Morgunblaðið - 24.03.2000, Side 55

Morgunblaðið - 24.03.2000, Side 55
MORGUNBLAÐIÐ MINNINGAR FÖSTUDAGUR 24. MARS 2000 9&J strákbjálfi sem var á ballinu bauð sjálfum sér í heimsókn, en þú varst nú fljót að reka hann út. Svo hlógum við að þessu hálfa nóttina. En upp frá þessu hefur þú, frænka mín, allt- af átt frátekið hólf í hjarta mér. Svo líða nokkur ár, þú fluttir af Króknum til Keflavíkur til að vera í nálægð við þína góðu dóttur og syni. Og ég var búin að eignast böm og bú, fyrst í Reykjavík síðan í Hveragerði. Þá var það að þú komst til mín einu sinni á ári og dvaldir hjá mér nokkra daga í senn. Mikið vai- það alltaf gaman. Ég man hvað maðurinn og börnin urðu glöð á svipinn þegar ég sagði þeim að þú værir að koma í heimsókn. Það var ekki alltaf farið snemma í hátt- inn, þú hafðir frá svo mörgu að segja og kunnir að koma því svo skemmti- lega frá þér. Og ekki skemmdu vís- urnar sem stundum hrukku með. En svo fækkaði ferðunum. Heilsunni hjá þér hrakaði eins og gengur þegar aldurinn færist yfir, enda búin að skila þínum vinnudegi og vel það. Það hefur ekki verið neinn leikur að koma upp stórum barnahópi því ekki var nú auðæfunum fyrir að fara. En þér tókst það, öll urðu þau dugleg og vel gerð bömin þín, yngsta soninn misstir þú langt um aldur fram, en þú stóðst þig eins og hetja í þeim raunum. Og mikið saknaðirðu Skagafjarðarins, enda ortirðu falleg kvæði til hans. Ég vil minnast þess þegar börnin þín héldu þér myndar- lega afmælisveislu fyrh' tveimur ár- um, þú varst eins og drottning og naust þess að vera með ættingjum og vinum og Álftagerðisbræður sungu þér til heiðurs. Elsku frænka mín, ég vil þakka þér fyrir allar sam- verustundirnar, ég hefði gjaman viljað hafa þær fleiri, en minningin um þig yljar mér um hjarta. Ég veit líka að þú varst oft mikið lasin og varst farin að þrá að losna úr þessu jarðlífi. Ég og börnin mín kveðjum þig og biðjum guð að annast þig á æðri stöðum. Ég sendi öllum niðjum hennar frænku minnar innilegar samúðarkveðjur, guð blessi ykkur öll. Þú áttir þrek og hafðir verk að vinna og varst þér sjálfri hlífðarlaus og hörð. Þú vaktir yfir velferð bama þinna, þú vildir rækta þeirra ættarjörð. Frá æsku varstu gædd þeim góða anda sem gefur þjóðum ást til sinna landa og eykur þeirra afl og trú. En það er eðli mjúkra móðurhanda að miðla gjöfum eins og þú. (Davíð Stefánsson.) Fjóla Ólafsdóttir. Árið 1979 kom út Ijóðabók hjá bókaútgáfunni Þjóðsögu í Reykjavík og nefndist Við arininn. Bókin var af- ar falleg að ytri frágangi enda komin úr smiðju meistarans Hafsteins Guð- mundssonar. En hvernig var hún þá hið innra? Höfundur var rúmlega sjötug skagfirsk kona sem fáir höfðu heyrt getið og lítið hafði birst eftir. En þegar bókinni var flett kom í ljós óvenjuleg hagmælska og góð tök á íslensku máli: Tré, sem vörðust vetri hörðum, vakna í görðunum. Hitnar jörð á holtabörðum heimaíSkörðunum. Klæðist lind úr klakabindi, kemstískyndiáról þegarvindarvorsinsyndi vefjaTindastól. Ekki er í sjálfu sér óalgengt að Skagfirðingur hafi góð tök á rími og sitji skáldfákinn