Morgunblaðið - 21.02.1997, Side 40

40 FÖSTUDAGUR 21. FEBRÚAR 1997
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
HULDA
ÞÓRÐARDÓTTIR
+ Hulda Þórðar-
dóttir fæddist á
Miðhrauni í Mikla-
holtshreppi 20. júní
1932. Hún lést á
Sjúkrahúsi Reykja-
víkur 14. febrúar
síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
hjónin á Miðhrauni,
Þórður Kristjáns-
son frá Hjarðar-
felli, f. 18.10. 1889,
d. 31.1. 1969, og
kona hans Ingi-
björg Guðmunds-
dóttir frá Mið-
hrauni, f. 16.5. 1893, d. 3.9.
1975. Hulda var yngst sjö systk-
ina en átti auk þess einn uppeld-
isbróður sem er ári yngri en
hún. Hin eru: Steinunn (látin),
Þóra, Kristín, Kristján, Elín,
Guðmundur, og Oli Jörundsson
(fósturbróðir).
Hinn 16. júní
1951 giftist Hulda
eftirlifandi eigin-
manni sínum, Þór-
ólfi Agústssyni, f.
25.4. 1928. Foreldr-
ar hans voru Ágúst
Pálsson, skipstjóri
Stykkishólmi, f.
26.8. 1896, d. 14.7.
1959, og kona hans
Magðalena Níels-
dóttir, f. 16.6. 1897,
d. 21.5. 1975. Börn
Huldu og Þórólfs
eru: 1) Valgerður
Kristjánsdóttir
(fósturdóttir, sem kom til
þeirra 11 mánaða gömul) og á
hún sex börn. 2) Agúst Magni
Þórólfsson sem á fjögur börn.
3) Erla, sem er yngst.
Útför Huldu fer fram frá
Bústaðakirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
Þegar árin færast yfir eru góðar
minningar eitt það besta sem mað-
ur á. Og þær á ég margar um
mína kæru vinkonu og mágkonu,
Huldu Þórðardóttur. Mér fannst
hún vera lifandi eftirmynd foreldra
sinna, hlý og traust. Hún vildi
hjálpa öllum og gera gott sem hún
mátti. Hún var mjög frændrækin
og kom það m.a. fram í því hve
húr> lét sér annt um systkinabörn
sín og gladdist þegar þeim gekk
vel. Ef hún frétti að þau vantaði
samastað þá hafði hún samband
og bauð þeim að vera hjá sér. Það
var alltaf velkomið. Hulda var ótrú-
lega dugleg, listræn og lék allt í
höndum hennar. Hún málaði mynd-
ir og vann ýmiss konar handa-
vinnu. í mörg ár voru þau Hulda
og Þórólfur eiginmaður hennar með
verslanir. Þá var oft lítill tími af-
lögu til að mála, en hana langaði
til að sinna því meira.
Þau Hulda og Þórólfur ferðuðust
mikið um landið með börn sín og
nutu þess. Þegar við vorum ungar
var mikið af ungu fólki hér í sveit-
inni. Það var samstilltur hópur. Við
hittumst oft, ferðuðumst og
skemmtum okkur. Huldu langaði
mikið til að ná þessu fólki saman
og gera eitthvað skemmtilegt. í vor
fékk hún fermingarsystkini sín
hingað. Þau fóru í kirkjuna á Fá-
skrúðarbakka á hvítasunnudag til
að minnast þess að fimmtíu ár voru
liðin frá því að þau fermdust. Hún
var svo glöð yfir að þetta skyldi
takast. Það var svo margt sem
hana langaði að gera, hún vissi að
tíminn var naumur. Miðhraun var
hennar undaðsreitur, þar átti hún
góða æsku og ástríka foreldra. Síð-
ast ferð hennar að Miðhrauni var
í júni sl. sumar. Þá héldum við upp
á fjörutíu og fimm ára brúð-
kaupsafmæli, fjórfalt systkina-
brúðkaup.
Þótt hún væri orðin veik þá, var
hún glöð, kom öllum í gott skap
og fékk alla til að hlæja með sér.
