Morgunblaðið - 18.09.1997, Síða 38

38 FIMMTUDAGUR 18. SEPTEMBER 1997
MORGUNBLAÐIÐ
STEFANÍA
JÓNSDÓTTIR
+ Stefanía Jóns-
dóttir fæddist á
Hrauni í Sléttuhlið
18. ágúst 1898. Hún
lést á Hjúkrun-
arheimilinu Sunnu-
hlíð í Kópavogi 7.
september síðast-
liðinn Foreldrar
hennar voru Rann-
veig Bjarnadóttir
og Jón Eyjólfsson
sem bjuggu á
Hrauni . Stefanía
missti föður sinn 12
ára gömul og fór
hún þá að Miðhóli
til frændfólks síns. Systkini
Stefaníu voru níu. Tvö elstu,
Helga og Bjarni, dóu ung úr
barnaveiki en næstur var Anton
f. 6. apríl 1896, d. 28. okt. 1969;
Pálmi f. 3. des. 1900, d. 30. júní
1968; Helga, f. 21. apríl 1903;
Bjarni, f. 23. júní 1905; Frið-
rika, f. 15. okt. 1907, d. 25.2.
1994; yngstur var Konráð Sölvi
en hann lést á fyrsta ári.
Stefanía giftist Jóhanni Jóns-
y. syni 11. ágúst 1917 og eignuð-
ust þau þrjú börn, Jón Þorgrím,
f. 16. júní 1918, d. 9. mars 1971,
giftur Jóhönnu Ein-
arsdóttur, börn
þeirra eru Stefán
Ragnar, Ragnhild-
ur og Anna Björk;
Rögnu, f. 9. maí
1919, hennar maður
var Stefán Jónsson,
f. 15. maí 1920, d.
19. maí 1991 og er
dóttir þeirra Stef-
anía; Helgu, f. 12.
des. 1922, d. 8. des.
1996, gift Pétri
Guðjónssyni og eru
þeirra börn Ragna
Stefanía, Jóhann
Oddnýr, Guðjón Sólmar, Rann-
veig, Magnús, Hólmfríður
Bergþóra, Svanfríður og Sol-
veig.
Stefanía og Jóhann bjuggu á
Hrauni til ársins 1964 er þau
flytjast til Reykjavíkur. Arið
1969 missir Stefanía mann sinn.
Barnabarnabörn Stefaníu eru
orðin 32, þar af lést drengur á
síðasta ári, barnabarnabarna-
börn eru þrjú.
Útför Stefaníu fer fram frá
Fossvogskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 15.00.
í dag er komið að kveðjustund.
Elskuleg amma mín og nafna verður
til moldar borin á sínu hundraðasta
aldursári. Við sem eftir lifum ættum
að gleðjast. Gleðjast yfir því að hún
amma er nú komin til þeirra heim-
kynna sem hún þráði svo mjög að
komast til.
99 ár, næstum 100 eru langur
' tími og ömmu fannst að nú væri
sínu dagsverki lokið og hvíldin vel
þegin. Amma bar annars aldur sinn
með reisn fram á síðasta dag, sátt
við sitt lífshlaup, bæði guð og menn.
Amma var fædd á Hrauni, Sléttu-
hlíð. Þar bjó hún einnig stærstan
hluta starfsævi sinnar. Þar bjuggu
þau afi við búskap til ársins 1964.
Amma var glaðlynd, létt á fæti á
yngri árum, því að margir voru snún-
ingarnir á stóru heimili. Hún hafði
yndi af því að hafa margt fólk í
MINIMINGAR
kringum sig og mikið fjör.
Mín fyrsta minning um ömmu
meðan ég ennþá var á barnsaldri
og var að kveðja hana er þegar hún
dró upp brjóstsykurspoka úr
svuntuvasanum og hún bauð ekki
upp á einn mola, heldur allan pok-
ann. Seinustu árin hennar, jafnt sem
fyrri, var það markmið hennar að
eiga alltaf eitthvað gott til að bjóða
barnabörnum og barnabarnabörnum
upp á.
