Morgunblaðið - 15.08.1997, Side 34

34 FÖSTUDAGUR 15. ÁGÚST 1997
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
+ Ingólfur Snorri
Ágústsson
fæddist í Reykjavík
2. júlí 1917. Hann
andaðist á heimili
sínu 7. ágúst síðast-
liðinn. Foreldrar
hans voru hjónin
Sigríður Pálsdótt-
ir, f. 22. júní 1895
á Kirkjubóli, Mið-
neshreppi, Gull., d.
12. febr. 1989, og
Björn Ágúst Guð-
mundsson yfirvél-
stjóri Rafmagn-
sveitu Reykjavíkur
og Sogsvirkjunar, f. 10. des.
1889 á Hamarlandi, Reykhóla-
hreppi, A-Barð., d. 27. des.
1952. Eftirlifandi systur Ing-
ólfs eru Hulda Guðríður, sem
býr í Gautaborg, f. 20. apríl
1919, Ágústa, sem býr í
Reykjavík, f. 12. ág. 1920, og
Hjördís, sem býr í Reykjavík,
f. 19. apríl 1934. Látnar systur
Ingólfs voru Margrét, f.5. nóv.
1922, d. 20. ágúst 1980, Jóna
Guðrún, f. 11. des. 1924, d. 15.
júní 1940, og Ingunn Sigríður,
f. 2. okt. 1930, d. 8. júní 1985.
Ingólfur kvæntist 30. apríl
1946 V. Signhild M. Tunström,
f. 27. sept. 1919 í Solna í Sví-
þjóð. Þau skildu. Hinn 24. sept.
1952 kvæntist Ingólfur Þórdísi
Ágústu Jóhannsdóttur, f. 16.
apríl 1920 í Reykjavík, d. 6.
nóv. 1954. Dóttir þeirra er Sig-
ríður Ágústa, f. 28. sept. 1953
í Reykjavík, skrifstofumaður,
gift Kristjáni Oskarssyni,
framkvæmdastjóra. _ Þeirra
börn eru Guðmunda Osk, f. 2.
sept. 1976, unnusti hennar er
Helgi I. Eysteinsson, Ásdís, f.
28. sept. 1978, og Ingólfur
Snorri, f. 9. des. 1980. Fóstur-
dóttir Ingólfs og dóttir Þórdís-
ar er Kristín Sighvatsdóttir
Lynch, f. 25. sept. 1942, skrif-
stofumaður, gift Charles
Lynch verslunarmanni. Þeirra
synir eru Michael Thomas, f.
17. nóv. 1961, John David, f.
7. okt. 1964, eiginkona hans
er Darleen og eiga þau tvö
börn, Steven Joe, f. 5. jan.
1966, eiginkona hans er
Sheryl. Hinn 12. ágúst 1955
kvæntist Ingólfur eftirlifandi
eiginkonu sinni Ásdísi Einars-
dóttur Frímann, hjúkrunar-
í dag verður lagður til hinstu
hvílu tengdafaðir minn og vinur,
Ingólfur S. Ágústsson. Vinátta
okkar hefur þróast frá okkar fyrstu
kynnum árið 1971, er ég kom í
fylgd Sigríðar dóttur hans inn á
heimili þeirra hjóna, Ásdísar og
Ingólfs, sem þá var í íbúðarhúsinu
við rafstöðina við Elliðaár. Ingólfur
var einstaklega ljúfur og hlýr mað-
ur og hafði afar þægilega fram-
komu. Skoðunum sínum kom hann
á framfæri af stillingu og hóg-
værð, en hann hafði vel ígrundaðar
skoðanir á flestum sviðum. Hann
var afar athugull maður og rétt-
sýnn. Honum var fjarri að berast á.
Ingólfur var mikill Qölskyldu-
maður og ræktaði vel tengslin í
sinni fjölskyldu. Fram á síðasta
dag fylgdist hann sérstaklega vel
með öllu er viðkom börnum sínum,
tengdabörnum og barnabörnum.
Heimili Ásdísar og Ingólfs hefur
alltaf haft mikið aðdráttarafl fyrir
fjölskylduna og var Ingólfur
ánægðastur þegar allur hópurinn
var þar saman kominn. Þau hjónin
hafa haft sérstakt lag á að laða
að sér barnabörnin strax frá unga
aldri og er söknuður þeirra, yngri
sem eldri, nú sár.
