Morgunblaðið - 26.02.1997, Blaðsíða 38

^r38 MIÐVIKUDAGUR 26. FEBRÚAR 1997
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
BOÐVAR
JÓNSSON
+ Böðvar Jóns-
son, fyrrver-
andi verksmiðju-
stjóri, fæddist í
Holti í Álftaveri í
V-Skaftafellssýslu,
8. desember 1911.
Hann lést á heimili
sínu í Reykjavík 18.
febrúar síðastlið-
inn. Foreldrar hans
voru hjónin Jón
Sverrisson, bóndi í
Holti og- síðar út-
gerðarmaður og yf-
irfiskmatsmaður í
Vestmannaeyjum,
f. 22. jan. 1871, d. 5. mars 1968,
og Solveig Magnúsdóttir, f. 20.
ágúst 1879, d. 21. apríl 1955.
Þau eignuðust fimmtán börn
sem öll náðu fullorðinsaldri og
eru sex þeirra á lífi. Böðvar
ólst upp í foreldrahúsum í
Álftaveri og í Vestmannaeyj-
um.
Árið 1937 kvæntist Böðvar
Ágústu Magnúsdóttur, f. 9. ág-
úst 1912, d. 24. júní 1960. Árið
1937 fluttu þau til Reykjavíkur
*** þar sem Böðvar var lengst af
verksmiðjustjóri hjá Vinnufata-
gerð íslands hf. og síðar hjá
Föt hf. sem m.a. rak verslanir
Andersen og Lauth. Hann var
auk þess í sljórn ýmissa ann-
arra fyrirtækja. Seinni kona
Böðvars er Betsy Ágústdóttir
f. 28. nóvember 1919. Þau
gengu í hjónaband
18. nóvember 1967.
Böðvar og Ágústa
eignuðust fjögur
böm. Þau em: 1)
Jón Einar, verk-
fræðingur, forstjóri
Ratsjárstofnunar, f.
27. júli 1936. Kona
hans er Arndís S.
Amadóttur og eiga
þau þrjú böm og
eitt bamabam. 2)
Hrafnhildur, bók-
menntafræðingur í
Kanada, f. 28. októ-
ber 1944. Eiginmað-
ur hennar er Eugene Krenci-
glowa og eiga þau eina dóttur.
3) Magnús, læknir, f. 4. október
1949, nýraasérfræðingur á
Landspítalanum, í sambúð með
Ástu Sigurbrandsdóttur. Fyrri
kona Magnúsar er Lovísa
Fjeldsted og eiga þau fjögur
böm. 4) Viðar, viðskiptafræð-
ing^ur, f. 22. nóvember 1951,
framkvæmdastjóri Foldar, fast-
eignasölu. Kona hans er Anna
Ó. Guðnadóttir og eiga þau eina
dóttur. Böm Betsyar og fyrri
manns hennar, Karls Krist-
manns, f. 21. nóvember 1911,
d. 19. janúar 1957, em: Ingi-
björg, Viktoría, Kolbrún Stella,
Kristmann, Ágúst og Friðrik.
Útför Böðvars verður gerð
frá Háteigskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
Mikill heiðursmaður er horfínn
af lífsins sviði. Tengdafaðir minn
Böðvar Jónsson var glæsilegur á
a» velii, með svipmikið andlit, há kinn-
bein, augun sindrandi blá, teinrétt-
ur í baki og virðulegur í fasi. Klæða-
burðurinn óaðfinnanlegur og hveiju
tilefni hæfði sérstakur fatnaður,
hvar sem hann fór var eftir honum
tekið. Yfirleitt var hann frakka-
klæddur með hatt á höfði. Samfylgd
hans fyllti mig stolti. Hann bar ald-
urinn vel og ef eitthvað var yngdist
hann með árunum og það er óhætt
að fullyrða að ellikerling var ekki
samfylgdarkona hans. Hann var
heilsuhraustur og þakkaði forsjón-
inni þá náðargjöf.