Amma var höfðingi í sér og hafði
gaman af að vera með góðan mat
og mikinn mat og helst kaffihlað-
borð á milli allra matmálstíma.
Þegar ég var 8 ára var amma flutt
til borgarinnar úr sveitinni sinni. Þá
fékk ég að heimsækja hana ásamt
Rannveigu frænku minni og dvelja
hjá henni í hálfan mánuð. Þá var
amma ennþá ung, innan við sjötugs-
aldurinn. Þá fór hún með okkur
frænkumar í gönguferð í Grasagarð-
inn í Laugardalnum til að sýna okk-
ur fegurð borgarinnar og við fórum
líka í strætó til að versla í bænum.
Eitt af áhugamálum ömmu var
að spila vist. Hún bauð til sín systr-
um sínum, stelpunum, til að borða
og spila. Við sem yngri vomm fylgd-
umst með og leystum af í byrjun
en upplifðum um leið spennuna og
fjörið kringum spilin. Amma hafði
gaman af að græða í spiiunum og
jafnvel gorta af því ef vel gekk. Þá
tók hún gjaman í höndina á mótspil-
aranum til að þakka samstöðuna.
Síðasta áratuginn, að undanskildu
hálfa árinu í Sunnuhlíð, dvaldi amma
hjá Heigu dóttur sinni og Pétri á
Sauðárkróki. Þar leið henni vel og
um hana var vel hugsað. Þeim sem
þangað komu var gjarnan boðið að
spila og þar var spilað og spilað
meira.
Þá hafði amma sett kvóta á ferða-
lög sín og dregið sig í hlé frá veislu-
höldum í fjölskyldunni. Eitt ferðalag
varð hún þó að fara á hvetju sumri
og lét sig hafa það. Það var ferðalag-
ið í sumarbústaðinn á Hrauni á
hvetju sumri. Þangað heimsótti ég
og mín fjölskylda ömmu og Helgu
frænku og Pétur, nánast á hveiju
sumri. Og það leið ekki langur tími
þar til spilin voru sótt og amma
fyrsta manneskjan til að setjast að
spilaborðinu.
Sumarið 1996 var síðasta sumarið
sem amma dvaldi á Hrauni í húsinu
sem þau afi byggðu. Ég held að hún
hafi spilað alveg jafn vel þá, 98 ára
gömul, eins og þeir sem yngri voru.
A.m.k. græddum við amma saman
það sumarið.
Elsku amma mín, innilegustu
þakkir fyrir allar samverustundirn-
ar, gjafir þínar stórar og smáar.
Minningin um hlýja, stórhuga konu
lifir áfram með okkur aðstandendum
hennar.
Stefanía Björg Stefánsdóttir.
Bognar aldrei - brotnar í
bylnum stóra seinast.
(S.G.S.)
Mig langar með nokkrum orðum
að minnast afasystur minnar, Stef-
aníu Jónsdóttur frá Hrauni í Sléttu-
hlíð. Stebba frænka eins og ég kall-
aði hana var í miklu uppáhaldi hjá
mér og ég leit á hana sem eins kon-
ar ömmu. Hún og eins Helga dóttir
hennar reyndust mér alltaf svo vel.
Þau fjögur ár sem ég stundaði nám
á Sauðárkróki reyndi ég að fara
reglulega í heimsókn á Hólaveginn.
Þar var alltaf tekið vel á móti mér
með kökum og öðru góðgæti. Síðan
náði Stebba í súkkulaðiskálina inn í
ísskáp og hætti ekki fyrr en ég var
búin að klára úr henni. Svo var
spjallað um heima og geima og
stundum gripið í spil. En alltaf var
Stebbu mest umhugað um sveitina
og hvernig foreldrar mínir hefðu það
nú.