Glaðværðin fylgdi henni. Minningin
um Huldu verður alltaf hlý og björt.
Löngu veikindastríði hennar er lok-
ið. Við kveðjum Huldu með þakk-
læti í huga fyrir allt sem hún var
okkur og vottum eftirlifandi fjöl-
skyldu hennar djúpa samúð.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin strið.
(V. Briem).
Anna Þórðardóttir, Miðhrauni.
Það er með söknuði, sem ég
kveð Huldu Þórðardóttur. Söknuði
en fyrst og fremst aðdáun á því
hvernig hún tókst á við lífið.
Ég var átta ára stelpa í Stykkis-
hólmi, þegar Hulda og Þórólfur
tóku að sér fósturdóttur sína Val-
gerði Kristjánsdóttur. Hulda treysti
mér fyrir því vandaverki að vera
barnapía hjá sér. Mér fannst þetta
mjög mikilvægt starf, en fyrst og
fremst fannst mér ég heppin, því
Valgerður var alltaf svo fín hjá
mömmu sinni. Hún Hulda pijónaði
svo fallegar peysur á stelpuna sína
og saumaði svo fín föt, að auðvitað
var ég að passa fínustu stelpuna í
bænum og var montin af. Mér er
líka einkar minnisstætt þegar
Hulda og Þórólfur bjuggu með
ömmu og afa í Miðgarði. Þá var
alltaf svo gaman að koma í heim-
sókn, allir alltaf velkomnir og þær
amma svo góðar vinkonur. Seinna
t
Ástkær móðir okkar og tengdamóðir,
ÍNA JENSEN
frá Kúvíkum,
Hrafnistu i Reykjavík,
verður jarðsungin frá Fossvogskirkju
þriðjudaginn 25. febrúar kl. 13.30.
Blóm og kransar vinsamlega afþakkað-
ir, en þeim, sem vilja minnast hennar,
er bent á líknarfélög.
Fyrir hönd aðstandenda,
Friðrikka Sigurðardóttir,
Rut Sigurðardóttir,
Pétur Sigurðsson,
Kristjana Sigurðardóttir,
Hjördís Sigurðardóttir,
Karl Jensen Sigurðsson,
Matthildur Sigurðardóttir,
Guðbjörg Sigurðardóttir,
Friðbjörn Gunnlaugsson,
Guðjón Júníusson.
Hilmir Sigurðsson,
Ágúst Karlsson,
Elin Þórdfs Björnsdóttir,
Tómas Þórhallsson,
Sigurbjörn Árnason,
Nanna Hansdóttir,
Einar Gunnarsson,
Hjördís Hjörleifsdóttir,
hefur mér orðið hugsað til þess að
líklega hafi verið þröngt, en í minn-
ingunni var alltaf nóg pláss.
Mér er líka minnisstætt þegar
hún eignaðist börnin sín, Gústa og
Erlu. Hún var svo stolt af þeim.
Þau voru henni lífið sjálft. Þegar
Valgerður eignaðist sitt fyrsta
barn, var það auðvitað Hulda
„litla“. Hún ólst upp hjá ömmu sinni
og afa að mestu leyti fyrstu árin
og var þeim afar ástfólgin. Hún
býr nú í Noregi hjá mömmu sinni
og bræðrum og ég veit að það var
Huldu erfítt þegar fjölskyldan flutti
út, en aldrei kvartaði hún, heldur
gladdist yfir öllu smáu sem stóru
í þeirra lífi. Það var henni mikið
gleðiefni þegar Erla dóttir hennar
lagði fyrir sig tónlistarnám og
studdi hún Erlu með ráðum og dáð
að halda áfram á þeirri braut og
var stolt af henni.
Skömmu eftir að ég flutti í Hafn-
aríjörð hófu Hulda og Þórólfur
verslunarrekstur á Arnarhrauni.
Synir mínir Ásgeir og Kristmann
voru aufúsugestir í verslunarleið-
angri hjá frænda sínum og Huldu.
