Morgunblaðið - 26.10.1999, Síða 47

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
ÞRIÐJUDAGUR 26. OKTÓBER 1999 47^
+ Guðný Jónína
(Dúný) Þórar-
insdóttir fæddist í
Reykjavík 1. mars
1933. Hún lést á
V ífilsstaðaspítala
18. október síðast-
liðinn. Foreldrar
hennar voru hjónin
Þórarinn Olafur
Vilhjálmsson og
Jónasína Guðrún
Georgsdóttir. Guð-
ný var þriðja elst í
hópi sjö systkina.
Aðeins tvö þeirra
lifa, þau Þórður
Guðjón og Guðrún Valný. Látin
eru: Guðmunda, Jóhanna Mar-
grét, Elín Valdís og Jónas
Gunnþór. Systursonur Guðnýj-
ar, Jón Þórarinsson, ólst upp á
heimili foreldra hennar.
Guðný ólst upp í Reykjavfk en
fluttist vestur á Hellissand
1949. Þar kynntist hún Ingólfi
Eðvarðssyni sjómanni og gengu
þau í heilagt hjónaband 1953.
Áttu þau heima á Hellissandi
alla sína hjúskapartíð, en
Ingólfur féll frá árið 1967, að-
eins 44 ára að aldri. Guðný og
Ingólfur eignust sex börn sam-
an en fyrir átti hún dóttur sem
hann gekk í föðurstað. Börnin
eru eftirtalin: 1) Sigurjóna
Óskarsdóttir, húsmóðir í
Reykjavík, gift Birgi Sigurðs-
syni kennara. Þau eiga þrjár
Drottinn er minn hirðir, mig mun ekkert
bresta.
A grænum grundum lætur hann mig hvílast,
leiðir mig að vötnum, þar sem ég má næðis
njóta.
Hann hressir sál mína,
leiðir mig um rétta vegu
fyrir sakir nafns síns.
Jafnvel þótt ég fari um dimman dal,
óttast ég ekkert illt,
því að þú ert hjá mér,
sproti þinn og stafur hugga mig.“
(Úr 23. Davíðssálmi)
Elskuleg tengdamóðir mín hefur
lokið sinni lífsgöngu. Hún fékk
hægt og friðsælt andlát. Hún var
ekki gömul, aðeins 66 ára, en kraft-
ar hennar voru þrotnir.
Mér er enn í fersku minni þegar
við kynntumst fyrst fyrir 15 árum.
Hún tók mér strax opnum örmum.
Ég naut síðan þeirra forréttinda að
verða „einka“ tengdadóttir hennar
- eins og hún kallaði mig alltaf.
Mér finnst ég hafa þekkt
Dúnýju, eins og hún var alltaf köll-
uð, mjög vel frá fyrsta degi. Það
helgaðist af því að hún var afar
hreinskiptin og sagði sínar skoðanir
umbúðalaust. Maður vissi alltaf
hvar maður hafði hana.
En líf Dúnýjar var ekki alltaf
dans á rósum. Hún þurfti að hafa
fyrir lífinu - en var sannkölluð
hvunndagshetja. Hún var aðeins 16
ára þegar hún fluttist út á land
með nýfædda dóttur sína, - þá ein-
stæð móðir. Stuttu síðar steig hún
svo eitt af mestu hamingjusporum
lífsins þegar hún kynntist tilvon-
andi eiginmanni sínum, Ingólfi
Eðvarðssyni. Þau lifðu í ástriku og
farsælu hjónabandi í 14 ár - uns
hann féll frá eftir erfíða baráttu við
krabbamein. Skyndilega stóð þá
Dúný ein eftir með sex börn og það
sjöunda á leiðinni, ekki nema 35
ára að aldri. Þessi lífsreynsla setti
mark sitt á hana og hún syrgði
mann sinn alla tíð.
