Fjölnir - 01.01.1839, Síða 29

b r ó ð u r þú vei'tst m i n n m i s s i r og m í 11 a þ ö r f, eg bið
þig Ijá mjer þína ögsi”, sem á íslendsku væri: bróðir minn ;
þú þekkir missir minn og þörf mina, láttu að bæn minni
og Ijáðu mjer ögsi þína. j>ó slik breíting sje ekki stór,
gjeta þó allir funilið, sem samríndir eru nokkuð anda ís-
lendskunnar, að þessí orðaskipan á betur við hana. Við
slíkum málviiium gjeta allir spornað, því þær liggja so í
augum uppi; og ótal fleíru er hægt að vara sig á og sneíða
hjá, með því að hugsa sig dálítið um, so sem þessum
orðum: að forsóma, ifirvega, dempa, passa uppá,
launar sig; að ógleímdum orðunum: að gjefa til
kinna, meðdeíla, o. s. fr., sem látin eru gánga sjer
til húðar alstaðar, þar sem þeíin verður komið að.
|>að er lirst af öllu, að þeír, sem læra vilja ís-
lendsku, beri sig að komast að því, hvað hún á til af
góðum orðum og orðsháttum, og slægjast ekki
hjer, heldur enn annarstaðar, eptir hinu útlenda, meðan hið
innlenda endist; mun það virðast, nm það allt er fram
komið sem hún hefir til, að ekki sje hún so fátæk sem
ætlað er; og eíns og það væri gott, að til væri orð um
hvurn hlut, so aldreí þirfti sama orðið að vera nema í
eínni merkíngu, so er það ekki nema til erviðleika, að
mörg orð þíði sama, og er þá best að ríma út lakari
orðunum, sem ofaukið er, ei'ns og óþarfa bókstöfunum,
so þau sjeu ekki í graut á milli hinna, sem betri eru, og
inerkja hið sama. J>annig hefir Sunnanpósturinn á sömu
blaðsíðunni í sömu merki'ngu: að betala og borga, útgjöld
og útgift, þarsem nóg var aö halda á því orðinu eínu, sein
betra var af hvurutveggju þessum oröum. Enn eíns og
velja verður orðin með aðgjætni, so verður líka að gjæta
þess, að orðaskipanin verði íslendskuleg, og hugsa sig
um, hvurnig í fornritum vorum mundi hafa verið komið
orðum að því, sem ekki er grunlaust um, að í daglega
mátinu sje með nírri tíma hætti; að skjera úr þessu, er
miklu erviðast; og þó orðin sjeu viðsjárverð, er þó miklu
torveldara að vara sig á orða- og grei'na-skipaniuni útlendu,