Ingólfur starfaði að raforkumál-
um á sinni starfsævi. Faðir hans,
Ágúst Guðmundsson, var fyrsti
yfirvélstjóri rafstöðvarinnar við
fræðingi, f. 15. sept.
1925 í Neskaupstað.
Börn þeirra eru:
Þórdís Ágústa,
hjúkrunarfræðing-
ur, f. 24. okt. 1955
í Reykjavík, gift
Gísla R. Ragnars-
syni, viðskiptafræð-
ingi. Börn þeirra
eru Vigdís Svava,
f. 15. mars 1983,
Snorri f. 2. sept.
1986, og Ásdís
Hrund, f. 28. júlí
1989. Sonur Gísla
er Halldór Ragnar,
f. 16. nóv. 1976. Einar Sveinn,
fjármálastjóri, f. 28. febr. 1957
í Reykjavík, kvæntur Ingi-
björgu Hauksdóttur, skrif-
stofumanni. Þeirra synir eru
Haukur Ingi, f. 9. sept. 1980,
og Kári, f. 29. júlí 1986. Björn,
fjármálastjóri, f. 8. sept. 1958
í Reykjavík. Sambýliskona
Björns er Anna María Jóhann-
esdóttir, bankamaður. Þeirra
dóttir er Tanja Dögg, f. 30.
sept. 1988. Sonur Onnu er Jó-
hannes Örn, f. 22. febr. 1976.
Ingólfur varð stúdent frá
Menntaskólanum í Reykjavík
1936. Hann lauk prófi í raf-
orkuverkfræði frá Kungliga
Tekniska Högskolan í Stokk-
hólmi 1945. Á námsárum sín-
um starfaði hann hjá ASEA í
Svíþjóð samtals rúm tvö ár á
árunum 1938-1945. Að námi
loknu starfaði Ingólfur sem
deildarverkfræðingur hjá Raf-
magnsveitu Reykjavíkur og
Sogsvirkjuninni 1945-1965.
Hann var rekstrarstjóri Lands-
virkjunar frá stofnun fyrir-
tækisins 1965 til ársins 1984
er hann settist í helgan stein.
Árið 1970 var Ingólfur sæmd-
ur riddarakrossi hinnar ís-
lensku fálkaorðu fyrir störf sín
að raforkumálum. Ingólfur var
formaður Rafmagnsverkfræð-
ingadeildar Verkfræðingafé-
lags íslands 1962-1963 og var
hann gerður að heiðursfélaga
deildarinnar 1991. Fyrir störf
sín að laxeldismálum og störf
fyrir Stangaveiðifélag Reykja-
víkur var Ingólfur heiðraður
af félaginu árið 1989.
Útför Ingólfs fer fram frá
Dómkirkjunni í Reykjavík í
dag og hefst athöfnin kl. 13.30.
Elliðaár, sem vígð var árið 1921,
og seinna Sogsvirkjunar, þegar
hún kom til. Ingólfur ólst upp í
íbúðarhúsinu við rafstöðina inni
við Elliðaár og var þannig frá unga
aldri tengdur rafmagnsævintýrinu
sem þá var að hefjast. Ingólfur
hélt að loknu stúdentsprófi til Sví-
þjóðar og lagði stund á raforku-
verkfræði í Kungliga Tekniska
Högskolan í Stokkhólmi. Þaðan
lauk hann prófi árið 1945. Á
námsárum sínum starfaði hann hjá
hinum virta sænska rafbúnaðar-
framleiðanda ASEA, alls um rúm-
lega tveggja ára skeið. Eftir heim-
komuna til íslands réðst Ingólfur
sem deildarverkfræðingur til Raf-
magnsveitu Reykjavíkur og starf-
aði þar með föður sínum og Stein-
grími Jónssyni, fyrsta rafmagn-
sveitustjóranum. Steingrímur
markaði dýpstu sporin í sögu raf-
orkuvæðingar landsins fyrstu fjóra
áratugina og taldi Ingólfur það
ætíð mikla gæfu, að hafa átt þess
kost að starfa undir stjórn hans.
Þegar Landsvirkjun var stofnuð
árið 1965 fluttist rekstur Sogs-
virkjunar og eimhverfilsstöðvar-
innar við Elliðaár, sem hafði verið
á vegum Rafmagnsveitu Reykja-
víkur, yfir til þess fyrirtækis. Var
Ingólfur þá ráðinn tii Landsvirkj-
unar sem rekstrarstjóri. Umfang
starfsins óx mikið með tilkomu
hinna stóru virkjana sem byggðar
voru á Þjórsár- og Tungnaársvæð-
inu með stuttu millibili, fyrst Búr-
fellsvirkjun, svo Sigölduvirkjun og
síðast Hrauneyjarfossvirkjun. Ing-
ólfur lét af störfum hjá Landsvirkj-
un fyrir aldurs sakir árið 1984
eftir gifturíkt starf.
