Morgunblaðið - 16.05.1999, Qupperneq 40

$0 SUNNUDAGUR 16. MAÍ 1999
MORGUNBLAÐIÐ
+ Camilla Bjarna-
son fæddist 8.
mars 1949. Hún lést
á St. Júsefsspítala í
Hafnarfirði 7. maí
síðastliðinn. Foreldr-
ar hennar eru Hörð-
ur Bjarnason, fyrr-
verandi símstöðvar-
sljdri í Vestmanna-
eyjum, f. 1928, d.
1995, og Bryndís
Bjarnason, húsméð-
„ ir, f. 1926. Systkini
Camillu eru: 1) Pét-
ur, maki Herdís S.
Gunnlaugsdóttir. 2)
Elísabet, maki Ingi Bjarnar Guð-
mundsson. 3) Bryndís, maki
Þórður J. Skúlason. 4) Hildur,
maki Jean Posocco. 5) Hörður,
maki Kristín Ragna Pálsdóttir.
Eiginmaður Camillu er Garðar
Sverrisson, verkfræðingur, f. 11.
janúar 1949. Foreldrar hans eru
Sverrir Júlfusson, útgerðarmað-
ur og alþingismaður, f. 1912 og
látinn 1990, og Hrönn Rasmus-
sen, húsmóðir og fyrrverandi tal-
símavarðstjóri, f. 1921. Camilla
og Garðar giftu sig 16. ágúst
. 1969. Böm þeirra em: 1) Hrönn,
f. 25. janúar 1970, læknanemi. 2)
Bryndís, f. 20. janúar 1974, kenn-
Fráfall Camillu systur okkar er
endir á erfíðum sjúkdómsferli. Ca-
milla greindist með taugahrörnun-
arsjúkdóm fyrir rúmum fjórum ár-
um og síðan þá höfum við ættingjar
hennar fylgst með henni missa þrótt
dag frá degi og þurfa í æ ríkari mæli
umönnunar við. Camilla var elst
okkar systkina og fyrst til að falla
frá. Hún var leiðtoginn í samhentum
■hópi og miðpunkturinn í góðu sam-
bandi okkar. Við höfum átt margar
góðar samverustundir bæði á heim-
ilum hvert annars og úti í náttúr-
unni í útilegum og öðrum fjölskyldu-
uppákomum. Allar þær stundir er
gott að hafa í farteskinu og það er
gott að minnast góðra stunda með
henni.
Efst í huga er þó reisn hennar í
þeim alvarlegu veikindum, sem hún
átti í. Camilla sýndi hvað í henni bjó
og vopnuð sterkri trú tók hún erfið-
leikum sínum af æðruleysi og skyn-
semi. Camilla höfðaði alla tíð til
þeirra sem áttu í erfiðleikum og
margir áttu traustan trúnaðarvin í
henni til að deila áhyggjum með.
Hún var ekki ein í þeim erfiðleikum,
sem hún átti í. Hún var umvafin vin-
um og vandamönnum, sem allt vildu
gera til að hjálpa til. Það hefur þó
reynst svo að þótt Camilla hafi verið
sú sem hjálpar naut var það þó oftar
hún sem gaf meira en hún þáði.
Þetta höfum við staðreynt frá mörg-
um þeirra sem lögðu hönd á plóg.
Þannig var Camilla og þannig minn-
umst við hennar helst.
