Morgunblaðið - 11.07.2000, Side 48

48 PRIÐ JUDAGUR 11. JÚLÍ 2000
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
+ Sigríður Rósa
Sigurðardóttir
fæddist í Vest-
mannaeyjum 29. júlí
1915. Hún lést á
Sjúkrahúsi Vest-
mannaeyja 3. júlí
síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
Sigurður Ingimund-
arson, útgerðarmað-
ur í Skjaldbreið í
Vestmanneyjum, f.
22.5. 1879 í Miðey í
Landeyjum, d. 5.4.
1962, og kona hans
Hólmfríður Jóns-
dóttir frá Skammadal í Mýrdal, f.
7.8. 1879 í Skammadal, d. 9.8.
1965. Foreldrar Sigurðar voru
Ingimundur Ingimundarson,
bóndi í Miðey í Landeyjum, f. 12.8.
1838, d. 17.8. 1894, og kona hans
Þuríður Árnadóttir frá Fíflholts-
hjáleigu í Vestur-Landeyjum, f.
23.3. 1845, d. 11.11. 1930. Foreldr-
ar Hólmfríðar voru Jón Tómas-
son, bóndi í Skammadal i Mýrdal,
f. 9.4. 1825 í Varmahlíð, d. 2.10.
1895, og kona hans Hólmfríður
Jónsdóttir húsmóðir, f. 10.2.1837 í
Skammadal, d. 20.2. 1916. Börn
Sigurðar og Hólmfríðar voru:
Ámý Hanna, f. 16.9. 1909, d. 3.4.
1921, Júlíus, f. 2.7. 1912, d. 1.10.
1974, Friðjón, f. 16.6. 1914, d.
14.10. 1997, Sigríður Rósa sem við
kveðjum hér, Kristinn, f. 2.9.1917,
d. 26.6. 1984, og Pálmi, f. 21.7.
1921. Uppeklissystir Sigríðar var
Ágústa Guðrún Árnadóttir, f. 15.6.
1904, d.2.5. 1991.
Hinn 21. október 1939 giftist.
Sigriður Kristmanni Magnússyni,
f. 2.10. 1899 á Hey-
dalsá í Kirkjubóls-
hreppi í Strandasýslu,
d. 29.12.1996.
Móðir hans var
Bjamína Guðrún
Kristmannsdóttir, f.
9.6. 1879 iMiðhúsum í
Kollafirði, d. 25.6.
1974. Hún var dóttir
Kristmanns Kristjáns-
sonar, bónda í Mið-
húsum, og konu hans
Ingibjargar Bjarna-
dóttur. Faðir hans var
Magnús Jónsson,
bóndi í Arnkötludal í
Strandasýslu, f. 29.10. 1879 á
Gestsstöðum, d.
22.12. 1966. Foreldrar hans
voru Jón Þorsteinsson, bóndi á
Gestsstöðum, og Guðbjörg Sigurð-
ardóttir, vinnukona á sama stað.
Sigríður og Kristmann eignuðust
átta börn. Þau eru: 1) Hólmfríður
f. 1.3. 1940, maki Guðmundur Wii-
um Stefánsson. Þeirra börn eru a)
Sigríður Edda, f. 21.8. 1964, maki
Bárður Jónasson, f. 6.9. 1962, og
eiga þau íjögur börn. b) Stefán
Gunnlaugur, f. 14.6. 1966. c)
Harpa, f. 27.3. 1971, maki Stefán
Guðnason og eiga þau tvö börn. d)
Hólmar Ingi, f. 22.12. 1978, d.
28.12. 1981. 2) Guðrún (Dúra), f.
16.2. 1941, maki Einar Pétursson
(þau skildu). Þeirra böm eru a)
Ingibjörg f. 4.1.1964 og á hún eina
dóttur. b) Rósa, f. 23.4. 1966 og á
hún eina dóttur. c) Pétur, f. 22.8.
1968, maki Una Rós Evudóttir, f.
25.9. 1966, og eiga þau þijú börn.
d) Kristmann, f. 28.4. 1975, og á
hann eina dóttur. 3) Kristmann, f.
29.8. 1943, maki Jakobína Guðfinns-
dóttir. Þeirra börn eru a) Guðfinnur
Arnar, f. 27.6. 1971. b) Sigríður
Inga, f. 18.8. 1978. c) Sigurleif, f.
