Morgunblaðið - 24.03.2000, Síða 54

3f4 FÖSTUDAGUR 24. MARS 2000
MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
+ Sigiiín Ásbjörg
Fannland fæddist
á Ingveldarstöðum á
Reykjaströnd i
Skagafírði 29. maí
1908. Hún lést á Heil-
brigðisstofnun Suður-
nesja 14. mars síðast-
liðinn. Móðir hennar
var Anna Guðrún
Sveinsdóttir og faðir
hennar Hálfdán
„ Kristjánsson. Fóstur-
foreldrar hennar
voru Ingibjörg
Bjömsdóttir og Guð-
mundur Sigurðsson
frá Fagranesi á Reykjaströnd.
Hálfsystur hennar vom Sveinfríð-
ur Jónsdóttir og Ágústa Jónsdóttir.
Sigrún giftist Páli Sveinbjöms-
syni frá Kjalarlandi í Austur-
Húnavatnssýslu 14. apríl 1931.
Hann var fæddur 8. mars 1909, d.
3. júní 1970. Þau skildu. Böm
þeirra era: 1) Haukur Frímann, f.
20.1. 1931, mjólkurfræðingur,
kvæntur Sigurlaugu Steingrúns-
dóttur. Börn þeirra em: Stein-
grímur, Sigrún og Theódóra. 2)
^Oskar Sveinbjörn, f. 3.3. 1932, bif-
vélavirki, kvæntist Margréti Guð-
jónsdóttur. Böm þeirra em: Guð-
jón Grétar, Rúnar Kolbeinn,
Elsku mamma.
Nú kveðjumst við um stund. Nú er
gullvagninn komin að sækja þig. Það
er margs að minnast á löngum tíma.
Sterkt var sambandið á milli okkar
mæðgna sennilega vegna þess að ég
er þín eina dóttir.
Þegar ég lít til baka, t.d. til æsku-
ára minna á Króknum. Það var oft
•%*iitt fyrir þig að ala okkur upp þar
sem lítið var til og ekki voru verald-
leg gæði mikil í þá daga. Þú ólst okk-
ur systkinin upp á kreppuárunum og
það þurfti svo lítið til að gleðjast af,
eins og t.d. þegar þú sast við gömlu
saumavélina þína og saumaðir á mig
jólakjólana og hvernig þér tókst að
gera jólin gleðileg þótt lítið væri til.
Þú stóðst þig alltaf eins og hetja
hvað sem á gekk og þér tókst með
þínum hetjuskap að koma okkur
systkinunum vel til manns.
Sextán ára gömul flutti ég suður
til Keflavíkur. Voru þá tveir af
bræðrunum fluttir nokkru áður. Sex
árum síðar flytur þú hingað til Kefla-
víkur. Ég tel að þín bestu ár hafi ver-
jjð eftir að þú fluttir suður með sjó.
Hér leið þér vel með fólkið þitt í
Unnur Sveindís og
Steinunn Ósk. 3)
Hörður Húrifjörð, f.
27.3. 1933, bakara-
meistari, kvæntur
Ingu Sigurðardóttur.
Böm þeirra em:
Guðrún Bryndís, Sig-
urður Páll, Hörður
og Sigríður Anna. 4)
Kolbeinn Skagfjörð,
f. 11.8.1934, verslun-
armaður, kvæntur
Koibrúnu Sigurðar-
dóttur. Böm þeirra
era: Margrét, Sigrún
María, Sigurður og
Anna Ósk. 5) Ásta Eygló, f. 2.2.
1938, myndlistarmaður, giftist
Gunnari Árnasyni. Þeirra böm
em: Ámi og Páll. 6) Bragi, f. 11.4.
1939, d. 6.10. 1986, ókvæntur og
barnlaus.
Sigrún flutti til Keflavíkur árið
1961. Hún vann bæði við físk-
vinnslu og afgreiðslustörf hjá
Kaupfélagi Suðurnesja. Hún gaf út
Ijóðabókina „Við arininn" árið
1979. Síðustu tvö árin dvaldi hún á
Hlévangi, dvalarheimili aldraðra í
Keflavík.
