Fjölnir - 01.01.1845, Blaðsíða 62

02
og ítna (ttna Itft 78, ít'nbtfi mcjtur í}(utt tibSmanna t)anð
16 neöst); jiví týua = missa (af tjón) er ekki sama
orö, sem tína _= lesa, og hitt orðið (skíra, skýra)
liefur ý, [tegar merkingin er andieg, en í, þegar hún er
líkainleg (sjá fornbækurnar). Orðið leift (í)2") er einnig
inisritað fyrir leyfi. Sögnin ega V10 og VII1 á að vera
eiga. Samhljóðandi fyrir framan samhljóðanda er hafður
tvöfaldur víðast, þar sem uppruni krefur (k e n n s 1 a af
kenna o. s. frv.; sjá 7. ár Fjölnis á 75. bls ); en þess
er ekki alstaöar gætt, heldur finnst fenbar (H)5), gvenb
(101 — sb. granni), mentun (128 af mann-, — sb.
m a n n a s t og m a n n a ð u r), mífii (VII9), fjoUbpgbum (226),
bpgfcu (711). S3íbet)ar (á fyrirsagnarblaðiiiu), et)U (517)
og [iví um I/kt er með öllu rangt, úr því ekki er skrif-
að eptir framburði, og á að vera V i ð ey j a r, eyju, eins
og heljar, helju, o. s. frv. Um aUftabar (148) sjá
7. ár Fjölnis á 81. bls.; uin ft)rr (223) og orrujta (ll4)
sjá sama ár á 81. bls. neöan til og 89. ofan til; ^cerflt
(fá íycerfií oar 180 feta t)ór 1324) er hvorki ritað eptir
framburði nje nppruna: menn segja hæðsti, — en
meginhluti orðsins er há, og eptir jjví á að rita hæsti.
I mt)rbti (727) virðist b vera of sett. Uin pt og ft er
sú regla helzt við höfð í öðrum bókum, að rita ft,
jiegar meginhluti orðsins hefur f að niðurlagi, og t bæt-
ist við í breytingunni, t. a. m. haft af hafa, en pt,
Jiegar báðir stahrnir eru í meginhluta orðs, og standa
saman í öllum breytiugum þess, t. a. m. liapt (á hesti);
en hjer er stundum horfið af jieirri reglu, og t. a. m.
ritað gíft (726), ffíft (815). — sem t er fellt úr í
framburðinum á undan s, er stuuduin ritað eptir jm',
sem Rask hefur ráð fyrir gjört, t. a. m. egppjfur (912),
en stundum tf, t.a. in. @gt)ptffra (93). I þolandi hluttekn-
ingarorðum liðins tíma er t (eða ð) venjulega sleppt
með öllu, t. a. m. öarijt (55), fomíft (620), mceíjf (8 í
athugasemd, f. varizt, koinizt, niælzt); jió er (t. a.