22.4. 1985. d) Björn, f. 11.5. 1988. 4)
Ómar, f. 5.10. 1949, maki Sonja
Hilmarsdóttir. Þeirra synir eru a)
Kristmann, f. 27.11. 1976, sambýlis-
kona Vigdís Jensdóttir. b) Hilmar, f.
13.7. 1978. c) Sævar, f. 9.6. 1982. d)
Bjarki, f. 5.8.1988.5) Magnús, f. 6.9.
1953, maki Ólöf S. Björnsdóttir.
Þeirra börn era: a) Kristmann, f.
6.1. 1977. b) Brynhildur, f. 27.9.
1978. c) Iljalti, f. 2.12. 1986. 6) Ólaf-
ur, f. 7.8. 1955, maki Ruth Baldvins-
dóttir. Þeirra börn em: a) Kristján,
f. 15.7. 1988. b) Sigríður Ósk, f.
10.11. 1989. Sonur Ruthar er Bald-
vin Mar, f. 5.11. 1983. 7) Birgir, f.
17.10. 1958, maki Anna Bjarnadótt-
ir. Þeirra synir em: a) Bjarni Svan-
ur, f. 17.2. 1996. b) ívar Nökkvi, f.
31.10. 1999. 8) Ásta, f. 17.10. 1958,
maki Sijjmar Gíslason. Þeirra börn
eru: a) Ágústa Dröfn, f. 17.7. 1980.
b) Gísli Matthías, f. 28.2. 1992. c)
Sæþór Birgir, f. 10.8. 1994.
Sigríður fæddist á Skjaldbreið í
Vestmannaeyjum. Faðir hennar var
útgerðarmaður og ólst Sigríður upp
á erilsömu sjómannsheimili þess
tíma. Búskap sinn hóf hún á Skjald-
breið árið 1939 en flutti inn í nýtt
hús á Vallargötu 12 árið 1953. Þá
voru börnin orðin fjögur og það
fimmta á leiðinni. Hætti hún þá allri
vinnu utan heimilis þar til hún hóf
störf við ræstingar hjá Kaupfélagi
Vestmannaeyja árið 1975 og starf-
aði þar uns hún lét af störfum sök-
um aldurs.
Sigríður var rómuð fyrir hann-
yrðir, en eftir hana liggja einstakir
handverksmunir. Hún tók að sér
m.a. að setja upp og ganga frá
handavinnu fyrir aðra.
Utför Sigríðar Rósu verður gerð
frá Landakirkju í Vestmannaeyjum
í dag og hefst athöfnin klukkan 16.
SIGRÍÐUR RÓSA
SIG URÐARDÓTTIR
í dag kveðjum við sómakonuna
Sigríði Rósu Sigurðardóttur. Eins og
gerist þegar nákomnir falla frá er
reynt að líta yfir lífshlaupið og kemur
þá oft í ljós að erfitt er að gera grein
fyrir því í stuttri minningargrein.
Sigríður var alin upp á mannmörgu
útgerðarheimili en hún var fjórða í
röð sex systkina. Sigurður faðir henn-
ar - eða Siggi Munda eins og hann
var oft nefndur - var með talsverða
útgerð á fyrstu áratugum aldarinnar
og eins og tíðkaðist voru aðkomu-
menn til heimilis hjá honum yfir ver-
tíðina. Sigríður tók einungis þá skóla-
skyldu sem þá var í boði því mörg
voru handtökin sem þurfti að vinna á
svo stóru heimili og vandist hún því
að láta sér ekki falla verk úr hendi.
Vinnusemin var henni í blóð borin.
Sigríður var mjög gæfusöm í sínu
einkalífi. Eiginmanni sínum, Krist-
manni, kynntist hún þegar hann kom
til Vestmannaeyja á vertíð og reri hjá
Sigurði föður hennar. Þau gengu í
hjónaband í október 1939 á Hólmavík
en þar bjuggu tengdaforeldrar henn-
ar. Dvölin fyrir norðan varð ekki löng
og þau lögðu leið sína aftur til Vest-
mannaeyja.
Búskap sinn byijuðu þau á heimili
foreldra hennar að Skjaldbreið. Árið
1953 flytja þau í glæsilegt hús sem
þau reistu sér að Vallargötu 12 og
bjuggu þar þangað til þau fóru á dval-
arheimÚið Hraunbúðir í árslok 1990.
