Morgunblaðið - 15.02.1998, Síða 32

32 SUNNUDAGUR 15. FEBRÚAR 1998
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
t
Ástkær sonur okkar, faðir, fósturfaðir, bróðir,
tengdafaðir og afi,
MAGNÚS HREINN JÓHANNSSON
frá Kúskerpi,
Skagafirði,
verður jarðsunginn frá Sauðárkrókskirkju
miðvikudaginn 18. febrúar kl. 14.00.
Sigurlina Magnúsdóttir, Jóhann Lúðvíksson,
Elísabet Vaigerður Magnúsdóttir,
Jóhann Birgir Magnússon,
Magnús Bragi Magnússon,
Steingrímur Magnússon,
Halldóra Magnúsdóttir,
Þorgils Magnússon,
Ólafur Björnsson,
systkini, tengdabörn og barnabörn
t
Móðir mín, tengdamóðir og amma,
SIGRÍÐUR DANÍELSDÓTTIR,
Hrafnistu
við Laugarás,
verður jarðsungin frá Áskirkju á morgun,
mánudaginn 16. febrúar, kl. 13.30.
Þeim, sem vildu minnast hennar, er bent á
minningarkapellu Hrafnistu, Reykjavík.
Sæunn Kristjánsdóttir, Margrét Tómasdóttir,
Már Guðmundsson Snorri Guðmundsson
Magnús Tumi Guðmundsson, Elísabet Vala Guðmundsdóttir,
Þorvaldur Sverrisson.
< t
Bróðir okkar og mágur,
SIGURÐUR JÓNSSON,
vélvirki,
Stóragerði 38,
Reykjavík,
sem lést laugardaginn 7. febrúar, verður
jarðsunginn frá Fossvogskirkju miðvikudaginn
18. febrúar kl. 15.00.
Ingigerður Jóndóttir,
María Jónsdóttir,
Guðrún S. Jónsdóttir,
Brynhildur Stefánsdóttir,
Margrét Stefánsdóttir.
Egill Kristbjörnsson,
Jón Kristjánsson,
Pétur Kristbergsson,
Kristinn Júlíusson,
t
Eiginmaður minn, faðir okkar, tengdafaðir, afi og langafi,
ÓSKAR HERVARSSON,
Brekkubraut 12,
Akranesi,
verður jarðsunginn frá Akraneskirkju þriðjudaginn 17. febrúar kl. 14.00.
Sigríður Fjóla Ásgrímsdóttir.
Ásgrímur Ragnar, Jóhanna Guðrún,
Þórður Ægir, Sigurborg,
Guðmunda Hrönn, Stefán,
Irma Sjöfn, Hrólfur,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Ástkær eiginkona mín, móðir okkar, tengda
móðir, amma og langamma,
SIGRÍÐUR GUÐBRANDSDÓTTIR,
Staðarbakka 36,
Reykjavík,
verður jarðsungin frá Fossvogskirkju mánu
daginn 16. febrúar kl. 15.00.
Þorvaldur Ólafsson,
Siggerður Þorvaldsdóttir, Baldur S. Baldursson,
Guðbrandur Þór Þorvaldsson, Bryndís D. Björgvinsdóttir,
Júlíana P. Þorvaldsdóttir, Guðmundur Már Björgvinsson,
Atli Þór Þorvaldsson, Hafdís Halldórsdóttir,
barnabörn og barnabamabörn.
HALLDÓR
EIRÍKSSON
+ Halldór Eiríksson
fæddist í Þingnesi
í Borgarfjarðarsýslu
9. mars 1917. Hann
lést á Vífilsstaðaspít-
ala 2. febrúar síðast-
liðinn. Foreldrar hans
voru Helga Ámadótt-
ir í Þingnesi og Eirík-
ur G. Einarsson, d. 27.
ágúst 1964, lengi
starfsmaður Olgerðar
Egils Skallagrímsson-
ar. Helga móðir Hall-
dórs ól hann upp í
Þingnesi, þar til hún
lést á ferð í Iíeykjavík
14. júlí 1930. Var Halldór þá tek-
inn í fóstur af móðursystur sinni
Ámýju Ámadóttur húsfreyju á
Skarði í Lundarreykjardal.