jafnvel með enn meiri reisn en þá gæðinga sem um grundir tölta. Hitt er kannski öllu sjaldgæfara að venjulegur alþýðu- maður kunni til verka við að beita myndmáli þann veg í Ijóði að eftir- minnilegur skáldskapur verði úr. Dæmi þess var að finna í þessari bók, til að mynda í kvæði því sem hún dró nafn af: Sest að sál minni hrollur; sit ég við kulnaðan arin. I öskunni lít ég leiftursýn þó loginn sé burtu farinn. Húmið var þungt eins og þögnin þeldökku vetrarkveldin. Með blik í augum og bros á vör bættirðu sprekum á eldinn. Ef kveikirðu á aminum aftur, ástin mín, logann bjarta þá veit ég að kuldinn hverfúr burt sem kreppir að mínu hjarta. Og hver var hún þá þessi sjötuga, skagfirska kona sem orti svo vel að jafnvel páfinn hefði verið fullsæmd- ur af? Hún hét Sigrún Fannland og hafði átt heima í Keflavík suður um árabil. Hún var barn einstæðrar móður og undir slík börn var síður en svo mulið á fyrsta þriðjungi tuttug- ustu aldar. Hún var þó mörgum heppnari því að hún ólst upp hjá einkar góðu fólki. Þar var ekld ver- aldlegum auði fyrir að fara en fornar dyggðir í hávegum hafðar, að ógleymdum íslenskum kveðskap. Bernsku sinnar minntist hún afar hlýlega í kvæðinu Hann fóstri minn. Sigrún Fannland mun aldrei hafa notið kennslu í venjulegri skólastofu. Skólagangan öll var npkkrar vikur í svonefndum farskóla. Á þeirri tíð var ekki verið að fást um hvort börn fengju einum eða tveimur dögum styttri skólavist en einhverjir aðrir. En þó að langskólagöngu væri ekki fyrir að fara á ævi Sigrúnar Fann- land hafði hún á valdi sínu svo hreint og fagurt íslenskt tungutak að flestir þáttastjórnendur ljósvakamiðlanna hefðu haft gott af örlitlu námskeiði hjá henni, að ekki sé minnst á ýmsa ábúðarmikla viðmælendur. Áldrei hefði Sigrún Fannland talað um verðin í Kaupfélaginu eða hjá KG eða hún hefði verslað einhverja vöru í þeim ágætu sölubúðum. Seint hefði hún gert sem sagt (semst) og þú veist (þúst) að uppistöðu í máli sínu. Og ræða hennar hefði aldrei snúist um aðaðað eða eeeeee. Og hvar sér þá aukinnar skólagöngu stað ef mál- fari fer sífellt hrakandi? Eða eru kannski valdir úr verstu málsóðarnir og bögubósarnir til að þenja sig í fjölmiðlum? Ég minnist þess að ein- hverju sinni ræddum við Sigrún þessi mál og kom saman um að þá hefði hnignunin í vörpunum hafist fyrir alvöru er Pétur og Jón Múli hættu að annast morgunútvarp. Ung að árum giftist Sigrún Fann- land Páli Sveinbjörnssyni bifreiða- stjóra og settu þau fljótlega saman heimili sitt á Sauðárkróki. Það var í byrjun heimskreppunnar miklu. Börn þeirra urðu sex svo að í ýmsu var að snúast fyrir húsfreyjuna enda Páll löngum fjarri heimilinu, ók til að mynda áætlunarbílum milli Akur- eyrar og Reykjavíkur. Mörgu al- þýðufólki voru þetta erfið ár en óbuguð stóð Sigrún þó að ekki væri alltaf úr miklu að moða. Mannkostir hennar voru slíkir að hún óx að þroska og vitsmunum við hverja raun. Ég hygg að lífsgæfa Sigrúnar Fannland hafi verið sú að eiga miklu barnaláni að fagna. Einn sona henn- ar lést að vísu ungur en hin eru öll hið ágætasta fólk, greint