Aldrei gleymdust litlir munnar og
alltaf var talað við þá sérstaklega
eins og fullorðna menn. Þetta glað-
lega og ljúfa viðmót, sem ein-
kenndi Huldu, fylgdi henni alltaf
hvar sem hún var. Eftir að hún
veiktist breyttist það ekki. Hún var
alltaf veitandi. Mér er efst í huga
síðasta skiptið þegar ég heimsótti
Huldu á Sjúkrahús Reykjavíkur.
Hún var þá orðin mikið veik, en
þarna var stund milli stríða. Stofan
hennar var skreytt með myndum,
sem hún var að mála þegar kraftar
leyfðu. Nokkrum dögum áður hafði
hún lokið við að mála mynd af
mömmu, sem pabbi gaf mér í af-
mælisgjöf. Þessa mynd hafði hún
unnið við sárþjáð, en það var henni
mikið kappsmál að ljúka henni og
gera það vel. Þessi mynd er mér
því mjög kær í tvennum skilningi.
Hún var svo glöð, ekki var kvartað
þótt þrekið væri lítið, heldur glaðst
yfír því að vera betri en um dag-
inn, hversu fallegt útsýnið væri,
hve allir væru góðir við sig og efst
í huganum var að komast heim
fyrir jól, þegar Erla kæmi heim.
Henni tókst það líka þótt fæstir
hefðu trúað því. Þessa stund kom
Ella systir hennar í heimsókn, sem
hún gerði hvern dag. Hún kom
með köku sem hún hafði sérstak-
lega valið handa Huldu, til þess að
fá hana til að borða, því lystin var
engin. Það var svo yndislegt að
vera vitni að þessum kærleik, sem
þær systur báru hvor til annarrar.
Þegar ég kvaddi hafði ég tafið í
rúmar tvær klukkustundir og
tíminn hafði flogið áfram. Þannig
var það alltaf þegar maður hitti
Huldu, hún var einfaldlega svo
gefandi.
Ég bið algóðan Guð að varðveita
og styrkja Þórólf, Erlu, Gústa,
Valgerði, Huldu „litlu“ og öll hin
barnabörnin og tengdadóttur.
Blessuð sé minning Huldu Þórð-
ardóttur.
María Ásgeirsdóttir.
Mig langar svo til þess að segja
ykkur frá henni Huldu, þ.e eins og
ég þekkti hana. Þegar ég var smá-
strákur voru þau Hulda og Þórólfur
með verslun á Arnarhrauninu í
Hafnarfirði. Eitt það skemmtileg-
asta, sem ég vissi var að fara þang-
að í heimsókn og hitta þau (auðvit-
að fékk maður alltaf eitthvað gott
líka). Ég var frændastrákur, sem
hún Hulda átti stóran part í. Þegar
Hulda og Þórólfur fluttust frá
Hafnarfirði fannst mér ég sjá helst
til lítið af þeim, bara einstaka sinn-
um á ári. Það var ekki fyrr en þau
fluttu upp á Akranes að ég fór
reglulega í heimsókn til þeirra.
Ekki mátti líða jólafrí í skólanum
að ég færi ekki upp á Skaga. Allt-
af þegar ég kom var tekið á móti
mér af þvílíkri hlýju og ástúð að
annað eins er vandfundið. Það var
alltaf pláss fyrir mig, jafnvel þótt
þar væri fullt hús af fólki. Hulda
var mér eins og besta amma. Hún
var listakona í öllu sem hún vann
í höndunum, hvort sem hún pijón-
aði, saumaði, málaði eða eldaði
mat. Best man ég þó eftir tvennu:
brúðarkjólnum, sem hún saumaði
á Erlu, en ég hélt að svona væri
bara gert í útlöndum. Hitt eru
myndirnar, sem hún málaði og þá
sérstaklega á rekavið. Einu sinni
sýndi hún mér blýantsteikningar,
sem hún rissaði niður og ætlaði að
mála síðar. Þar á meðal voru skýja-
myndir og ýmislegt úr náttúrunni,
en hún Hulda var svo mikið nátt-
úrubarn. Það sem er mér þó minnis-
stæðast um Huldu er, hvað hún
var alltaf glöð og brosandi, hvernig
sem kringumstæður voru og hvað
hún gat gefið mikla hlýju og ástúð.
