Kristileg smárit handa Íslendingum - 04.01.1869, Síða 34

34
að segja amen til þess, er hann dæmir yður til». Og
að svo mæltu þóttist hún fara frá þeim.
Hinum unga manni hafði eigi komið saga þessi til
hugar í mörg ár, en nú mundi hann glöggt eptir henni,
og að móðir hans hafði lagt hendina á höfuð honum
og sagt: «Guð gefi, að við, þegar þar að kemur, meg-
um hittast hægramegin, meðal drottins útvöldn hjarðam.
Þótti honum ógnarlegt að hugsa til, að það eigi yrði.
Honum stóð ljóst fyrir hugskotssjónum, hve skelfilegt
væri, að heyra foreldra sína segja amen til fordæming-
ar hans, en svo hlyti að fara, ef hann eigi snéri sér
til drottins; hann fann að hann hafði enga afsökun;
hann var alinn upp í ótta drottins, en hafði yfirgefið
hann og hafnað náð hans. Hvernig átti hann nú að
fara að? Hvar var nú hjálpar að leita? Hvað átti
hann að gjöra, til að geta öðlazt eilíft líf? Hann minnt-
ist nú þess, sem hann hafði heyrt og lesið í æsku
sinni um drottinn vorn, að hann tekur að sér hvern
iðrandi syndara, að hann í dæmisögunni leitaði eptir
hinum frávilta sauð, og faðmaði að sér hinn týndason;
að hann sagði við ræningjann á krossinum: «í dag
skaltu vera með mér í Paradís». Hann minntist þess,
að foreldrar hans höfðu sagt: «Drottinn vill ekki dauða
syndugs manns, heldur að hann snúi sér og lifi, og
hvern þann, sem játar syndir sínar og vill gefa náð
hans rúm í hjarta sínu, þann mun hann eigi frá sér
reka».
Ilann vildi hiðja guð, sem hann ekki hafði
gjört um langan tíma; en hann gat ekki komið fyrir
sig neinu orði; það var eins og hann væri orðinn svo
ókunnugur guði, að hann eigi vissi, hvernig hann ætti
að ávarpa hann. Honum kom þá til hugar drottinleg