og listfengt, en umfram allt heiðarlegt og hreinskiptið. Sigrún Fannland bar ellina vel. Níræð var hún glöð og glæsileg í veglegu afmælishófi sínu. Það var haldið í Keflavík. Mér býður þó í grun að hugur hennar hafi verið norður í Skagafirði og hún ljómaði þegar frændur hennar, Álftagerðis- bræður, hófu söng henni til heiðurs. Hún var alin upp við rætur Tinda- stóls og ól upp börnin sín þar sem „báran bláa brotnar við sand og sker“ eins og hún segir í kvæðinu Sauðárkrókur 100 ára. Má og vera þegar hún naut hinna hljómfögru, skagfirsku tóna að læðst hafi upp í hug vísan hennar góða sem segja má það sama um og stórvirki Eysteins munks að margir vildu þá Lilju kveð- ið hafa: Alltafverðaeinhverráð auðsþólækMsólin meðan gefur Guð af náð gull í Tindastólinn. Aldin að árum en ung í anda hefur Sigrún Fannland gengið inn í fögnuð herra síns. Hún lifði lífinu þannig að sjónarsviptir er að henni þó að kom- in væri á tíræðisaldur. Við Björg þökkum henni vináttuna fölskva- lausu og vottum ástvinum hennar samúð en jafnframt gleðjumst við með þeim yfir minningunum um greinda konu sem hélt reisn sinni til æviloka. Ólafur Haukur Árnason. SIGURÐUR BACHMANN + Sigurður Bach- mann fæddist í Borgarnesi 17. ágúst. 1912. Hann lést á Hrafnistu í Reykjavík 16. mars síðastliðinn. Foreldrar Sigurðar voru hjónin Guðjón Bachmann, vega- vinnuverkstjóri, f. 1868, d. 1963 og Guð- rún Guðmundsdóttir Bachmann, f. 1879, d. 1961. Guðjón ættaður úr Borgarfirði en Guðrún úr Mýra- sýslu. Guðjón og Guð- rún eignuðust 12 börn en af þeim dóu tvö í æsku. Eftirlifandi eru: Áslaug, f. 1910; Guðmundur, f. 1915; Bjami, f. 1919; og Þórhildur Kristín, f. 1922. Önnur systkini voru Sigríður, f. 1901, d. 1990; Jón, f. 1902 dó sama ár; Guðlaug, f. 1904, d. 1913; Ragnheiður, f. 1906, d. 1993; Geir, f. 1908, d. 1987; Guðlaug, f. 1913, d.1995; Skúli, f. 1917, d. 1996. Sigurður kvæntist Unni Gísla- dóttur, f. 25. júlí 1921, d. 5. júlí 1998, hinn 4. júm' 1953. Þau bjuggu all- an sinn búskap í Reykjavík. Sigurður og Unn- ur eignuðust þrjá syni: 1) Birgir, f. 23. desember 1952, kvæntur Þórunni B. Jónsdóttur. Böm þeirra em Unnur, f. 19. júlí 1988 og Jón, f. 23. febrúar 1990. Auk þess á Birgir Höllu, f. 1. maí 1979. Móðir Höllu er Guð- laug Narfadóttir. 2) Hörður, f. 4. nóvember 1955, kvæntur Auði Kjartansdóttur. Böm þeirra em Iris Dögg, f. 22. apríl 1985 og Hildur Björg, f. 13. september 1989. 3) Gísli, f. 9. júlí 1959. Sigurður var lengst af háseti á skipum Eimskipafélagsins og síð- an starfsmaður Reykjavíkurhafn- ar. _ Utför Sigurðar fer fram frá Áskirkju í dag og hefst athöfnin klukkan 13.30. Hinn 16. mars síðastliðinn lést tengdafaðir minn á Hrafnistu í Reykjavík. Þó svo að dauðinn eigi að vera jafn sjálfsagður og lífið þá er allt- af jafn erfitt að kveðja þá sem manni þykir vænt um. Núna er mér þannig innanbijósts, ég á erfitt með að kveðja. Þó svo að ég viti að Sigurður hafi verið tilbúinn til að fara og verið sáttur við allt og alla. Sigurður var hár maður, glaðlegur og bjartur yfirlitum. Hann var ein- staklega geðgóður