Ekki fór hjá því að nábýlið við
perlu Reykjavíkur, Elliðaárnar, á
uppvaxtar- og fullorðinsárum,
glæddi áhuga Ingólfs á laxveiði.
Hann var mjög fær og góður veiði-
maður og manna fróðastur um allt
atferli laxins, sem hann hafði sér-
stakan áhuga á. Hann hafði einnig
mikinn áhuga á laxeldi til að við-
halda vexti og viðgangi laxveiðiáa.
Þar fór saman starf og áhugamál
því hiuti af starfi Ingólfs hjá Raf-
magnveitu Reykjavíkur var að
hafa yfirumsjón með veiði og klaki
í Elliðaánum að föður sínum látn-
um, eða frá árinu 1952. Fljótlega
eftir að bæjaryfirvöld fólu Raf-
magnsveitunni að hafa alla umsjón
með laxveiðinni í ánum var sýnt
að ef veiði ætti að haldast í ánum,
varð að gera einhverjar ráðstafan-
ir til að vernda laxastofninn. Var
því ákveðið að koma upp laxaklaki
og var klakhús reist árið 1932 við
árnar. Klakstöðin við Elliðaár var
um langt árabil eina fiskiræktar-
stöð landsins. Ingólfur kynnti sér
eldisstöðvar víða erlendis, sem tii
fyrirmyndar töldust. í framhaldi
af því hafði hann umsjón með
byggingu nýrrar eldisstöðvar í
Ártúnum á árunum 1964-1965.
Þótti stöðin hin nýtískulegasta á
sínum tíma. Seinna hafði Ingólfur,
fyrir hönd Landsvirkjunar, yfirum-
sjón með fiskeldisstöðinni að
Fellsmúla í Landsveit, sem reist
var af fyrirtækinu til að vernda
fiskistofna á því svæði er áhrifa
virkjana gætti.
Ingólfur kynnti sér laxateljara
í ám erlendis. Samvinna hans og
Bjöms Kristinssonar, prófessors
við Háskóla Islands, skilaði endur-
bættri útgáfu laxateljara árið
1969. Slíkir teljarar hafa m.a. ver-
ið notaðir við Laxfoss og Glanna
í Norðurá með góðum árangri, allt
fram á þennan dag. Um langt ára-
bil hafði Ingólfur umsjón með laxa-
teljurunum í Norðurá og varðveitti
hann og vann úr hinum margvís-
legu upplýsingum sem safnað var
á þessum tíma. Upplýsingarnar
veita mikinn fróðleik um laxa-
gengd.
Ingólfi tókst að glæða veiðiá-
huga hjá mér. í byijun bauð hann
mér með sér að veiða, m.a. í Elliða-
ánum. Hann var iðinn við að segja
skussanum til á sinn stillta og
hógværa hátt og aldrei skorti þol-
inmæðina. Ég man vel þegar ég
fékk minn fyrsta lax, en ég var
þá að veiða með Ingólfi í Elliðaán-
um. Ég hélt að allt væri fast og
ætlaði að slíta, því ekki gat ég
losað. Hinn reyndi veiðimaður var
fljótur að átta sig á því að ekki
var allt með felldu. Hann horfði
niður í vatnið. og sagði rólega:
„Kristján minn, ég held þú sért
með lax. Laxinn hefur vafið lín-
unni utan um stein svo átakið kem-
ur beint á steininn." Að fenginni
þessari vitneskju tókst mér að snúa
á laxinn og veiddi ég þar með
minn „Maríulax“.
Nú hin síðari ár höfum við hjón-
in átt því láni að fagna að þau
Ingólfur og Ásdís hafa getað kom-
ið með okkur einu sinni á ári á
fagran stað þar sem við höfum
haft aðgang að veiði. Þau ætluðu
einmitt að koma með okkur þangað
nú í dag og dvelja þar með okkur
í nokkra daga. Ingólfur unni þess-
um stað mikið og naut þess að
vera þar, þótt hann hafi lítið getað
veitt sjálfur nú í seinni tíð. Hins
vegar fylgdist hann af miklum
áhuga með lífríkinu, bæði fuglum
og ekki síður fiskunum í ánni.