Arið 1991 varð Sigríður Rósa fyrir því
óhappi að detta og lærbrotna og var
Formáli
minningar-
greina
ÆSKILEGT er að minningar-
greinum fylgi á sérblaði upplýs-
ingar um hvar og hvenær sá,
sem fjallað er um, er fæddur,
hvar og hvenær dáinn, um for-
eldra hans, systkini, maka og
böm, skólagöngu og störf og
loks hvaðan útför hans fer fram.
Ætlast er til að þessar upplýs-
ingar komi aðeins fram í for-
málanum, sem er feitletraður,
en ekki í greinunum sjálfum.
þá færð á Sjúkrahús Vestmannaeyja
til aðhlynningar. Þar dvaldi hún síðan
þar til hún lést. Hjónaband þeirra var
afar farsælten Kiistmann lést í des-
ember 1996.
Fyrstu kynni mín af Sigríði voru
vorið 1973 þegar ég kynntist syni
hennar Magnúsi. Þá bjó fjölskyldan í
Hveragerði en þangað fór hún eftir
að hafa þurft að flýja hamfarimar í
Heimaeyjargosinu. Þar var ljölskyld-
an búsett þar til hún sneri aftur til
Vestmannaeyja síðla sama ár.
Þegar heim var komið var hafist
handa við að lagfæra það sem hafði
skemmst en heimili þeirra fór á kaf í
gjósku eins og svo margra annarra.
Það sem verst varð úti var fallegi
garðurinn hennar. En það var sama
hvar Sigríður tók til hendi, hún skil-
aði hvarvetna afbragðs verki. Þegar
ég flyt til Vestmannaeyja á vormán-
uðum 1974 var varla hægt að sjá þess
merki að þetta heimili hefði þurft að
rífa upp með rótum rúmu ári áður.
Hjónin á Vallargötunni, eins og
þau vom gjaman kölluð, höfðu aldrei
ferðast út fyrir landsteinana. Árið
1985 fórum við Magnús ásamt böm-
um okkar í frí til Danmerkur. Akveð-
ið var að bjóða tengdaforeldrum mín-
um með. Þessi uppástunga vakti
mikla hrifningu hjá Sigríði en Krist-
mann var tregur til. Það hafðist þó og
var haldið upp á 70 ára afmæli Sigríð-
ar Rósu á danskri grundu. Það var
mjög ánægjulegt að ferðast með Sig-
ríði, það var sama hverju var stungið
ASTA MARIA
EINARSDÓTTIR
ÞÓRÐUR JÓHANN
SÍMONARSON
Mig langar til þess
að minnast ömmu
minnar og afa, Ástu
Maríu Einarsdóttur og
Þórðar Jóhanns Sím-
onarsonar, með fáein-
um orðum. Amma
hefði orðið 100 ára
þann 11. júh' hefði hún
lifað. Af því tilefni ætla
afkomendur þeirra að
hittast heima á Bjama-
stöðum 15. júlí.
Amma var fædd á
Grímslæk í Ölfusi 11.
júlí 1900. Hún lést 28.
maí 1981. Hún var
dóttir hjónanna Guðrúnar Jóns-
dóttur frá Hraunshjáleigu í Ölfusi
(dóttur Jóns Helgasonar kaup-
manns í Reykjavík) og Einars Eyj-
ólfssonar frá Vogsósum í Selvogi.
Afi fæddist 6. júlí 1891. Hann lést
12. apríl 1980. Hann var sonur
Ingiríðar Einarsdóttur frá Vetleifs-
holti í Ásahreppi í Rangárvallasýslu
og Símonar Símonarsonar bónda á
Bjarnastöðum í Ölfusi.
Afi vann út frá heimili foreldra
sinna og laun hans runnu til heimil-
isins þangað til hann var 27 ára
gamall. Það var algengt í þá daga.
Amma fór til Reykjavíkur í vist
þegar hún var ung stúlka. Þar lærði
hún að sauma bæði fatnað og einnig
ýmiss konar útsaum.
Þegar afi tók við búi foreldra
upp á, alltaf var hún til. Við fórum
víða í þessari ferð. Stór hluti
ánægjunnar var að sjá hvað þau hjón-
in skemmtu sér vel við að skoða það
sem fyrir augu bar á erlendri grund.
Margt skemmtilegt kom upp á í ferð-
inni og er mér það minnisstætt þegar
eiginmaður minn fór með foreldra
sína út á lífið í henni Kaupmannahöfn.