Við systkinin viljum færa okkar
hugheila þakklæti til alls þess fólks
sem reyndist Camillu systur okkar
vel þessi síðustu misseri. Þar komu
við sögu fjölmargir ættingjar, vinir,
skólafélagar Camillu frá Háskóla Is-
lands og aðrir. Sérstaklega viljum
við nefna Svein Magnússon lækni,
sem reyndist Camillu og fjölskyldu
hennar með afbrigðum og langt um-
fram það sem venjulegar embættis-
skyldur lögðu honum á herðar, enda
hélst vinátta og aðstoð Sveins þrátt
fyrir að hann skipti um starfsvett-
vang og starfaði ekki lengur sem
heimilÍ8læknir þeirra hjóna. Við ætt-
ingjar Camillu munum ávallt minn-
ast þess drengskapar og fómfysi
sem Sveinn sýndi henni alla tíð. Við
viljum líka nefna nafn Hans Mark-
úsar Hafsteinssonar sóknarprests,
sem á sama hátt sýndi alla tíð fórn-
tfýsi, vináttu og hlýja nærveru og var
alltaf til staðar. Sá hlýhugur, sem
við urðum vitni að í veikindum Ca-
milllu, færir okkur heim sanninn um
þá miklu manngæsku sem í fólki
býr, þegar eitthvað bjátar á.
Veikindi Camillu lögðu vissulega
miklar byrðar á nánustu fjölskyldu
hennar. Við höfum fylgst með Garð-
ári mági okkar og bömum þeirra.
aranemi. 3) Hörður,
f. 15. nóvember
1979, framhalds-
skólanemi.
Camilla varð
gagnfræðingur frá
Hagaskóla 1966 og
var á lýðháskóla í
Noregi veturinn
1966/1967. Eftir það
stundaði hún ýmis
almenn skrifstofu-
störf en var lengst
af við símavörslu á
talsambandi við út-
lönd, uns þau hjón
héldu til náms í
Þrándheimi í Noregi 1970. Eftir
nám fluttu þau þau í Reykjahlíð í
Mývatnssveit, þar sem þau
bjuggu um tæpra fimm ára
skeið. Þaðan fluttu þau f Ásbúð
51 í Garðabæ þar sem þau
bjuggu síðan. Camilla lauk stúd-
entsprófi úr öldungadeild Flens-
borgarskóla vorið 1989. Hún
innritaðist í guðfræðideild Há-
skóla íslands haustið 1992 og
stundaði það nám meðan kraftar
leyfðu.
títför Camillu verður gerð frá
Vídalínskirkju í Garðabæ mánu-
daginn 17. maí og hefst athöfnin
klukkan 13.30.
Þau eiga alla okkar aðdáun og hafa
sýnt sannkallaða hetjulund. Við er-
um þess fullviss að Camilla systir
okkar hefði ekki getað lent í betri
höndum og erum þakklát fyrir það.
Síðustu dagana var Camilla á St.
Jósefsspítala í Hafnarfirði. Sömu-
leiðis þar naut CamOla og við að-
standendur hennar ríkulegrar hlýju
og umhyggju, sem aldrei gleymist.
Fyrir það viljum við þakka.
Við systkini Camillu minnumst
hennar með hlýhug, virðingu og
söknuði. Breytni hennar er okkur
mikilvæg hvatning í lífinu.
Pétur, Elísabet, Bryndís,
Hildur og Hörður.
í huga okkar sem tengjumst Nor-
egi er 17. maí alltaf merkisdagur
sem beðið er með óþreyju. Að þessu
sinni er mér þó ekki gleðin efst í
huga. Þann dag verður nefnilega til
grafar borin Camilla Bjamason, sú
kona sem ber einna mesta ábyrgð á
því að 17. maí er mér jafnkær og
raun ber vitni. Haustið 1971 sátum
við Pétur bróðir hennar nefnilega að
tafli í Safamýrinni og þá kvöldstund
var ákveðið að hrista af sér íslenskt
jólaslen og heimsækja þau Camillu
og Garðar í Þrándheimi fyrir síðustu
leifamar af sumarhýmnni.
Þegar ég kom þangað var mér
tekið eins og nánum ættingja þótt
við hefðum aldrei hist fyrr. Þannig
var nefnilega Camilla. Gestrisni og
alúð vom henni í blóð borin og
reyndar átti hún ekki langt að sækja
mannkærleikann. Ekki var síður
tekið vel á móti Heidi sem ég kynnt-
ist í þessari ferð og varð minn lífs-
fömnautur. Camilla áleit sig reynd-
ar alltaf bera ábyrgð á þessu hjóna-
bandi og ávöxtum þess og ekki þurf-
um við að kvarta yfir þeirri guðmóð-
ur.
