Morgunblaðið - 27.06.1998, Qupperneq 46

^46 LAUGARDAGUR 27. JÚNÍ 1998
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
GUÐBJÖRG JÓNÍNA

*
HELGADÓTTIR
Guðbjörg
Jónína Helga-
dóttir fæddist á
Helgusöndum
Vestur-Eyjafjalla-
hreppi 10. október
1928. Hún lést að-
faranótt 18. júní síð-
astliðinn. Foreldrar
hennar voru Helgi
Jónasson og Guð-
laug Sigurðardóttir
sem bjuggu í Selja-
landsseli í Vestur-
EyjaQallahreppi.
Systkini Guðbjarg-
ar eru: Elimar;
Jónas, d. 2. júní 1944; Guðrún;
Sigríður; og Sigurður.
Eftirlifandi sambýlismaður
Guðbjargar er Magnús Sigur-
jónsson, Hvammi, Vestur-Eyja-
íjöllum. Foreldrar hans voru
Sigurjón Magnússon og Sigríð-
ur Einarsdóttir.
Börn Guðbjargar
eru: 1) Guðlaugur,
maki hans er Guð-
rún Arnadóttir og
eiga þau þijú börn,
Guðrúnu Jónu, Val-
borgu og Guðlaugu
Helgu. 2) Helgi,
maki hans er Sig-
rún Adolfsdóttir og
eiga þau fjögur
börn, Ólaf Guðna,
Sigurbjörgu, Guð-
laugu Jónu og Hug-
rúnu. 3) Knútur,
maki hans er Val-
gerður Ólafsdóttir, þau eiga tvö
börn, Ernu og Báru. Guðbjörg
átti tvö barnabarnböm, Orra og
Guðlaug Má.
Utför Guðbjargar fer fram
frá Stóradalskirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 14.
Kveðja til ömmu
Elsku Bogga amma, núna ertu
farin burt á æðri stað. Ókkur þykir
erfítt að hugsa til þess að geta
aldrei aftur komið við hjá þér eða
fengið þig í heimsókn, hlegið með
þér á góðri stundu eða fundið fyrir
væntumþykju þinni og ástúð. Við
fundum svo sannarlega fyrir hve
vænt þér þótti um okkur, ekki var
það til sem þú vildir ekki gera fyrir
okkur eða gefa. Það var sama hver
óhöppin voru eða prakkarastrikin,
þú tókst ætíð okkar málstað og
máttir ekki heyra á það minnst að
við fengjum ákúrur fyrir. Við mun-
um aldrei gleyma þér, elsku amma,
" *ég núna vitum við að þér líður vel.
Hver sá, sem ákallar nafn Drott-
ins, mun frelsast. (Post. 2.23.)
Meistarinn er hér og vill finna
þig. (Jóh. 11.28.)
Vertu sæl, elsku amma, og takk
fyrir allt sem þú hefur gert fyrir
okkur.
Erna og Bára.
Mig langar með þessum línum
að minnast frænku minnar og móð-
ursystur, Guðbjargar J. Helgadótt-
ur, frá Seljalandsseli.
A slíkum stundum reikar hugur-
*inn aftur í tímann og minningamar
streyma fram. Ég átti því láni að
fagna að fá að dveljast í sveitinni í
Seli þegar ég var barn og ungling-
ur. Bögga frænka var þar einn af
þessum föstu punktum í tilverunni
ásamt ömmu og afa. Alltaf var hún
tilbúin að liðsinna, spjalla og vera
fyrst og fremst vinkona með einkar
góða návist. Ég reyndi það á ung-
lingsárum mínum að við hana var
hægt að tala um allt, og reyndist
hún mér þá sem móðir. Fyrir það
hef ég alltaf verið henni þakklát.
I minningunni sé ég hana austur
í Seli, á sólskinsdegi, syngjandi í
eldhúsinu við verkin, snarast út á
\enúru, gefa hundinum eða hella
upp á könnuna, alltaf glaða á
hveiju sem gekk. Viðmótið var
alltaf hlýtt og alltaf var manni tek-
ið jafn fagnandi og þá gjaman með
orðum eins og „ertu komin krúttið
mitt“ eða ,jæja, lambið mitt“.
