Morgunblaðið - 24.03.2000, Side 53

Morgunblaðið - 24.03.2000, Side 53
MORGUNBLAÐIÐ MINNINGAR FÖSTUDAGUR 24. MARS 2000 hús reis af grunni og í það var flutt sumarið 1950. En reiðarslagið kom veturinn eftir. Sigfús þurfti til lækn- inga í Reykjavík, hafði viðdvöl hjá Einari bróður sínum, sem var lækn- ir í Vestmannaeyjum en fórst með flugvélinni Glitfaxa á leið til borgar- innar. Þetta var þungt áfall fyiir Sólrúnu og börnin en ekki brást að þau elstu styddu móður sína við að halda heimilinu saman. Svo tóku þau eitt við af öðru með vaxandi þroska og þrótti. Starf Sólrúnar var unnið í kærleika, trú og von um að börnin nytu þess að vera ung og al- ast upp saman en læra að starfa eins og hugur og geta leyfðu. Þessum ár- um, fátækt og erfiðleikum lýsti Sól- rún best sjálf með tærum einfald- leika ljóðsins: Þegar héðan hópurinn heldur leiðir sínar, þeirra eini auðurinn erubænirmínar. Sólrún hætti búskap vorið 1964 og eftir það dvaldi hún hjá börnum sínum, lengst þó á vegum yngstu dótturinnar Oddbjargar, fyrst á Arnórsstöðum á Jökuldal en síðast í Fellabæ. Hún sat og prjónaði, því margar litlar hendur og fætur barnabarna þurftu leista og vettl- inga. En hún hafði mikið yndi af lestri góðra bóka, bæði sagna og ljóða. Henni var létt um að segja frá og féllu frásögur jafnan í létt form og stuðla. Ljóð eftir hana birtust í ljóðabókinni „Aidrei gleymist Aust- urland", sem Prentverk Odds Bjömssonar á Akureyri gaf út árið 1949. Hún var elsti höfundurinn í ljóðasafninu „Raddir að austan“, sem Félag ljóðaunnenda á Austur- landi gaf út fyrir síðustu jól. Grunur minn er sá að Sólrún hafi búið yfir hæfileikum, sem ekki vannst tími til að hlúa að meðan hún var yngri. Ljóðin geyma þrá og búa yfir sigri hljóðlátrar persónu. Frelsið er fólg- ið þar sem fólkið berst með starfi hugar og handa. Þrátt fyrir kjör sín eða kannske vegna þeiri-a átti Sólrún ætíð þann auð að ég fór glaðari af fundi henn- ar. Þær samvistir eru hér þakkaðar og eru ómetanlegur fjársjóður í minningunni. Börnum hennar og afkomendum flyt ég innilegar samúðarkveðjur. Sigurður Kristinsson. ÁSLAUGUR BJARNASON + Áslaugur Bjarna- son fæddist á Mýrum í Ytri-Torfa- staðahreppi í V- Húnavatnssýslu 10. nóvember 1925. Hann lést á Sjúkra- húsi Reykjavíkur 12. mars síðastliðinn. Foreldrar hans voru Bjarni Gunnlaugsson Björnsson, bóndi á Mýrum, f. 1. okt. 1896 á Óspaksstöð- um, Staðahreppi í V- Húnavatnssýslu, d. 22. febr. 1946, og Áslaug Ás- mundsdóttir, f. 7. ágúst 1894 á Mýrum, d. 16. nóv. 1925 Áslaugur ólst upp á Mýrum og sfðar Skíða- stöðum í Skagafirði. Systkini hans eru Björn Bjarnason, f. á Mýrum 7. sept. 1918, Gunnar Trausti Bjarnason, f. á Mýrum 1. mars 1924, d. 9. sept. 1947, Ingibjörg Steinunn Bjarnadóttir, f. á Mýrum 15. nóv. 1929, d. 29. jan. 1994, og Bjarni Gunnlaugsson Björnsson, f. í Reykjavík 19. júní 1945. Áslaugur kvæntist 16. apríl 1960 eftirlifandi eiginkonu sinni, Margréti Steinunni Guðmunds- dóttur, f. á ísafirði 11. janúar 1928. For- eldrar hennar voru Daðey Guðmunds- dóttir og Guðmund- ur Jónatansson, bóndi í Engidal í Skutulsfirði. Börn Áslaugs og Margrét- ar eru Albcrt Om, f. 28. ágúst 1959, Reynir, f. 16. ágúst 1962, og Áslaug Rut, f. 17. apríl 1965. Fyr- ir átti Áslaugur Kristbjörgu Hafdísi, f. 18. september 1951. Margrét átti fyrir Herdísi Harðardóttur, f. 15. desember 1946 og gekk Ás- laugur henni í föðurstað. Aslaugur nam rafvirkjun hjá Kristjáni