Morgunblaðið - 11.03.2000, Qupperneq 56

56 LAUGARDAGUR 11. MARS 2000
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
BIRGIR
SVEINBJÖRNSSON
+ Birgir Svein-
björnsson fædd-
ist í Skáleyjum á
Breiðafirði hinn 23.
maí 1937. Hann lést
á Eyrarbakka 4.
mars síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
hjónin Sveinbjörn
Daníelsson, f. 29.3.
1907 d. 12.2. 1986,
og Sigríður Þórðar-
dóttir, f. 9.12. 1905,
d. 8.5. 1996. Bræður
> hans eru: 1) Daníel
Guðmundur, f. 4.8.
f. 27.5. 1947. Elín er
dóttir Guðbjargar
Eiríksdóttur, f. 1.11.
1922, og Siguijóns
Bjarnasonar, f. 20.5.
1922, d. 28.2. 1995.
Börn Birgis og Elínar
eru: 1) Sigríður
Birna, f. 4.12. 1964,
maki Marteinn Aril-
íusson, f. 23.10. 1962.
Synir þeirra eru:
Arilfus, f. 31.5. 1984,
Birgir, f. 22.12. 1987,
og Andri, f. 25.7.
1992. 2) Ingibjörg, f.
9.4. 1966. Hún var
1933, d. 24.8. 1979.
Hann var kvæntur Guðrúnu Jónu
Sigurjónsdóttur sem lést 8.3.
1997 og áttu þau saman þrjá syni.
2) Þórður Ingvi, f. 1.8. 1941,
kvæntur Lilju Magnúsdóttur og
eiga þau tvö börn. Fóstursystkini
Birgis voru María Gestsdóttir og
Baldur Ármann Gestsson og eru
þau bæði látin.
Birgir kvæntist 6. mars 1965
Elínu Margréti Sigurjónsdóttur,
gift Davíð Kristjánssyni, f. 20.5.
1964. Dætur þeirra eru Margrét
Birgitta, f. 1.3. 1984, og Guðný
Kristrún, f. 9.4. 1989. Davíð og
Ingibjörg eru skilin. 3) Svein-
björn, f. 17.9. 1968. 4) Sigurjón
Halldór, f. 22.3. 1971, maki María
Sjöfn Árnadóttir, f. 24.4. 1972.
Börn þeirra eru Helga Björk, f.
27.2. 1991, og Aron Arni, f. 16.5.
1996. 5) Sævar, f. 21.7. 1973. Son-
ur hans er Anton Þór, f. 28.4.
1996. 6) Rúnar, f. 17.2. 1976,
makiHólmfríður Björg Þorvalds-
dóttir, f. 6.1. 1977. Dóttir þeirra
er Máney Alda, f. 23.11. 1999.
Birgir var í Skáleyjum á
Breiðafirði til 1939, en þá fluttist
hann til Svefneyja og ólst þar
upp. Þaðan fluttist hann 1958 að
Ogri við Stykkishólm og bjó þar í
eitt ár, en þaðan lá leiðin á Stað-
arbakka í Helgafellssveit.
Birgir útskrifaðist sem búfræð-
ingur frá Bændaskólanum á
Hvanneyri. Hann fluttist til
Reykjavíkur 1964 og bjó þar
þangað til að hann fluttist á Eyr-
arbakka árið 1970. í Reykjavík
stundaði Birgir sjóinn og al-
menna byggingarvinnu. Þegar
hann kom til Eyrarbakka hóf
hann að stunda búskap og varð
seinna fangavörður við fangelsið
á Litla-Hrauni þar sem hann
vann allt til síðasta dags. Birgir
stundaði síðasta áratug grá-
sleppuveiðar f sumarfríi sínu, í
fyrstu hjá Þórði frænda sínum í
Árbæ í Reykhólasveit og svo frá
Skarði á Skarðsströnd, þar sem
hann var með eigin útgerð.
Utför Birgis fer fram frá Eyr-
arbakkakirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
Þegar ég vaknaði við símann átti
ég á flestu von en ekki því að Sigur-
’jþán bróðir myndi segja mér að pabbi
væri dáinn. Állt í einu var allt stopp,
svo byrjaði ég að skjálfa og tárin
streymdu fram. Eg vonaði að ég gæti
klipið mig í kinnina og vaknað upp og
pabbi væri enn á lífi. En lífið er ekki
svo einfalt, pabbi, þú ert farinn á enn
eitt flakkið. Ég man eftir þegar ég
var lítill og þú sagðir mér sögur á
hverju kvöldi, yfirleitt gamansögur.