Þegar ég varð hluti af fjölskyldu
Böðvars var hann á þeim aldri sem
menn hafa lokið ævistarfi sínu og
sest í helgan stein. Þótt hann léti
t
Ástkær frændi okkar,
SÆMUNDUR ÞÓRÐARSON,
Neshaga 5,
Reykjavík,
lést á Vífilsstaðaspítala 24. febrúar.
Viðar H. Jónsson,
Ingunn B. Jónsdóttir.
t
Hjartkær móðir okkar, tengdamóðir,
amma og langamma,
HANNA KRISTÍN
GUÐLAUGSDÓTTIR,
sem lést á Kumbaravogi 14. febrúar
1997, hefur verið jarðsungin f kyrrþey.
Innilegar þakkirtil starfsfólks Kumbara-
vogs.
Stella Ragnheiður Sveinsdóttir,
HallgrímurSveinsson, Guðrún Steinþórsdóttir,
Rósa Björg Sveinsdóttir, Ragnar Haraldsson,
Pálmi Sveinsson, Alfa Malmquist,
barnabörn, barnabarnabörn
og aðrir aðstandendur.
t
Elskulegur sonur okkar,
ALBERT SÖLVI KARLSSON,
Eiðsvallagötu 28,
Akureyri,
sem lést á heimili sínu 17. febrúar, verður jarðsunginn frá Akur-
eyrarkirkju föstudaginn 28. febrúar kl. 13.30.
Blóm og kransar afþakkaðir, en þeim, sem vildu minnast hins
látna, er bent á Barnaheill.
Kristín Albertsdóttir, Karl Hólm Helgason.
af störfum féll honum aldrei verk
úr hendi. Meðal annars starfaði
hann við fyrirtæki mágs síns við
verðútreikninga og tollskýrslugerð
allt fram á þetta ár. Hann var
óþreytandi við að hlúa að systkinum
sínum og aldráðri tengdamóður sem
lést í hárri elli fyrir fáum árum.
Trygglyndi og manngæska voru
meðal mannkosta hans.'
Hann var mikill bókamaður og
hafði drukkið í sig mikinn fróðleik
á langri ævi. Bókasafni sínu sinnti
hann af mikilli alúð og allt var þar
í röð og reglu eins og í umhverfi
hans öllu.
Fyrir 44 árum reisti hann sér
glæsilegt hús sem stendur efst á
Háteigsvegi í Reykjavík. Þar bjó
hann alla tið síðan og bar húsið og
heimilið honum fagurt vitni. Við-
haldi öllu var vel sinnt og nostrað
í garðinum. Hann vílaði ekki fyrir
sér að slá grasblettinn á sumrin og
þegar hann hafði á vorin lokið við
að snyrta trén kom hann færandi
hendi með trjágreinar í arininn.
Böðvar elskaði allt sem lífsand-
ann dró og var þá sama hvort um
var að ræða gróður jarðar, smá-
fugla eða mannanna böm.
Hann var ríkur maður og ríki-
dæmi hans fólst ekki síst í góðri
eiginkonu, mannkostabörnum og
barnabörnum, systkinahópnum
stóra og brosandi, fullur stolti sagð-
ist hann hafa átt sjö systur og sjö
bræður, var einhver ríkari? Böðvar
var tíundi í röð þessara systkina
og sex lifa bróður sinn.
Hann fylgdist vel með framgangi
náttúrunnar, m.a. með því að fylgj-
ast með hlyninum við stofu-
gluggann. Þannig vissi hann ná-
kvæmlega hvenær einn árstími tók
við af öðrum og á haustin horfði
hann á þrestina beigja sig út af
reyniberjum í garðinum. Menn af
kynslóð tengdaföður míns muna
tímana tvenna. Á kreppuárunum
var hann orðinn fulltíða maður og
töluvert eldri þegar heimsstyijöldin
síðari skall á. Við sem yngri erum
eigum oft erfítt með að setja okkur
inn í hugarheim þessa fólks en lífs-
reynsla langrar ævi kenndi honum
að meta betur allt það góða sem
lífíð hefur upp á að bjóða.