Einarssyni og Johan Rönning og lauk hann sveinsprófi 1950. Frá 1953 til 1958 starfaði Áslaugur hjá Landsmiðjunni en með eigin rekstur til 1967 er hann hóf störf hjá Rafmagnsveitu Reykjavíkur og gegndi þeim til 1996, þá sjötugur. Utför Áslaugs fer fram frá Laugarneskirkju í dag og hefst at- höfnin klukkan 13.30. Ég hugsa til þess nú þegar þú ert dáinn, pabbi, að í þau 37 ár sem við lifðum saman skyldir þú aldrei hafa skipt skapi þannig að ég muni það, jafnvel þegar við bræðumir fórum með þér, ég líklega fjögurra til fimm ára og Albert sjö til átta ára. Þú þurft- ir að kaupa rafmagnsefni. Við biðum í bílnum sem stóð í halla fyrir ofan Skú- lagötu og það gerðist eldsnöggt að með fikti náði ég að losa um bílinn sem lagði af stað niður brekkuna og Albert tók við stjóminni, hamaðist á fótstigunum en allt kom fyrir ekki, bíllinn rann beinustu leið yfir Skúlag- ötuna og hafnaði á ljósastaur og já þér fannst best að við vorum óhultir. Það eina sem kannski vantaði var að þú værir stundum heima þegar við vor- um litlir en þegar ég eltist sá ég að þú varst afskaplega vinnusamur og greiðvikinn þannig að þegar þínu dag- lega amstri lauk vorum við sofnuð. Þegar við Anna hófúm búskap kom í Ijós að við stóðum ekki ein. Ef þurfti að mála eða eitthvað að gera varstu kominn um hæl að hjálpa. Bamabömin fóm ekki á mis við góðmennsku þína. Nokkurra vikna gömuí vom þau farin að skoða heim- inn yfir öxlina á afa í „salíbununum" og þegar þau stækkuðu sýndir þú því áhuga sem þau tóku sér fyrir hendur. Haustið 98 fómm við saman í frí til Portúgals og sú minning yljar, að rölta um á daginn og borða úti á kvöldin. Ef við hefðum farið aðra ferð sem við ætluðum er aldrei að vita nema þú hefðir lagst í sólbað. Eftir að þú veiktist í haust leiðstu kvalir yfir því að geta ekki aðstoðað og nú í byijun mars komstu upp í hús til að aðstoða mig þótt þú hefðir ekki heilsu til. Að lokum vil ég þakka þér fyrir allt. Reynir. Vinur minn Áslaugur Bjamason lést sunnudaginn 12. mars síðastlið- inn. Nú þegar leiðir skilur vil ég minn- ast hans nokkmm orðum. þeirra Gerðu og Edda á Merkurgöt- unni að passa hana Onnu Völu mína frá því að ég var níu ára gömul. í dag, 35 ámm seinna, er samband okkar svo náið að Gerða og Eddi taka böm- um mínum og hafa alltaf tekið þeim eins og þau væru þeirra eigin bama- böm. Mig langar til að kveðja hann Edda okkar og þakka honum fyrir allar þær skemmtilegu stundir sem við fjölskyldan höfum átt með þeim í gegnum öll árin. Elsku Gerða mín, Nonni, Ingó, Frikka, Anna Vala, Sjonni, börn og barnabörn, megi góður Guð vera með ykkur og styrkja í þessari miklu sorg. Rannveig, Carlos, Gerða Rún og litli Carlos. Ég var ung að ámm er ég kynntist fyrrverandi tengdaföður mínum, Emi Ingólfssyni, prentsmiðjustjóra. 16 ára gömul flutti ég á heimili hans og Gerðu sem væntanleg tengda- dóttir, er við Jón, sonur þeirra, hóf- um sambúð undir vemdarvæng þeirra hjóna. Reyndust Gerða og Eddi mér hinir bestu foreldrar og féll aldrei skuggi á þau 25 ár sem við áttum samleið, eða þar til við Jón slit- um „amvistum fyrir sex ámm. Ég á margar góðar minningar um Edda frá þessum ámm. Minningar frá ámnum í prentsmiðjunni, en ég fetaði í fótspor hans og undir hans handleiðslu lærði ég prentsetningu, svo og minningar frá öllum veiðiferð- unum, ferðalögum og öðmm ánægju- stundum með fjölskyldunni. Þó að samskipti okkar Edda væm ekki mikil hin síðustu ár kom hann nokkmm