Ég man líka eftir þegar mamma var
á spítala og þú annaðist mig og hugg-
aðir mig í fjarveru hennar. Minning-
amar hellast yfir mig um allt það
sem við gerðum saman. Þegar ég var
lítill var ég eins og skuggi þinn. Ég
fór meira að segja í vinnuna með þér
á vörubílnum. Þó svo þú hafir lagt af
stað kl. 6 á morgnana og reynt að
læðast út þá fann ég alltaf fyrir því
þegar þú varst farinn og yfirleitt fór
ég með þér í ferðirnar. Éf það vildi
svo illilega til að þú náðir að fara án
þess að vekja mig þá sat ég úti í
gluggakistu, niðurbrotinn og grát-
andi langt fram eftir degi. Þú varst
besti faðir sem hægt var að hugsa
sér. Aldrei gerðir þú upp á milli
barnanna þinna né barnabarna. Þú
varst sanngjarn, saklaus, heiðarleg-
ur og hrókur alls fagnaðar hvar sem
þú komst. Ég man þegar ég var í
J%óðum vinahópi þá hafði ég gaman af
að segja gamansögur af þér því þær
voru ófáar og vöktu þær ávallt mikla
lukku. Sorglegast af öllu við dauða
þinn finnst mér að litla dóttir mín,
hún Máney Alda, fái nú aldrei tæki-
færi til að kynnast eða njóta sam-
vista með þér. En minningin um þig
lifir og hún mun ekki deyja. I fyrstu
eru minningarnar um þig sárar en
verða dýrmætari með hverjum deg-
inum sem líður og ég á eftir að segja
dóttur minni sögur af þér um ókomin

GARÐH EIMAR
vJBLÓMABUÐ STEKKJARBAKKA 6
SÍMI 540 3320
v
Sérfræðingar
í blómaskreytingum
við öll tækifæri
Skólavörðustíg 12,
á horni Bergstaðastrætis,
sími 551 9090.
ár svo hún viti hversu yndislegan og
frábæran afa hún átti.
Daginn sem þú lést rigndi mikið,
það var eins og allur heimurinn væri
að gráta og held ég að hver sá sem
þekkti þig hafi fellt tár þennan dag
því Guð gat varla hafa tekið betri
mann. Einhver sagði að tíminn lækn-
aði öll sár en þetta sár verður lengi
að gróa, ég mun alltaf sakna þín. Eg
vona að við hittumst einhvem tím-
ann á ný. Ég elska þig, pabbi minn.
Yndi það sem ást þín skóp
er minn stærsti hagur.
Vanti þig í vinahóp
verðurlangur dagur.
Þú héfur oft, það segi ég satt,
sungið ljóð í haga
og margan dapran getað glatt
gleðisnauðadaga.
Þinn sonur,
Rúnar.
Elsku pabbi. Þær eru svo margar
góðar minningarnar sem ég á um þig
sem ég ætla að geyma vel í huga mín-
um. Eg mun aldrei gleyma brosinu
og öllum glöðu stundunum með þér.
Það fylgdi þér svo mikill hlátur og
hlýja. Þú varst líka svo traustur og
góður pabbi, afi og vinur.
Pabbi minn, við erum mörg sem
söknum þín, það vantar mikið í hóp-
inn, bæði fjölskyldu, samstarfs-
manna og vina. En ég trúi því að allt
hafi þetta tilgang og við erum rík að
hafa fengið að vera með þér þessi ár.
Elsku pabbi, þú varst langbestur. Ég
mun aldrei gleyma þér.
Ég minnist þín um daga og
dimmarnætur
mig dreymir þig svo lengi
hjartað slær,
og þegar húmið hylur allt sem grætur
min hugarrós á leiði þínu grær.
Þín kærleiksbros mér aldrei,
aldreigleymast.
Þitt allt, þitt bænarmál og hvarms
þíntár.
Hvert ráð, hvert orð, hvert armtak
skal geymast
Þín ástarminning græðir, græðir lífs
míns sál.
Við öldur hljóms og óðs frá
unnarsölum
um óttustund ég tæmi djúpsins skál.
Á meðan söngfugl sefur innst í dölum
mér svaiar hafsins þunga, trega mál.