Við fylgdumst með baráttu Ca-
millu við vágestinn úr fjarlægð, okk-
ur bámst fréttir af henni og hún
frétti af okkur þótt samgangurinn
væri síðustu árin hvorki mikill né
reglulegur.
Nú er baráttu hennar lokið og yfir
minningunni hvílir friður. Við Heidi
þökkum af heilu hjarta bæði vinátt-
una og þáttinn í því að leiða okkur
saman um leið og við sendum Garð-
ari og bömum þeirra, Bryndísi móð-
ur Camillu og ættingjum öllum hug-
heilar samúðarkveðjur.
Matthfas Kristiansen.
Þegar ég hugsa til baka þá sé ég
það að það era örfáar konur sem
hafa haft vemlega sterk áhrif á mitt
líf og ein af þeim konum var Camilla
frænka. Hún var ári eldri en ég
þannig að það kom af sjálfu sér að
MINNINGAR
ég leit upp til hennar með aðdáun
stráks sem sá að stóra frænka var
nánast betri í öllu sem við tókum
okkur fyrir hendur á uppvaxtarár-
unum. Eg var svo lánsamur að alast
upp í nágrenni við fjölskyldu Ca-
millu þar sem þau bjuggu á Birki-
melnum og við í Suðurgötunni. Þá
var nú heimurinn ekki svona flókinn
og fullur af afþreyingarefni, svo sem
eins og sjónvarpi og tölvuleikjum.
Nei, þá var það gamli Melavöllurinn,
Hjómskálagarðurinn, Tjörnin og
gamli Kirkjugarðurinn sem drógu
okkur til sín með öllum þeim sjarma
sem því fylgdi. Við Camilla voram
saman nánast upp á hvem einasta
dag fram að unglingsárunum en þá
tók sveitin við á sumrin. Það kom
snemma í ljós að Camilla var gædd
miklum og góðum eiginleikum til
margra hluta, eiginleikum sem áttu
eftir að nýtast henni alla ævi. For-
ingjahæfileikar vora ríkulegir og
styrkur hennar og áræði meiri en
gengur og gerist. Traust hennar var
mikið, það var alltaf hægt að reiða
sig á hana, sama á hverju gekk. Að
eiga slíkan vin þegar maður er að
ganga í gegnum æsku- og unglings-
ár er ómetanlegt. Við áttum okkar
Edensgarð í hjarta Reykjavíkur
sem var Suðurgata 5, hús afa og
ömmu. Þar eyddum við mörgum
stundum við alls kyns leiki og heim-
spekilegar vangaveltur um lífið og
tilverana. En nú er búið að fjarlægja
Suðurgötu 5 og malbika yfir Edens-
garðinn okkar, þar sem amma rækt-
aði alls kyns grænmeti og bjó okkur
sælureit eins og henni var einni lag-
ið, en enginn getur malbikað yfir
ljúfar minningar og þær lifa með
okkur, hvar sem við svo sem eram.
Þegar að unglingsárin vora að
baki tók alvara lífsins við, fullorðins-
árin. Camilla hafði fundið ástina
sína, hann Garðar, og saman gengu
þau í gegnum lífið og tókust á við
gleði og sorg. Þau giftu sig með
pomp og pragt, eignuðust þrjú
myndarleg böm, Hrönn, Bryndísi
og Hörð. Um skeið bjuggu þau f
Noregi, þar sem Garðar var í fram-
haldsnámi í verkfræði. Eftir heim-
komu frá Noregi fluttu þau norður í
Mývatnssveit, einhverja fegurstu
sveit landsins. Svo kom að því að
þau fluttu suður og settust að í
Garðabæ, reistu þar fallegt hús og
hafa búið þar allt fram til þessa. Það
var alltaf gott að líta við í Ásbúðinni
og þiggja kaffi og með því. Hjá Ca-
millu var alltaf stutt í hláturinn og
þó var alvarlegur undirtónn aldrei
langt undan, enda ræddum við oft
mál sem skiptu okkur miklu. Fyrir
mér vora heimsóknir til Camillu
mitt í amstri dagsins þær mest gef-
andi og sálarstyrkjandi sem hægt
var að hugsa sér. Hlutimir alltaf
ræddir umbúðalaust.