Tengdafaðir minn var hamingju-
samur maður, víðförull, víðlesinn
og fróður um flesta hluti. Hann
hafði skoðanir á mönnum og mál-
efnum en bar samt sem áður virð-
ingu fyrir skoðunum annarra. Þó
að hann hefði um það fá orð held
ég að honum hafi oft þótt nóg um
hinar öru framfarir og breytingar
í þjóðlífinu. Hann var af þeirri kyn-
slóð þar sem starf konunnar fólst
í að sinna heimili og börnum og
held ég að stundum hafi hann furð-
að sig á þessu brölti okkar kvenn-
anna. Því tók hann þó með stóískri
ró eins og öðru.
Þeir sem hafa kynnst sorginni
láta hveijum degi nægja sína þján-
ingu og eru þakkalátir fyrir gjafir
lífsins. Tengdafaðir minn fór ekki
varhluta af sorgum. Ungur að árum
missti hann tvo bræður sína í sjó-
slysi, seinna systurina Aðalheiði 36
ára gamla og á miðjum aldri knúði
þyngsta sorgin dyra þegar hann
missti eiginkonu sína Ágústu
Magnúsdóttur frá fjórum börnum.
Hann bar harm sinn í hljóði en lagði
sig allan fram um að veita börnum
sínum allt það besta.
Hann gekk síðar að eiga Betsy
Ágústsdóttur eða Stellu eins og hún
er betur þekkt. Það var mikið gæfu-
spor. Gagnkvæm ást þeirra, virðing,
kærleikur og hlýja sem frá þeim
stafaði hefur orðið þeim sem næst
þeim stóðu góð fyrirmynd.
Þau voru samtaka í flestu og
höfðu gaman af að ferðast. Upp
úr áramótum ár hvert fóru þau að
leggja á ráðin um ferð á suðrænar
slóðir, oftar en ekki fóru þau til
Kanaríeyja en heimsóttu auk þess
m.a. Spán, Bandaríkin, Norðurlönd-
in og fyrir mörgum árum lágu leið-
ir þeirra alla leið til Malasíu. Ferða-
lögin gáfu þeim mikið og veit ég
að tengdafaðir minn hafði gaman
af að bera saman ólíkt þjóðlíf, gróð-
urfar og verðlag landanna sem hann
heimsótti. Á síðastliðnu ári urðu
ferðirnar til útlanda tvær, önnur til
Kanaríeyja að vorlagi og í júlí ferð-
uðust þau um Thailand. Segja þessi
ferðalög meira en mörg orð um
ungan anda og góða heilsu tengda-
föður míns. Það var sama hvert
ferðast var, alltaf sendu þau póst-
kort og sögðu frá því sem þau höfðu
fyrir stafni og því sem fyrir augu
bar.
Böðvar tengdafaðir minn var orð-
vandur maður og fáa þekki ég sem
tókst að segja svo ótal margt með
fáum vel völdum orðum. „Þau eru
ekkert betri sjálfskaparvítin en önn-
ur víti,“ sagði hann og brosti í
kampinn og „líkklæðin hafa enga
vasa“, eru dæmi um þetta. Ég á
einungis góðar minningar um sam-
fundi við tengdaföður minn. Orð
voru yfirleitt óþörf en ást sína og
væntumþykju sýndi hann mér og
fjölskyldu minni með hlýju faðmlagi
og jiéttu handabandi.
Ég minnist með þakklæti heim-
sókna til tengdaforeldra minna þar
sem borðin svignuðu undan kræs-
ingum, sama hvort boðið var til
veislu eða litið var inn á sunnudags-
eftirmiðdegi. Þá sat tengdafaðir
minn alltaf í hásæti sínu við borðs-
endann, þar sem hann sómdi sér
best og sagði gjarnan frá ýmsu sem
drifíð hafði á daga hans á langri
og viðburðaríkri ævi.