sinnum að heimsækja okk- ur í Hrísmóana og brást það ekki að hann færði mér pakka af harðfisk sem hann vissi að var í uppáhaldi hjá mér. Bömin mín em harmi slegin vegna fráfalls afa síns og vilja þau þakka honum fyrir samfylgdina. Geyma þau góðar minningar um afa sinn í hjarta sínu. Ég vil senda Gerðu mínar dýpstu samúðarkveðjur, svo og Nonna, Ingó, Önnu Völu og fjölskyldum þeirra. Megi guð styrkja þau og leiða á erfiðri stund. Ég vil að lokum þakka Edda fyrir samfylgdina og kveð hann með þessum orðum: Skærthannskein skein eigi lengi. Þávarðdimmtídal erandidrottins afupphæðum blés á hið bjarta Ijós. (Sveinbjöm Egilsson.) Ellý Helga Gunnarsdóttir. Tilafa. Utanfrá þýtur vindurinn um laufin á tijánum, hann er að segja þeim frá þér. Utanfrá er sólin að setjast bak við fjöllin, húneraðþerrasíntár. Utanfrá þegja allir heimsins fuglar, þeir era að vísa þér í átt að ljósinu. En að innanfrá eru aðeins minningar, minningar sem ég á af þér. (AldísAnna.) Þín Aldís Anna. Eitt sinn verða allir menn að deyja. Öll verðum við að sætta okkur við að mannlegt líf endar. Okkur langar til að kveðja vin okk- ar, Öm Ingólfsson, með nokkrum orðum. Með hækkandi aldri finnum við fyrir því hversu fækkar í vinahópn- um. Rólegur, hlýr, myndarlegur og duglegur eru orð sem okkur finnst lýsa þér vel. Margar góðar minning- ar hrannast upp, frá hálfrar aldar vináttu. Að leiðarlokum viljum við nú þakka þér, kæri Örn, fyrir allt og allt í gegnum lífið. Við minnumst Kan- aríeyjaferðanna og til dæmis var síð- asta ferðin þangað farin fyrir rúmum mánuði. Kærar minningar vekja þær mörgu veiðiferðir og útilegur sem við fórum í. Sérstaklega er Hlíðarvatn með öllum þeim flugubleikjum sem við veiddum þar og flestar laxveiðiár landsins eru ekki undanskildar. Öm vinur okkar var mikill laxveiðimaður. Það var mikið gæfuspor þegar Öm eignaðist sína góðu konu, Gerðu, sem bjó fjölskyldunni yndislegt heimili sem alltaf stóð börnum, bamabörn- um, ættingjum og vinum opið. Élsku Gerða, við óskum þess að góður Guð styrki þig og fjölskyldu þína á þessari sorgar- og saknaðar- stundu. Lifendum guð minn líkna þú, liðnum þú miskunn gefur. Veit huggun þeim sem harma nú, hvíld væra þeim er sefur. Góðir menn, drottinn, gef þú að, í góðra manna komi í stað, áölluráð,einnþúhefur. (Sveinbjöm Egilsson.) Jenný og Davíð, Sigrún og Ragnar. Áslaugur var meðalmaður á hæð en grannur, beinn í baki og léttur í spori. Hann var mikið Ijúfmenni og hógvær í framkomu, hjartahlýr og öll- um velviljaður. Áslaugur vann alla ævi langan vinnudag enda vinnufús og hafði ánægju af vinnu, fylgdist vel með í sínu fagi og reyndar með öllum tæknimálum á hverjum tíma. Vand- virkni hans var og hafin yfir allan vafa. Við Áslaugur kynntumst í ágúst 1976 þegar hann og Magnús heitinn Markússon rafvirki frá Amarhóh í Vestur-Landeyjum drógu rafmagns- leiðslur í nýja íbúð okkar hjóna í Engjaseli hér í Reykjavík. Eg hafði hins vegar þekkt Magnús lengi, allt frá 1960 þegar ég var fyrst í sveit í Yztakoti í Vestur-Landeyjum, og vissi að hann átti marga góða vini sem voru tíðir gestir á verkstæði Magnúsar sem var fyrst í Þverholtinu og síðast á Laugavegi 168. Áslaugur var einn af þeim. Magnús hafði lofað mér aðstoð í rafmagninu í nýju íbúð- inni og sagði að þetta yrði „htið mál- ...hann Áslaugur ætlar að koma með mér í þetta.