Dúný gekk ekki heil til skógar
eftir að hún varð ekkja og barðist
við erfiðan lungnasjúkdóm. En
alltaf vai- von hjá henni og hún var
aldrei á því að gefast upp. Hún var
baráttukona, stolt og dugleg, og
reyndi ætíð að gera sitt besta. Hún
var mjög trúuð og það veitti henni
mikinn styrk í mótbyr.
Þótt lífið brosti ekki alltaf við
Dúnýju minni kunni hún að njóta
góðu daganna. Henni þótti t.d.
mjög gaman að vera innan um fólk-
ið sitt og ferðast. Þá var gjarnan
dætur og tvö barna-
börn. 2) Kristín,
svæfingarhjúkrun-
arfræðíngur í
Reykjavík, í sambúð
með Vigni Jóni
Jónassyni verslun-
armanni. Þau eiga
einn son. 3) Guðrún
Þóranna, starfs-
stúlka í Reykjavík,
gift Agnari B. Jak-
obsen leigubifreið-
arsljóra. Hún á þrjú
börn. 4) Jónína,
starfsstúlka í
Reykjavík, ógift.
Hún á tvær dætur. 5) Eðvarð,
sóknarprestur á Akranesi,
kvæntur Bryndísi Sigurjóns-
dóttur leikskólakennara og eiga
þau þrjú börn. 6) Inga, hjúkrun-
arfræðingur í Reykjavík, gift
Stefáni S. Svavarssyni tollverði
og eiga þau fjögur börn. 7) Guð-
ný Úlla, húsmóðir í Hafnarfírði,
í sambúð með Haraldi Lorange
bifreiðarstjóra og eiga þau þrjú
börn.
Guðný fluttist til Reykjavíkur
árið 1980 og átti þar heima til
hinsta dags. Síðustu þrjú árin
var hún á Hjúkrunarheimilinu
Eir í Grafarvogi.
títför Guðnýjar fer fram frá
Fossvogskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30. Jarð-
sett verður í Ingjaldshólskirkju-
garði á Snæfellsnesi.
farið vestur á Snæfellsnes eða í
sumarbústað í Borgarfirði. Oft var
glatt á hjalla og stutt í glettnina
sem fylgdi henni alla tíð.
Ég á Dúnýju margt að þakka og
ég á margar fagrar minningar um
hana. Hún reyndist börnunum mín-
um afskaplega hlý og góð amma og
var mér yndisleg tengdamóðir og
fyrir það vil ég þakka góðum Guði
nú við leiðarlok.
Kæra vina. Guð blessi minningu
þína. Hafðu þökk fyrir allt það sem
þú varst bæði mér og öðrum. Megi
algóður Guð varðveita þig um alla
eilífð og umvefja þig kærleika sín-
um. Far þú í friði.
Bryndís Sigurjónsdóttir.
Þegar skuggar haustsins taka að
lengjast og lauf trjánna falla niður
gul á litinn í svörðinn og minna
okkur á að lífið sjálft er eilíf
hringrás, þar sem fæðing og dauði
haldast í hendur, og það eina sem
við lifendur getum örugglega gert
ráð fyrir er að einhverntíma kemur
að okkur að lúta í lægri haldi fyrh-
dauðanum og þeim sem öllu ræður.
Við lútum höfði í lotningu fyi’h'
þeim öflum, sem öll tækni og vís-
indi hafa ekki náð tökum á og gera
líklega aldrei.
Hjartkær tengdamóðir mín, Guð-
ný Þórarinsdótth', er það gulnaða
laufblað sem fallið er í svörðinn á
þessum dimmu haustdögum. Henn-
ar lífsblóm er fölnað fyrir fullt og
allt. Þótt laufblöðin gulni og visni á
hverju hausti eigum við eftirlifend-
ur ailtaf minningar. Það eru minn-
ingarnar um fegurðina og kærleik-
ann sem blómin og lauf trjánna
veittu okkur um sumarið. Eins
verður það um minningu tengda-
móður minnar, hennar blóm og feg-
urð munu lifa í hjarta okkar sem
sárt syrgjum móður, ömmu og
tengdamóður.