Fyrir rúmum fjóram áram dró
ský fyrir sólu hjá Camillu og hennar
fjölskyldu. Hún hafði veikst af
taugahrömunarsjúkdómi. Þrátt fyr-
ir alla tækniþekkingu og þróun í
læknavísindum var þetta ólæknandi
sjúkdómur. Enginn gat vitað hve
lengi Camilla ætti ólifað. Líklega
getur enginn skilið það hversu mikið
álag slíkt er fyrir eina fjölskyldu
nema sá einn sem hefur reynslu af
svipuðu. Við, sem fylgdumst með úr
fjarlægð, skynjuðum samt hversu
glögglega kom í ljós þessi mikli
styrkur og samheldni sem fjölskylda
Camillu bjó yfir. Sjálf sýndi hún
mikinn lífsvilja og lagði sig fram við
að lifa lífinu eins og ekkert hefði í
skorist. En smátt og smátt dró af
henni og að því kom að hún var köll-
uð til æðri heima. Ég minnist þess
að er við Camilla voram lítil þá
horfðum við oft upp í himininn á
dimmum og heiðskíram vetrar-
kvöldum og veltum fyrir okkur á
hvaða stjörnu Guð skyldi nú eiga
heima. Eg trúi því að Camilla viti
svarið núna. Elsku fjölskylda, Garð-
ar, Hrönn, Bryndís og Hörður, ég
bið Guð að styrkja ykkur í sorginni.
Iljálmar.
„Lífið er mér ekki blaktandi
kertaljós sem brennur hægt niður.
Það er dýrlegur kyndill sem ég hef
fengið í hendur um stund. Og ég
mun gera allt sem í mínu valdi
stendur til að hann megi loga eins
skært og hátíðlega og frekast er
unnt áður en ég rétti hann áfram til
næstu kynslóðar." (G. B. Shaw)
Stríðinu hennar Camillu er lokið.
Þær Camilla og Gulla kona mín
hafa átt samleið í félagsstörfum og
þau kynni urðu upphaf að vináttu
þeirra hjóna og okkar. Þó ekki sé
langt um liðið finnst mér nú þegar
ég lít í huga mér að ég geti hafa
þekkt þau Camillu og Garðar alla
tíð. Eftir þvi sem kynni jukust og
samfundir urðu fleiri hefur vináttan
styrkst.
Við urðum þess strax áskynja að
Camilla gekk ekki heil til skógar.
Fljótt komumst við að því að hún
átti ekki von til þess að ná heilsu eða
yfirvinna þau veikindi, því við þeim
er enn ekki þekktur læknisdómur.
Camilla var slík kona að sú vissa
að fá ekki að njóta langra lífdaga
hlýtur að hafa orðið henni þungbær.