Halldór gekk í skóla í Reyk-
holti og starfaði víðsvegar í
Borgarfirði, en á stríðsámnum
fór hann til Reykjavíkur, stund-
aði akstur og ökukennslu og
vann um áratugaskeið
sem sölumaður hjá bú-
vörudeild SIS í
Reykjavík. Halldór var
hestamaður og átti
marga gæöinga, tveir
þeirra, Eyrar-Rauður
og Háfeti, kepptu fyrir
Fák á Vindheimamel-
um 1974.
Með Fjólu Einars-
dóttur eignaðist Hall-
dór soninn Svan, f.
15. feb. 1950, loft-
skeytamann í Gufu-
nesi. Svanur er giftur
Áslaugu Ágústsdótt-
ur og eiga þau íjögur böm, Hildi
Fjólu, f. 27.8. 1972, Steinunni, f.
17.3. 1974, Gunnar Inga, f. 31.1.
1984, og Ásdísi Evu, f. 17.12.
1990. Bamabamabörnin em tvö.
Útför Halldórs fer fram frá
Fossvogskirkju á morgun, mánu-
daginn 16. febrúar, og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
Við Halldór vorum frændur, báð-
ir af Deildartunguætt. Þó þekkti ég
hann ekki þegar ég var snúninga-
strákur á Skáney og í Nesi í Reyk-
holtsdal. Þá var löng leið í Lundar-
reykjadal, að Skarði, þar sem Hall-
dór ólst upp hjá Ámýju móðursyst-
ur sinni. Þaðan fór hann í Héraðs-
skólann í Reykholti og var þar í tvo
vetur en stundaði bústörf á stærri
jörðum í Lundarreykjadal og vega-
vinnu í héraðinu, oftast við akstur,
þar til hann fór suður, líklega 1942.
Svo liðu árin og stríðið kom, ég fór
til Ameríku. Þegar ég kom þaðan,
eftir góð fimm ár, var Halldór tíður
gestur heima hjá foreldrum mínum
á Sóleyjargötu. Þá notaði hann
sumarfríin sín oft til að aka foður
mínum Páli Zóphóníassyni alþingis-
manni á sýningar og framboðsfundi
í Norður-Múlasýslu. Auðheyrt var
að Halldór hafði gaman af þessum
ferðum og sagði oft frá spaugilegum
atvikum sem fyrir höfðu komið. A
þessum árum voru vegir víða slæm-
ir og illa færir fólksbílum, en jeppa
höfðu íslendingar ekki eignast, þeir
komu síðar. Faðir minn vildi fara
hratt yfir en víða þurfti hann að
stoppa, ræða við menn, og þiggja
veitingar. Halldór var gætinn bíl-
stjóri, hann varð kunnugur landinu
og gat vel komist áfram - svo allt
gekk þetta ágætlega.
Þegar ég kom heim frá Ameríku
hitti ég Halldór og kynntist honum
vel, svo liðu árin og við hittumst oft.
Ég fór að byggja íbúð, og hann
skömmu síðar í samvinnu við
frænda okkar Kristin Bjömsson
lækni frá Hóli í Lundarreykjadal.
Sigvaldi Thordarson teiknaði húsið,
og ávallt hefur Halldór búið þar, á
jarðhæð við Tómasarhagann.
Við Inga vorum það heppin að
samgangur okkar Halldórs varð
mikill. Hann heimsótti okkur oft og
í margar ferðir fórum við saman.
Halldóri seldi ég, á sínum tíma,
glæsilegan Opel bíl, og hélt hann
tryggð við það merki, meðan ég sá
um véladeild Sambandsins og jafn-
vel lengur. Hann var góður öku-
kennari og kenndi m.a. bömunum
okkar þremur á bíl, og var mjög
vinsæll í því starfi eins og hann var
hjá búvörudeild Sambandsins, þar
sem hann starfaði í áratugi, síðast
sem sölumaður.
Halldór var fyrirgreiðslumaður
og fljótur og röskur við að leysa þau
mál sem honum voi-u falin eða komu
á borð hans, og hann gerði það oft-
ast með ágætum. Smátt og smátt
varð íbúð Halldórs betri og betur
búin húsgögnum, fögram málverk-
um og hljómflutningstækjum.
