Kristileg smárit handa Íslendingum - 04.01.1869, Blaðsíða 23

23
sungum við líka: »Lofið vorn drottinn, hinn líknsama
föður á hæðum«. Nú komust menn að því, að þegar
Jahne verkamaður hafði lieyrt þá syngja, þá höfðu þeir
sungið einmitt þenna sálm. »Ó, herra Jesú! hjá oss ver
með hjartans miskun þinni!« tví þeir vissu vel hvað
dögunum og stundum þeirra leið, af því að annar
þeirra hafði vasaúr, sem hann dró upp á reglulegum
tíma; þegar eldspíturnar þrutu, sem þeir höfðu haft,
svo þeir gátu ekki framar kveikt til þess að líta á úrið,
æfðu þeir sig í því að þekkja á úrið með því að þreifa
á því með fingrunum. Vissu þeir svo allt af hvað ætt-
ingjar þeirra voru að gjöra á hverjum tíma dags, hvort
þeir sváfu, vöktu eða mötuðust. En að þeir grétu, það
vissu þeir án þess að úrið eða visirarnir segðu þeim
það. Einu sinni var huggun sú og dægrastytting, er
þeir höfðu af úrinu, nærri því frá þeim tekin, því sand-
ur hafði farið inn í pípuna á úrlyklinum, svo þeir gátu
ekki dregið úrið upp með honum. Þeir slógu honum
við og hristu hann, en það var til einskis; þeir reyndu
til að hreinsa þetta litla op með pípuleggnum sínum,
en það tókst ekki. Ef þeir að eins liefðu haft dálítinn
al! En hvorugur þeirra hafði hann hjá sér. Þá kom
Vilhjálmi til hugar að brjóta einn hlekk af úrkeðju
siuni; hún var úr slálþræði; þeir beigðu upp einn hlekk-
inn og gátu búið sér til eins konar al, sem þeir gátu
borað með sandinn úr úrlyklinum. Mikið höfðu þeir
fyrir því, en það tókst, og það var ekki lítil gleði á
ferðum, þegar úrið fór aptur að ganga.
Traugott hafði á hverju kveldi ritað nokkrar at-
liugasemdir með ritblýi á borð eitt, lil þess að menn
gætu fengið að vita, hvernig þeim hefði liðið, ef þeir
ekki skyldu komast lífs af. Guð veri lofaður fyrir það,