Hún vildi sinna fjölskyldunni, sjá
bömin sín vaxa úr grasi og komast
til manndómsára og hún vildi njóta
þess annars sem lífið hefur upp á að
bjóða. Hún brást við af hugprýði og
ákvað að láta einskis ófreistað til að
missa sem minnst, Hún fór því víða
með Garðari og fjölskyldu þeirra
bæði innan lands og utan, tók þátt í
félagsstörfum eins og áður, sótti
mannfagnaði og listviðburði eins og
ekkert hefði í skorist allt fram á síð-
ustu mánuði. Hún innti ávallt fregna
af mönnum og málefnum og fylgdist
einkar vel með velferð og högum
okkar vina þeirra. Hún átti hjarta-
lag til að sýna öðram djúpa samúð
vegna veikinda og erfiðleika, rétt
eins og hún hefði sjálf engar byrðar
að bera umfram venjulegar dagleg-
ar annir. Camilla sjálf og þau hjón
bæði og þeirra nánustu hafa borið
sig af einstakri stillingu. Eftir því
sem á leið þótti okkur enn meir um
vert hvemig hún sjálf tókst á við sí-
fellt versnandi afleiðingar þessa
ólæknandi sjúkdóms sem stöðugt
ágerðist. Lífsvilji hennar var ótrú-
lega sterkur, hugrekkið, staðfestan
og æðruleysið óbifandi. Hún vildi
lifa lífinu lifandi, njóta þess og taka
þátt í því meðan stætt var. Hún vildi
una sem lengst í faðmi sinna nán-
ustu, eiga með þeim sem flestar
stundir og fagna með þeim sigrum
þeirra og áfóngum í leik, námi og
starfi. Camilla hélt sínum lífskyndli
skært logandi og hátíðlega á lofti og
skilaði honum þannig til næstu kyn-
slóðar. Þannig verður minningin um
hana. Með því að skipuleggja heimil-
ishætti og störf tókst fjölskyldu
hennar að gera þetta kleift. Var hún
heima allt fram á síðustu vikur, ef-
laust miklu lengur en búast hefði
mátt við að öðra jöfnu. Má það
þakka dugnaði og vilja hennar
sjálfrar og ástríkri og óþreytandi
aðlúð og umönnun Garðars og bama
þeirra.
Við Gulla vottum samúð vini okk-
ar Garðari og fjölskyldu þeirra og
vinkonu okkar Bryndísi móður
hennar og biðjum algóðan guð að
gefa þeim huggun og styrk í harmi.
Við þökkum Camillu að leiðarlokum
ánægjulegar samverustundir og
hlýja vináttu. Hennar höfum við not-
ið og söknum nú vinar í stað að
henni genginni. Minningin um hug-
prúða og góða konu, hlýja og kæra
vinkonu lifir með okkur. Við óskum
henni góðrar heimkomu í ríki hins
hæsta höfuðsmiðs þar sem hún er
laus frá þjáningum og býr í birtu
ljóssins sem bægði burt myrkrinu.
Ámi Ragnar Árnason.
Þú varst besta frænka í heimi. En
núna ertu komin upp til himna. Mér
fannst gaman að vera í heimsókn hjá
þér. Mér fannst gaman að tala við
þig;
Ég vona að þér líði vel þarna uppi
hjá englunum og afa Herði. En núna
verð ég að kveðja þig elsku Camilla.
Þín frænka,
Sara Bjamason.
Löng þá sjúkdómsleiðin verður,
líflð hvergi vægir þér,
þrautir magnast, þijóta kraftar,
þungt og sárt hvert sporið er,
honum treystu, hjálpin kemur,
hann af raunum sigur ber.
Drottinn elskar,- Drottinn vakir
dagaognæturyfirþér.
(S. Kr. Pétursson)
CAMILLA
BJARNASON
Hetjulegri baráttu þinni er nú
lokið og þú hefur fengið frelsið.
Sterk trú þín auðveldaði þér að
takast á við erfiðleikana og þú trúðir
að allt sem á þig var lagt hefði ein-
hvern tilgang. Það er ekki auðvelt
að skilja hver sá tilgangur var. Ég
minnist þín sem einstakrar konu.
Ég kom inn í fjölskyldu ykkar fyrir
13 áram og var ég strax ein af ykk-
ur. Þrátt fyrir talsverðan aldursmun
náðum við strax vel saman. Til þín
var alltaf hægt að leita, þú hlustaðir,
ráðlagðir, aðstoðaðir. Heimili ykkar
Garðars stóð okkur alltaf opið, t.d.
þegar við voram að kveðja og halda
út í nám var ekki nema sjálfsagt að
bjóða nokkram vinum til ykkar.
