Kristileg smárit handa Íslendingum - 04.01.1869, Blaðsíða 24

24
að menn fengu nú fregnir þessar af munni liinna
lifendu.
Aldrei höfðu þeir sofið reglulega, heldurblundað að
eins við og við; voru þeir þá aldrei meðvilundarlausir,
cn þá var allt af að dreyma. Til hungurs höfðu þeir
fundið, en ekki nærri því eins mikils og opt áður, er
þeir voru við vinnu sína, og þó höfðu þeir ekki borðað
einn matarbita í 11 daga. Einu sinni sagði Traugotl:
i'Þegar við komum heim, skulum við fá okkur dugleg-
an morgunverð!» Til kulda liöfðu þeir ekki fundið,
lieldur hafði þeim, að því er þeir sögðu, verið of heitt
niðri í þessari þröngu holu; höfðu þeir þá opt rótað frá
sandinum í veggjunum, til þess að kæla sig á hinum
innra og svalara sandinum. Af því hola þeirra minuk-
aði dag frá degi, fannst þeim að síðustu opt sem þeir
ætlnðu að kafna, en undir eins og þeir liöfðu fengið
einn drykk úr pípuhausnum batnaði þetta.
Opt höfðu þeir kallað, og stundum barið með ex-
inni á fjalirnar til þess að gjöra vart við sig; þeir
höfðu líka heyrt glöggt fyrir ofan sig mannamálið og
allan þann skarkala, sem þeir gjörðu, er voru að grafa
upp sandinn, en ekkert höfðu þeir skilið af því, er tal-
að var. I’egar námumennirnir ráku járnstöngina niður
í brunninn, bafði hún einu sinni farið rétt niður með
bakinu á þeim; í annað skipti lá við að Traugott særð-
ist á brjóstinu. Dann hafði líka tekið á járninu, en
hélt það væri reka, og að nú væri rétt komið að lausn-
arslundu sinni. l’á sungu þeir: uLofsyng eg drottniu
o. s. frv. En þá þegar á eptir heyrðu þeir, að hætt
var að vinna, og hafði Vilbjálmi þá komið til hugar:
nÞegarþeir, sem eru að grafa upp sandinn, heyra okk-
ur syngja, verða þeir hræddir, þvt þeir ætla, að við