Kristileg smárit handa Íslendingum - 01.01.1869, Síða 9

9
lega syndgað með því að sækjast fram úr liófi eptir
jarðneskum gæðum. Sparnaðarsjóðir eru til mikils
gagns fyrir þá, er lifa í ykkar stöðu, og þeir eru hyggn-
astir, sem færa sér slíkar stofnanir í nyt, og geyma sér
þar nokkuð, er þeir geti tekið til í viðlögum, t. a. m.
þá, er veikindi bera að höndum og í ellinni. Iðjusemi
er lofsverð, og mikil vanvirða að letinni; en á því ríð-
ur, að vér ekki rænum neinu frá sálinni í umhyggjunni
fyrir vorri tímanlegu velgengni.
Konan: Að ræna frá sálinni, segið þér,— hvernig
er það að skilja?
Ferðamaðurinn: Guð gaf oss einn dag af hverj-
um sjö, til þess vér skyldum verja honum sálum vorum
til lieilla, til að ávinna oss arfleifð á himnum, er ekki
getur glatazt. En þegar þið verjið öllum æfidögum
ykkar, — helgum sem virkum — fyrir þennan heim
einungis, þá rænið þið, að ætlun minni, frá sálinni því
sem henni ber.
Konan: En þér getið ekki með réttu kallað mig
vantrúaða; því eg trúi á guð.
Ferðamaðurinn: Guðs orð heimtar af oss miklu
meira en það, að trúa því einungis að guð sé til.
Djöflarnir trúa því líka og skelfast; af því þeir vitalíka
að guð er dómari. Trúaður — að því, er ritningin
kallar, — er sá, sem finnur, að hann er syndari og
verðskuldar reiði guðs. Hann veit, að hann getur ekk-
ert það boðið guði, er bætt geti fyrir syndir hans; en
hann þyggur með gleði það hjálpræði, er guð býður
honum fyrir Jesúm Iírist, er kom til að leita hins glat-
aða og frelsa það. Þér segið, að þér hafið syndgað,
og það höfum vér allir gjört; en ef þér tryðuð þessu
í sannleika, og eins því, að guð muni hegna yður fyrir