Úr rúmsins fjarvídd aldnir
berastómar.
Það allt sem var, er enn og verður til.
Svo lengi skapa eldsins ljós af þomar
erlífið einheild, enheild
með þáttaskil.
(ÁJ.)
Svo bið ég Guð að gefa okkur öll-
um styrk og trú.
Guð geymi þig, pabbi minn, og
góða nótt.
Þín dóttir,
Sigríður Birna.
Sár er söknuður. Þann mikla rign-
ingardag, laugardaginn 4. mars, kl.
9.30 komu séra Úlfar Guðmundsson,
Sigga Birna systir og Sigurjón bróð-
ir og sögðu mér þau sorgartíðindi að
faðir okkai- hefði orðið bráðkvaddur
á Litla-Hrauni klst. áður en vakt
hans lauk. Ég grét mikið og fannst
að ég væri ein með dætur mínar
tvær, því faðir minn og ég vorum alla
tíð mjög háð hvort öðru, hann var
mín stoð og stytta. Öll þessi ár sem
ég hef búið ein var hann alltaf til-
búinn að koma og hjálpa mér og
systkinum mínum ef við þyrftum á
honum að halda. Hann skildi engan
út undan, hvorki böm sín eða barna-
börn sem eru níu talsins.
Við hefðum ekki getað hlotið betra
heimili og uppeldi, ég og systkini
mín. Á uppvaxtarárum okkar á heim-
ili foreldra okkar (Merkisteini 2) var
alltaf opið hús fyrir fullorðið fólk og
börn, og nóg með kaffinu. Mikil ká-
tína og gleði ríkti á okkar stóra og
ástríka heimili.
Elsku pabbi, nú ertu farinn, tek-
inn frá okkur of fijótt.
Tár móður okkar, barnanna,
barnabarnanna og vina þinna fylltu
himininn támm, því mikið rigndi
þennan dag. Það var eins og heimur-
inn hefði grátið vegna þín.
Allir sem þekktu þig em sammála
um að þú sért skemmtilegasti og
besti maður sem þeir hafi kynnst,
enda áttir þú mikinn fjölda vina og
félaga bæði í einkalífi og starfi.
Pabbi minn, nú ertu farinn. Ég og
dætur mínar kveðjum þig með mikl-
um söknuði og támm. En ég veit að
þú fylgist með okkur börnum þínum
og ættingjum og hjálpar okkur í
gegnum lífsins raunir og sérð hvað
þú hefur gert okkur að ábyrgu og
sterku fólki sem við munum alltaf
vera.
Takk fyrir okkur.
Guð geymi þig, elsku pabbi minn.
Ingibjörg Birgisdóttir,
Margrét Birgitta Davíðsdóttir,
Guðný Kristrún Davíðsdóttir.
Ég er enn að bíða eftir því að
pabbi hringi og spyrji með hverjum
ég ætli á vaktina. En hann hringir
ekki aftur hann pabbi, hann er búinn
að klára síðustu vaktina.
Hann pabbi var alltaf tilbúinn að
hjálpa fólki, hvar og hvenær sem var.
Hann átti vini um allt og aldrei
heyrði ég hann tala illa um fólk, þótt
það fólk hefði gert eitthvað á hans
hlut. Hann var félagsvera af lífi og
sál og leið vel innan um fólk, en hon-
um þótti líka gott að vera einn með
náttúranni, úti á sjó eða að skoða
landið. Ég á margar fallegar minn-
ingar um pabba og verða þær dýr-
mætari núna á svona stundu. Pabbi
var góður faðir og góður eiginmaður,
harðduglegur og Ijúfur. Hann sagði
okkur systkinunum sögur á kvöldin
og það var alltaf gott að kúra hjá
honum, hann skipti aldrei skapi og
gerði aldrei upp á milli barnanna
sinna. Það var alltaf gleði í kringum
pabba, hvort sem var heima eða í
vinnu.
Eitt það síðasta sem ég og pabbi
gerðum saman var að fara á starfs-
menntunarnámskeið. Þar kom pabbi
í púlt og sagði að sín mesta eftirsjá í
lífinu væri sú að hann hefði ekki var-
ið nægum tíma með fjölskyldunni.