Utför Sigrúnar fer fram frá
Keflavíkurkirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 14.
kringum þig og fylgdist með þegar
bamabömin komu í heiminn hvert af
öðru. Það var þér mikil gleði og elsku
mamma mín, mikið var gott að hafa
þig hjá okkur.
Elsku mamma mín, nú er komið að
kveðjustund og megi guðs englar
vaka yfír þér.
Að endingu viljum við þakka
starfsfólki Hlévangs umönnun móð-
ur minnar meðan hún dvaldist þar.
Þín
Ásta.
Manmildiþína,
móðirin hlýja.
Brauðgafstaðborða
bömunum ungu.
Undirkinnkúrðu
konunni bh'ðu.
Man mildi þína,
móðirin hlýja.
Afreksmann áttir
í sálu þinni.
Eivissumendi
orku þinnar,
afburða elju
okkur til handa.
Man mildi þína,
móðirin hlýja.
Kenndirosskvæði,
kunnum að hlýða
skáldkonan skynug,
skópokkurdáðir.
Oftmáíanda
auðlegðarnjóta.
Man mildi þína,
móðirin hlýja.
Skagfirskur skörungur
skartarnúfógru.
Með guði hún gengur
grösugar lendur.
Lífdögum löngum
lokiðerhéma.
Man mildi þína
móðirin hlýja.
(ÓskarPálsson.)
Þinn sonur,
Óskar.
Nú hefur hún elsku amma okkar
kvatt í hinsta sinn. Hún hefur verið
meðal okkar frá því við systkinin
munum eftir okkur og því er skrýtið
til þess að hugsa að ömmukapítulinn
er búinn í okkar lífi.
Amma var einstakur persónuleiki
og sagði hlutina á sinn hátt. Hún var
hreinskilin og gat verið hvöss ef því
var að skipta. Hún lét mann óspart
heyra það ef maður bætti á sig kíló-
um eða breytti um hárgreiðslu sem
henni fannst ekki nógu góð eða ein-
faldlega var byrjaður að missa hárið
eins og karlpeningurinn er farinn að
gera í fjölskyldunni.
En hún amma okkar var blíð og
sýndi það á sinn hátt. Hún hafði lifað
tímana tvenna og ekki átti hún auð-
velda ævi. Hún var skemmtileg kona
og kunni ógrynni af vísum og kvæð-
um sem hún þuldi upp nánast fram á
síðasta dag.
Hún var dama, fannst gaman að
klæða sig upp og setja á sig skart.
Hún var hrifin af öllu sem glitraði.
Alltaf var hún með kambana í hárinu
og fram á síðustu mínútu reyndi hún
að setja þá í sig. Hún er með þá núna.
Þegar við niðjar hennar komum
saman eina helgi árið 1994 og hún
leit yfir stóra hópinn sinn trúði hún
því vart að allur þessi hópur væri af
henni kominn. Það var falleg stund.
Við vorum heppin að hafa ömmu
svona lengi hjá okkur en við vitum að
hún var hvíldinni fegin og friðsæl var
hún er hún kvaddi þetta líf. Hún
hafði lifað sitt og má h'ta stolt yfir
farinn veg.
Elsku amma, við þökkum fyiir
okkur, ljóðin, sögumar, innsýn inn í
líf fólks fyrr á öldinni og fleira og
fleira. Okkur langar að enda þessa
kveðju með þínum orðum með erind-
um úr ljóðinu Aðventan 1977 sem er í
ljóðabók þinni. Þessar línur lýsa þér
svo vel og þínum þankagangi sem
var einstakur í sinni mynd.
Þegar ég kveð þig, heimur, í hinsta sinn
heilsaðu frá mér öllum sem skildu mig best.
Svo máttu gjaman kasta kveðju á hina
sem kannski af smávegis yfirsjón reyndust
mérverst
Nú lifi ég ein í samlyndi og sátt við alla.
Senn koma lokin og þá verð ég kölluð heim.
Þar bíða vinir handan við móðuna miklu.
Mikið verður gaman að fylgjast með þeim.
(Sigrún Fannland.)
Margrét, Sigrún María,
Sigurður og Anna Ósk
Kolbeinsbörn.