Það var á deild 15 á Kleppsspít-
ala að hausti til sem ég sá hana
fyi'st, fyrir hartnær 15 árum. Hún
sá um býtibúrið á deildinni og allt
sem því iylgdi og bauð mig velkom-
inn til starfa á deildinni og bauð
mér uppá uppáhellingu og meðlæti
sem ég þáði með þökkum. Ég var
nefnilega að byrja á nýrri deild á
Kleppsspítala en hafði unnið áður á
annarri deild í þrjú ár en nú hafði
ég söðlað um og ráðið mig á deild
15 sem var krónísk deild.
Meðan ég, varla stiginn yfh’ tví-
tugsaldurinn, beið eftir viðtali við
deildarstjórann, þáði ég kaffisopa
hjá Guðnýju Þórarinsdóttur sem
öllu réð í býtibúri og eldhúsi. Hún
spurði mig í þaula um ætt og upp-
runa og meðan ég þuldi upp Þor-
steinsættina, sem ég var víst kom-
inn af og var undan Snæfellsjökli,
þaðan sem allt þetta vonda fólk
kom, hellti Guðný Þórarinsdóttir í
bollann minn og sá til þess að mig
skorti ekki bakkelsi, og sagði jafn-
framt að ég skyldi ekki halda það
að ég kæmi af vondu fólki því hún
hefði sjálf búið undir Jökli, nefni-
lega á Hellissandi, til margra ára
og þar og í nágrannasveitum byggi
aðeins gott fólk og ég skyldi ekki
hafa neinar áhyggjur af því.
Ég leit í forundran á þessa mið-
aldra konu sem kvaðst vita hvaða
mann ég hefði að geyma fyrst ég
ætti ættir að rekja til Staðarsveit-
ar, og hugsaði sem svo: Hvað er
hún að „pæla“ í ættum og fjöl-
skyldutengslum, hvað er hún að
„pæla“ í mér, hvað kem ég henni
við? Ekki óraði mig fyrir að þessi
kona sem varla var komin yfir
fimmtugt en var samt svo rúnum
rist á líkama og sál eftir erfiði gær-
dagsins. Ég gat næstum því lesið í
gegnum bólgna fingur, sinar og
handarbak, sem fólu í sér erfið-
leika, fátækt, áhyggjur og sorgir,
væntingar sem brugðust og bak við
meitlað og rúnum rist andlit al-
þýðukonunnar, sem þekkti ekkert
annað en að lífið fyrir fátækar
verkakonur að vestan yrði hai'ð-
ræði eitt, ekki datt mér í hug að
þessi kona, sem lífið hafði leikið svo
grátt, yrði seinna tengdamóðh’ mín.
En svona er nú lífið, við vitum
aldrei hvað er handan við hornið
þar sem örlagavaldurinn bíður okk-
ar í þessu mannlífi og kveður upp
sinn dóm yfir okkur.
Ég var ráðinn til starfa á deildina
sem var erfið en samt gefandi þar
sem mannleg hlýja og kærleikur
fyrir skjólstæðingum deildarinnar
var í fyrirrúmi. Allir starfsmenn
deildarinnar lögðust á eitt um að
gera lífið fyrir sjúklingana sem
þægilegast, þai- fór tengdamóðir
mín með hlutverk sem ég tók eftir
og hef alltaf litið upp til í öllum
mannlegum samskiptum síðan, því
hún sá til þess að allir, hvort sem
það voru starfsmenn eða sjúkling-
ar, væru jafnir fyrir guði og mönn-
um, enginn fékk meiri mat, di-ykk
eða sígarettur, allh' voru jafnir fyrir
augum Guðnýjar og allir fengu
sama kærleika og hlýju.