Elsku frændi, ég veit að þú hef-
ur misst mikið. Ég bið Guð að gefa
þér fullvissuna um að hún Hulda
hvílist nú á himnum hjá Honum,
„því svo elskaði Guð heiminn, að
hann gaf son sinn eingetinn til
þess að hver sem á hann trúir glat-
ist ekki heldur hafi eilíft líf“ (Jóh.
3,16).
Kristmann Jóhann.
Nú ertu leidd mín ljúfa,
lystigarð Drottins í,
þar áttu hvíld að hafa
hörmunga og rauna fri.
Við Guð þú mátt nú mæla,
miklu fegri en sól
unan og eilíf sæla
er þín hjá lambsins stól.
Dóttir, í dýrðar hendi
Drottins, mín, sofðu vært,
hann, sem þér huggun sendi,
hann elskar þig svo kært.
Þú lifðir góðum Guði,
í Guði sofnaðir þú,
í eilífum andarfriði
ætið sæl lifðu nú.
( Hallgr. Pét.)
í dag verður jarðsungin frá Bú-
staðakirkju fyrrverandi tengdamóð-
ir mín, Hulda Þórðardóttir frá Mið-
hrauni í Miklaholtshreppi. Hún lést
fyrir viku, eftir hetjulega baráttu
við illvígan sjúkdóm.
Huldu kynntist ég fyrst fýrir tíu
árum er ég kom inn á heimili henn-
ar, sem þá var á Patreksfirði. Hún
tók á móti mér með opnum örmum
og sínu hlýja viðmóti. Ég eignaðist
frá þeirri stundu góða vinkonu sem
var ávallt tilbúin að hjálpa og styðja
þegar þess þurfti með.
Hulda var einstök kona, það veit
ég að allir eru sammála um sem
hana þekktu. Hennar hlýja viðmót,
góða lund, dugnaður og glæsileiki
var þannig að maður hreifst af og
manni leið ákaflega vel í nærveru
hennar. Ég sagði oft að það væri
stutt niður á „Miðhrauninginn“ í
henni og átti ég þá við prakkarann
sem ávallt var til staðar undir yfír-
borðinu. Átti stundum stríðinn og
prakkaralegur ungur maður þarna
góðan liðsmann sem gaman var að
glettast við. Þetta gerði Huldu líka
að skemmtilegum frásagnaraðila.
Hún hafði yndi af að ferðast og
naut þess í ríkum mæli að segja frá
ferðum sínum og skemmtilegum
atvikum úr lífi sínu og fjölskyldunn-
ar, enda hafði hún ferðast víða um
landið og hafði frá mörgu að segja.
Þá naut sín einnig sá eiginleiki
hennar að koma auga á hinar ýmsu
myndir í landslaginu, enda var hún
listfeng mjög og hafði næmt auga
fyrir öllu fögru. Ég minnist ógleym-
anlegra göngutúra um hraunið
hennar fyrir ofan Miðhraun. Þar
sýndi hún hvernig hún las út heilu
húsin og hýbýli álfanna sem bjuggu
í hrauninu. Hún unni mikið sínum
heimaslóðum og var einstaklega
gaman að heyra hana segja frá sín-
um uppvaxtarárum á Miðhrauni og
lífi og starfi þeirra systkinanna sem
svo kært var með og missa nú mikið.
Hulda var listmálari af Guðs náð
og málaði myndir þegar tími gafst
til. Hraunið var henni sérstaklega
hugleikið sem og blómin. Ekki hafði
hún notið sérstakrar leiðsagnar í
þeim fræðum, aðeins sótt námskeið
fyrir mörgum árum. Eftir hana
liggja fagrar myndir sem hvaða list-
málari í dag mætti vera stoltur af.
Hún var stolt af að hafa hannað
og teiknað fána kvenfélagsins Lilj-
unnar í Miklaholtshreppi og hún
sendi inn afar góða tillögu að merki
Snæfellsbæjar en hún flaggaði ekki
þessum hæfíleikum sínum frekar
en öðru sem hún gerði svo fagur-
lega. Hún var snillingur í höndum
og marga fagra flíkina hefur hún
saumað á börnin sín og bamaböm.