Okkur systkinin langar til að
minnast ömmu okkar í nokkrum orð-
um. Helstu minningar okkar af
ömmu eru frá heimsóknum hennar
norður til okkar á Krókinn, dvaldi
hún þá hjá okkur í einhvem tíma.
Henni þótti gaman þegar við fórum
saman í bíltúra, ekki síst út Skaga og
víðar um Skagafjörðinn. Amma var
fædd og uppalin í Skagafirði. Hún
unni Skagafirði og Skagfirðingum.
Á Króknum ól amma börnin sín
upp, en á þeim tíma bjuggu þar
margir við kröpp kjör og atvinnu-
leysi, en henni tókst samt að koma
bömum sínum vel til manns með
dugnaði og eljusemi.
Eitt af hugðarefnum ömmu var að
yrkja ljóð og átti hún talsvert safn
ljóða, sem hún birti í ljóðabókinni
Við arininn, en þar á meðal er ljóð,
sem hún orti þegar Sauðárkrókur
varð 100 ára.
Hallar af degi; við stefnum á Stapann,
Stefán þar heldur vörð.
Við ætlum að heilsa upp á afmælisbamið
ogökum niðurífjörð
því nú er hann orðinn aldargamall
okkarskagfirski bær
sem fóstrað hefur æsku og elli
og okkur mun löngum kær.
I blámóðu eyjar, dalir og drangar
dotta í aftanró.
Sólglit á skýjum signir Stólinn,
sofafuglarímó.
Mér finnst eins og til okkar kinki kolli
hvereinþúfaogbarð
þó ár hafi liðið og öldumar hafi
í ýmislegt brotið skarð.
Við finnum hve sterk er átthagaástin
sem unaði fylli sál.
Af angan úr grasi og daggardreyra
drekkumviðþínaskál.
SIGRUN ASBJORG
FANNLAND
JONG.
ARNORSSON
+ Jón G. Arnórsson
fæddist í Vill-
ingadal á Ingjalds-
sandi við Önundar-
Qörð 29. júlí 1919.
Hann lést á Sjúkra-
húsi Reykjavíkur 15.
mars sfðastliðinn.
Hann var sonur hjón-
anna Margrétar Guð-
mundsdóttur frá Vill-
ingadal, f. 1890, d.
1957 og Arnórs
Kristjáns Amórsson-
ar frá Mosdal, f.1887,
d.1923. Systkini Jóns:
Jóhann, f. 4. ágúst
1920, d. 1981; Arnfríður, f. 23.
desember 1923, býr í Hafnarflrði.
Árið 1944 kvæntist Jón Guð-
rúnu Guðmundsdóttur frá Litla-
Holti á Flateyri, f. 28. desember
1919, d. ll.febrúar 1984. Þau
jí i bjuggu allan sinn búskap í Hafn-
arfirði, lengst af á Öldugötu 8.
Þeim varð sjö bama auðið og
komust fimm þeirra
upp, þau eru: 1) Hall-
grímur, f. 30. sept-
ember 1941. 2) Mar-
grét Dóra, f. 1.
nóvember 1944,
maki Sveinn Frið-
finnsson. Börn: Rún-
ar, Hafþór og Arnór.
3) Guðmundur, f. 31.
október 1945, maki
Ruth Ámadóttir,
börn Jón Örn, Guð-
rún og Árni Freyr 4)
Sigurður, f. 4. janúar
1949, maki Dagný
Guðjónsdóttir,
þeirra böra Rakel, Andri og
Signý. 5) Gunnar, f. 10. febrúar
1953, maki Þórunn Kristín Sverr-
isdóttir, þeirra börn Margrét
Kristín og Þóranna. Barnabarna-
bömin em þrjú.
Útför Jóns fer fram frá Hafnar-
fjarðarkirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13:30.
Elskulegur tengdafaðir minn er
látinn eftir langa og stranga sjúk-
dómslegu, hann veiktist fyrir rúmu
ári og má segja að það hafi verið
samfelld þrautaganga þó birti upp á
-’Áiilli. Við sáum vonina skína úr aug-
um hans, hann ætlaði að fara heim
aftur, en aftur syrti og að lokum var
stríðið tapað.