og jákvæður mað- ur sama hvað bjátaði á. Alltaf gat hann séð björtu og einnig broslegu hliðamar á hlutunum. Ég er ríkari manneskja eftir að hafa þekkt hann. Þegar ég kynntist Sigurði var hann kominn á eftirlaun. Þá bjó hann ásamt Unni tengdarmóður minni í Eskihlíðinni. Þar bjuggu þau, sæl og glöð og ánægð með lífið. Þau voru bæði heimakær og það var gott að heimsækja þau. Að koma til þeirra eftir dagsins önn var sérstaklega notalegt. Þau fylgdust vel með h'ðandi stund og alltaf fylgdist Sigurður með veiðinni í ánum sínum í Borgarfirðin- um en á yngri árum þekkti hann þar hveija sprænu. Eftir að Unnur lést fór Sigurður á Dvalarheimilið í Borgamesi og seinna á Hrafnistu í Reykjavík. I Borgamesi átti hann góðan tíma, þar var hann kominn á heimaslóðir og hitti marga æskufélaga. Frá hausti 1998 bjó Sig- urður á Hrafnistu í Reykjavík og var mjög ánægður og sáttur við dvölina þar. Blessuð sé minningin um Sigurð Bachmann. Þórunn B. Jónsdóttir. Að hryggjast og gleðjast hérumfáadaga. Að heilsast og kveðjast þaðerlífsinssaga. (Þ.J. Árdal.) Elskulegur afi okkar er látinn eftir langa og farsæla ævi. Það er mjög erfitt að sætta sig við fráfall ástvina, en það veitir okkur hugarró að hugsa til þess að nú er afi í góðum höndum hjá ömmu. Minning- amar hrannast upp á svona stundum. Það fyrsta sem kemur upp í huga okkar er hversu jákvæður og góður þú varst, alltaf í góðu skapi, þótt stundum á móti blési. Það var alltaf gott að koma til þín og ömmu í Eski- hlíðina, við eigum þaðan kærar minn- ingar. Eftir að amma dó fórst þú upp í Borgarnes og fékkst að dveljast á Dvalarheimilinu í nokkra mánuði og var það mjög gott og gaman fyrir þig að vera á æskuslóðum og í kringum þín elskulegu systkini sem ávallt var mikill kærleikur á milli. Síðasta árið dvaldist þú á Hrafnistu og varst þú þá orðinn mjög veikur, en aldrei var kvartað, það var alltaf sama ljúfmennskan, sagðir að þér liði vel og vel væri um þig hugsað, þetta vom þín einkenni til síðustu stundar. Um síðustu jól komst þú ekld til okkar eins og þú hefur gert undan- farin ár vegna veikinda og var þín sárt saknað fyrir þína góðu og hlýju nærvem. Við systumar emm mjög þakklát- ar fyrir að hafa faðmað þig og kvatt eins vel og við gerðum nokkmm tím- um áður en þú lést. Á kveðjustund þökkum við þér af alhug samfylgdina, elsku afi, og minn- inguna um þig munum við varðveita í hjörtum okkar um ókomna tíð. Og vertu nú sæll. Það fer vel um þig nú, ogvorgyðjan o’n á þig breiði, og sætt er það þreyttum að sofa’ eins og þú með sólskin á minning og leiði. (Þ. Erlingss.) íris Dögg og Hildur Björg. Elskuafi. Þá ert þú farinn frá okkur og von- andi búinn að hitta hana ömmu aftur. Það var alltaf jafti gaman að koma til ykkar í Eskihlíðina. Þar var alltaf svo rólegt og notalegt. Þið gáfuð ykk- ur alltaf tíma til að tala við okkur þó svo að amma væri á fullu í eldhúsinu og þú á fullu í að horfa á fótboltann. Alltafvar tími. Svona viljum við muna eftir ykkur. Unnur og Jón. Við sem fædd erum á seinni hluta 20. aldarinnar þekkjum ekki, mörg hver, hvemig það var að