Það var í fyrsta skipti sem ég heyrði
pabba tala frá hjartanu, því hann bar
tilfinningar sínar ekki á torg. En ég
vil segja við þig, pabbi minn, að skiln-
aði: Þú stóðst þig vel og hugsaðir vel
um þitt fólk og ég er stoltur af því að
vera sonur þinn.
Ég vil þakka þeim fjölmörgu sem
hafa hringt í okkur og komið og vejtt
okkur styrk í orðum og gerðum. Ég
veit að það em margir sem syrgja
hann pabba enda er farinn sá besti
og verður skarð hans aldrei fyllt. En
ég veit líka að pabba h'ður vel og sú
vissa huggar mig í þessari miklu
sorg og minningin um góðan föður
og vin mun lifa.
Pabbi minn, hvíldu þig nú, þú átt
það skilið.
Ég elska þig.
Þinn sonur,
Siguijón.
Elsku pabbi minn. Nú ertu enn
einu sinni farinn á flakk. En ég bjóst
ekki við því að þú færir í þetta ferða-
lag strax. Ég var farinn að hlakka
svo mikið til að flytja aftur heim til
þín i „gula“. Að vera hjá þér, að ferð-
ast með þér og að hjálpa þér með
bátinn. Það var svo margt á döfinni.
Þú ætlaðir í ferðalög út í lönd. Ég var
búinn að útvega þér risastórt landa-
kort til að hengja upp á vegg, af öll-
um heiminum. Nú hugsa ég til þín og
ég sakna þín svo mikið. Ég sé andlit
þitt fyrir mér svo glaðlegt og vina-
legt, markað af lífsreynslu og vinnu.
Ég minnist þess er við vomm að
vinna saman í fyrrahaust fyrir vest-
an í bátnum. Við vomm að fletja
þorsk. Við stóðum samfleytt í tíu
tíma. Tókum okkur aðeins hlé í hálf-
tíma til að borða súkkulaði. Og alltaf
spurðirðu, hvort ég væri orðinn
þreyttur? Umhyggjan var svo mikil.
Þú varst alltaf til staðar. Sonur minn
Anton Þór talaði alltaf um að fara til
afa í „gula“. Hann skynjaði hlýjuna,
gleðina og öryggið frá þér. Þú er fyr-
irmynd mín sem faðir. Því góður fað-
ir birtist ekki endilega í ríkidæmi
veraldlegra hluta. Heldur einnig í
orðum, verkum og hjartlagi. Þú hafð-
ir það fyrir reglu að fara með Faðir
vorið er þú varst að svæfa okkur
systkinin. Þú sagðir okkur að biðja
fyrir þeim sem áttu bágt, þá nefnd-
irðu alla á nafn. Svo sagðirðu okkur
gamansögur og við hlógum og hlóg-
um. En alltaf sofnaðir þú fyrst.
Nú ertu farinn í þitt síðasta ferða-
lag en ég veit hvar þú ert, því þú
sagðir mér það.
Pabbi.
Lífsþróttur unga mannsins.
Hlátur og gleði ungbamsins.
Hlýja ogviska gamla marmsins.
Þú.
Vertu sæll, elsku pabbi minn.
Guð geymi þig.
Þinn sonur,
Sævar.
„Margrét mín, hann afi þinn er dá-
inn,“ var með því fyrsta sem mér var
sagt laugardagsmorguninn 4. mars.
Ég verð nú að segja að þessu bjóst
ég ekki við, ég hafði spáð afa langlífi,
hann var svo hress og félagslyndur
og lét aldrei á neinu bera þótt hann
væri eitthvað veikur. Þegar manni
em sögð svona tíðindi hrúgast yfir
mann minningar og þá sérstaklega
góðar minningar um þennan frá-
bæra mann. Hann afi var alltaf til-
búinn að hjálpa ef maður átti eitt-
hvað erfitt þótt hann væri ekkert
betur staddur sjálfur. Hann hugsaði
alltaf um aðra og að öðmm liði sem
best. Égman eftir Veiðivatnaferðun-
um sem við barnabörnin fómm með
honum. Þótt við veiddum ekki neitt
og þyrftum að fara á útiklósett þá
var þetta svo gaman og mikið ævin-
týri.
Afi undi sér vel úti í náttúrunni og
var mikið náttúrabam. Hann stund-
aði sjóinn mikið og þótti gaman af því
að veiða, ég man eftir því þegar hann
sagði einu sinni við mig að þegar það
lægi eitthvað illa á honum þætti hon-
um gott að fara út í fjöm að hugsa.