Einnig eru mér minnisstæðar
heimsóknirnar í Hraun á sumrin.
Það var alltaf svo hlýtt og notalegt
að koma inn í eldhúsið og þar sat
Stebba í stólnum við hliðina á elda-
vélinni og sagði: „Nei, ertu nú kom-
in til að heilsa upp á kerlinguna,
blessunin mín.“ Og oftar en ekki
laumaði hún einhveiju í lófa minn
þegar ég fór og bað Guð að blessa
mig.
Heimsóknunum fækkaði þegar
Stebba fór suður en ég fór einu sinni
til hennar með móður minni og
systkinum og þannig vil ég muna
hana. Hún sat á rúminu sínu svo
glerfín og við töluðum m.a. um hvað
barnabörnin hennar væru að gera
þessa dagana og það var hún alveg
með á hreinu. Hún hafði sérstakar
skoðanir á málum nútímans og lét
þær óspart í ljós. Það var gaman
að hlusta á þær því þær voru bæði
heilsteyptar og sannar eins og hún
sjálf.
Ég þakka góðum Guði fyrir að
leyfa mér að kynnast henni Stebbu
frænku og ég veit að hún er komin
á góðan stað þar sem vel er tekið á
móti henni. Ég ásamt foreldrum
mínum og systkinum sendi fjöl-
skyldu Stefaníu samúðarkveðjur.
Elfa Hrönn Friðriksdóttir,
Höfða.
Kveðja
Margs er að rainnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Þín tengdadóttir
Jóhanna S. Einarsdóttir
(Hanna).
HERDÍS
ÞORSTEINSDÓTTIR
+ Herdís Þor-
steinsdóttir
fæddist á Klömbr-
um, V-Húnavatns-
sýslu, 8. september
1913. Hún lést 11.
september síðast-
liðinn á hjúkrunar-
heimilinu Kumb-
aravogi. Foreldrar
hennar voru Þor-
steinn Gunnarsson
bóndi og kona hans
Guðrún Jóhanna
Vigfúsdóttir. Her-
dís átti fimm syst-
ur og einn bróður
auk hálfbróður, sem öll eru
látin.
Herdis giftist Jóni Þ. Einars-
syni, fæddur 16.8. 1911, dáinn
Elsku mamma.
Nú, þegar komið er að kveðju-
stund, hellast yfir mann ljúfar minn-
jj, ingar úr æsku, þegar við vorum ein
heima og síðar þegar ég eignaðist
fjölskyldu og bömin komu hvert af
öðru. Alltaf varst þú reiðubúin að
passa strákana fyrir okkur Selmu
og eins var það þegar við eignuð-
umst tvö yngri börnin. Þú varst allt-
af að sauma eitthvað á börnin eða
að pijóna peysur og vettlinga. Það
var sú hugsun þín að reyna að hjálpa
öllum og gera allt fyrir alla sem
fylgdi þér alla tíð og gerði þig að
einstakri manneskju. Því var svipað
farið þegar þú fékkst lóttóvinning-
inn, þá varst þú ekki í rónni fyrr
> en þú hafðir deilt honum út til allra
þinna nánustu og sagðir að því
loknu: „Guði sé lof að þetta er búið.“
Eins er það mér ofarlega í huga
þegar að jólaundirbúningi kom. Þá
komum við saman og steiktum
laufabrauð, og á gamlárskvöld kom-
um við alltaf til þín í yfir 20 ár og
alltaf var tilhlökkunin jafn mikil.
■> Eins er mér það minnisstætt þegar
við fórum norður á æskuslóðir þín-
12.6.1973. Þau slitu
samvistir. Þau
eignuðust þrjú börn
1) Einar, f. 14.10.
1935. 2) Hanna
Elsa, f. 21.10. 1939,
d. 15.7. 1989. 3)
Gunnar Þorsteinn,
f. 10.7. 1947.
Barnabörnin eru 11
talsins og barna-
barnabörnin eru 12
talsins.
