Morgunblaðið - 15.02.1998, Blaðsíða 33

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
SUNNUDAGUR 15. FEBRÚAR 1998 33
ferfættum reiðskjótum því hann var
líka afar vel að sér hvað varðaði
bíla, enda vann hann lengi sem bíl-
stjóri og enn lengur var hann öku-
kennari. Hann var jafnt bifreiðaráð-
gjafi fjölskyldunnar sem hrossaráð-
gjafí. Unga fólkinu í fjölskyldunni
kenndi hann á bíl og bílar eldra
fólksins voru undir hans verndar-
væng. Alltaf var leitað til Dóra ef
einhver okkar þurfti að kaupa bíl
eða selja.
Seinustu árin átti Dóri við erfiðan
sjúkdóm að stríða og var nánast al-
veg rúmliggjandi síðastliðið ár.
Hann var ekki maður sem naut þess
að lesa eða hlusta á útvarp tímunum
saman og fannst óbærilegt að kom-
ast ekki til að liðka hestana sína og
bílinn sinn. En hann lét ekki mikið á
því bera og spjallaði hressilega og
spurði frétta þegar maður heimsótti
hann upp á Vífilsstaði.
Fyrir mína hönd og fjölskyldu
minnar vil ég að endingu þakka
Dóra innilega fyrir samfylgd,
tryggð og vináttu og votta fjöl-
skyldu hans og vinum samúð.
Sigurbjörg Þorsteinsdóttir.
Góðvinur minn Halldór Eiríksson
er látinn á 81. aldursári eftir löng og
ströng veikindi. Við fráfall hans
hrannast upp minningar um yfir 40
ára vináttu og sameiginlegt áhuga-
mál í hestamennsku og mörg ferða-
lög henni tengd.
Halldór var mjög fær hestamað-
ur. Hann unni þeim hestum sem
hann átti sjálfur og ekki síður öðr-
um hestum, sem honum var trúað
fyrir. í því kom vel fram hans góða
innræti til uppáhalds ferðafélaga
hans, hestanna. Eg sem þessar lín-
ur skrifa átti með honum langt sam-
starf á þessum vettvangi.
Við hófum samveruna í gömlu
Fákshúsunum við Bústaðaveg. Síð-
ar fluttum við okkur um set í Fáks-
húsin í Víðidal og að lokum byggð-
um við okkur hesthús saman í Víði-
dal og vorum þar í um 25 ár. Við
áttum á þessum árum saman marga
hesta og einnig áttum við hvor okk-
ar eigin hesta. Halldór fór vel með
alla þessa hesta, eða eins og hann
ætti þá alla sjálfur og einn.
Umhirða hans í hesthúsinu var til
mikillar fyrirmyndar, bæði fyrir
menn og dýr. I hesthúsinu var hann
kóngur í ríki sínu.
Á vetrum riðum við mikið út sam-
an um nágrenni Reykjavíkur. Á
sumrum vorum við víða. Mikið und-
ir Eyjafjöllum, þar sem við höfðum
hesta okkar í sumar- og haustbeit
til margi-a ára. Einnig frá Blika-
stöðum og um Kjalarnes og Kjós.
Allt fram á efri ár var Halldór
mjög léttur í spori og ólatur við að
snúast í kringum hestana. Hann
hændi þá að sér og átti gott með að
ná þeim í haga.
Við fórum nokkuð margar lengri
ferðir á hestum, ásamt sameiginleg-
um vinum, bæði um byggðir og
óbyggðir. Það þótti mikið happ að
hafa Halldór með í slíkum ferðum,
bæði vegna hestfærni hans og ekki
síður hversu skemmtilegur hann
var í slíkum ferðahópi og ekki síst
þegar komið var í náttstað. Hann
kunni urmul af ljóðum og stökum og
þekkti lög við allt. Það var glatt á
hjalla á slíkum stundum, þar sem
Halldór var forsöngvarinn og allir
sungu með sem gátu. Hans var sárt
saknað ef hann var ekki með í
hestaferðalögum.
Við fórum mikið saman í bíl vítt
um landið, á hestamannamót eða
aðeins til að skoða landið, á annan
hátt en á hestum.
Halldór var hestvandur og gerði
miklar kröfur til hesta sinna. Hann
vildi aðeins eiga gangmikla og vilj-
uga hesta. Uppáhaldshestar hans
voru Eyrar-Rauður og Háfeti, báðir
hörkumiklir hestar. Hann tók hesta
vel til gangs, var djarfur og fór oft
mikinn á hestbaki. Hann vildi helst
að faxið gældi við kinn.
Ég sé hann í anda þeysa á Eyrar-
Rauð og teyma Háfeta og raula
þetta vísukorn:
Öra glóð í auga sér.
Eftir götu rýkur.