alast upp í stórum systkinahópi. Aftur á mq^, var það þeim mun algengara hér fyrr á öldinni, þegar foreldrar okkar, eða ömmur og afar ólust upp. Þannig áttu amma og afi í Borgarnesi alls 12 böm, en 10 þeirra náðu fullorðins- aldri. Þó systkinin væra ólík, er í rauninni einstakt hvað sá systkina- hópur hefur alla tíð verið samrýndur, og náði það ekki aðeins til systkin- anna, heldur hafa þau öll haft einlæg- an áhuga á systkinabömum sínum. Siggi föðurbróðir okkar var einn af þessum systkinum. Hann var grall- arinn í hópnum. Maður með afdrátta- lausar skoðanir á mönnum og máÞ efnum og svo skemmtilegur í sam- ræðum, að yngra fólkið í fjöl- skyldunni sótti í að heimsækja hann og ræða við hann um ýmis þjóðfé- lagsmál. Siggi átti það jafnvel til að setja sig upp á móti skoðunum bara til að umræðan yrði sem skemmtileg- ust. Einlægni hans, hlýja og jákvætt viðhorf til lífsins urðu til þess að manni þótti sériega vænt um hann. Þó líkaminn væri orðinn hramur undir það síðasta var hugurinn skarpur. Hann las Moggann á hverj- um morgni og fylgdist vel með fólk- inu sínu. Ef komið var í heimsókn til hans spurði hann áhugasamur frétta af öllu sínu fólki og sagði svo sjálfur íréttir og bað fyrir kveðj ur. Siggi hefði ekki getað eignast betri h'fsforanaut en konu sína Unni Gísla- dóttur, en hún lést fyrir tæpum tveimur áram. Hún var einhver sú al- skemmtilegasta kona sem hægt er að hugsa sér. Hún var bæði einlæg og hreinskilin og sá oft hlutina í skemmtilega húmorísku ljósi. Hún hlúði vel að sinni fjölskyldu, Sigga, drengjunum sínum þremur og svo seinna þeirra fjölskyldum. Minningar um samverastundir með þeim Sigga og Unni, ýmist með fjölskyldunni allri eða heimsókniffii þeirra í Samtúnið og seinna í Eski- hlíðina era okkur dýrmætar. Unnur bar fram kaffi og með því, kom með óborganlegar athugasemdir, sá til þess að bömin fengju nammi og dót, svo var spjallað saman um alla heima og geima. Siggi lifði sig inní samræð- urnar og hló að því hvað litlir munnar gleyptu hratt í sig pönnukökur. Þannig var góð stund með þeim hjón- um. Við systkinin eigum öragglega oft eftir að rifja upp skemmtileg atvik sem tengjast þeim Sigga og Unni. Það er ekki sjálfsagt mál að eiga góða að á lífsleiðinni. Það var gott að eiga þau að, fyrir það eram við þakklát. Rúnar, Petrína (Peta) og Sigríður (Didda). + Elskulegur eiginmaður minn, faðir okkar, tengdafaðir, afi og langafi, GESTUR EYJÓLFSSON garðyrkjubóndi, Heiðmörk 42, Hveragerði, lést á Landspítalanum þriðjudaginn 21. mars. Jarðarförin fer fram frá Hveragerðiskirkju laug- ardaginn 1. april kl. 14.00. Halldóra Guðlaug Steindórsdóttir, Eyjólfur Gestsson, Sigrún V. Gestsdóttir, Sigursveinn K. Magnússon, Steindór Gestsson, Ólöf Jónsdóttir, Guðriður Gestsdóttir, Kristján B. Gíslason, Sigurbjörn Á. Gestsson, barnabörn og barnabarnabörn. + Móðir mín, MARGRÉT SVANFRÍÐUR HANSSEN frá Skálum á Langanesi, er látin. Útförin hefur farið fram í kyrrþey. Sigurþór Sigurðsson og fjölskylda. ^

x

Morgunblaðið

Direkte link

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.