Herdís starfaði
við saumaskap
mestan hluta ævi
sinnar hjá hinum
ýmsu fyrirtækjum.
Útför Herdísar fer fram frá
Fossvogskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
ar, hve gaman var að labba með
þér upp í gil, þar sem þú þekktir
hveija þúfu og sagðir okkur sögur
úr æsku og hljópst nánast um allt,
þótt þú værir komin á efri ár. Já,
það eru margar minningar sem þjóta
um hugann og maður nær ekki að
setja niður á blað.
En að leiðarlokum vil ég þakka
þér fyrir einstætt samband við
Selmu konu mína og börnin mín,
missir þeirra er mikill, ekki síður
en minn. Far þú í friði, mamma
mín, og megi góður Guð blessa þig.
Þinn sonur,
Gunnar.
Dísa amma er dáin eftir langa
og gæfuríka ævi. Minningarnar um
yndislega manneskju lifa áfram í
hugum okkar. Betri ömmu er ekki
hægt að hugsa sér. Ofarlega í huga
okkar eldri strákanna eru samveru-
stundirnar í Meðalholtinu, þegar
hún passaði okkur alla fjóra og við
máttum vaka lengur, horfa á kú-
rekamyndir, borða popp og ekki
vildum við sofna fyrr en hún hafði
sagt okkur einhveija sögu. Hún var
alltaf reiðubúin að hjálpa okkur á
einn eða annan hátt. Hún létti mik-
ið undir með foreldrum okkar á
þessum árum þegar hart var i búi
enda voru þau ekki nema rétt rúm-
lega tvítug og komin með fjóra
stráka. Hún lét sig ekki muna um
að sauma alklæðnað á okkur alla
og það nokkrum sinnum á ári og
það var altalað hversu glæsilega við
litum út, allir í eins fötum. Enda
komust fáar saumakonur með tærn-
ar þar sem hún hafði hælana hvað
varðaði vinnuhraða og vinnubrögð.
Gott dæmi um það var þegar hún
var að hætta að vinna sökum ald-
urs, þá á sjötugasta aldursári, þá
var hún kvödd með virktum og verk-
stjórinn hennar á saumastofunni í
Hagkaup sagði að hún væri enn
meðal þeirra allra afkastamestu
þrátt fyrir þennan háa aldur.
Að dvelja í Meðalholtinu urðu
fastir punktar í tilveru okkar og
þar máttum við gera það sem okk-
ur langaði til, t.d. spila fótbolta
innandyra en það fengum við ekki
að gera annars staðar. Þegar Selma
og Nonni fæddust, urðum við hinir
eldri þess enn betur áskynja hversu
ljúf og góð hún var og yngri
systkinin hændust strax að henni
og vildu helst ekki annars staðar
vera.
Amma var þannig manneskja að
hún sá alltaf það góða í öðrum og
trúði aldrei neinu illu upp á aðra
og hugsaði fyrst og fremst um það
að hjálpa öðrum en lét sjálfa sig
mæta afgangi. Það var sama hver
kom til hennar, hvort sem það var
sölumaður eða náinn ættingi, alltaf
tók hún á móti þeim opnum örmum.
Við söknum hennar öll mikið og
minnumst hennar ávallt þegar að
gamlárskvöldi kemur því þá var hún
vön að bjóða okkur í stórsteik og
við biðum eftir þessu með óþreyju.
Nú vitum við að hún er komin á
góðan stað og vafalaust hrókur alls
fagnaðar og líður vel.
Elsku amma, við þökkum þér
fyrir allt og allt og megi góður Guð
fylgja þér.
Hilmar, Sigurður,
Kristinn, Yngvi, Jón og
Selma Gunnarsbörn.
HREFNA
ÞORSTEINSDÓTTIR
+ Hrefna Þor-
steinsdóttir
fæddist í Mjóafirði
19. febrúar 1904.
Hún lést á Hrafnistu
í Hafnarfirði 26.