Fór hann með þá í verslunarleiðang-
ur í Istedgade, það var þeim nóg að
h'ta inn um búðargluggana og er Sig-
ríður og Guðrún vinkona hennar sem
var með í fór, áttuðu sig á varningn-
um sem á boðstólum var þama fliss-
uðu þær eins og smástelpur og næstu
daga á eftir áttu þær til að líta hvor á
aðra og reka upp rokur. í lok ferða-
lagsins sagði Sigríður við mig að nú
skyldi hún fyrst gildi þess að kunna
önnur tungumál en íslensku en hing-
að til hafði henni fundist þetta skóla-
brölt á tengdadóttur sinni óþarft. Tel
ég það hafa verið mesta hrósið sem ég
fékk hjá henni. Þau hjón lifðu lengi í
minningunni um þessa ferð.
Eitt af áhugamálum Sigríðar var
spilamennska, þá sér í lagi Rússi.
Hún var einnig mjög dugleg að spila
vist og manna en þau spil kenndi hún
mér. Það var gaman að spila við hana
og það áttum við sameiginlegt að oft
við treystum okkur ekki til að spila
við Magnús, son hennar og eigin-
mann minn, því eins og hún orðaði
það eitt sinn þegar hann var búin að
slá okkur margsinnis út: „Þú ert svíð-
ingur í spilum, það er ekki hægt að
spila við þig!“ Þessi athugasemd varð
ekki langlíf hjá henni því þó það hvini
öðru hverju í Skjaldbreiðarskapinu
þá lygndi ætíð fljótt.
Ekld er hægt að láta hjá h'ða að
geta hannyrðakonunnar Sigríðar.
Heimili hennar var sannkallað hsta-
verk. Útsaumsmyndir, rýjamottur,
dúkar, útsaumaðir eða heklaðir púð-
ar, allt þetta og meira til, unnið af
henni. En það var ekki nóg, hún tók
að sér að setja upp klukkustrengi,
púða og fleiri hannyrðir fyrii- aðra.
Það er ótrúlegt hversu miklu hún
fékk áorkað og nú njótum við fjöl-
skyldan hennar þessara muna í rík-
um mæli.
Sigríður var traust kona sem var
bömum sínum góð móðir. Betri vin
var varla hægt að hugsa sér því henn-
ar glaðlyndi og bjartsýni var einstök.
Fyrir hönd fjölskyldu Sigríðar vil
ég senda starfsfólki Sjúkrahúss Vest-
mannaeyja alúðarþakkir fyrir ein-
staka umönnun.
Blessuð sé minning hennar.
Ólöf S. Bjömsdóttir.
Elsku amma mín. Nú þegar þú ert
farin frá okkur langar mig til að
minnast þín með nokkrum orðum. Þú
varst kraftmikil, dugleg og ákveðin
kona, sannkölluð kjamakona. Enda
þarf ekkert htið til að ala upp átta
grislinga. Þú varst góð kona með
hjarta úr gulli og varst alltaf tilbúin
að rétta fram hjálparhönd.
Þú hafðir mikinn áhuga á handa-
vinnu allskonar; útsaumi, hekh, perli
o.fl. Enda era ófáar myndimar sem
þú lætur eftir þig, þær nálgast
ábyggilega hundraðið. Þegar kíkt var
í heimsókn á Vallagötuna varstu oftar
en ekki að dunda þér við handavinnu.
Og ekki var maður búinn að stoppa
lengi þegar dregin var upp lítil hekluð
dúkkupeysa og rauður kóngabijóst-
sykur til að fá htla andlitið th að
ljóma. Þó að handavinnan ætti hug
þinn allan var ekki erfitt að fá þig til
að spila eða leggja kapal því það
fannst þér líka rosa gaman. Þú
kenndir mér að leggja kóngakapal og
þú kenndir mér líka að svindla ef
hann gekk ekki alveg upp, en það var
afi ekki alveg nógu ánægður með. En
þú lést það ekkert á þig fá, hlóst bara
að honum og hélst áfram. Það var
alltaf stutt í hláturinn og kátínuna,
þér fannst allt svo gaman og alltaf til í
tuskið, jafnvel að leggjast á gólfið til
að fara í bfló, dúkkó eða að púsla.
Eg veit að Guffi bróðir myndi vilja
vera hér hjá okkur í dag því þið vorað
svo miklir félagar og brölluðuð svo
margt skemmtilegt saman þegar
hann var í „skólanum" hjá þér. Þar
sem hann er staddur erlendis í dag
hugsar hann til þín með þakklæti fyr-
ir allt sem þú gerðir fyrir hann.
Legg ég nú bæði líf og önd,
ljúfi Jesú, í þína hönd,
síðast þegar ég sofna fer
sitji Guðs englar yfir mér.