Á gamlárskvöld ár hvert tókst
mér og fjölskyldu minni að endur-
gjalda gestrisni þeirra þegar fjöl-
skyldur okkar söfnuðust saman á
heimili okkar, nú síðast fyrir tæpum
tveimur mánuðum. Tengdafaðir
minn var þá farinn að finna fyrir
lasleika en hélt þó reisn sinni enn
sem fyrr. Ég held að fjölskyldan
hafi á þessum tímapunkti skynjað
að líklega væri þetta síðasta gaml-
árskvöldið okkar saman. Sú varð
raunin því nú hefur heiðursmaður-
inn Böðvar Jónsson lagt upp í sitt
síðasta ferðalag. Eins og fyrir önn-
ur ferðalög var hann vel undirbúinn
og hafði m.a. lagt á ráðin um jarðar-
för sína og greftrunarstað. Kankvís
sagði hann að syndaregistur sitt
væri hvorki stórt né mikið og mætti
örlögum sínum með þeirri reisn sem
var honum eðiislæg.
Að leiðarlokum kveð ég tengda-
föður minn með ljóðlínum úr ljóði
eftir Jónas Hallgrímsson:
Gráti því hér enginn
göfugan föður,
harmi þvi hér enginn
höfðingja liðinn;
fagur var hans lífsdagur,
en fegri er upp runninn
dýrðardagur hans
hjá drottni lifanda.
Anna Ó. Guðnadóttir.
Mig langar til þess að minnast
Böðvars Jónssonar með örfáum orð-
um.
Ég var svo lánsöm að eignast
hann fyrir tengdaföður. Vel hefur
forsjónin vandað það val, því hann
hefur reynst mér sem elskuríkur
faðir og sannur vinur í þau 27 ár,
sem leiðir okkar hafa legið saman.
Þegar ég kom fyrst heim á Há-
teigsveg tóku þau Böðvar og Stella
mér opnum örmum og varð mér
strax hlýtt til þeirra. Andrúmsloftið
kringum þau fannst mér ákaflega
gott og félagsskapurinn eftirsókn-
arverður. Stella brosmild og já-
kvæð, Böðvar rólegur, jafnlyndur
og þægilegur í viðmóti. Þar sem
við bjuggum í sama húsi urðu kynni
okkar betri og samgangurinn meiri
en ella. Höfum við átt margar góð-
ar stundir saman, bæði hér heima
og á námsárum okkar Magnúsar
vestanhafs, en þangað komu þau
oft að heimsækja okkur.
Böðvar var vel gefinn maður og
mjög vel að sér um hina ótrúleg-
ustu hluti. Áhugasvið hans var vítt
og minnið gott. Oft var fljótlegra
að fletta upp í honum en alfræði-
orðabókinni.
Böðvar sagði mér eitt sinn frá
fyrstu kynnum sínum af skóla.
Kennslukonan vildi athuga hvort
hann þekkti stafina og var stafað
um hríð. Síðan var byijað að kveða
að og kom þá í ljós að drengurinn
var fluglæs. „Hvers vegna sagðirðu
mér ekki, að þú kynnir að lesa?“
spurði kennslukonan. „Nú, þú
spurðir ekki,“ svaraði hann af þeirri
hæversku, sem honum var töm.
Ekki vissi hann hvenær hann
lærði að lesa. Það hafði komið af
sjálfu sér, þar sem systkinahópur-
inn var stór og alltaf einhver að
stagla.
Ekki var um það að ræða, að
ganga menntaveginn, þrátt fyrir
góðar gáfur og hæfileika til náms,
sem böm hans öll hafa erft.
