Kristileg smárit handa Íslendingum - 04.01.1869, Síða 28

28
huga barnsins. Þegar liún sagði syni sínum frá krapla-
verkum Jesú, vakti hún athygli hans á hinum mörgu
dásemdarverkum, er daglega fara fram, án þess þeim
sé gaumur geflnn; hún sýndi honum, hvernig guð við-
heldur heiminum; hvernig grasið sprettur og kornið vex
upp af frækorni því, sem geymizt í jörðinni; hún benti
honum á fegurð náltúrunnar; og er hann hafði yndi af
henni, minnti hún liann á, að allt þetta hefði guð skap-
að, og fyrir öllu þessu sæi hann, og að jafnvel enginn
titlingur félli til jarðar án hans vilja. Barnið hlýddi á
orð hennar, og geymdi þau í huga sínum. Þegarhann
á kvöldin stundum stóð við gluggann, og virti fyrir sér
himinhveflinguna og allar stjörnurnar, þá fannst honum
eins og guð hefði auga á sér af himnum ofan, og opt
sagði hann við móður sína: »En hvað himininn er fall-
egur; mikið hlýtur þar að vera dýrðlegt«. Jafnframtþví
sem drengurinn þannig lærði margt og mikið gott, sá
hann eigi annað en gott eitt fyrir sér; foreldrar hans
voru honum í öllu tilliti til fyrirmyndar; aldrei heyrðist
á heimili þeirra nokkurt bituryrði, óánægja með kjör sín
eða ásökun gegn forsjón guðs; en aptur á móti heyrði
barnið opt, hvernig foreldrar hans jafnan töluðu um,
að allt það, er fram við oss kæmi eptir guðs vilja, væri
oss til gagns og góða, þótt vér skammsýnir menn sæ-
um það eigi.
Drengurinn óx nú og þróaðist, og líf hans varein-
göngu friður, ró og gleði, þangað til hann var 12 ára
gamall; þá dó móðir hans; hún lók í hendina á hon-
um að skilnaði, leit á hann, og mælti með veikum róm:
»Sonur minn góður, þess bið eg síðast í þessu lífi, að
þú verðir jafnan guðs barn og haldir þér óspiltum af
heiminumu. Hann lofaði því gráfandi, og skömmu síð-