Hann miðlaði stöðugt af kunnáttu
sinni og kenndi okkur að taka eft-
ir ýmsu sem við höfðum ekki tekið
eftir áður í sambandi við lífríki
árinnar.
Margs er að minnast þótt ekki
verði það tíundað hér. Gott er að
eiga fagrar minningar um góðar
samverustundir með tengdaföður
mínum og vini. Mikill söknuður
fylgir því að kveðja hann nú, ekki
aðeins hjá mér heldur öllum hans
aðstandendum. Og mikill er
söknuður Ásdísar, sem annaðist
hann af svo mikilli ástúð þegar
heilsu hans hrakaði hin síðustu ár.
Ég vil biðja góðan Guð að vaka
yfir Asdísi á þessurn erfiðu tímum.
Kristján Oskarsson.
Hugurinn reikar inn í Rafstöð
þar sem ég í fylgd sonar þíns, Ein-
ars_ Sveins, hitti þig fyrst.
Ég var ung og feimin, en feimn-
in hvarf fljótt þegar ég fann hve
auðvelt þú áttir með að tala við
okkur unga fólkið.
Alltaf var gott að koma í heim-
sókn og aldrei varstu glaðari en
þegar við ijölskyldan vorum öll
saman komin eins og til dæmis á
aðventunni. Þú hafðir gaman af
því að skreyta heimilið og skapa
sérstaka stemningu fyrir okkur,
og ekki mátti vanta kertaljós þeg-
ar við settumst niður saman til að
spjalla.
Fyrir fjórtán árum fluttum við
til Hornafjarðar. Óneitanlega hitt-
umst við sjaldnar þá en mikið var
hringt á milli og leitað frétta.
Þú fylgdist vel með gengi strák-
anna okkar í skólanum og í fótbolt-
anum og oft spurðir þú um þann
„besta“. Þú sagðir mér hvernig
Hornafjarðarmáninn hefði það í
Reykjavík. Stundum fannst okkur
að skömm væri að sjá hann og
tími til kominn að hella upp á hann.
Það var gaman að tala við þig
um dægurmálin og oft fóru
skoðanir okkar þar saman. Við
komumst að sameiginlegri niður-
stöðu um hvernig best væri að
leysa málin og bjarga þar með
heiminum.
Ég á eftir að sakna símtalanna
þinna. Það var eins og síminn
hljómaði öðruvísi þegar þú hringd-
ir, og þá var oft sagt „nú hringir
afi“. Elsku Ingi, kærar þakkir fyr-
ir góðar samverustundir. Megi
minningin um góðan mann lifa.
Þín tengdadóttir,
Ingibjörg.
Elsku afi. Við söknum þín mik-
ið. Alltaf var gott að koma til þín
og ömmu á Rauðalækinn. Alltaf
hafðir þú tíma til að tala við okkur
og hlusta á okkur.
í hjörtum okkar munt þú alltaf
lifa.
Hver minning dýrmæt perla að liðnum
lífsins degi,
hin Ijúfu og góðu kynni af alhug þakka hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem
gleymist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að
kynnast þér.
(Ingibj. Sig.)
Takk fyrir allt, elsku afi.
Þín barnabörn.
Hjartahlýja og örlæti eru mann-
kostir sem tengdafaðir minn, Ing-
ólfur S. Ágústsson, bjó yfir í ríkum
mæli. Hann gaf meira en hann
þáði. Þegar ég nú kveð þennan
heiðursmann er mér efst í huga
virðing og þakklæti. Þakklæti fyrir
alla þá hjartahlýju sem hann af
svo miklu örlæti gaf mér og fjöl-
skyldu minni. Þakklæti fyrir allar
þær stundir sem ég átti með honum
þar sem við skeggræddum hlutina
og ég fékk að kynnast skoðunum
hans á hinum ýmsu málefnum sem
alltaf endurspegiuðu hina heil-
steyptu manngerð hans og sterku
réttlætiskennd.