Það var svo gott þegar maður var
lítill að vera hjá afa og ömmu og fá að
kúra uppi í hjá þeim og láta afa segja
manni sögur af sér þegar hann var
lítill og eyjunni hans. Okkur krökk-
unum þótti svolítið gaman af að
stríða honum og þá sérstaklega með
músum, hann var alveg logandi
hræddur við mýs. Einu sinni kemur
Biggi í heimsókn (sonur Siggu
Bimu) og lætur afa fá kassa. Afi opn-
ar kassann, tekur bolta upp úr hon-
um og við boltann er föst einhver loð-
tuska (sem afi hélt að væri mús). Afi
tekur á rás og hleypur fram á gang
og felur sig í fatahenginu, en við
hlógum og hlógum. En afi tók öllu
gríni vel og hann gerði í því að láta
stríða sér og þótti gaman að því.
Síðasta skipti sem ég hitti afa var
á afmælisdaginn minn 1. mars. Hann
hringdi í mig í skólann og bað mig og
Alla (son Siggu Bimu) að koma til sín
út í „Gula“, en það er húsið kallað
sem hann átti heima í (gult hús).
Þegar við komum til hans tekur hann
á móti okkur með bros á vör, var þá
búinn að baka pönnukökur. Þá hefði
mig aldrei gmnað að þetta yrði í síð-
asta sinn sem ég myndi hitta hann.
En þetta var bara eitt dæmið um
hvað hann var góður afi.
Ég stend í þeirri meiningu að þeg-
ar Guð tekur frá manni góða ástvini
og ættingja svona fljótt, vanti svona
gott fólk hinum megin. Já, hann afi
var frábær og er eflaust enn, og ég
held að það hefði mátt segja honum
það oftar en maður gerði.
Þú munt lifa með okkur öllum alla
tíð, við munum aldrei gleyma þér.
Ég bið Guð um að taka vel á móti
þér og líði þér sem best.
Ég kveð þig enn sem áður, með
innilegri þökk.
Minn hugur reikar hrjáður til himins
lítégklökk.
Ég bið minn Guð að gjalda hið góða
semégnaut.
Gakk þú um aldir alda óslitna
sigurbraut
(Halla Eyjólfsd.)
Þín dótturdóttir,
Margrét Birgitta Davíðsdóttir.
Nú legg ég augun aftur
ogætlaméraðsofna
svo að Guð
oggóðirenglar
vaki yfir mér.
Elsku afi.
Nú ert þú farinn frá okkur og
kominn til Guðs. Þú fórst allt of
fijótt, við áttum eftir að gera svo
margt saman. En samt em þeir tím-
ar sem ég átti með þér ógleyman-
legir og allir jafn góðir. Þú vildir allt-
af að ég kæmi með hvert sem þú
fórst. Ég man allar Veiðivatnaferð-
imar, bílasýningamar og allar heim-
sóknimar sem við fómm í. Við fómm
til Veiðivatna á hverju sumri, það var
alltaf jafn gaman. Ég vildi að þær
gætu orðið fleiri. Við vomm búnir að
panta í Veiðivötnum í sumar. Ég
hlakkaði svo til að fara með þér en ég
veit að þú verður nálægt okkur.
Það era svo margar minningar
sem koma upp í hugann þegar svona
kemur fyrir og em þær allar ógleym-
anlegar. Það var alltaf jafn gaman að
koma út í Gula, þú vildir alltaf gefa
manni eitthvað þó að þú ættir ekki
mikið fyrir þig sjálfan. Þú hugsaðir
alltaf fyrst um vini þína og fjöl-
skyldu. Ég veit að núna getur þú
flakkað eins og þú vilt og ég vildi að
ég gæti komið með.
Ég mun alltaf minnast þín, hvað
þú varst mér alltaf góður og vildir
allt fyrir mig gera. Guð geymi þig, afi
minn.
Þinn dóttursonur,
Birgir.
Elsku afi. Þegar ég heyrði að þú
værir dáinn var mér mjög bmgðið,
því aðeins nokkrum dögum áður
varstu svo hress. Ég vissi að þú hefð-
ir farið til læknis en ég hélt að það
væri ekkert alvarlegt.
Þær em endalausar minningarnar
sem ég á um þig. Allar árlegu Veiði-
vatnaferðimar sem fjölskyldan fór í,