Fjölnir - 01.01.1838, Blaðsíða 20

50
eptir sið annarra landa, enn ekkji voruni, eíga ekkji
erindi til Islanz, og er rjettast að senda þær út aptnr,
so þær beri beínin |)ar sem þær fæddar eru, og alþíða
livekkjist ekkji á, að láta fje firir m'ar bækur. 5»ð er
líka skjilt, að hvur, sem kallar sig Islendíng, virði túngu
vora so mikjils, að liann láti so lítið, að fá eínhvurn,
sem betur kann, til að ifirfara handrit sitt — ef hann
er so stirður orðinn, að liann t. a. m. verður að kalla
“grasgáng” það er íslenzkjir menn kalla “haga” — so
bók hans verði ekkji málinu til svívirðingar; og á þess-
liáttar hirðuleísi skjilið, að jiví sje harðlega refsað. Prent-
aðar voru líka í Kaupmannahöfn árið sem leíð “ræður
viö jarðarför Isl. Einarss onar, etazráðs”, og
hefði mátt við bæta: “í sögu forini”, eöur eíuhvurju [)ví-
líku; því þær eru nokkurskonar sambreískja af ræðu og
sögu, eíns og vant er að jarðsíngja firir sunnan; og
mest veröur í þær varið, jiegar frá iíður, að jm' leíti
sem þær lísa hiuum framliðna; riöi jiá mest á, að orðum
væri so liagað, að menn leíddist ekkji af þeím til að fá
um hann rángt álit; so færi þó, ef eínhvurjum kjæmi
til hugar, af því sem sagt er á 6. bls. um það, hvurnig
men stirðni með aldrinum, eptir því sem þeír verði fast-
ari í vananum, að þessi merkjishöfðfngji hefði verið
orðinn allar götur á eptir ölil sinni; enn þaö væri raunar
gagnstætt því sein var; því hann filgdi lienni manna
bezt, og þessvegna var hann virtur og elskaður af hinum
úngu. Um ritlíngjinu “mn haganlegustu kjirkna-
biggjíngar”, eptir sjera Jón Gjíslason, prófast, í
Hvammi, er sama að sei'gja og um allt það annað, sem
rei'uslau kjennir higgniiin inönnuin og eptirtektasömum,
að affarabezt verði í búskaparefuum — að það er vel
þaö komi firir sjónir almenníngji, so að sein flestir gjeti
haft þess not. Enn reíndar eru þessháttar ritgjörðir
bezt komnar, sjeu þær prentaðar í stærri ritum; því
annars kostar hættir þeím til að gleímast of fljótt, og