ágúst síðastliðinn og
fór útför hennar
fram frá Útskála-
kirkju 30. ágúst.
Hrefna, vinkona
mín, er horfinyfir móð-
una miklu. A slíkum
vegamótum leita gaml-
ar minningar gjarnan
fram í hugann.
Leiðir okkar Hrefnu lágu fyrst
saman haustið 1970 þegar ég gerð-
ist leigjandi hennar og undir hennar
þaki dvaldi ég í fimm og hálfan
vetur. Ekki var liðinn langur tími
þegar samskipti húsráðandans og
leigjandans gerðust afar óformleg
og með okkur tókst vinátta sem
varað hefur síðan. Sennilega höfum
við brúað kynslóðabilið því að ald-
ursmunur okkar var meiri en fjöru-
tíu ár. En Hrefnu var í ríkum mæli
gefin sú lífsgleði, fordómaleysi og
glettni sem gerði henni einkar auð-
velt að umgangast fólk og skipti
aldur þess engu máli. Ekkert var
fjær henni en að fjargviðrast yfir
hlutunum. „Ég hlusta nú ekki á
svona vitleysu," sagði hún stundum
þegar henni fannst smámunasemi
annarra ganga úr hófi fram.
Þær eru margar ánægjustundirn-
ar sem ég átti í félagsskap Hrefnu
bæði meðan ég leigði hjá henni og
seinna. Glaðlyndi hennar og lífsorka
gerðu það að verkum að ég hygg
að hver maður hafi gengið glaðari
af hennar fundi en hann kom. Hún
gekk jafnan beint að verki og allt
óþarfa vafstur var ekki hennar sið-
ur.
Eitt sinn þegar ég heimsótti hana
var hún að taka á móti sófasetti sem
hún hafði fest kaup á eftir stutta
umhugsun. Við bauk-
uðum við það fram eft-
ir kvöldi að fínna hús-
gögnunum stað. Þá
höfðu flestir hlutir í
stofunni verið hreyfðir
í tilraunaskyni en eftir
það var fáu haggað.
Hrefna átti góða fjöl-
skyldu sem lét sér afar
annt um hana og hún
fékk notið þess að sjá
þijár kynslóðir afkom-
enda sinna vaxa úr
grasi. Hún var mann-
blendin og gestrisin að
eðlisfari og því var oft
gestkvæmt hjá henni og ef dæma
má af öllum þeim heimboðum sem
hún fékk hefur hún alls staðar ver-
ið sjálfsagður gestur hjá frændum
og vinum enda vafalaust hvarvetna
verið hrókur alls fagnaðar.
Ég minnist þess að einu sinni
hringdi Eggert, sonur hennar, þrjú
kvöld í röð og alltaf svaraði ég þar
sem móðir hans var ekki heima.
Þriðja kvöldið varð honum að orði
að ekki væri að því að spyija, gamla
fólkið væri úti að ralla en ungdóm-
urinn sæti heima. Auðvitað lét ég
Hrefnu heyra þessi ummæli og hún
skemmti sér konunglega.
Hrefna átti því láni að fagna að
vera heilsuhraust mestan hluta
sinnar löngu ævi þó að ellin gerðist
æ ágengari við hana hin síðustu ár.
Þrátt fyrir háan aldur og þverrandi
líkamsþrótt var lundin þó alltaf létt.
Með Hrefnu er gengin góð og mæt
kona sem í meira en níutíu ár axlaði
byrðar sínar með jafnaðargeði og
veitti jafnframt birtu og gleði inn í
líf þeirra sem kynntust henni.
Ég kveð Hrefnu með þökk og
virðingu. Minning hennar verður
mér alltaf kær og ég tel mig ríkari
vegna kynna minna af henni.
Fjölskyldu hennar sendi ég inni-
legar samúðarkveðjur og góðar ósk-
ir.
Kristín Á. Þorsteinsdóttir.