Þangað komu oft vinir Halldórs og
ræddu m.a. um ferðalög og hesta
sem við höfðum ánægju af. í mörg
sumur fóram við í vinahóp í hesta-
ferðir með Páli Sigurðssyni í Forna-
hvammi og bjó síðast á Rröggólfs-
stöðum. Oft voru úrvalshestar í
þessum ferðum og var gaman að
kynnast kostum þeirra. Enn liðu ár-
in, við eignuðumst hesta, suma
bráðgóða, alhliða gæðinga. Halldór
hélt mikið upp á rauðu hestana sína,
Eyrar-Rauð frá Þorvaldseyi og Há-
feta frá Kirkjubæ sem báðir kepptu
fyrir hönd Hestamannafélagsins
Fáks á landsmótinu í Vindheima-
melum 1974, og náðu þar verðlauna-
sætum.
Halldór var góður söngmaður og
söng með kóram hér í borg, og hafði
því þjálfun í að syngja. Þess nutum
við vinir hans, þegar hann stóð fyrir
söng og gleðskap í fjallakofum eða
tjöldum, t.d. á Torfhvalastöðum við
Langavatn, vestur á nesodda eða
efst á Arnarvatnshæðum.
HaOdór var góður og vakandi í
rekstri, þar hafði hann augun víða
og ef hestur stakk við varð að
stöðva og skoða hóf eða fót, athuga
málið vel. í forreið var hann ákveð-
inn og viss, því vinnu hafði hann
lagt í að kynna sér leiðimar sem
fara átti. Já, þessar hestaferðir vora
okkur öllum, sem í þær fóra miklir
gleðigjafar, margar eins og slíkar
ferðir geta bestar orðið.
Halldór hafði næmt auga fyrir
faUegum hlutum. Glæsilegt heimili
hans bar þess merki.
í afmælishófum Halldórs var oft
mikil gleði, þar vora skondnar sög-
ur sagðar og lagið tekið. Fólk var
glatt og margir ljómuðu.
Nú hefur kvöldað, Halldór hefur
verið lasinn á annað ár og augljóst
var hvert stefndi. Hann var hvíld-
inni feginn og hefur líklega fundið
„vængjaðan hest sem hleypur og
skín, hleypur og skín með ljóma.“
Hjalti Pálsson.
I fersku barnsminni er mér för
mín, þriggja ára gamals, með móð-
ur minni sumarið 1929 að Skarði í
Lundarreykjadal, en það og þrjú
næstu sumur var hún þar í kaupa-
vinnu: Með Suðurlandinu upp í
Borgames (með viðkomu á Akra-
nesi) með mjólkurbíl upp að Götuási
og þaðan á hestum inn í Lundar-
reykjadal, enn án bílvegar. Á Skarði
bjó Árný Árnadóttir, þá ekkja,
ásamt sonum sínum, Friðjóni, tví-
tugum, og Hjálmi, seytján ára að
aldri. Heimiliskona á Skarði var
Málfriður Sigurðardóttir, dóttir
fyrram bónda þar (en hún og móðir
mín voru systradætur). Hjá Árnýju
var líka systursonur hennar, Hall-
dór Eiríksson. Og um sumarið, og
líka næstu þrjú, var þar ung kaupa-
kona, Guðrún Ásmundsdóttir,
ásamt fósturbróður sínum, Ás-
mundi Guðmundssyni, þá átta ára
gömlum.
I minningum mínum gengur
Halldór, Dóri, til allra starfa, slær,
rakar og bindur hey, þótt varla
muni svo hafa verið nema síðari
sumrin tvö. Auga hafði hann með
okkur tveimur yngri strákunum,
einkum litla snáðanum. Næstu sum-
ur kenndi hann mér að veiða silung
í bæjarlæknum, og okkur Ása lét
hann reka kýmar, að morgni og
kvöldi, úr fjósi og í. Og hann kenndi
mér að sitja hest, á Mósa. Ýmis
smáatvik frá þessum sumrum eru
mér minnisstæð, t.d. frá sumrinu
1932, er ég fór með Dóra að sækja
hest handa Pétri G. Guðmundssyni,
þá í heimsókn (en það var dapurlegt
sumar á Skarði, því að þá lést eldri
sonur Arnýjar, Friðjón, á Vífilsstöð-
um).