(Hallgr. Pét.)
Elsku amma, minningamar um þig
era margar og munu þær alltaf lifa í
hjarta okkar allra. Eg hefði viljað
hafa þig lengur hjá okkur, en nú ertu
farin eftir langvarandi veikindi á góð-
an stað þar sem þér h'ður vel og þar
sem þú og afí erað saman á ný. Eg vil
þakka þér fyrir samverana og allt það
sem þú gerðir fyrir mig.
Þín sonardóttir,
Sigríður.
Elsku amma. Við viljum þakka þér
fyrir þær stundir sem við áttum með
þér. Við vitum að núna líður þér vel
og þú og afi erað aftur saman.
Er sárasta sorg okkur mætir
og söknuður huga vom grætir.
þá b'ður sem leiftur af skýjum
ljósgeisli af minningum hlýjum.
(H.J.H.)
Kær kveðja,
Sigurleif og Bjöm.
sinna hafði hann augastað á stúlku í
sveitinni. Þegar hann lét til skarar
skríða að biðja hennar var ekki
langt að fara því að jarðir foreldra
þeirra lágu saman. Þau giftu sig 16.
maí 1920.
Ásta og Þórður eignuðust sjö
börn sem öll eru á lífi. Þau era:
Helga Lilja, f.1920, Unnur, f.1922,
Klara Guðrún, f. 1923, Soffía, f.1924,
Hjalti, f.1927, Ingvar Pétur, f.1929,
og Axel, f. 1930.1 dag munu afkom-
endur þeirra vera að nálgast 200.
Afi stundaði sjómennsku með
búskapnum fyrstu árin. Hann fór á
vertíð á veturna en var heima við
heyskap á sumrin. Hann var lengi á
togaranum Jóni forseta og síðan á
togaranum Hannesi ráðherra. Það
var mikil búbót hjá honum að fá að
salta fisk sem átti ekki að hirða. Það
var verið að veiða þorsk, aðrar teg-
undir vora illa séðar þá eins og í dag.
Amma bjó að þeim lærdómi sem
hún fékk sem ung stúlka, hún var af-
skaplega myndarleg í höndunum.
Sængurfatnaður allur, handklæði og
viskustykki var til dæmis allt merkt
með fangamarki hennar. Hún lagði
einnig metnað sinn í að maturinn
væri næringarríkur og góður svo að
vinnufólkið hafði góðan aðbúnað hjá
þeim. Hún fór einnig vel með eins og
sagt var, vann allt heima sem hægt
var. I búskapartíð þeirra byggðu
þau þriggja hæða íbúðarhús, einnig
vora gerðar miklar jarðabætur.
Árið 1964 hættu þau búskap og
fluttu á Selfoss þar sem afi vann hjá
Kaupfélagi Árnesinga í nokkur ár.
Ég er elst af barnabörnum þeirra
og var svo heppin að komast til
þeirra í sveit. Þar lærði ég öll helstu
verk sem unnin era í sveitinni. Afi
og amma bjuggu bæði með kýr og
kindur og var gaman að snúast í
kringum féð á vorin með afa, ég hélt
á lömbunum þegar þau voru mörk-
uð, það var svolítið erfitt. Á sumrin
var heyjað heima við og á engjum. f
þá daga var reitt heim á hestum. Við
voram með átta hesta í lest. Ég man
að þetta var spennandi. Einnig var
fólkinu færður matur á engjarnar.
Þá bjó amma um matinn í mal sem lá
yfir öxhna. Kaffiflösku í sokk átti ég
að hafa að framan til að hún brotn-
aði ekki en matinn og kaffibrauðið á
bakinu. Þegar heyjað var í Nauteyr-
unum sem liggja niður að Ölfusárós-
um var maturinn fluttur þangað á
hestum. Þetta er allt breytt í dag, nú
er það dráttarvélin sem hefur tekið
við af hestunum og öll tækin sem
henni fylgja koma í staðinn fyrir
kaupakonurnar. Þar fór rómantíkin
úr sveitinni.
Ég þakka Guði fyrir að hafa
kynnst þeim eins og ég gerði. Að
lokum vil ég enda þessi orð með
þekktri vísu sem ég tengdi alltaf
sveitinni hjá afa og ömmu:
Bjamastaða beljumar
baula mikið núna.
Þær em að verða vitlausar,
þaðvantareinakúna.
Eygló J. Gunnarsdóttir.