Fákur upp í fang á mér
fæd prúðu strýkur.
Halldór var mikill heimilismaður,
þótt hann byggi einn alla þá tíð, sem
ég þekkti hann.
Hann átti mjög fallegt heimili,
sem hann skreytti með fallegum
munum og listaverkum á veggjum.
Málverk valdi hann af mikilli
smekkvísi. Hann var háttvís í allri
umgengni og því lýsti vel heimili
hans.
Þótt Halldór byggi einn á
Tómasarhaganum var hann ekki
alltaf einn. Til hans sóttu frændur
og vinir, því hann var sérstaklega
gestrisinn og naut þess að hafa vini
í kringum sig. Það ?x ekki gras í
götunni heim til Halldórs, þar var
alltaf gestkvæmt.
Halldór var mikill heimilisvinur
okkar Þórunnar í mörg ár, bæði á
Tómasarhaga og Ægisíðu, og var
hann alltaf aufúsugestur.
Ég sendi öllum þeim sem honum
þótti vænst um og sýndu honum
mesta vináttu mínar innilegustu
kveðjur með öllum góðum óskum.
Að lokum óska ég honum farar-
heilla á nýjum vegum og þakka af
alhug langa og minnisstæða vináttu.
Sefur sól hjá ægi,
sígur höfgi yfir brá,
einu ljúflings lagi
ljóðar fugl og aldan blá.
Þögla nótt, í þínum önnum
þar er rótt og hvíld í hörmum,
hvíldir öllum oss.
(Sig. Sig.)
Guð blessi minningu Halldórs Ei-
í-fkssonar.
Friðrik Jörgensen.
Fyrstu kynni mín af vini mínum,
Halldór Eiríkssyni, urðu strax á
unga aldri þegar ég var í útreiðum
með fóður mínum. Þetta varð upp-
hafið að ævilöngum kynnum okkar
Dóra og það sem treysti vinskapinn
enn frekar var það, að ég skynjaði
fljótt að aldursbilið milli okkar
skipti engu máli þar sem Dóri var
alltaf ungur í anda.
Minnisstæður og ánægjulegur
var tíminn þegar ég komst á bíl-
prófsaldurinn og ekki kom annað til
greina en að læra á bíl hjá Dóra,
sem stundaði ökukennslu um árabil.
Þá kom í ljós einstakur hæfileiki
hans til að gera menn klára undir
stýri, nærri því svo vel, að prófdóm-
arar voru gersamlega óþarfir. Ekki
var síðra að upplifa þennan tíma
síðar þegar margt ungviðið úr garð-
yrkjunni á háskólalóðunum fékk
sömu góðu og öruggu kennsluna.
Á seinni árum urðu fundir okkar
Dóra tíðari þegar við og fleiri deild-
um saman hesthúsi uppi í Víðidal.
Verður hann minnisstæður fyrir að
vera glöggur á hross og átti sjálfur
undantekningalítið afbragðshesta
og var yfirleitt snöggur að losa sig
við klára sem ekki voru honum að
skapi. Dóri var í eðli sínu skemmti-
lega dómharður um menn og mál-
efni, en hvatti þó oft þá mest sem
hvatningar þurftu við. Ég verð æv-
inlega þakklátur fyrir þessa með-
fæddu skarpskyggni hans og
ákveðni sem leiddi m.a. til þess að
hestur, sem var mér fæddur og
uppalinn, hefur orðið gæðingur og
jafnvel ágætur kynbótahestur, en
ýmsir höfðu verið á annarri skoðun.
Dóri var skemmtilegur félagi og
gott að sækja hann heim og ekki
síður lifa útreiðar og önnur
skemmtan í minningunni.
Að lokum viljum við, ég og fjöl-
skylda mín, þakka fyrir samveru-
stunfiimar sem við áttum með
Dóra.
Hvíl i friði, kæri vinur.
Páll Melsteð.
Svona er nú sérkennilegt hvernig
algjörar tilviljanir leiða fólk saman
á lífsbrautinni. Á mínum yngri ár-
um var ég í sveit og eins og víðast
var þá voru hestar nánast eingöngu
notaðir til að reka fé á fjall á vorin
og síðan að smala því af fjalli á
haustin. Ég eins og fleiri skrölti þá
á hestum og hafði reyndar mjög
gaman af en eins og gengur þá óx
ég upp úr því að fara í sveitina til
afa og ömmu og þar með hættu
þessi kynni mín af hestamennsku.