A mannmörgu sveitaheimili, eins
og oft var í Seli í þá daga þegar ég
dvaldi þar, þurfti mikla skipulagn-
ingu og dugnað til að allt gengi
upp. Þar hvíldi mest á Böggu sem
naut dyggrar aðstoðar ömmu. Það
var alltaf svo gott að vera í eldhús-
-»jnu hjá þeim. Við spjölluðum um
alla heima og geima. Bögga lagði ef
til vill kapal, fékk sér kaffisopa úr
glæm glerglasi og sígarettu, og
amma prjónaði gjaman. Það er
fjársjóður að eiga svo góðar minn-
ingar.
Sem bami fannst mér Bögga
eiga ákaflega fallegt herbergi,
^í,austrí“ eir.s og það var kallað. Þar
vom fallegir hlutir hvert sem litið
var sem lítilli hnátu fannst gaman
að fá að handleika. En fljótt lærði
ég að þar átti ekki að rífa og tæta.
Það var sannkallaður helgidómur.
En litist manni vel á eitthvað sem
hún átti var hún oftar en ekki búin
að rétta það að manni með þeim
orðum að hún hefði ekkert að
„gera með þetta“ eða „blessuð þú
mátt eiga þetta ef þú vilt“. Þannig
var hún alla tíð til hinstu stundar,
vildi öllum gefa allt.
Ég get ekki minnst hennar
frænku minnar án þess að geta
þess hve mikill dýravinur hún var.
Þó áttu ærnar hennar alla tíð stórt
pláss í hjarta hennar og huga. Það
var gaman að fylgjast með henni á
vorin í sauðburðinum. Þá ljómaði
hún þegar allt gekk vel. En ekki
átti það nú beinlínis illa við hana
þó stundum þyrfti að koma heim
með móðurlaus lömb, sem gefa
þurfti pela. Það verkefni tók hún
fúslega að sér og hafði ánægju af.
Um nokkurt skeið átti Bögga
við alvarleg veikindi að stríða.
Hún bar sig alltaf eins og hetja,
heyrðist aldrei kvarta. Alltaf kát
og glöð. Sem betur fer fékk hún að
vera heima í Hvammi til hinstu
stundar, en þar hefur hennar
heimili verið undanfarin ár.
Elsku Bögga mín, þín mun ég
sárt sakna. Ég þakka þér af alhug
fyrir allt sem þú hefur verið mér
og fyrir mig gert.
Elsku Maggi, Guðlaugur, Helgi,
Knútur og ykkar fjölskyldur. Ég
og fjölskylda mín vottum ykkur
einlæga samúð.
Henný Júlía Herbertsdóttir.
Það var fallegur mánudags-
morgun sem blasti við okkur í
Vesturbergi hinn 25. maí síðastlið-
inn. Afi í Hvammi hafði verið hjá
okkur, því Bögga, eins og við köll-
uðum hana flest, hafði verið tíma-
bundið á Landspítalanum vegna
erfiðra veikinda, en nú var hún á
leiðinni í sveitina sína aftur. Við
sóttum Böggu svo fína og vel til
hafða, eins og hún var alltaf, til
Guðrúnar systur sinnar, sem hún
hafði dvalið meðal annars hjá í
veikindum sínum, og lögðum af
stað undir fjöllin. Veðrið var svo
fallegt og eins og góðum Islend-
ingum sæmir var mikið talað um
veðurblíðuna og fegurðina á leið-
inni. Bögga var svo ánægð að fara
aftur austur í Hvamm, því allt
sumarið væri framundan en á
þeim árstíma er hvergi fallegra en
undir Eyjafjöllum. Við teygðum
úr okkur á Vegamótum og síðan
var stoppað í kaffisopa hjá Önnu
frænku á Hellu, þar sem afi og
Bögga komu ósjaldan í heimsókn.
Að lokum komum við svo heim í
Hvamm þar sem var sól og
blankalogn. Við vorum beðin að
athuga hvort „rauða merin“ hefði
kastað og var Bögga fljót að sjá að
það var komið folald þó að hrossin
væru lengst vestur á Borgartúni.
Böggu þótti ákaflega vænt um all-
ar skepnur og voru dýrin hennar
afar hænd að henni.