“ Það voru orð að sönnu. Við lukum við að draga í og ganga frá öllum dósum og innstungum á tveim- ur kvöldstundum. Frá þessum tíma vorum við Áslaugur góðir vinir og ræktuðum ætíð vinskapinn. Hann leit síðast inn hjá mér á vinnustað í vik- unni áður en hann lést. Margir vinir mínir kynntust einnig Áslaugi. Allir vildu þeir hafa Áslaug með í ráðum ef eitthvað þurfti að gera í rafmagns- málunum á heimilinu, það voru engar ákvarðanir teknar nema ræða vanda- máhð og lausn þess fyrst við Áslaug. Við hjónin áttum vísa aðstoð hjá Áslaugi þegar við keyptum nýtt rað- hús í Seljahverfinu sumarið 1984. Auk þess að draga í allar raflagnir og ganga frá öllu þar tilheyrandi þurft- um við að leggja mikla vinnu í að laga ýmislegt sem reyndist ekki vera í lagi í rafmagnsrörunum þegar til átti að taka. Ég hef oft vitnað í það hversu skemmtilegur tími það var þegar við Áslaugur vorum...að byggja". Áslaugur var einn af þeim mönnum sem miðlaði af reynslu sinni af raf- magninu til þess að koma í veg fyrir slys. Dæmi um þetta er þegar fjöl- skylda mín flutti í raðhúsið þá kom Áslaugur og skipti um lekarofann fyr- ir húsið. Mér fannst þetta hreinasti óþarfi enda lekarofinn nærri því nýr. Áslaugur sagði mér þá að svona vildi hann hafa þetta, lekarofinn væri að vísu ekki gamall en allt það finasta í honum löngu farið á byggingartíman- um. Nokkrum vikum síðar bjargaði þessi fyrirhyggja Áslaugs lífi dóttur okkar hjóna þegar hún af óvitaskap stakk hámál inn í eina innstunguna án þess að bíða skaða af fyrir það að lekarofinn virkaði fullkomlega rétt. Áslaugur vann lengi hjá Raf- magnsveitu Iteykjavíkur og hkaði vel. En þegar hann hætti þar vegna al- durs hélt hann áfram að vinna af full- um krafti í ýmsum minni háttar raf- magnsverkefnum alveg fram á síðasta haust þegar kransæðastíflan fór aftur að hrjá hann en hann hafði fyrst fundið fyrir henni í kringum 1990. Þá fór hann til Lundúna í að- gerð sem heppnaðist vel en töluverð- an tíma var hann að jafna sig og ná kröftum á ný. Ég kveð þennan góða vin minn með þakklæti fyrir langa og góða viðkynn- ingu um leið og ég og fjölskylda mín vottum aðstandendum samúð okkar. Þorgils Júnasson. Fyrir hálffi öld var húsnæðisekla hér á Reykjavíkursvæðinu síst minni en nú, jafnvel öllu meiri. Hvort- tveggja var að lóðir lágu ekki á lausu og lánafyrirgreiðsla var vægast sagt óbjörguleg, ekki síst fyrir auralausa stráka. Samt vildi svo til að fjórir ung- ir menn stóðu uppi með byggingar- leyfi fyrir 28 íbúða blokk sem þeim var auðvitað gersamlega ofviða að nýta sér svona fáum. En þeir létu ekki deigan síga, heldur söfnuðu saman kunningjum og kunningjakunningj- um uns komnir voru 28 tilvonandi byggjendur og hafði hver þeirra gerst áskrifandi að sinni íbúð. Við Áslaugur Ientum báðir í þessum hópi og hér hófust okkar kynni, sem entust með- an báðir lifðu, eða tæplega hálfa öld. Þessi hópur kann að hafa sýnst nokk- uð sundurleitur við fyrstu sýn, en hann átti það þó sameiginlegt að efna- hagur flestra eða allra var niðri við núllmörkin. En hér hafði tekist gifti*-- samlega til. Samvinna varð hin ákj- ósanlegasta allt frá byijun og efldist við hverja raun. Auk þess voru hér samankomnir fagmenn úr hinum ýmsu greinum byggingariðnaðarins, trésmiðir, múrarar, járniðnaðar- menn, rafvirkjar, málarar, jafnvel verkfræðingur o.fl. o.fl., svo harla lítið þurfti að kaupa út af fagvinnu og má segja að bygging hússins væri unnin svo til öll af okkur sjálfum í frístund- um, kvöldum, helgum og sumarleyf- um. Og með sameiginlegu