að vera
reyndar bresku sveitina
The Fall sem brautryðjend-
ur. „Ég var einfaldlega
leiður á breskri menningu
og öllu bresku; allt það sem
var einhvers virði í breskri
menningu lenti í herkví
sölumennsku og allt það
versta ber nú hæst. Það
gæti eins verið árið 1966,
með ofuráhersiu á knatt-
spyrnulandsliðið og Bítl-
ana, sem virðist vera það
eina sem við erum stolt af
sem þjóð.“
Coxon tekur í sama
Coxon hefur verið
fremstur meðal jafn-
ingja í hljómsveitinni þegar
lagasmíðar eru annars veg-
ar og er reyndar yfirleitt
talinn með helstu gítarleik-
urum Bretlands um þessar
mundir. Þeir sem sáu Blur
leika í Laugardalshöll á
sínum tíma fengu nasasjón
af því hvað hann gat og
hveiju hann skipti í sveit-
inni, því hann fór á kostum
á gítarinn og þó Albam
hafi staðið sig vel voru
þeir félagar þeirra á bassa
og trommur, Alex James
og Dave Rowntree, yfirleitt
úti á þekju. Á plötunni
nýju heyrist og mikið til
Coxons og hann vill skrifa
það á það hve hann hafi
verið ákveðinn; „ætli helsta
skýringin sé ekki bara að
ég vissi nákvæmlega hvað
ég vildi ólíkt félögum mín-
um, en það skipti líka máli
að Damon hélt aftur af sér
í hljóðverinu; hann á það
til að syngja yfir bestu gít-
arlínurnar mínar.“ Rokkið
á plötunni er öllu harðara
en það sem þeir félagar
popptónlist."
Lítið fæst uppúr félög-
um þeirra Albarns og Cox-
ons af viti á disknum enda
eru Dave Rowntree og
Alex James í algjöru auka-
hlutverki í sveitinni og víða
hefur komið fram að James
var á samfelldu fylleríi
þegar platan var tekin upp
og er enn, enda kann hann
tónlistarstefnu sveitarinn-
ar illa að sögn. Rowntree
virðist þó sáttari, því hann
segist vona að menn eigi
eftir að hrökkva við þegar
þeir heyra plötuna nýju.
Eins og getið er hefur
Damon Albarn dvalið
langdvölum á íslandi og
meðal annars er platan
nýja að nokkru hljóðrituð
hér á landi. Hann er spurð-
ur um það á viðtalsdiskn-
um hvað valdi því að hann
kunni svo vel við sig hér á
landi og svarar því til að
hann hafi fundið hér eitt-
hvað sem hann hefði leitað
að víða: „Mér líður einfald-
lega frábærlega vel á ís-
landi . .. ég get eiginlega
ekki lýst því frekar.“