Bögga var fljót að leggja á borð-
ið og áður en hendi var veifað var
búið að smyija brauð og flatkökur
og kaffikannan stóð stútfull á borð-
inu. Það var alveg sama hvenær
maður kom til afa og Böggu, það
var alltaf meira en nóg til og mikill
myndarskapur þar á bæ. Við fjöl-
skyldan minnumst margra góðra
ára með Böggu og hve vel hún tók
okkur öllum, bömum, tengdaböm-
um og bamabömum hans afa, það
var alveg sérstakt. Og það verður
skrítið að hafa Böggu ekki með í
ferðalögum eins og síðustu ár, eins
og til Akureyrar og til Snæfells-
ness og á Strandirnar og í allar
ógleymanlegu og skemmtilegu
ferðirnar inn í Veiðivötn með
Kristni á Hellu. Síðasta sumar fóm
svo systkinin nánast allar helgar í
vinnuferðir í Hvamm og var þá oft
slegið á létta strengi.
Ég held að engan hafi gmnað
þegar við keyrðum Böggu heim að
hún myndi kveðja okkur svona
fljótt og það verður tómlegt að
koma í Hvamm og sjá ekki Böggu
við eldhúsgluggann við hlið afa.
Hún var okkur öllum svo góð og þó
sérstaklega honum afa. Við kveðj-
um Böggu með söknuði og megi
góður guð styrkja elsku afa Magga
og fjölskyldu Guðbjargar.
Linda Ásgeirsdóttir.
Nú er Bögga í Seli, frænka okk-
ar og vinur, dáin. Hún sem hefur
alltaf verið einn af fóstum punktum
í tilvera okkar hefur nú kvatt okk-
ur og þetta jarðlíf allt of fljótt.
Nokkmm dögum fyrir andlát
hennar hittum við hana stutta
stund, svo káta og hressa að sjá, og
þykir okkur sérstaklega vænt um
að hafa fengið tækifæri til að sjá og
kveðja hana þótt við vissum ekki
þá að þetta væri síðasta skiptið
sem við sæjum hana í lifanda lífí.
Bögga var einstök manneskja í
okkar huga og aldrei bar skugga á
samskipti okkar. Við dáðum hana
fyrir hlýju hennar, hjartagæsku og
mannkosti.
Nú á þessari kveðjustundu rifj-
ast upp svo margt gamalt og gott,
allar samverastundirnar í Selinu.
Ég man sérstaklega eftir því þegar
Bögga kom heim frá Noregi, þar
sem hún hafði verið að vinna, með
gjafir handa öllum og hafði frá
mörgu að segja, sem hún hafði séð
þar. Að búa og vinna í útlöndum
þótti manni ævintýri í þá daga. Og
hvað henni þótti nú vænt um roll-
umar sínar alla tíð og dekraði við
þær, sérstaklega heimagangana.
Bögga var mjög gestrisin og þótti
gaman er gesti bar að garði. Alltaf
vora til tertur í búrinu, hvort sem
var í Seli eða á seinni áram í
Hvammi, þar sem þau Bögga og
Maggi vora einstaklega samhent í
að láta manni finnast maður vera
sérstakur gestur og einstaklega
velkominn.
Já, margs er að minnast, meðal
annars þess er ég fór í fyrsta skipti
á fjall, en þá gisti ég í Seli. Þá hélt
Bögga bú með foreldram sínum.
Þetta var á þeim áram sem fjall-
menn fóra með skrínukost. Það er
skemmst frá því að segja að þegar
smalinn fór að taka upp úr töskum
sínum í Mörkinni kom í ljós að þar
hafði nú ýmsu verið við bætt, sokk-
um, peysu, mat o.fl. Þá vissi ég að
hún hafði viljað vera viss um að ég
væri vel útbúinn til fjallferðarinn-
ar. Þama var henni vel lýst, alltaf
að hugsa um aðra.
Þó að Bögga frænka sé nú horfin
sjónum okkar lifir hún áfram í
minningum okkar.
Helga og Guðmundur.
í dag kveðjum við Guðbjörgu
Jónínu Helgadóttur frá Seljalands-
seli. Þar er gengin góð kona sem
öllum þótti vænt um sem henni
kynntust.