Alla vega um sinn. Árin liðu og
meira að segja þrír tugir ára að ég
árið 1991 lét til leiðast undan þrýst-
ingi yngri dóttur minnar, sem sjálf
hafði kynnst hestum í sinni sveit, að
skoða málið og kaupa hugsanlega
einn hest. Ég færði þetta í tal við
vin minn og svila og í honum blund-
aði einnig einhver gömul hesta-
baktería úr Skagafirðinum. Sonur
hans var einnig áhugasamur um að
láta verða af þessu. Þarna undir
vorið 1991 fór ég með þessi
frændsystkini á skíði til Akureyrar
um páskana og á bakaleiðinni var
ég, af engu viti, að skoða hesta í
Mekka hestamennskunnar Skaga-
firðinum. Þá hringir Jón svili minn í
mig og segir mér að hann sé búinn
að kaupa hesthús. Ég var nú hálf-
undrandi og spurði einhverra
spurninga um hvar það væri, verð
og hver hefði átt húsið, en sá var
Halldór Eiríksson, sem ég hafði
aldrei heyrt nefndan, því ég þekkti
nánast enga alvöru hestamenn á
þessum tíma.
Þegar komið var i bæinn úr
skíðaferðinni var það auðvitað
okkar fyrsta verk að fara og skoða
hesthúsið og ég verð að koma enn
og aftur upp um mig að ég hafði
aldrei áður komið í svona snyrti-
legt hesthús nokkurn tíma, mér
fannst þetta nánasst vera eins og
mannabústaður. I húsinu voru
nokkrir hestar og vorum við þrjú
að klappa þeim, eins og viðvaninga
er siður, þá kemur inn úr dyrunum
hnarreistur, grannur, þunnhærður
og skarpleitur eldri maður, sem ég
taldi við fyrstu sýn að gæti verið á
milli sextugs og sjötugs og stóð
reyndar lengi í þeirri meiningu.
Maðurinn heilsaði okkur og sagð-
ist heita Halldór Eiríksson en
alltaf vera kallaður Dóri. Þarna
var þá kominn fyrrum eigandi
hesthússins og sagðist hann eiga
þessa hesta sem voru í húsinu
ásamt félaga sínum sem héti Oli
Svavar og að hann hefði gert
samning við nýjan eiganda hússins
að hann fengi að hafa hestana í
húsinu fram á sumarið.
Þarna sá ég Dóra vin minn í
fyrsta sinn og sem betur fer fyrir
mig ekki það síðasta því það skal
viðurkennt strax fúslega að það litla
sem ég kann í dag um hesta lærði
ég nánast allt af Dóra.
Þarna fljótlega á eftir keypti ég
fyi’sta hestinn fyi-ir dótturina og
kom með hann í hesthúsið. Ég
kunni auðvitað nákvæmlega ekki
neitt um meðhöndlun á hestum á
húsi. Ég er ekki viss um að þessi
hestur hefði lifað af vistina í hest-
húsinu hjá mér einum, ég kunni ná-
kvæmlega ekki neitt en því bjarg-
aði Dóri. Hann þurfti að kenna mér
hvenær átti að gefa hestinum,
hversu mikið, hvernig átti að bera
sig að við að kemba honum, hveru
mikið hann ætti að vera úti í gerði
yfir daginn og síðan það sem mestu
máli skipti hvernig hestur þetta
var. Dóri hafði alla tíð mjög
ákveðnar skoðanir á því hvernig
góður reiðhestur átti að vera og var
mjög vandlátur í kaupum á hestum
enda þekkja margir hann undir við-
urnefninu Dóri hestlausi, þar sem
hann var mjög sjaldan fullkomlega
ánægður með marga þá hesta sem
hann eignaðist og lét þá fara ef þeir
hentuðu ekki. Enda fór þessi hest-
ur minn mjög fljótlega því Dóri
sannfærði mig um að þessi hestur
hentaði alls ekki fyrir stelpuna né
mig og svona var síðan um marga
hesta sem ég var í fyrstu að brölta
við að kaupa sjálfur upp á mitt ein-
dæmi. Ég var kannski mjög auð-
veld bráð fyrir óprúttna
hestaprangara, algjörlega grænn í
gegn. En hjá Dóra skólaðist ég og
þó svo að ég eigi enn mjög langt í
land með að kunna eitthvað á hesta
þá óar mér við þeirri tilhugsun
hvernig ástandið væri ef ég hefði
ekki kynnst Dóra og náð að læra af
honum það litla sem þó síaðist inn.
Ég hefði sennilega annaðhvort gef-
ist upp í hestamennsku eða væri
eingöngu með ónothæfar aflóga
bikkjur í húsinu. En það var ekki
eingöngu þessi ómetanlegi fróðleik-
ur og reynsla Dóra um hesta sem
dró mig svo sterkt að honum heldur
ekki síður félagsskapurinn, því þótt
ég síðar kæmist að því að Dóri var
ekki að verða sjötugur, þegar ég
hitti hann fyrst, heldur var hann
kominn hátt á áttræðisaldur fannst
mér aldursmunur ekki vera sá sem
hann var í árum talið. Dóri var-
ótrúlega duglegur og flinkur hesta-
maður og alltaf í einstaklega góðu
skapi og mikill félagi og höfðingi.