Böðvar var laginn við allt hand-
verk og hafði gott verksvit. Ófá em
þau heimilistæki, sem hann gat
fengið til þess að endast talsvert
lengur en áætlað var. Síðast á að-
fangadag gerði hann við þvottavél-
ina mína og firrti mig miklum vand-
ræðum.
Böðvar var höfðinglegur á velli
og mjög vel á sig kominn. Bar hann
alls ekki með sér árafjöldann. Ein-
hvern veginn kom það mér í opna
skjöldu þegar hann veiktist svo
skyndilega og ljóst var hvert
stefndi.
Veikindum sínum tók hann með
einstöku æðruleysi, spaugaði jafn-
vel og sagði að „af þessu þyrfti þó
varla að borga skemmtanaskatt!"
Böðvar var í mínum augum og
bama minna sem klettur. Traustur
og áreiðanlegur, en líka elskulegur
og ávailt reiðubúinn að rétta hjálp-
arhönd.
Það var mín óskhyggja, að við
myndum alltaf eiga hann að.
Mér finnst við hafa misst mikið,
en ég veit að það er vegna þess,
að við höfum verið svo lánsöm að
þekkja hann.
Blessuð sé minning hans.
Lovísa Fjeldsted.
Við andlát og útför Böðvars Jóns-
sonar leita á hugann margar og ljúf-
ar minningar.
Atvikin höguðu því svo að við
Böðvar urðum fyrir 40 árum spila-
félagar í brids-klúbbi. Ekki var nú
klúbburinn sá stofnaður til lofs og
frægðar en kunningsskapur okkar
varð brátt að taustri vináttu.
Spilakvöldin veittu okkur viku-
lega yfir vetrarmánuðina ómælda
ánægju. Enda þótt spilin væru
stundum í rýrara lagi voru umræð-
urnar við kaffiborðið ávalit fjörugar
og ánægjulegar. Dægurmálin að
sjálfsögðu krufin rækilega. Böðvar
var gæddur góðri greind og kímni
hans naut sín vel á spilakvöldum.
Böðvar var í áratugi verksmiðju-
stjóri hjá Vinnufatagerð íslands og
naut hann alla tíð bæði trausts og
virðingar hjá starfsfólki jafnt sem
eigendum. Hann átti einnig sæti í
stjóm Fata hf. og Andersen og
Lauth hf. Hann var traustur og virk-
ur stuðningsmaður íslensks iðnaðar,
enda náinn vinur og samstarfsmaður
margra er þar voru í forsvari.
Böðvar kunni margt að segja um
lifnaðarhætti, búskap og sjósókn á
fyrri hluta þessarar aldar, enda var
faðir hans Jón Sverrisson víðkunnur
fræðaþulur um fortíðina.
Þegar Böðvar í byijun þessa árs
fékk upplýst að hann gengi með
ólæknandi sjúkdóm vildi hann fá að
vita, hve langur tími væri þar til
kæmi að endalokum. Honum var
sagt að hugsanlega væm það aðeins
tveir mánuðir. Þessum tíðindum tók
hann með slíku æðmleysi, að ekki
var hægt annað en að dást að hetju-
legri rósemd hans. Er hann skýrði
okkur spilafélögum frá þessu tók
hann fram að í raun væri sér ekk-
ert að vanbúnaði, þótt lífshlaup sitt
væri senn á enda. Þetta virtist næst-
um vera átakanlegra fyrir okkur en
hann. Það er ekki hægt annað en
bera djúpa virðingu fyrir slíku jafn-
aðargeði, þegar helfregn blasir við.
Það er gott til þess að vita, að
margir af hans góðu mannkostum
hafa gengið að erfðum til niðja
hans.
Að lokum er sérstök ástæða til
að senda síðari konu hans Betsy
(Stellu) bestu þakkir fyrir ástúð
hennar og nærgætni, svo og rausn-
arlegar móttökur á spilakvöldum í
þijá áratugi.
Blessuð sé minning þessa heið-
ursmanns.
Guðmundur Guðmundarson.