Rösklega var gengið til verka á
Skarði og létt var yfir heimilisfólk-
inu, margt rætt og oft hlegið yfir
matborði, og minnist ég þess, að eitt
þessara sumra, 1931 að ég held, er
Þórlákur Ásmundsson var þar
kaupamaður. Þreyttu þeir Hjálmur
stundum hlaup að bænum, þegar
kallað var til miðdegisverðar, þá um
nónbil. Sunnudaga var hvflst og
ósjaldan farið í útreiðartúra, á
stundum á næstu bæi, og tvisvar
eða svo á sumri yfir Grímsá til
messu að Lundi. Halldór varð
snemma kunnugur í dalnum „strák-
urinn frá Skarði“, og þekkti til bú-
enda. Frá haustinu 1931 a.m.k. var
hann við smölun fjár í réttir á
haustin og síðan rekstur þess til
Borgarness, og hafði af ánægju sem
erfiði.
Halldór Eiríksson átti heima á
Skarði frá 1930, er móðir hans,
Helga Árnadóttir, dó. Hún, bónda-
dóttir frá Hreðavatni í Norðurárdal,
hafði misst föður sinn ung að aldri
og síðan alist upp hjá móðursystur
sinni að Þingnesi. Hún hafði ekki
gifst föður Halldórs, Eiríki Einars-
syni, sem lengi var starfsmaður í
Ólgerð Egils Skallagrímssonar.
Halldór var í Reykholtsskóla
1937-39, en fór ekki í frekara skóla-
nám, þótt glöggur væri og vel les-
inn. Hann fluttist til Reykjavíkur
1941, var bifreiðarstjori og sölu-
maður hjá Sambandi íslenskra sam-
vinnufélaga. Tfl ökukennslu ávann
hann sér réttindi og stundaði í mörg
ár jafnframt starfi sínu.
Fram yfir miðjan sjötta áratug-
inn hittumst við Halldór öðra
hverju og ræddum saman um kunn-
ingja og dægurmál. Þótt ekki litum
við mál sömu augum, var ekki ýkja-
langt á milli skoðana okkar. Halldór
var góður meðalmaður á hæð, sam-
svaraði sér vel. Og alla jafna var létt
yfír honum, þótt hógvær væri. Hon-
um var kurteisi í blóð borin.
Haraldur Jóhannsson.
Mig langar til að minnast í örfá-
um orðum frænda míns og vinar
Halldórs Eiríkssonar eða Dóra eins
og hann var jafnan kallaður. Dóri
var tíður gestur á æskuheimili
mínu, hann var mildll vinur móður
minnar og móðursystra og var
ávallt með okkur á jólum og öðrum
stórhátíðum. Okkur krökkunum
fannst mikill akkur að því að fá
hann í heimsókn, hann var ósínkur
á gjafir og sælgæti, gerði mikið að
gamni sínu og var oftast til í bæði að
spila og leika við okkur.
Dóri var hestamaður af lífi og sál
og átti ætíð úrvals gæðinga, sem
hann annaðist af einstakri natni.
Hann var vel glöggur á hesta og
fljótur að sjá hvað í þeim bjó, enda
valdi hann margan reiðskjótann um
ævina bæði fyrir sjálfan sig og aðra.
Dóri ól mig upp í hestamennskunni
í höfuðborginni og honum á ég það
öragglega að þakka að mamma
leyfði mér að hafa hest hjá Fák eftir
að við fluttumst ofan úr Borgarfirði
til Reykjavíkur. Dóri sá um allt sem
að hestamennskunni laut, valdi
hestana, lét temja og járna og sótti
mig í útreiðarnar um helgar. Sem
barn og unglingur reið ég út með
Dóra og reiðfélögum hans á veturna
og tók síðan hest minn og hnakk og
fór í sveitina á sumrin. Seinna meir
þegar við mamma vorum orðnar
sjálfstæðar í hestamennskunni og
ég var hætt að fara í Borgarfjörðinn
á sumrin, voram við áfram í sam-
floti með Dóra í hesthúsi, högum og
ferðum og hann hélt áfram að þjóna
okkur á alla lund.
Dóri var einatt kátur og drífandi,
vildi láta hlutina ganga rösklega,
hvort sem hann var að leggja á hest
eða spila púkk við okkur krakkana.
Slór og hangs var ekki að hans
skapi, lata hesta átti hann aldrei
lengi, og reið yfirleitt greitt.
Dóri kunni ekki einungis tökin á