Kristileg smárit handa Íslendingum - 04.01.1869, Síða 27

27
minna sðfnuðinn á hina dásamlcgu aðstoð hins lifanda
guðs.
LÆKNIRINN.
Skömmu fyrir næstliðin aldamót bjó prestur nokk-
ur í þorpi einu á Sjálandi; prestur þessi var sannur
þjónn drottins, hann játaði guð eigi að eins með orði og
tungu, heldur og í verki og sannleika; fyrir því fannst
söfnuðinum jafnan mikið um kenningar hans, því með
liferni sínu sýndi hann fagran ávöxt þeirrar trúar, er
hann boðaði. Prestur þessi var kvæntur, og var kona
hans hið mesta kvennval, er jafnan leitaðist við að koma
fram til góðs, að hugga sorgbitna og hjálpa nauðstödd-
um. íbiu hjón höfðu eignazt mörg börn, en öll voru
þau dáin á unga aldri; var það mikil raun fyrir foreldr-
ana, en þau báru það með þolinmæði og sögðu eins og
.Tob: nDrottinn gaf, drottinn tók, sje nafn drottins veg-
samaðu. Einn son áttu þau þó á lífl, og höfðu þau
mikla ást á honum. Móðir hans sagði opt: »Ó að við
ekki misstum hann«. »Já, guð gefi það, ef það eigi er
móti hans vilja«, sagði þá faðir lians. Snemma fjekk
sveinninn þekkingu á guði og fljótt lærði hann að biðja
sinn himneska föður með því trúnaðartrausti, sem börn-
unum er eiginlegt. Þegar móðir hans sat undir honum,
sagði hún honum opt sögur úr ritningunni, og gjörði
hún það svo innilega og hjarlnæmt, að hugur barnsins
komst við, og kenndi því, að hugsa jafnan til guðs með
ást og lotningu; kristindóminn kenndi hún honum eigi
að eins þannig, að hann gæti gjört grein fyrir lærdóm-
um hans og svarað því, sem hann var að spurður um það
efni, heldur leitaðist hún einnig við að rótfesta hann í