Gjafmildi Boggu var einstök,
ekkert var of gott fyrir vini hennar
og vandamenn. Við komum oft að
Seli ásamt bömum okkar og var
Bogga þar ætíð með sitt ljúfa við-
mót og elskulegheit, uppbúin rám
og kaffi á könnunni. Osjaldan sagði
hún: Ragna mín, ég átti von á þér
svo ég bakaði uppáhaldskökuna
þína.
Heimilið í Seli hefur ætíð verið
gott sveitaheimili, þar ól Bogga
upp drengina sína, þá Guðlaug,
Helga og Knút, með hjálp fjöl-
skyldu sinnar. Síðar stóð hún að fé-
lagsbúinu að Seljalandsseli ásamt
tvíburanum og Sigurði Sigurþórs-
syni í nokkuð mörg ár. A þeim ár-
um áttu foreldrar hennar, Helgi og
Guðlaug, öraggt skjól hjá dóttur
sinni og fjölskyldunni allri.
Árið 1983 flutti Bogga að
Hvammi til Magnúsar Sigurjóns-
sonar, sem þá var ekkjumaður.
Þessi ár hafa þau verið hvort öðru
stoð og stytta og miklir félagar. Til
dæmis ferðuðust þau mikið saman,
ýmist á eigin vegum eða með hjálp
vina og vandamanna. Þeim var
báðum mikils virði að fá fólk í
heimsókn og að koma til þeirra að
Hvammi var á margan hátt
ógleymanlegt. Maggi reyndist
Boggu afar vel í veikindum hennar
og síðast þegar við komum í heim-
sókn á sunnudegi hafði hann
skroppið á næsta bæ, en staldraði
stutt við því hugurinn var heima.
Það var mikils virði fyrir Boggu að
fá að vera heima til hinstu stundar.
Þökk sé öllum þeim sem hjálpuðu
til þess.
Elsku Bogga, hafðu þökk fyrir
allt sem þú varst okkur, minning-
arnar lifa.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur,
mín veri vöm í nótt.
Æ, virzt mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofí rótt.
(Þýð. S. Egilsson)
Elsku Maggi, Gulli, Helgi, Knút-
ur og fjölskyldur, okkar innilegustu
samúðarkveðjur til ykkar allra.
Sigurður og Ragna.
Eg hef augu mín til fjallanna,
hvaðan kemur mér hjálp?
Hjálp mín kemur frá Drottni,
skapara himins og jarðar.
(121. Davíðssálmur.)
Nú þegar hún Bogga frænka
okkar hefur kvatt okkur hinstu
kveðju komu þessi orð úr Davíðs-
sálmum upp í hugann. Þau era al-
veg táknræn fyrir hana Boggu,
hún sem tráði á Guð sinn og hún
sem ólst upp og lifði alla sína ævi í
skjóli fjallanna sinna, Eyjafjall-
anna.
Það var alltaf gott að hitta
Boggu, hún var létt og kát og alltaf
var stutt í dillandi hláturinn. Hún
var höfðingi heim að sækja, alltaf
var hlaðið borð af kræsingum og
gjafmild var hún með eindæmum.
Bogga talaði stundum um dauðann,
ekki að hún hræddist hann, heldur
að hann væri sjálfsagður hluti af
tilveranni og jafnvel ekkert óvel-
kominn þegar að honum kæmi.
Núna, þegar hún er dáin, er það
svolítið skrítið að einmitt þetta tal
sem manni þótti stundum svolítið
óþægilegt er kannski það sem ger-
ir orðinn hlut bærilegri.
Bogga átti sterka trá á Guð al-
máttugan og nú síðustu árin þegar
hún barðist við illvígan sjúkdóm
sýndi hún mikið æðraleysi og styrk
á erfiðum stundum.
Um þarsíðustu helgi hittist
margt af frændfólkinu frá Selja-
landsseli. Þangað kom Bogga
ásamt Magga sínum og sennilega
hefur fæst okkar granað þá hversu
fáar stundir hún átti eftir. En hún
var söm við sig, umfaðmaði okkur
og kyssti og eins og venjulega bar
hún sig vel og var vel til höfð.
Þessa stund okkar í Nátthaganum
í Seljalandsseli munum við geyma í
huga okkar.