Eftir nokkurra vikna vinnu á
deild 15 komst ég að þvi að Guðný
ætti sjö börn, sex stelpur og einn
pilt, sem hún sá varla sólina fyrir
og þar sem ég var laus og liðugur
og vildi ólmur komast í tæri við
dætur hennar, bauð ég henni að
keyra hana heim einn föstudaginn
efth' vinnu, svona til að sjá úrvalið,
og það gekk eftir. Eftir að Guðný
hafði keypt inn í nokkra innkaupa-
Skilafrestur
minningargreina
EIGI minningargrein að birtast á útfarardegi (eða í sunnudagsblaði ef
útför er á mánudegi), er skilafrestur sem hér segir: I sunnudags- og
þriðjudagsblað þarf grein að berast fyrir hádegi á föstudag. í miðviku-
dags-, fimmtudags-, föstudags- og laugardagsblað þarf greinin að ber-
ast fyrir hádegi tveimur virkum dögum fyrir birtingardag. Berist grein
eftir að skilafrestur er útrunninn eða eftir að útför hefur farið fram, er
ekki unnt að lofa ákveðnum birtingardegi. Þar sem pláss er takmarkað
getur þurft að fresta birtingu gi-eina, enda þótt þær bei'ist innan hins
tiltekna skilafrests.
GUÐNY
ÞÓRARINSDÓTTIR
poka í Grímsbæ, ég keyrt hana
heim að dyrum og lifað í voninni um
að hún byði mér inn, sagði hún sí
svona: Heyi’ðu, Stefán minn, það er
nú það minnsta að ég fái að bjóða
þér í kaffi fyrir alla hálpina. Þar
sem ég vissi að Guðný Þórarins-
dóttir væri strætóþreytt kona og ég
yfir mig spenntur að sjá dætur
hennar þáði ég kaffitárið með þökk-
um og bar innkaupapokana fyrir
hana.
Til að gera langa sögu stutta
kynntist ég dóttur Guðnýjar sem
var þrem árum yngri en ég og vann
sem læknaritari á Kleppsspítala.
Kom hún annað slagið á deOdina
okkar í hádeginu, til að fá sér
brauðmola og súpuskál. Þar sá ég
hana Ingu mína fyrst og varð yfir
mig hrifinn af þessari stúlkukind.
Auðvitað vissi Guðný um áhuga
minn á dótturinni og bauð mér upp
á kaffi í Aðallandinu og þar byrjaði
framtíð mín.
Fljótlega eftir að ég kynntist
konuefni mínu, sem mér finnst vera
yndislegasta mannvera á þessari
jörð sagði Guðný Þórarinsdóttir við
mig, inni í eldhúsbásnum, að kalla
sig Dúný, það nefnilega væri henn-
ar gælunafn. Hún vildi að ég, verð-
andi tengdasonur henriar, kallaði
sig ekki Guðnýju, heldur Dúný. Ég
var í skýjunum því sú gamla var
búin að taka mig í fjölskylduna.
Ekki löngu seinna varð Dúný
tengdamóðir mín mjög veik,
lungna- og hjartasjúkdómur hafði
gert vart við sig og varð Dúný að
láta af störfum hjá Kleppsspítala
eftir margra ára vinnu. I marga
mánuði á ári dvaldi Dúný á Vífils-
stöðum. Síðustu ár sín dvaldi Dúný
á dvalarheimilinu Eir í Grafarvogi,
þar átti hún sitt heimili, herbergi
og skjól og fékk þar notið yndis-
legrar aðhlynningar og hjúkrunar.
Viljum við hjónin þakka læknum og
starfsfólki annairar hæðar sunnan
megin fyrir tillitssemi og hjúkrun í
hennar þágu.
A dvalarheimilinu Eir í Grafar-
vogi varð tengdamóðir mín sátt í
hjarta sínu við guð og menn. Hún
var sátt við að það er svo margt í
lífi okkar sem ekki verður umfiúið
og við skiljum ekki því það er að-
eins einn sem skilur og fyrirgefur
og við fáum engu breytt og verðum
að haga lífi okkar eftir því.