Er þau hjónin stóðu í verslunar-
rekstri settist hún við sáumaskap
að afloknum fullum vinnudegi og
heimilisstörfum og saumaði sæng-
ur- og koddaver og fleira langt fram
á nótt og var svo mætt til vinnu
árla morguninn eftir. Þannig var
Hulda alltaf sífellt vinnandi og féll
aldrei verk úr hendi.
Líf hennar var ekki dans á rós-
um. Þau hjón hafa búið víða um
landið og hafa flutt þar af leiðandi
oft á milli staða. Alls staðar bjó
Hulda fjölskyldu sinni fagurt heim-
ili og sá til þess að öllum liði vel
í návist hennar. Ávallt var til nóg
með kaffínu og alltaf fann hún sér
tima til að útbúa veisluborð þegar
svo bar undir. Tími hennar til að
sinna sínum hugðarefnum var þess
vegna ekki mikill en þegar hún
settist niður var hún óðum farin
að teikna upp eitthvað sem fyrir
augu bar eða var í minni. Nú síðast
í veikindum sínum teiknaði hún upp
það sem hún las út úr skýjunum
eða sá út í kringum sig. Veit ég
að þannig vakti hún sanna aðdáun
þess hjúkrunarfólks er sinnti henni.
Það var mjög erfitt að fylgjast með
og sjá þessa þróttmiklu konu verða
svo heltekna af þessum illvíga sjúk-
dómi, sjá hann svipta þennan sæl-
kera bragðskyninu þannig að hún
gat illa neytt þess sem henni þótti
gott og tók að lokum lífið frá henni,
en hetjuleg barátta hennar var
aðdáunarverð.
Að leiðarlokum þakka ég fyrir
allar stundirnar sem við áttum
saman og allt það sem hún gerði
fyrir mig. Eftirlifandi eiginmanni,
börnum, tengdadóttur, barnabörn-
um, systkinum og öðrum ættingj-
um sendi ég mínar innilegustu
samúðarkveðjur og bið þeim Guðs
blessunar í sorg þeirra.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og alit.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Guð blessi minningu Huldu Þórð-
ardóttur.
Ármann Óskar Sigurðsson.
Liðinn er dagur og langri bar-
áttu við erfíðan sjúkdóm lokið.
Hulda Þórðardóttir mágkona mín
var ein af þeim hetjum sem fara
ekki með hávaða, heldur takast af
æðruleysi á við það sem að höndum
ber. Það kom hvað best í ljós í
þeim veikindum, sem leiddu hana
til dauða. Mörgum sinnum þegar
allt virtist vonlaust, kom hún á
óvart, bæði ættingjum og læknum.
Hún bar ekki raunir sínar á torg,
heldur hafði það að leiðarljósi að
líta alltaf á björtu hliðarnar í lífínu.
Hún var styrkur fjölskyldu sinnar,
bæði í áföllum lífsins, svo og í sín-
um eigin veikindum.
Mér er minnisstæður sá dagur,
þegar Hulda og Þórólfur bróðir
minn gengu í hjónaband. Sólríkur
sumardagur á heimili foreldra
hennar að Miðhrauni í Miklaholts-
hreppi. Þau voru fjögur systkinin,
sem giftu sig þennan dag. Þetta
var mikil hátíðarstund og þótti
harla óvenjulegt að svo mörg systk-
in skyldu giftast í senn. Ég tel
Þórólf bróður minn hafa stigið sitt
mesta gæfuspor í lífínu að eignast
slíka konu sem Huldu.
Hulda og Þórólfur bjuggu fyrstu
búskaparárin í Stykkishólmi. Um
tíma héldu þau heimili með foreldr-
um mínum í Miðgarði í Stykkis-
hólmi. Það var framandi fyrir
Huldu, unga konu, uppalda í sveit,
að kynnast búskapnum við sjávar-
síðuna. Henni fannst sjósókn heill-
andi og tók þátt í henni þegar það
bauðst. Foreldrum mínum var hún
einkar kær tengdadóttir, sem heill-