Við fórum ekki svo sjaldan ríðandi
með alla hestakippuna úr Víðidaln-
um upp í Hólmsheiði eða Heiðmörk
eða í kaffi í Andvara. Dóri fór alltaf
fremstur því hann sagðist ekki vilja
eiga eða ríða letibikkjum og því
hefði enginn trúað sem til sá að
þarna geystist áfram, á gullfalleg-
um klárum, áttræður unglingur.
Því þannig var Dóri í hugsun, ótrú-
lega jákvæður og velviljaður þeim
sem honum líkaði við og það ekki ■
síst yngra fólki. Enda hafði Dóri
einstakt lag á því að ræða við sér
miklu yngra fólk og þá ekki síst
yngri konur, sem mér fannst marg-
ar hrífast mjög af Dóra fyrst og
fremst vegna framkomu hans sem
var svo blátt áfram og eðlileg
þannig að öllum leið vel í návist
hans. Eftir að ég var búinn að vera
með hesta um nokkurt skeið í sum-
arbeit uppi við Korpúlfsstaði æxl-
aðist svo til að það losnaði um pláss
í besta sumarbeitarhólfinu á Blika-
stöðum, sem Dóri hafði haft á leigu
til margra ára og bauð mér þar inn
með mína hesta.
Þá tók við alveg nýr kafli með
Dóra, þar var hann orðinn kóngur í
ríki sínu en fór vel með það. Hann
réð öllu varðandi beitarhólfið, gekk
frá samningum við Blikastaðabónd-
ann, sá um að bera á hólfið, ákvað
að sett yrði upp rafmagnsgirðing í
hólfið til að stýra beitinni, hvaða
hestar væru innan og hvaða hestar
utan girðingarinnar. Fyrrnefndur
Óli Svavar Ölafsson, sem ég hafði
kynnst í gegnum Dóra, var einnig í
þessari girðingu með hesta sína.
Okkur fannst gott að láta alla stjórn
um hólfið vera í höndum Dóra,
þetta var hans fag.
Frá Blikastöðum fórum við oft á
sumrin í ferðir upp í Mosfellsdal og
víðar og Dóri alltaf með okkur. Við
Óli riðum oft til Þingvalla, Dóri
nennti ekki orðið í svo langar ferðir
en oft reið hann með okkur vel aí
stað og mjög oft kom hann á móti
okkur þegar við riðum til baka.
Svona liðu nú þessi allt of fáu ár
sem ég átti því láni að fagna að vera
í þónokkrum samskiptum við Dóra í
gegnum hestamennskuna.
Við Óli Svavar, sem urðum þess
heiðurs aðnjótandi að eiga svona
mikil samskipti við hann, söknum
nú góðs félaga. En svona er lífið,
ekkert varir að eilífu. Að vísu hafði
Dóri verið aðeins veikur að undan-
fórnu en ekki hvarflaði að mér að
hann væri að kveðja.
Við félagar þínir og vinir, ég og
Óli Svavar, þökkum þér allt sem þú
skildir eftir hjá okkur, bæði fróðleik
og skemmtilegheit, og kveðjum þig
gamli og góði en þó síungi vinur.
Þórður H. Ólafsson.
TILKYNNING UM ÚTGÁFU MARKAÐSVERÐBRÉFA
LANDSBANKI ÍSLANDS HF.
UTBOÐ BANKABREFA 1 FEBRUAR 199sS
1.-3. flokkur 1998 kr. 8.000.000.000.- kr. átta þúsund milljónir OO/lOO
Útgáfudagur: 1. febrúar 1998
Gjalddagar: 1. flokkur 1. mars 2003 2. flokkur 1. mars 2005 3. flokkur 1. mars 2008
Sölutímabil: Frá 1. febrúar 1998
Grunnvfsltala: Nvt. 182,4
Einlngar bréfa: Kr. 5.000.000
Verfttrygglng: Bréfln eru bundln vísltölu neysluverðs meö grunnvísitölu í febrúar 1998, 182,4 stig.
Ávöxtunarkrafa
á útgáfudegi: 1. flokkur - 5,55% 2. flokkur - 5,55% 3. flokkur - 5,50%
Sölua&llar: Vlöskiptastofa Landsbanka fslands hf., Laugavegi 77, Reykjavík.
Umsjón meö Landsbanki íslands hf., Laugavegl 77, Reykjavík. m
útgáfu:
Mk Landsbanki ~
íslands
Laugavegl 77, 155 Reykjavík, síml 560 3100, bréfsíml 560 3199, www.lals.ls