Þegar við giftum okkur fengum
við líka afnot að húsinu ykkar og' var
það svo fallega skreytt til heiðurs
okkur. Þú lagðir svo mikinn metnað
í að gera hlutina vel. Stórt skarð er
nú hoggið í samhenta fjölskyldu.
Röð minninga ylja okkur um hjarta-
ræturnar því samverastundimar
vora margar. Við trúum því að þér
líði vel nú og sért aftur „spræk og
hress, með afa Herði“ eins og Sara
okkar sagði. Elsku Camilla, hvíl þú í
friði.
Kristín Ragna Pálsdóttir.
CamOla Bjarnason hóf nám í guð-
fræðideild haustið 1992. Hún vakti
strax athygli fyrir skyldurækni, ein-
lægni, hógværð og hlýju. Henni
sóttist námið vel í upphafi, var virk í
tímasókn og lauk tilskildum prófum.
En svo kom reiðarslagið þegar hún
greindist með illvígan sjúkdóm.
Mikill var kjarkur hennar og æðra-
leysi. Það var aðdáunarvert að fylgj-
ast með því hvemig hún barðist
hetjulegri baráttu. Hún leitaðist við
að sækja tíma enda þótt hún væri
bundin við hjólastól og aðstæður í
gömlu Háskólabyggingunni væra
ekki hagstæðar fótluðu fólki. Til
þess naut hún frábærrar umönnun-
ar og hjálpar fjölskyldu sinnar. Mik-
ill var sá kærleikur sem eiginmaður
og börn sýndu henni þegar þau að-
stoðuðu hana við að ferðast um. Á
það horfðum við með virðingu og að-
dáun. Hópur stúdenta hjálpaði
henni líka við að taka eins mikinn
þátt í lífi deildarinnar og kostur var,
m.a. við að sækja messur og annað
helgihald í Háskólakapellunni. Þrátt
fyrir veikindin, stafaði frá henni
mikilli hlýju. Hún heilsaði ætíð með
brosi og kvartaði ekki. Nú er hetju-
legri baráttu hennar lokið. Eftir sit-
ur þakklát minning um mæta og
hugrakka konu. Við sendum eigin-
manni Camillu og fjölskyldu einlæg-
ar samúðaróskir og biðjum Guð að
hugga þau og styrkja. Blessuð sé
minning Camillu Bjamason.
Kennarar og starfsfólk Guð-
fræðideildar Háskóla íslands.
Á morgun, mánudaginn 17. maí,
verður borin til hinstu hvílu Camilla
Bjamason, sem lést hinn 7. maí sl.,
löngu fyrir aldur fram.
Þótt ekki verði sagt að fráfall Ca-
millu hafi komið á óvart, en hún
hafði um nokkurra ára skeið barist
við sjaldgjæfan sjúkdóm sem ekki
verður sigraður, er enginn reiðubú-
inn þegar kallið kemur. Við stöndum
andspænis þróun sem við getum
engin áhrif haft á, teljum okkur það
sterka einstaklinga að við séum fær
um að taka því sem koma skal af
æðraleysi. Slíkur er hugurinn, en
svo þegar stundin rennur upp gríp-
ur okkur sorg, jafnvel reiði út í örlög
sem era vilja okkar sterkari. Orðið
„ósanngjarnt" leitar á hugann en við
reynum að dvelja ekki við það held-
ur skoðum þann fjársjóð minninga
sem Camilla lét okkur í té.
Vinátta okkar Camillu var ekki
gömul, en leiðir okkar lágu fyrst
saman fyrir 14 árum í félagsskap
sem byggist á mannrækt og sam-
vera. Mörgum stundum eyddum við
Camilla saman í umræður um alla
heima og geima, ekki síst heimspeki,
en hún stundaði nám í guðfræði þeg-
ar hún veiktist og hafði mikinn
áhuga á „tilganginum". Þótt ekki
hefði Camilla ákveðið að vígjast til
prests ræddi hún oft við mig um
starf prestsins og sagði glettnislega
að hún myndi sjá til þegar ég hvatti