Elsku Bogga, þakka þér fyrir að
vera góða hlýja frænkan okkar.
Guð blessi þig um alla eilífð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(V. Briem.)
Linda Björg og Guðlaug
Sigurðardætur.
Látin er fyrir aldur fram Guð-
björg J. Helgadóttir frá Selja-
landsseli, Vestur-Eyjafjölllum, eða
Bögga í Seli, eins og hún var alltaf
kölluð.
Kynni okkar Böggu hófust með
þeim hætti að undirritaður átti
þess kost að komast í sveit á æsku-
heimili hennar í Seljalandsseli, þá
nýorðinn sex ára gamall. Ég var
mjög heppinn að komast á þetta
góða og vandaða heimili. Þar
bjuggu þá foreldrar Böggu, þau
Guðlaug og Helgi, ásamt henni og
sonum hennar þremur, þeim Guð-
laugi, Helga og Knúti, auk fleira
heimilisfólks.
Fjölskyldan reyndist mér afar
vel. Þau voru traust, samheldin og
barngóð, og var ég fljótt tekinn
sem einn af fjölskyldunni og hefur
það haldist fram á þennan dag. Til
marks um það kallaði ég gömlu
hjónin ætíð afa og ömmu.
Það kom ekki síst í hlut Böggu
að annast mig þann tíma er ég
dvaldi þar og gerði hún það eftir
bestu samvisku ásamt Laugu móð-
ur sinni. Hún var í senn hlý, mild
og afar stutt var í hláturinn hjá
henni, blessaðri, enda sá hún oft
betur en aðrir spaugilegu hliðarnar
á tilveranni.
Ég man eftir því þegar ég var
strákur og vorið var í nánd hve
mikill ófriður kom í mig að komast
nú austur, því þar leið mér alltaf
vel. I sveitakyrrðinni í faðmi ey-
fellsku fjallanna, innan um öll dýr-
in, þar sem náttúrafegurðin og víð-
áttan er svo mikil. Alls urðu sumr-
in þar tíu talsins svo að ekki var nú
því til að dreifa að manni leiddist.
A þeim tíma var hlutverk kon-
unnar aðallega fólgið í þjónustu og
í þá daga vora öll störf mun erfið-
ari en nú er, því þá hafði tæknin
ekki ratt sér til ráms. Rafmagnið
kom ekki í sveitina fyrr en um árið
1960, og getur hver maður gert sér
í hugarlund hve tímamir hafa verið
aðrir án rafmagns.
Bögga skilaði sínu hlutverki af
mikilli kostgæfni. Terturnar sem
urðu til í höndum hennar voru
margvíslegar að lögun og gerð,
sumar skreyttar með glassúr, afar
girnilegar, og eitt er víst að ljúft
rannu þær niður. Manni virtist
stundum að þær rynnu hreinlega á
færibandi úr litla búrinu í Seli.
En lífið er margslungið og við
siglum ekki alltaf lygnan sjó. Hætt
er við að hún Bögga í Seli hafi ekki
alltaf notið lífsins eins og við köll-
um það og geram kröfur til.
Víst átti hún sínar erfiðu stundir.
Hún var ætíð reiðubúin til þjón-
ustu fyrir aðra en gaf sér lítinn
tíma fyrir sjálfa sig.
I seinni tíð tók að birta til. Hún
fluttist að Hvammi til hans Magn-
úsar vinar síns og voru þau miklir
félagar saman.
Með áranum fjarlægðumst við
eins og vera ber en aldrei slitnaði
þessi tryggð og vinátta milli okkar.
Fyi-ir fáeinum áram er átthaga-
félagið Nátthagi var stofnað endur-
nýjuðust tengslin við allt fólkið og
sveitina og hefur það veitt mér og
fjölskyldu minni ómælda ánægju.
Sveitavera gerir mann að betri
manni.
Nú þegar leiðir skiljast vil ég og
fjölskylda mín þakka Böggu í Seli
fyrir allt sem hún gaf okkur.
Megi góður Guð styrkja og
styðja Magnús, sambýlismann
hennar í Hvammi, svo og syni
hennar þrjá og þeirra fjölskyldur.
Blessuð sé minning hennar.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Jens K. Þorsteinsson og
fjölskylda.