Ég kynntist Jóni og konu hans
Guðrúnu fyrir rúmum 30 árum þeg-
ar ég kynntist syni þeirra Guðmundi
og var strax mjög vel tekið af þeim
hjónum, þar eignaðist ég aðra fjöl-
skyldu sem reyndist mér mjög vel,
sérstaklega þegar á reyndi.
Jón missti konu sína Guðrúnu árið
1984. Það var mikið áfall í lífi hans
enda höfðu þau hjón verið mjög sam-
hent, það var þeim mikil ánægja að
geta verið í sumarbústaðnum sínum í
Þrastarskógi og voru barnabörnin
þá ósjaldan boðin með. Þau eignuð-
ust sjö börn en tvö þeirra dóu ung.
Jón var glaðlyndur maður, blíður og
tilfinningaríkur og ófeiminn við að sýna
það, hann stóð fast við sínar skoðanir
og hvikaði ekki frá þeim þegar hann
lenti í rökræðum um mál líðandi stund-
ar. Hann fylgdist vel með því sem var
að gerast í þjóðmálunum og hafði á því
skoðun til síðustu stundar.
Ég man hvað hann varð ánægður
þegar von var á fyrsta barnabarninu,
sagði að það væri mál til komið, enda
sýndi hann það vel þegar hann var
með þeim. Það brást aldrei hversu
veikur sem hann var, að gleðin skein
úr andliti hans þegar litlu börnin
komu í heimsókn.
Jón varð þeirrar ánægju aðnjót-
andi að kynnast vinkonu sinni
Kristínu, sem sýndi best hvem mann
hún hafði að geyma nú í veikindum
hans. Hún var hans stoð og stytta og
varla leið sá dagur í þetta rúma ár
sem hún sat ekki við rúmið hans.
Nú er komið að kveðjustund, elsku
Jón, hvíl í friði.
Ruth Ámadóttir.
Elsku afi minn, nú er komið að
kveðjustund. Nú hefur þú fengið
hvíldina eftir löng og erfið veikindi.
Ég man svo vel eftir ferðunum í sum-
arbústaðinn með þér og ömmu, þær
voru yndislegar stundirnar sem við
áttum saman þar. Þegar amma dó
voru bæði erfiðir og góðir tímar hjá
okkur.
Þú fluttir til okkar í nokkra mán-
uði meðan þú varst að bíða eftir nýju
íbúðinni þinni. Þú varst blíður og við-
kvæmur, þú varst fastur fyrir ef þér
fannst þú hafa á réttu að standa og
þorðir að standa við það sem þú
sagðir, gerðir það sem þér fannst
rétt hvað sem aðrir sögðu. Ég man
eftir peningakrukkunni þinni uppi á
skáp. Þú áttir það til að lauma að
mér peningum og mamma og pabbi
þurftu ekki að vita af því. Þegar ég
kom frá Englandi ófrísk að Daniel
varst þú mjög glaður yfir því að
verða loksins langafi, og þú sýndir
það alltaf þegar þú og Daniel hittust
hvað þér þótti vænt um hann og
hann á eftir að sakna langafa sem
honum þótti svo gaman að heim-
sækja á spítalann. Eg dáðist að Stínu
hvað hún var góð við þig og þú kunn-
ir svo vel að meta allar þær stundir
sem hún var hjá þér. Þegar við Stína
vorum hjá þér rétt áður en þú kvadd-
ir þennan heim var mikill friður yfir
þér, þú hélst í höndina á mér eins og
þú værir að kveðja mig í síðasta sinn.
Ég trúi því að þú sért kominn til
ömmu aftur.
Elsku afi minn, nú kveð ég þig í
hinsta sinn.
Þín sonardóttir,
Guðrún Guðmundsdóttir.
Við heilsum og kveðjum með klökkum huga
sem komum að gleðjast með þér.
Lifðu sæll meðan báran bláa
brotnar við sand og sker.
Amma hafði ríka réttlætiskennd
og þoldi ekki að níðst væri á þeim
sem minna máttu sín. Lét hún þá
duglega í sér heyra og oft í bundnu
máli. Amma var stundum nokkuð
berorð, sem sumum kannski mislík-
aði, en aðrir sem hana þekktu, vissu
betur. Það bjó góður hugur að baki
og stutt var í blíðuna og barngæsk-
una.