átaki, (er of væmið að segja bræðralagi?) komst húsið upp. Og hér hafa nokkrir okkar búið æ síðan ásamt með fjölskyldum. Áslaugur heitinn teiknaði raflögn- ina í húsið og setti síðan upp ásamt þeim ágæta félaga Finni Bergsveins- syni, og hefur verið vel að henni stað- ið, því mér vitanlega hefur hún hvergi bilað á þessum áratugum. Þessi hópur, sem hér hafði valist saman, reyndist einkar samstilltur, og þótt stundum vildi svo til, að sitt sýndist hverjum um aðferðir og áherslur, man ég ekki til að slíkt yrði að sundurþykkju, eða einn sakaði annan um ótugtarskap eða viðhefði dylgjur um slíkt. Kannski höfum við ekki hlustað svo mikið á ræður al- þingismanna til að við tileinkuðum okkur orðbragð þeirra. En við þe*e>: konar aðstæður var Áslaugi mjög sýnt um með sinni lipurmennsku að sýna mönnum fram á að hér væri um smávægilegan ágreining að ræða, sem auðvelt væri að sætta með gagn- kvæmri sanngimi og lítilsháttar til- hkðrunarsemi, og undu báðir vel við. Þess háttar menn eru hollir hverjum félagsskap. Áslaugur var mikill og farsæll starfsmaður og oft furðaði maður sig á, að maður, sem löngum bjó þó við skerta heilsu, skyldi hafa úthald í ssús langa vinnudaga. Hann hefur allt ira fyrstu séð um viðhald og viðgerðir á sameiginlegum rafmagnstækjum okkar félaga svo sem þvottavélum, strauvélum, vindum o.s.frv., svo og nýjungum sem orðið' hafa síðan, eins og sjónvarpsnetum og öðru, og fúrðar mann á hve mörgum þeim nýjungum hann gerði ráð fyrir við hönnunina. Alla þessa þjónustu leysti hann af hendi fljótt og vel, jafnvel áður en við hinir höfðum gert okkur grein fyrir nokkurri bilun í tækjunum. Undirrit- uðum, sem löngum var gjaldkeri hús- félagsins ætti að vera kunnugt um að áhugi Áslaugs beindist fremur að því að kippa hlutunum í lag fljótt og vel, en að innheimta greiðslur fyrir veitta þjónustu. Hef ég enda sterkan grudi raunar rökstuddan, um að hann hafi býsna oft ekki hirt um að innheimta greiðslu fyrir viðvik sín. Uggir mig að við húsfélagar söknum vinar í stað, þegar hans nýtur ekki lengur við. En Áslaugur kom víðar við en í rafmagn- inu. Vegna langvarandi starfa hans í byggingariðnaðinum hafði hann heyj- að sér staðgóðrar þekkingar í flestum greinum, sem þar að lýtur, og maður með atorku hans og áhuga lét sér ekk- ert óviðkomandi sem viðkom viðhaldi hússins og var hvarvetna liðtækur í besta lagi. Hann snerti ekki á neinu verki án þess að gera það vel. Það var gott að leita til hans um holl ráð og annan greiða því ekki skorti hann greiðviknina. v Sem að líkum lætur hefur þeim fækkað hér í húsinu sem upphaflega byggðu það. Sumir hlutu fljótlega vegna stækkandi fjölskyldu að leita sér rýmra húsnæðis, aðrir hafa í tím- anna rás horfið til feðra sinna. Við er- um nú við fráfall Áslaugs aðeins fjórir eftir hér í húsinu af „frumbyggjun- um“. Við erum allir þakklátir fyrir að hafa kynnst og fengið að njóta félags- skapar og vináttu þessa drengskapar- manns. Heimili þeirra hjóna Áslaugs og hans ágætu konu, Margrétar Guð- mundsdóttur, er þokkafullt og og aÍÁ laðandi í besta lagi, þar er manni æv- inlega tekið með sama hlýleika og alúð. Alúðin sýnist mér ganga í arf til afkomendanna. Við Svava og böm okkar vottum Margréti, bömum þeirra, svo og öðm vandafólki innilegustu samúð og blessum minningu þess mæj* manns, Áslaugs Bjamasonar. Hilmar Pálsson.

x

Morgunblaðið

Direkte link

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.