Kristileg smárit handa Íslendingum - 04.01.1869, Síða 31

31
var samvizkusamari en svo, að hann vildi takast á hend-
ur að boða þann lærdóm, er hann sjálfur eigi trúði;
hann vildi ekki vera prestur, nema því að eins, að hann
gæti verið annar eins prestur og faðir hans. Hann réði
nú af að verða læknir, því hann ætlaði, að í þeirri stöðu
gilti einu, hvort inaður væri krislinn eða eigi. Orð for-
eldra hans stóðu honum opt fyrir hugskotssjónum, en
hann leitaðist við að gleyma bæði þeim og öllu æsku-
lífi sínu, því í hvort sinn, sem hann minntist þess,
varð hann svo órólegur með sjáifum sér; fyrir því
sökkti hann sér niður í allskonar glaum og skemmtan-
ir; honum kom nú eigi framar til hugar hín síðasta bæn
móður hans, að hann héldl sér óspilltum af heiminum.
En því meir sem hann leitaðist við að bæla niður minn-
ingu barnæsku sinnar, því fremur gyllti hann fyrir sér
ókomna tímann; hann lilakkaði til, hve frægur hann
mundi verða og hve mikilli upphefð og metorðum hann
mundi ná; það var miðið, er hugur hans allur stefndi
að, hið eina hnoss, er hann sóttist eptir; um annað
æðra hugsaði hann eigi.
Milli þess sem hann nú keppti eptir að njóta mun-
aðar og glaðværða heimsins, lagði hann einnig kapp á
nám sitt og innan fárra ára tók hann embættispróf með
bezta vitnisburði; hann var hinn efnilegasti maður, prýði-
lega gáfaður, fríður sínum, ungur að aldri og hugljúfi
hvers manns; hann gat því gjört sér hinar glæsilegustu
vonir um ókomna tímann, og leit út fyrir, að vera hinn
mesti g^fumaður; samt var hann eigi ánægður, þótt
honum eigi væri ljóst, hvað lil þess bæri; hann var að
vísu kátur og glaðvær, en hjarta hans vantaði frið og ró.
Sumarið eptir ferðaðist hann einu sinni með nokkr-
um kunningjum sínum út á Sjáland, og vildi svo til, að