Fjölnir - 01.01.1838, Blaðsíða 10

40
í landi er verið; fm' varla er til fiess ætlanda af vinnu-
mönnum, að þe/r verðu iandverudögunum til fiesa að
ráða aptur bót á fiessu, með því að taka erviði hjá kaup-
manninum, og sízt að þesskonar verkalaun væru látin
koma í sjóð hússbóndans; enda fer það ekkji að öllu
saman, að saltfiskur sje verkaður meðan sjómenn eru í
veri; og aldreí gjæti á því sá jöfnuður orðið, að hvur
sem inn legdi, kjærnist að, að verka annað eins aptur firir
daglaun hjá kaupmanni, eíns og því svaraði, sem hann
hefði hjá honum inn lagt. Sona fer sjávarútvegurinn
að steípa landbúnaðinum; því þó ekkji eígi það heíma
hjá nærri öllum eður allflestum, verður ekkji varið, að
sumum liættir til að vilja hafa sörnu aðferðina, þegar
kjemur upp í sveítina, og þeír hafa vanizt við sjóinn:
hlífa sjer við að taka væst upp á sig, nema rjett um
sláttinn — erns og gjeti hann ábatasamur orðið, nema
jörðin sje vel búin undir hanrt; og þeím tímanum, sem
ekkji er hafður til hvíldar, er þá aptur köflum saman
varið til útreíða, margopt í viðlrka erindagjörðum, eíns
og þegar menn við sjóinn drögluðust úr fletinu niður að
búöinni. {jþessvegua eru og únglíngarnir optast viljugir
til sjávarins, þó eíngjir garpar sjeu þeír sumir hvurjir
á sjónum; því þeír vita, að við sjóinn er bæði betra
næði og færri smásnúníngar, enn heíma í sveít, og að
þar er meíra sjálfræðið. Iðjulefsið og óreglan eru þau
skjerin, sem flestir únglíngarnir farast á, og mest hlotn-
ast íllt af, á landi hjer; enn hvurttveggja lærist það
helzt við sjóinn, eínkum þar sem kaupstaðir eru; og
það er eflaust eín aðalröksemdin, með öðrum fler'rum,
til þess oð búnaðurinn nirðra fer miklu laglegar, enn
sunnanlanz, að hann skjemmist minna af sjávarútvegunum.
Enn þó er eíngjinn efi á, að þiljubátaútvegurnar, eptir
því sem að framan var af þeím sagt, eru óhollari í þessu,
enn allar hinar; og so framarlega sem aðrir gjefa sig
að þer'm enn sjávarmenn, ríður á, að til þess sje stuðlað