Fjölnir - 01.01.1838, Blaðsíða 9

so
væru látnar raæta Iielgjiclögnm, sem þeír kjinnu að vera
ásjónum, enn hussbóndinn tækji sjávaraflann óskjertan —
enn {iað sem raenn gjætu áiinniö sjer í lancli, {)ó á rúm-
lielgum deígi væri, rinni í {leirra sjóð, sem vildu vinua
{)að til að erviða.
Jað er aðalannmarkji sjávarútvega vorra, að {)eír,
sem við sjóinn liggja, venjast á iðjuleísi og óregln, þegar
í landi er verið, eínkurn {)ar sem so er búið að fara
raeð veíðistöðurnar, eíns og t. a. m. í Vestmanuaeíum,
að leggja verður livurn fisk inn hjá kaupmaiiuinum undir
eíns og korainn er á land , raeð {ní verði sem Iiann al’
miskun sinni vill gjefa, þar eð ekkji tjónkast að lierða
fiskjinn firir þjófuaði og stjórnleísi; og {)ó eínhvur eígi
{iar marga liluti, er hann saint fisklaus firir heíinilið,
nema hann gjeti feíngjið Iiann kjeíptan úr eínlivurri ann-
arri veíðistöðu. Enn Iivað raikjill skaði {)aö sje firir
bóndann, að leggja fiskjinn blautan inn til söltunar méð
iitlu verði, iná sjá, þó ekkji sje á annað litið, enn það
eítt: að verkun so mikjils saltfiskjar, er skjipta kann
þúsundum að skjippunda tali, rnundi verða að kostnaði
nokkrar þúsundir r/kjisdala, og verður allur sá kostnaður
að koma niður á blauta fiskjinum, til afðráttar verði hans;
það er að skjilja: kaupmaðurinn verður að minnsta kosti
að gjefa þeím raun minna firir óverkaða fiskjinu, sem
það kostar að láta verka hann; og er líklegt hann leggji
so vel í, áður enn hann er búinn að setja á hann verðið,
að hann, hvurnig sem fer, verði skaölaus af öllum þeíin
kostnaði, erviðisauka og umstángji, seiri til þess þarf,
ásamt vanhöldum og liættu þeírri, að verkunin kunni að
raistakast. Enn sjómaðurinu fer á mis við þanu ávimiíng
eður verðsauka, er af því kjæmi, ef hann verði tíraanum,
sem í landi er verið, til að verka hlut siun sjálfur, og
er það reíndar hið sama, eíns og að hann takji nokkuð
af því, sern aflaðist meðan verið var á sjónum, og kaupi
sjer með því gagngjörða livíld alla hina dagaua, sera