Kristileg smárit handa Íslendingum - 04.01.1869, Qupperneq 14

14
á tvær hættur mcð líf sitt. En líöhmig sagði, að það
væri alveg hættulaust með sinni aðferð. Hann hafði
ekki getað annað en verið sífellt að hugsa um það,
bæði dag og nótt, að ná líkunum upp úr brunninum;
hafði hann brotið heilann þangað til einni slundu eptir
miðnælti á aðfaranótt föstudagsins, að honum kom hin
rétta aöferð til hugar. Föstudagsmorguninn liafði hann
styrkt sig með nautn heilagrar kvöldmáltíðar, og var nú
kominn til Poniká, í guðs nafni, lil þess að bjóðast til
þess, að grafa bræðurna upp. »Jeg vil ekki«, sagði
hann »hafa neina borgun fyrir mína vinnu, ef verka-
mönnum þeim, sem eg þarf með mér að hafa, verður
borguð þeirra vinna. Við kornum okkur líklega sam-
an um þetta, prestur góður?«
Nú rann nýr vonar geisli upp í sálu prestsins.
Hann vísaði valmenni þessu til sveilarsljórnarinnar. Húu
gekk að tilboði Böhmigs, er hún hafði heyrt hvernig
hann ætlaði að að fara. Prestur gekk einnig að því
með mestu gleði, og nú kom honum aptur þetta til
hugar: »Enginn getur fært mér sönnur fyrir því, að
þeir hljóti að vera dauðir«.
Gargararnir og nirflarnir í sókninni fóru nú reyndar
aptur að mögla og álasa sveitarstjórninni fyrir það, að
hún væri að baka sveitinni þenna óþarfa og árangurs-
lausa kostnað, og sögðu það óþarfa, að stofna lífi manna
í hættu fyrir slíkt. Prestur fékk þá þegar yfirvaldsskip-
un frá hinu konunglega þingliúsi í Grossenhain; hún
var á þessa leið: »Með bréfi þessu skyldast söfnuður-
inn til þess, að láta steinmeistara Böhmig reyna til þess
með aðferð þeirri, er hann hefir hugsað sér, að grafa
upp lík manna þeirra, er brunnurinn lirundi á«. Til
þess að þagganiður í nirflunum, lýsti móðir bræðranna