Vart er hægt að minnast Ingólfs
án þess að stangaveiðin komi upp
í hugann en hún var tengdaföður
mínum afar hugleikin. Hjá Ingólfi
hófst veiðiferðin löngu áður en
færið var bleytt í ánni. Undirbún-
ingurinn var nauðsynlegur hluti
veiðiferðarinnar. Þar byggðist upp
sú stemmning, sem var honum svo
mikilvæg, svo ferðin mætti verða
INGOLFUR SNORRI
ÁGÚSTSSON
sem ánægjulegust. Og þó svo að
Ingólfur væri jafnan fengsæll
veiðimaður var langt í frá að feng-
sæld skipti hann höfuðmáli í veiði-
ferð. Hann dáði sportveiðimennsku
þar sem fiskurinn hafði alltaf
möguleika í baráttu sinni við veiði-
manninn. Hann þafði óbeit á
græðgi á þessu sviði sem á öðrum
sviðum.
Ingólfur var mikill fyölskyldu-
maður og naut þess að vera með
fjölskyldu sinni og þá ekki síst
barnabörnunum sem hændust að
honum. Margar góðar minningar
á ég frá þeim mörgu stundum þeg-
ar fjölskyldan kom saman á Rauða-
læknum. Þar tókst tengdaforeld-
rum mínum að skapa einstakt and-
rúmsloft með gestrisni sinni og
rausnarskap. Og ófáar eru stund-
irnar sem börnin okkar hafa dvalið
hjá afa og ömmu og alltaf var eftir-
væntingin jafnmikil þegar ferðinni
var heitið á Rauðalækinn og ekki
dró það úr eftirvæntingunni ef átti
að gista. Missir þeirra er mikill.
En mestur er missir tengdamóður
minnar, Ásdísar Einarsdóttur.
Hjónaband þeirra, þar sem gagn-
kvæm virðing ríkti, var einstaklega
hamingjuríkt og ástsælt. Góður
Guð styrki hana í hennar miklu
sorg.
Nú að leiðarlokum þakka ég
samfylgdina og allar minningarnar
sem ég geymi meðan ég lifi.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stnð.
(V. Briem.)
Hvíl þú í friði.
Gísli R. Ragnarsson.
í dag kveðjum við Ingólf Ágústs-
son, verkfræðing, sem lést hinn
7. þ.m. Hann hafði þá náð átt-
ræðisaldri og átti að baki langan
starfsferil á sviði raforkumála. Vil
ég í fáum orðum minnast hans
með þakklæti í huga fyrir okkar
samstarf í Landsvirkjun. Reyndar
stendur þjóðin öll í þakkarskuld
við Ingólf þar sem hann varði sín-
um starfskröftum að mestu í þágu
rafmagnsframleiðslu fyrir land og
lýð. Þar var hann leiðandi um ára-
bil og átti dijúgan þátt í að tryggja
það öryggi sem velferð svo margra
byggist á og felst í að geta treyst
á þann orkugjafa sem rafmagnið
er í lífi okkar allra.
Ingólfur komst snemma í náin
tengsl við rafprkuiðnaðinn þar sem
faðir hans, Ágúst Guðmundsson,
var yfirvélstjóri Rafmagnsveitu
Reykjavíkur og Sogsvirkjunar. Er
ekki ólíklegt að Ingólfur hafi ein-
sett sér að feta í fótspor föður síns
og halda merki hans á lofti á raf-
orkusviðinu og því haslað sér þar
völl. Rafmagnsverkfræðin varð
fyrir valinu og snemma beygðist
krókurinn að því sem verða vildi,
störfum að raforkumálum, fyrst
hjá ASEA í Svíþjóð en síðan sem
deildarverkfræðingur hjá Raf-
magnsveitu Reykjavíkur og Sogs-
virkjun 1945-65. Ingólfur átti því
langan og jafnframt farsælan
starfsferil að baki er Landsvirkjun
var stofnuð árið 1965 og yfirtók
eigur og rekstur Sogsvirkjananna.
Við þær breytingar á skipan orku-
mála þótti sjálfsagt að Ingólfur
tæki að sér starf rekstrarstjóra hjá
Landsvirkjun, hvað hann gerði og
annaðist þar með tæknilega stjórn-
un á rekstrarkerfi Landsvirkjunar
allt þar til hann lét af störfum
fyrir aldurs sakir árið 1984.
Frá upphafi í störfum sínum sem
rekstrarstjóri miðlaði Ingólfur af
20 ára reynslu sem var Landsvirkj-
un ómetanleg. Á starfsferli sínum
reyndist hann ósérhlífinn og ráða-
góður, lifði sig inn í hið marg-
breytilega starf sitt en því fylgdi
oft á tíðum mikið álag einkum að
vetrarlagi þegar sýna þurfti mikla
aðgæslu og góða stjórnun til að
forðast truflanir við óhagstæð skil-
yrði í orkubúskapnum svo sem