Sjaldan var amma ánægðari en
þegar við stórfjölskyldan vorum
saman komin. Voru þá oft rifjuð upp
brosleg atvik úr bemsku þeirra
systkina og mikið hlegið. Þessara
góðu stunda minnumst við nú með
þakklæti og gleði í huga.
Takk fyrir hve góð og örlát þú hef-
ur verið við okkur systkinin og börn-
in okkar.
Guð blessi þig, elsku amma.
Dvína mátt ég drúgum finn,
degi brátt fer að halla.
Kýs ég hátta í hinsta sinn
helst í sátt við alla.
(S. Fannland.)
Steingrímur, Sigrún
og Theodóra.
í dag kveðjum við elskulega
ömmu okkar, Sigrúnu Fannland.
Elsku amma, það rifjast svo margt
upp fyrir okkur systkinunum þegar
við förum að bera saman bækur okk-
ar og koma sérstaklega æskuárin
upp og hvað þú komst sterk inn í þau
og fylltir okkur af gæsku og fróðleik.
Það var alltaf jafn gott að koma til
þín, alltaf eitthvað ljúffengt með
kaffinu sem þú hafðir bakað, já
amma, það fór enginn svangur frá
þér, meira að segja ef maður kom í
kaupfélagið til þín hljópstu inn á
kaffistofu og náðir í kex eða eitthvað
annað í svanginn handa okkur.
Aldrei gleymum við föstudeginum
langa þegar öll fjölskyldan kom til
þín, öll börnin þín og makar og
barnabörn í litlu risíbúðina á Suður-
götunni og við börnin biðum spennt
eftir stóra, stóra páskaegginu sem
var svo bróðurlega skipt á milli okk-
ar barnanna. Amma, þetta var há-
punktur páskanna á hveiju ári, og
svo fjölskylduboðin á nýársdag sem
þú hélst okkur þangað til að þú varst
orðin áttatíu og níu ára. Elsku
amma, við þökkum þér fyrir alla
sokkana og vettlingana sem þú
prjónaði á börnin okkar og að lokum
þökkum við þér fyrir allar góðu
stundirnar sem við áttum með þér.
Ó hvar ert þú, Ijós sem að lifðir í gær?
Þú lifir víst enn, þó að bærist þú fjær,
því birtan þín hverfur ei bjarta frá mér,
né blíðan og varminn sem streymdu frá þér.
(Vindína.)
Þín bamaböm,
Guðjón, Rúnar,
Unnur og Stcinunn.
Hún mamma er dáin, sagði röddin
hans Kalla frænda í símann. Mig
setti hljóða, ég hafði einmitt verið að
hugsa til hennar fyrr um daginn
meðan ég var að puða í vinnunni. Ég
ætla að hringja til hennar í kvöld,
sagði ég við sjálfa mig, ég hafði ekki
heyrt í henni í nokkrar vikur, en
svona er maður, heldur að það sé
alltaf nægur tími. Mig langar til að
minnast hennar frænku minnar með
nokkram fátæklegum orðum. Sigrún
móðursystir mín, eða Rúna frænka
eins og hún var alltaf kölluð á mínu
heimili, var einstaklega skemmtileg
og vel gefin persóna, fljúgandi hag-
mælt enda kom út eftir hana ljóða-
bók fyrir allmörgum áram. Hún gat
stundum virkað svolítið kuldaleg í
augum þeirra sem þekktu hana lítið,
en þannig var hún ekki í raun. Undir
skelinni var hún hlý og yndisleg
manneskja. Mig langar til að rifja
upp atvik, þegar ég kom eitt sinn til
þín, frænka mín. Þú áttir heima á
Sauðárkróki, ég hef verið 15 eða 16
ára og hafði stolist smástund á ball,
sem haldið var þarna í samkomuhús-
inu. Ég var rétt komin inn fyrir
dymar hjá þér þegar rafmagnið fór
af plássinu, við voram að paufast um
húsið í myrkrinu þegar einhver