Vil ég að leiðarlokum þakka
Dúný tengdamóður minni allar
gamlar og góðar stundir sem við
áttum saman á liðnum áram og
þann hlýhug sem hún veitti börnum
mínum. Þær stundir ylja mér um
hjartarætur, stundir sem aldrei
gleymast og geymast í minningunni
á meðan ég lifi.
Ég vil þakka læknum og starfs-
fólki á dvalarheimilinu Eir fyrir
kærleiksríka hjúkran og umhyggju
og sendi innilega samúðarkveðju til
dætra hennar, sonar, barnabarna
og langömmubai’na.
Þinn tengdasonur,
Stefán Sturla Svavarsson.
**
Það var á fógrum haustdegi þeg-
ar náttúran skartaði sínu fegursta,
að vinkona okkar hún Dúný kvaddi
þetta jarðlíf. Langar okkur að
minnast hennar með örfáum orðum.
Kyrrðin þennan dag gæti í huga
manns verið táknræn fyrir það
æðruleysi sem einkenndi hana í sín-
um erfiðu og langvarandi veikind-
um. Svo mikið er víst, að við heyrð-
um hana aldrei kvarta, hvorki
vegna heilsubrests né annarra
áfalla í hennar lífi.
í dag er erfitt að gera sér í hug-
arlund hlutskipti ungrar konu sem
missir mann sinn frá sjö ungum
bömum. Bjó hún þá í litlu sjávar-
plássi, en þar var gott og kærleiks-
ríkt fólk, sem reyndist mikill styrk-
ur í. Þetta mat hún mikils.
Okkai’ kynni hófust þegar dóttir
okkai’ varð þeirra gæfu aðnjótandi
að giftast syni hennar, en þar eign-
aðist hún vináttu Dúnýjar og var
ætíð afar hlýtt á milli þeirra. Við
minnumst hennar sem góðrar
konu. Hún var hávaxin, falleg og af-
ar þægileg í viðkynningu. Éjöl-
skyldan var henni allt.
Nú er Dúný farin í sína hinstu
ferð vestur, þar sem hún mun hvíla<
við hlið eiginmanns síns. Henni er
þökkuð samfylgdin. Við vottum ást-
vinum hennar samúð okkar.
Amþrúður og Sigurjón.
Elsku amma. Nú ertu farin frá
okkur. Við systkinin söknum þín
mikið. Við söknum að geta ekki
hringt í þig, þá sagðir þú okkur oft
frá glæstum vonum og ýmislegt
fleira. Það var svo gott að heim-
sækja þig á hjúkrunarheimilið Eir. _
Þú vai’st svo glöð að sjá okkur. Við '
eigum eftir að sakna þess að geta
ekki borðað með þér í hádeginu á
sunnudögum. Nú vitum við að þér
líður betur núna, laus við veikindin.
Amma mín, sofðu rótt og njóttu
friðarins.
Þó svíði sorg mitt hjarta,
þásælteraðvitaafþví,
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
(Þórunn Sig.)
Þín ömmubörn,
Guðný Helga, Kolbrún Edda
og Haraldur Jóhann.
r Slómabúði n ^
GarSskom
l v/ Possvo^skiFkjw^a^ð j
V Símii 554 0500
Persónuleg,
athliða útfararþjónusta.
Áralöng reynsta.
/' N
Sverrir Olsen, Svem'r Einarsson,
útfararstjóri útfararstjóri
Útfararstofa íslands
Suðurhlíð 35 ♦ Sími 581 3300
AUan sólarhringinn. www.utfararstofa.ehf.is/
Minnvngarkprt
‘Krabbameinsféfyjsms
5621414
F Krabbameinsféiagið
lujlIIlií: ba/ ul) ijöjjlIuiij
UtfararstofQn annast meginhluta allra útfara á höfuðborgarsvæðinu.
Þar starfa nú 15 manns við útfararþjónustu og kistuframleiðslu.
Alúðleg þjónusta sem byggirá langri reynslu
*
Utfararstofa Kirkjugarðanna ehf.
Vesturhlíð 2-Fossvogi-Sími 551 1266 -www.utfarastofa.com
7
3:
V
/