Kristileg smárit handa Íslendingum - 04.01.1869, Síða 5

5
allt í einu er sem ljósgeisli vonarinnar tvístri hinum
dimmn hugsunum hans með þessum droltins orðum:
»Óttastu ekki, trú þú að eins«. Og þessi von varð æ
rikari í sálu hans. »Drottinn mun bjálpa, drottinn mun
hjálpa«. Til þessarar göngu sinnar segist prestur munu
hugsa alla æfl sína.
Sá, sem þekkir mannlegt hjarta, getur ímyndað ser,
livað muni hafa farið fram við brunninn á meðan. Skelf-
ingin hafði vakið meðaumkunartilflnning margra, en
leiddi einnig í ljós þá gremju og reiði, sem margir
liöfðu alið með sjálfum sér, en ei látið á bera til þess-
arar stundar; en á þessari stundu urðu margra hjörtu
augljós.
Mehnert dælusmiður kom fljótt, aðgætti brunninn,
og sagði svo, að það mundi verða 6 eða 7 stunda
vinna að ná upp sandinum. Ilann var fús á að taka
starfa þenna að sér, en kvaðst þurfa menn með sér, er
vit hefði á slíku verki. Var þá sent til Sonntags, er frá
öndverðu var ætlað að vinna verk þetta, og kom hann
að kvöldi þessa hins sama dags. Hann fór einnig nið-
ur í brunninn, athugaði allt, hlustaði og kallaði á bræð-
urna méð nöfnum. Fyrst virtist honum sem sér væri
svarað, en svo skók hann höfuð sitt og sagði: »Það
hlýtur að vera bergmál".
• Er menn nákvæmar könnuðu brunninn, sáu menn,
að efsta jarðlagið, 12 álnir niður, stóð enn þá fast og
óhaggað. Næsta lagið þar fyrir neðan, er var 4 álnir
á þykkt, var tekið að slúta fram; svo að allt var liolt
undir efsta jarðiaginu. Tveggja álna þykka jarðlagið,
sem var þar undir, var hrunnið inn, svo að það voru
nálægt því 18 álnir frá barminum á brunninum niður að
sandinum, sem hrunið hafði niður í brunninn. Að